Μια καινούρια μέρα ξημέρωσε στην Κολομβία με τη νίκη του Γουστάβο Πέτρο και της Φράνσια Μαρκές. Η Κολομβία είναι μια χώρα στην οποία ο ιμπεριαλισμός και μια ισχυρή φασίζουσα πολιτική ελίτ έχουν επιβάλλει, στρατοκρατία και νάρκο-οικονομία. Είναι μια χώρα που για έξι δεκαετίας αντιμετωπίζει ένα αιματηρό εμφύλιο πόλεμο.
Από τους Κολομβιανούς που έχουν γεννηθεί τα τελευταία 60 χρόνια , λίγοι μπορούν να πουν ότι θυμούνται μια Κολομβία χωρίς αίμα, βία, πόνο και δάκρυα.
Είναι σοκαριστικό, για παράδειγμα, να γνωρίζουμε ότι η σύγκρουση έχει αφήσει περίπου 220.000 νεκρούς μεταξύ 1958 και 2012, εκ των οποίων το 81,5% ήταν άμαχοι. Και ότι για κάθε αντάρτη, αγωνιστή που έχει δολοφονηθεί, τέσσερις άμαχοι έχασαν τη ζωή τους. Επίσης, από κάθε 10 Κολομβιανούς που πέθαναν τα τελευταία 54 χρόνια, τρεις έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του γενοκτονικού πολέμου ενάντια στο λαό.
Η Κολομβία είναι ο μόνος εταίρος του ΝΑΤΟ στην Λατ. Αμερική . Είναι μια χώρα όπου στρατός, σώματα ασφαλείας, δικαστική εξουσία, ναρκοοικονομία, για έξι δεκαετίες έχουν επιβάλλει μια γενοκτονία με θύματα αντάρτες, ιθαγενείς, συνδικαλιστές, πολιτικούς αντιπάλους, δημάρχους, ανθρώπους των γραμμάτων των τεχνών, ηγέτες του φεμινιστικού κινήματος, της ριζοσπαστικής οικολογίας.
Με τη νίκη της Αριστεράς στις τελευταίες εκλογές, μια ελπίδα αναβιώνει. . Η ιστορική μνήμη οδηγός για το σήμερα και το αύριο.
Χρειάζεται προσοχή γιατί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός καραδοκεί και στόχος του είναι να σταματήσει να φυσάει ο άνεμος της προόδου, της Αριστεράς και της ανατροπής , με πρωτοπόρες χώρες την Κούβα, την Βενεζουέλα , την Νικαράγουα, την Βολιβία, την Ονδούρα.
Με τη νίκη της Αριστεράς στην Κολομβία η θύελλα δυναμώνει και το δόγμα Μονρόε μπορεί να γίνει κουρελόχαρτο της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.
