Μαμντάνι… χωρίς υπερβολές
του Άρη Τόλιου
Η νίκη του Ζοράν Μαμντάνι, με όλη την πρωτοφανή σημειολογία που τη συνοδεύει (ένας 34χρονος γιος μεταναστών και μουσουλμάνος με φρέσκο ριζοσπαστικό λόγο) μας αναγκάζει να στρέψουμε την προσοχή μας στη Νέα Υόρκη, καθώς, όπως και να το δούμε, η επικείμενη δημαρχία του δεν θα είναι απλή υπόθεση.
Σίγουρα η διαφορά ανάμεσα στον ριζοσπαστικό προεκλογικό λόγο και στην πραγματική πολιτική και διοίκηση στην πρωτεύουσα του παγκόσμιου καπιταλισμού μπορεί να μετρηθεί (ή να φτάσει να μη μετριέται κιόλας…) σε απόσταση αλλά και σε βάρος και πυκνότητα. Όσο κι αν το επίκεντρο της καμπάνιας του απαντούσε σε πολύ πυρηνικά ζητήματα του μέσου νεοϋορκέζου, αυτή ήταν επιτυχημένη μόνο μέχρι στο να εκλεγεί δήμαρχος. Η θητεία του Μαμντάνι θα έχει πολλή πίεση, με πολλές απαιτήσεις και πολλές προκλήσεις που θα προέρχονται από πάρα πολλές πλευρές: την παγκόσμια Αριστερά που θα επιδιώξει να αντλήσει (ή και να αρμέξει με το ζόρι…) διδάγματα, τους ψηφοφόρους του και τα προβλήματα της καθημερινότητας τους, το κόμμα των Δημοκρατικών ή ακόμα και την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Και, δυστυχώς, δεν θα κριθεί ως δήμαρχος από το πόσο δεν τον θέλει ο Τραμπ ή πόσο συμβολικά διαφορετικοί είναι σε κάθε επίπεδο.
Είναι μετατόπιση αυτό, όπως την εννοούν τα συστημικα Μέσα;
Κανείς δεν μπορεί να πει.
Το πρόβλημα με τις ΗΠΑ δεν είναι η απουσία αντιθέσεων ή κάποιου είδους αλλεργία προς τον ριζοσπαστισμό – αντιθέτως, η Ιστορία των ΗΠΑ είναι βαμμένη με το αίμα αγωνιστών και αγωνιστριών στα πιο εμβληματικά κινήματα του τελευταίου ενάμιση αιώνα: η Εργατική Πρωτομαγιά, τα δύο πρώτα κύματα φεμινιστικών αγώνων, οι τεράστιες κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις για τα κοινωνικά δικαιώματα, το αντιπολεμικό κίνημα για το Βιετνάμ, τα κινήματα νεολαιίστικων – φοιτητικών καταλήψεων, κά. Το πρόβλημα με τις ΗΠΑ είναι ένα πολυεπίπεδο σύστημα ταξικής καταπίεσης με ασπίδα ένα εκλογικό σύστημα που θωρακίζει θεσμικά την καλπονοθεία.
Με αυτή την έννοια, πολύς κόσμος εγκλωβίζεται στην ψήφο στους Δημοκρατικούς ως μονόδρομο, χωρίς η υπόνοια ότι υπάρχει μια “αριστερή πτέρυγα” εντός τους που πάντα υποβόσκει, αλλά εντέλει υποτάσσεται στις δυνάμεις του ακραίου Κέντρου να σημαίνει ότι αντιστοιχίζεται κιόλας το κόμμα πολιτικά με τις ανάγκες και τα θέλω αυτού του κόσμου. Το αντίθετο: τον εκβιάζει κιόλας.
Επομένως, αυτή η μετατόπιση, αν όχι ευχολόγιο και υποκειμενισμός, σίγουρα χαρακτηρίζεται από φαινομενολογία. Μπορεί να φανταζόμαστε τεράστιες και μαζικές μετατοπίσεις, αλλά στο βαθμό που αυτές εντέλει πριμοδοτούν ένα Κόμμα Δημοκρατικών που ποτέ δεν είναι αυτό που θα ήθελαν αυτές, αλλά κάτι άλλο, δεν μπορούμε παρά να είμαστε συγκρατημένοι μήπως τελικά περισσότερο προσδίδουμε ιδιότητες και χαρακτηριστικά σε αντικείμενα, παρά όντως τα έχουν.
Το σύστημα παγκοσμίως είναι σε παρατεταμένη πολιτική κρίση και είναι όλο και πιο δύσκολο να βρεθεί πολιτικό προσωπικό που θα μπορεί να εμπνέει, να κινητοποιεί ή έστω, ελλείψει υλικών όρων, να αποσπά συναινέσεις. Ο Ζοράν Μαμντάνι, ανεξάρτητα από την διαδρομή που έχει ήδη κάνει και αυτή που θα κάνει, είναι “μάννα εξ ουρανού” για κάτι τέτοιο.
Για την ακρίβεια, πολιτικός με τέτοιο άστρο σε τόσο κεντρική πολιτική σκηνή παγκοσμίως έχει να εμφανιστεί από τον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος εν μέσω οικονομικής κρίσης, ενέπνευσε 65-70 εκατομμύρια ψηφοφόρους κάθε φορά. Το τεράστιο συμβολικό βάρος του πρώτου μαύρου Προέδρου στην Ιστορία των ΗΠΑ και το αδιαμφισβήτητο επικοινωνιακό του χάρισμα δεν αλλάζει το γεγονός ότι η Προεδρία του χαρακτηρίστηκε από ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις σε Ουκρανία, Λίβανο, Συρία, από εκτόξευση του δημόσιου χρέους, από έκρηξη των αστυνομικών επιθέσεων και δολοφονιών, κά. Και το κυριότερο: άνοιξε το δρόμο σε μια κτηνώδη αντεπίθεση των πιο ακραίων συντηρητικών κύκλων στη χώρα.
Βεβαίως, όσο σηκώνουν φρύδι διάφορες δηλώσεις του νέου δημάρχου της Νέας Υόρκης περί δικτατορίας στην Κούβα και στη Βενεζουέλα, άλλο τόσο δεν θα επιδοθεί ο ίδιος στην ενεργή εξωτερική πολιτική. Και αντίστροφα, όσο κι αν έχουν τεράστια σημασία το πάγωμα στα ενοίκια, η δωρεάν περίθαλψη στα παιδιά και η δωρεάν και γρήγορη οδική συγκοινωνία, άλλο τόση έχει το γεγονός ότι ο Μαμντάνι ήταν και θα είναι δέκα φορές πιο σημαίνον στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος, σαρξ εκ σαρκός του. Όμως, στο κάτω κάτω, η θητεία του Μαμντάνι θα μας δώσει τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Δεν χρειάζεται να είμαστε καχύποπτοι σε βαθμό εμμονής. Οι δε μεταβιβάσεις πολιτικών φορτίων και εύκολων συμπερασμάτων στα “καθ’ ημάς” είναι σκέτοι αταβισμοί.
