ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΜΕΙΝΑΜΕ ΜΟΝΑΧΟΙ…..
Της Σουλτανίδου Χριστίνας, Θεσσαλονίκη
Και να που μείναμε μονάχοι, χωρίς τον Ρούτσι, με το μειλίχιο ύφος του και τον πόνο χαραγμένο στο πρόσωπό του, να είναι εκεί, στο Σύνταγμα, μπροστά από τη Βουλή, κάθε μέρα, διεκδικώντας το δίκιο το δικό του και των άλλων τραγικών γονιών.
Και να που μείναμε χωρίς ένα σύμβολο αγώνα, αγώνα όμως με αυτοθυσία και μέχρι τέλους, να το βλέπουμε καθημερινά και να αισθανόμαστε ένα μέτρο ψηλότεροι, ένα καντάρι πιο ανθρώπινοι, πιο δυνατοί, πιο υπερήφανοι για το ανθρώπινο είδος. Και να μπορούμε να πάμε εκεί, να δηλώσουμε τη συμπαράστασή μας, να του σφίξουμε το χέρι, νέοι κυρίως, αλλά και μεγαλύτεροι, γονείς, απλοί πολίτες που δεν αντέχαμε την αγριότητα της αδικίας απέναντι σε 57 ψυχές που σκοτώθηκαν τόσο άδικα. Και να βγαίνουμε στους δρόμους, χιλιάδες, και να διεκδικούμε το οξυγόνο της δικαιοσύνης.
Και να που έτσι, μέρα με τη μέρα, μαθαίναμε καλύτερα τι σημαίνει αλληλεγγύη και πόση δύναμη έχουμε όταν είμαστε όλοι μαζί απέναντι στο άδικο.
Και να που συνειδητοποιούσαμε, ότι ακόμη κι όταν η άλλη πλευρά είναι αδιάλλακτη, ωμή, επιθετική και υβριστική, σκληρή σαν ατσάλι, εμείς πρέπει να αγωνιζόμαστε, πρέπει να διεκδικούμε μέχρι τέλους το δίκιο μας, πρέπει να υψώνουμε το παράστημά μας απέναντι στο Γολιάθ, γιατί όλοι μαζί, οι μικροί Δαυίδ, έχουμε ασύλληπτη δύναμη.
Και να που τώρα ξέρουμε, ότι μπορούμε να σημειώνουμε νίκες απέναντι στο σύστημα και σήμερα, μετά από 15 δύσκολα χρόνια, αρκεί να είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε τον αγώνα μας μέχρι τέλους, με καθαρότητα, ειλικρίνεια, αποφασιστικότητα, και με την αδιάκοπη συμμετοχή όλων μας.
Ας τα κρατήσουμε αυτά, μαζί με την ηρωική φυσιογνωμία αυτού του πατέρα, σαν μάθημα ζωής.
Κι ας αφήνουμε ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο Σύνταγμα, εκεί που είναι τα ονόματα των παιδιών, όταν περνάμε από εκεί, για να μην αφεθεί όλη αυτή η μοναδική εμπειρία στην σαρωτική λήθη του χρόνου.
