Στα μεγάφωνα ηχούσε «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία!»…
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του ΤΟΜΕΑ ΝΕΟΛΑΙΑΣ του ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ
«Ψωμί»
Μετά από το κοινωνικό και ανθρωπιστικό «ολοκαύτωμα» της Κατοχής και την τραγική κατάληξη του Εμφυλίου, η Ελλάδα ξαναχτίστηκε από τα χέρια των φτωχών που έφυγαν από τη ρημαγμένη επαρχία για να έρθουν στην Αθήνα, των οικοδόμων που δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά λόγω κοινωνικών φρονημάτων, του λαού που για άλλη μια φορά, έβαλε πλάτη για να στηριχθούν οι εγχώριοι «εθνικοί ευεργέτες» και το ξένο κεφάλαιο. Τα παιδιά του Πολυτεχνείου ήταν τα παιδιά των φτωχών, των εργατικών, των λαϊκών τάξεων που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε σπίτια με τεράστιες στερήσεις, όπου το ψωμί δεν ήταν πάντα αρκετό.
«Παιδεία»
Αυτή η γενιά είχε ήδη βγει στο δρόμο ζητώντας περισσότερες δαπάνες για την Παιδεία αντί για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς: το περίφημο «15%» του προϋπολογισμού για δαπάνες παιδείας ήταν το κεντρικό αίτημα του νεολαιίστικου κινήματος πριν τη Χούντα. Κίνημα που δημιούργησε για πρώτη φορά την ΕΦΕΕ («Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας») και πίεσε για μεγάλες μεταρρυθμίσεις στο χώρο της Παιδείας. Κίνημα ριζοσπαστικό, κίνημα εξωστρεφές, κίνημα νεολαίας, που γεννήθηκε μέσα από τις ανάγκες των καιρών και πήρε φωτιά μετά τη δολοφονία Λαμπράκη. Το πολιτικό και δημοκρατικό κίνημα «1-1-4»
«Ελευθερία»
Οι εξεγερμένοι και εξεγερμένες του ’73 παραμέρισαν γρήγορα κενά συνθήματα και έβαλαν το κεντρικό ζήτημα μπροστά. Η γενιά τους, όπως και οι προηγούμενες, έζησαν σε μια χώρα χωρίς πραγματική ελευθερία, μια χώρα όπου οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη στην εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό της Δύσης – πρώτα της Μεγάλης Βρετανίας και μετά των ΗΠΑ. Η Χούντα των Συνταγματαρχών ήταν το αποκορύφωμα δεκαετιών της υποταγής των συμφερόντων του λαού στον ξένο παράγοντα, η λύση που έδωσε το ελληνικό και το αμερικάνικο κεφάλαιο από κοινού στην πολιτική κρίση κάτω από την πίεση του κινήματος των εργαζόμενων και της νεολαίας.
Και σήμερα;
Τα λαϊκά στρώματα φτωχοποιούνται μέρα με τη μέρα, ζουν όλο και περισσότερο στο φάσμα της ανέχειας. Βλέπουν το μισθό και τη σύνταξη τους να λεηλατούνται από την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια των καρτέλ, των ελίτ και των ολιγαρχών, τα σπίτια τους να πλειστηριάζονται από τράπεζες και funds – κοράκια και
Παράλληλα, ο μεγάλος στόχος του κύματος ιδιωτικοποιήσεων που κορυφώθηκε με τα μνημόνια και συνεχίζεται έκτοτε με αμείωτη ένταση από όλες τις κυβερνήσεις ήταν και παραμένει η Παιδεία. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ο μαζικός αποκλεισμός από την φοίτηση στην Ανώτατη Εκπαίδευση μέσα από την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και την Τράπεζα Θεμάτων, η κατάργηση του ασύλου, η πανεπιστημιακή αστυνομία, η μείωση των δαπανών για την έρευνα, η συρρίκνωση τμημάτων και σχολών, αλλά και πέρα από την τριτοβάθμια, η υποβάθμιση του ρόλου, του μισθού και της σταθερότητας του εκπαιδευτικού, οι συγχωνεύσεις σχολείων, η απουσία δημόσιων προνοιακών δομών προς όφελος των ιδιωτικών, η απαξίωση της «παράλληλης στήριξης» ή της πρόσβασης των ΑμεΑ στην εκπαίδευση – δεν έχει υπάρξει καμία κυβέρνηση χωρίς να έχει κεντρικά τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση της Παιδείας στο επίκεντρο της αντιλαϊκής ατζέντας της.
Τέλος, οι κυβερνήσεις, ιδιαίτερα αυτές των τελευταίων ετών, κρατάνε την Ελλάδα γερά στη θανατηφόρα αγκαλιά του ΝΑΤΟ. Έχουν μετατρέψει την χώρα σε «ορμητήριο», καθώς πολλαπλασιάζονται ποσοτικά και αναβαθμίζονται ποιοτικά οι αμερικανικές – νατοϊκές στρατιωτικές βάσεις. Σε «πρόθυμο πελάτη» των αμερικανικών και ευρωπαϊκών στρατιωτικών βιομηχανιών, με εξοπλιστικές δαπάνες που ενισχύουν, όχι την «εθνική άμυνα», αλλά τα επιθετικά σχέδια των ιμπεριαλιστικών κέντρων στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο. Σε «πρόθυμο σύμμαχο» με την άκρατη στήριξη στους αιμοσταγείς σχεδιασμούς της Δύσης στην Ουκρανία και στην Παλαιστίνη, διαλέγοντας τον διαρκή πολεμικό κίνδυνο, αντί για την αλληλεγγύη και την ειρήνη των λαών. Την ώρα που στην Παλαιστίνη το Ισραήλ διαπράττει εδώ και έναν χρόνο άλλη μια γενοκτονία, η κυβέρνηση, ερήμην του λαού αλλά και σε αντίθεση με τα συμφέροντα και τη βούληση του, υπερασπίζεται ένα ακροδεξιό κράτος – δολοφόνο.
Αλλά και στο εσωτερικό, η Ελλάδα είναι μια χώρα που οι ελευθερίες διαρκώς περιορίζονται. Η αστυνομική καταστολή, ο αυταρχισμός του κράτους, η εργοδοτική ασυδοσία, η διαπλεκόμενη δικαστική εξουσία, οι παρακολουθήσεις των πολιτών, η συγκάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπη και των υπολοίπων σκανδάλων, η φίμωση της δημοσιογραφίας και η επικράτηση της προπαγάνδας, η κυριαρχία αντιδραστικών, ξενοφοβικών, πατριαρχικών υπό την ανοχή ή την στήριξη της κυβέρνησης ΝΔ είναι στοιχεία μιας διαρκούς διολίσθησης μακριά από ελευθερίες «αυτονόητες» που κατακτήθηκαν με αίμα και αγώνες!
Οι νέοι και οι νέες του «Πολυτεχνείου» αγωνίστηκαν να γίνουν η πρώτη γενιά που θα ζούσε αξιοπρεπής, μορφωμένη και ελεύθερη σε μια Ελλάδα με δημοκρατία και δικαιοσύνη.
Οι αγωνιστές και αγωνίστριες, οι διωκώμενοι και διωκώμενες, οι εξόριστοι και εξόριστες πιο πριν, οι νεκροί έχουν αφήσει παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Πενηντα-ένας «Νοέμβρηδες» μετά, είναι χρέος μας να συνεχίσουμε για όσο χρειαστεί!
Το Πολυτεχνείο ζει!
Και το μήνυμα του είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Και σήμερα και για πάντα!
Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία!!!
