Συμβολή του Τομέα Νεολαίας Αριστερού Ρεύματος
Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μία εξέγερση ορόσημο για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, που όρισε την αρχή της κατάρρευσης της επταετούς χούντας των συνταγματαρχών. Μία εξέγερση, η οποία χαρακτηρίστηκε ως ο «αργοπορημένος ελληνικός Μάης του ‘68», και πιθανώς όχι τυχαία, αφού η μαχητική σπουδάζουσα νεολαία βγήκε μπροστά, θρηνώντας θύματα, με κύρια διεκδίκηση να πέσει η Χούντα. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες συμπαρέσυραν στον αγώνα τις τρομοκρατημένες λαϊκές μάζες ενάντια στο καθεστώς που χειραγωγούσε, βασάνιζε κι έστελνε αγωνιστές και αγωνίστριες στα ξερονήσια. Παράλληλα, εναντιώθηκαν σε ένα καθεστώς που ενίσχυε την παρείσφρηση του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου στην κρατική οικονομία, απελευθερώνοντας ανενόχλητη τομείς πυλώνες όπως τις κατασκευές και τη ναυτιλία, πάντα υπό τις υπερατλαντικές υποδείξεις.
Πενήντα χρόνια αργότερα, βρισκόμαστε να θυμόμαστε αυτήν την εξέγερση, ενώνοντας το ιστορικό νήμα τόσο για το μαχητικό ρόλο της σπουδάζουσας νεολαίας και του δημόσιου πανεπιστημίου στη διασφάλιση της Δημοκρατίας, όσο και στην αποθράσυνση του κράτους έκτακτης ανάγκης και των κατασταλτικών μηχανισμών του για την εξυπηρέτηση αναγκών του ξένου κεφαλαίου. Σε μία Ελλάδα που «ξεπερνώντας» τη μνημονιακή περίοδο, πιστώνοντας την συνειδησιακά στις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας – ΣΥΡΙΖΑ, ζει πλέον την καθημερινότητα που αυτές οι πολιτικές έφεραν για να αφήσουν στον πολιτικό και κοινωνικό βίο, από τον «ασυγκράτητο» πληθωρισμό και τον συστημικό αποκλεισμό στην αξιοπρεπή εργασία, εκπαίδευση και υγεία, μέχρι την εκχώρηση των φυσικών πόρων και των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Σήμερα, το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο βάλλεται από παντού. Η συστημική παραμέληση για γενναία κρατική χρηματοδότηση των δημόσιων πανεπιστημίων κι η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, παράλληλα με την ίση αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων στην Ελλάδα, οδεύουν όλο και μεγαλύτερο τμήμα του νεανικού πληθυσμού είτε στην παραίτηση είτε στη λύση της ιδιωτικής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Φυσικά, η κρατική καταστολή και η διαρκής παραβίαση του ακαδημαϊκού ασύλου, δεν θα μπορούσαν να μην εμφανίζονται ως πρακτικές την ίδια στιγμή που τα πανεπιστήμια βιώνουν αφενός τη συρρίκνωση της κοινωνικής μέριμνας προς τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, και αφετέρου το διαρκές κούρεμα πόρων για αξιοπρεπείς συνθήκες φοίτησης, με ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, καθώς και την απομάκρυνση του φοιτητικού κινήματος από τα κέντρα λήψης αποφάσεων και τη συνδιοίκηση.
Η απάντηση στα παραπάνω, βρίσκεται ακριβώς στον ιστορικό ρόλο που παίζει ο κοινωνικός χώρος του δημόσιου πανεπιστημίου, ως χώρος συνάθροισης, συνδιαλλαγής και καλλιέργειας ελεύθερων ιδεών. Η υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου, τόσο χωρικά όσο και αξιακά, μαζί με την διεκδίκηση δημόσιων πόρων και δυνατότητας πρόσβασης της λαϊκής οικογένειας στο δημόσιο πανεπιστήμιο, μπορούν να αποτελέσουν (και αποτελούν) τον τρόπο ανάδυσης της νεολαίας στη διαμόρφωση της κεντρικής πολιτικής ατζέντας.
Από την ανάμειξη της Ελλάδας στους περιφερειακούς πολέμους της Ουκρανίας και τη γενοκτονία απέναντι στους Παλαιστίνιους (παρέχοντας βάσεις, μαχητικές δυνάμεις και διεθνής ασυλία σε εγκλήματα πολέμου), μέχρι την αντιπαράθεση απέναντι σε ανορθολογικές απόψεις για την επιστήμη και την κοινωνία, η ακαδημαϊκή κοινότητα οφείλει να σταθεί στο ύψος αυτών των περιστάσεων:
-
Με την αναγνώριση και την ενίσχυση των φοιτητών/τριών στα όργανα διοίκησης
-
Με την εξασφάλιση δημόσιων πόρων για την κάλυψη των κοινωνικά ευάλωτων φοιτητών και φοιτητριών για απρόσκοπτη ολοκλήρωση των σπουδών τους
-
Με την παραχώρηση φυσικών χώρων συνεύρεσης και συνάθροισης για τη σπουδάζουσα νεολαία, τον κόσμο της εργασίας και ευρύτερα την κοινωνία σε πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις
-
Με την εξάλειψη της επισφαλούς εργασίας για φοιτητές και φοιτήτριες, ερευνητικό και διοικητικό προσωπικό, την ίδια στιγμή που η εργασία τους προάγει αναγνωρισμένο διεθνώς επιστημονικό, διδακτικό και διοικητικό έργο, καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες
-
Με την υπεράσπιση του άρθρου 16 του Συντάγματος, για την ελευθερία της τέχνης, της επιστήμης, της έρευνας και της διδασκαλίας και την υποχρέωση τους Κράτους για την ανάπτυξη και την προαγωγή τους, παράλληλα με τη ρητή απαγόρευση ίδρυσης ανώτατων σχολών από ιδιώτες
-
Με τη διεκδίκηση επαναφοράς του πανεπιστημιακού ασύλου, ώστε να συνεχίζει να καλλιεργεί προβληματισμό, κριτική σκέψη, ρηξικέλευθες, καινοτόμες ιδέες και πρακτικές υπέρ των ταξικά δυσμενέστερων.
Ύστερα από πενήντα «Πολυτεχνεία», ευελπιστούμε και παλεύουμε να γίνουμε μία ακόμη γενιά η οποία θα αμφισβητήσει κυριαρχίες όσο ισχυρές και αν αυτές φαντάζουν και θα συνεχίσει να μάχεται για το δίκαιο, το όμορφο και το μεγάλο.
