Μετά από 48 ώρες αφού o Ιγκνάσιο Λουλα Ντα Σιλβα αναδείχθηκε νικητής στις προεδρικές εκλογές της Βραζιλίας, ο απερχόμενος πρόεδρος Ζαΐρ Μπολσονάρο, με λακωνική δήλωση ανέφερε ότι θα παραμείνει «πιστός στο Σύνταγμα της χώρας»…
Η δήλωση αυτή έγινε χωρίς να καλεί όμως, τους χιλιάδες οπαδούς στον σκληρό πυρήνα της ακροδεξιάς να αφήσουν τα όπλα τους και να απελευθερώσουν τις μεγάλες εθνικές οδούς που είχαν αποκλείσει, ενώ ζητούσαν την «παρέμβαση του στρατού». Μιμείται τον Τραμπ ακόμα και στις πιο κωμικό – τραγικές του στιγμές.
Στα χρόνια της προεδρίας του Μπολσονάρο, η ελεύθερη πώληση όπλων νομιμοποιήθηκε «α λα ΗΠΑ» και επεκτάθηκε σε όλη την επικράτεια με την ταυτόχρονη άνοδο του συστημικού ρατσισμού, της ανόδου ευαγγελιστών, σιωνιστικών ακραίων θρησκευτικών δογμάτων που αποτέλεσαν την ραχοκοκαλιά των ψηφοφόρων του Μπολσονάρο. Δόγμα τους : «Πολεμάμε τον κομμουνισμό, Πατρίδα, Θρησκεία, οικογένεια».
Κατά την προεδρία Μπολσονάρο, το 17% του δάσους του Αμαζόνιου καταστράφηκε και εκχωρήθηκε σε πολυεθνικές εταιρίες εξορύξεων, σε εταιρίες καλλιέργειες σόγιας, σε κτηνοτροφικές μονάδες τεράστιων εξαγωγικών δραστηριοτήτων. Ο ποταμός Παρανα, μολύνθηκε με τεράστιες ποσότητες υδραργύρου και άλλων τοξικών ουσιών που είναι αναγκαίες για εξορύξεις. Οι πνεύμονες του πλανήτη δέχθηκαν βάναυσα τραύματα.
Η ανεργία ξεπέρασε το 33% , στην νεολαία κάτω των 35 η ανεργία έφτασε στο 48%, ενώ στην Βορειοανατολική Βραζιλία ξεπέρασε το 55% (που ο Λούλα κατέγραψε ποσοστά άνω του 75%.
Ο συσχετισμός στο ομοσπονδιακό κογκρέσο την επόμενη μετά των εκλογών, δεν ευνοεί το κόμμα εργατών του Λούλα, αφού μια πανσπερμία ακροδεξιών και φίλο αμερικανικών δυνάμεων πλειοψηφεί. Ο θεσμικός μη ευνοϊκός συσχετισμός θα πρέπει να αναμετρηθεί με την κινηματική υπέροχη των πολλών.
Η επόμενη μέρα στην Βραζιλία δείχνει δύσκολη, συνθέτη αλλά και ελπιδοφόρα.
Το MST (κίνημα ακτημόνων χωρίς γη) αριθμεί πάνω από 6 εκατ. μέλη. Οι ιθαγενικές κοινότητες παραμένουν ενωμένες και σε κινηματική εγρήγορση, το πανίσχυρο συνδικάτο CUT με 24 εκατ. μέλη, μαζί με εκατοντάδες κοινωνικές οργανώσεις της ριζοσπαστικής οικολογίας, της νεολαίας, των φοιτητών και πανεπιστημιακών, της πλούσιας επιστημονικής και πολιτικής διανόησης βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγώνων που θα δυναμώσουν το επόμενο διάστημα.
Ο Λούλα υπήρξε εμπνευστής, μαζί με τους Φιντέλ, Ραφαέλ Κορέα, Ουγκό Τσαβεζ, Νεστορ Κιρχνερ, Πέπε Μουχικα και άλλων ηγετών της αριστεράς στην Λατ. Αμερική και Καραϊβική που δημιούργησαν την Πάτρια Γραντε, (της ενιαίας πολιτιστικά, πολιτικά και οικονομικά Ηπείρου) της Ουνα Σουρ, και άλλων περιφερειακών οργανισμών βασισμένων στην αλληλεγγύη των λαών και όχι στο κέρδος. Υπήρξε συν- ιδρυτής των BRICS και ένθερμος οπαδός ενός νέου πολυπολικού κόσμου που θα αποδυναμώσει το δόγμα Μονρόε που κυριαρχεί σχεδόν δυο αιώνες στην Λατ. Αμερική.
Ερωτήματα προκαλεί η μίζερη, μη επιστημονική, αντίδιαλεκτική ανάλυση ορισμένων ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και όχι μόνο, στην Ελλάδα, που παρομοιάζουν την νίκη Λούλα με την πρόσφατη και σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Που παρομοιάζουν την ριζοσπαστική πατριωτική σοσιαλδημοκρατία της Λατ. Αμερικής με την ευρωατλαντική νατοϊκή αριστερά της Ε.Ε.
Γνωρίζουμε τα όρια των δυνατοτήτων, του δυναμισμού αλλά και την ενωτική γραμμή που ακολουθεί η σοσιαλδημοκρατία στην Λατ. Αμερική. Αναγνωρίζουμε την ριζοσπαστική και επαναστατική αριστερά στην Κούβα και Βενεζουέλα που πρωτοπορεί και οικοδομεί τακτικές και στρατηγικές συμμαχίες σε έναν σύνθετο κόσμο που χρειάζεται νέες αναγνώσεις αλλά και αυτοπεποίθηση στην δύναμη των επαναστατικών ιδεών μας.
Δεν διχαζόμαστε σε ανούσιες συζητήσεις που βρίσκονται έξω από το πεδίο των κοινωνιών. Περπατάμε μπροστά αφού η ουτοπία δεν είναι μια μόνο μια οραματική θεώρηση αλλά ένας πραγματικός αγώνας των ταπεινών και των περιθωριοποιημένων. Όταν η φτώχεια κρούει την πόρτα του λαού, την εμποδίζουμε με έργα και πράξεις, δεν την ξορκίζουμε με την «παιδική ασθένεια του κομμουνισμού».
