Αυτές τις μέρες, στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων τιμούμε με τον πλέον ζωντανό τρόπο μια εξέγερση ορόσημο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. 52 χρόνια πριν η μαχητική σπουδάζουσα νεολαία έβγαινε μπροστά και θρηνώντας θύματα απαιτούσε την πτώση της Χούντας. Η μαχητικότητα και τα δίκαια αιτήματά τους συμπαρέσυραν γρήγορα όλο το λαό που άρχιζε να αποκαθηλώνει ένα καθεστώς που μέχρι τότε φάνταζε τρομακτικό και πανίσχυρο, αψηφώντας πια όπλα, βασανιστήρια, ξένα και εγχώρια συμφέροντα που το στήριζαν.
Κοιτώντας στο σήμερα, ζούμε στην ίδια χώρα με μια κοινοβουλευτική δημοκρατία κι όμως τα πράγματα παρουσιάζουν ανησυχητικές ομοιότητες. Ζούμε σε μια χώρα ακραίας συνεχιζόμενης ακρίβειας, με εργασιακές συνθήκες 13ωρου και ατελείωτης πίεσης, με έλλειψη δικαιοσύνης από τα απλά καθημερινά μέχρι και τα μεγαλύτερα κρατικά εγκλήματα και σκάνδαλα. Που επιβάλλεται στους πολίτες της με αυταρχισμό σε πολλά επίπεδα, αύξηση της καταστολής ελέγχους και παρακολουθήσεις, ενώ τους αφήνει τελείως απροστάτευτους σε φυσικές ή όχι καταστροφές, χρησιμοποιώντας το αφήγημα της “ατομικής ευθύνης” για τα πάντα. Παράλληλα μαζί με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της Ευρώπης συμμετέχει σε γενοκτονίες και χρησιμοποιεί το διαρκή φόβο πολέμου σαν σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης μέσω του επανεξοπλισμού.
Οι συνειρμοί γίνονται ακόμα πιο σκοτεινοί, όταν στον ιστορικό χώρο που σήμερα γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου, μόλις μια βδομάδα πριν ο πρύτανης του ιδρύματος απαγόρευε σε φοιτητές την πραγματοποίηση εκδήλωσης για την εξέγερση και τα μηνύματά της στο σήμερα, ενώ ο ίδιος πρύτανης λίγες μέρες πριν έφερνε την αστυνομία να εισβάλει στο χώρο και να συλλάβει φοιτητές που έκαναν κατάληψη. Οι ίδιοι κοινωνικοί χώροι των Πανεπιστημίων που την περίοδο της Χούντας άντεξαν τις πιέσεις, κατάφεραν να μείνουν ζωντανοί χώροι προβληματισμού και δράσης και τελικά έριξαν το καθεστώς, σήμερα βάλλονται από παντού. Εξωθούνται στην παρακμή, τόσο από τη συστημική παραμέληση και την υποχρηματοδότηση, όσο κι από τη νομοθέτηση ιδιωτικών “πανεπιστημίων”, αλλά και μέσω της απόπειρας εδραίωσης μιας εχθρικής προς τους φοιτητές εσωτερικής λειτουργίας. Στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ήρθαν να προστεθούν κάμερες και τουρνικέ, ενισχυμένα πειθαρχικά συμβούλια (κάτι σαν τα τότε “σπουδαστικά” της ασφάλειας και της ΚΥΠ) που μπορούν να αποφασίζουν εξαντλητικές ποινές για “απείθαρχους” φοιτητές χωρίς διερεύνηση καταγγελιών καθώς και οι διαγραφές φοιτητών που αργούν να τελειώσουν. Δημιουργείται ένα ασφυκτικό πλαίσιο στα άλλοτε ελεύθερα και ζωντανά ιδρύματα που καταστέλλει τους φοιτητές στοχεύοντας πρώτα απ’ όλους σε όσους αμφισβητούν και αγωνίζονται.
Μονάχα η περιγραφή σε τίτλους των πιο κραυγαλέων πολιτικών της σημερινής κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και των συνθηκών που δημιουργούν φέρνει ένα σφίξιμο στον αναγνώστη. Καθημερινά βιώνουμε τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών όχι μόνο σε υλικούς αλλά και ψυχολογικούς όρους, κάνοντας την αβεβαιότητα και το φόβο να κυριαρχούν. Και τώρα, όπως και τότε, αντιμετωπίζουμε ένα ανάλγητο καθεστώς που φιλοδοξεί να σωπάσει κάθε φωνή που του εναντιώνεται, να διαλύσει κάθε δομή που μπορεί να το απειλήσει. Πάλι επενδύουν στον φόβο και την καταστολή ώστε τα μεγάλα συμφέροντα να συνεχίσουν τις δουλείες τους ανενόχλητα. Εδώ, λοιπόν, έρχεται και ο ιστορικός ρόλος αυτής της επετείου που συνεχίζει πεισματικά να τον υπηρετεί μέσα σε σχολικές γιορτές, εκδηλώσεις, δρώμενα, τραγούδια και πορείες. Μέσα στον κοινωνικό χώρο του πανεπιστημίου που ζωντανεύει τις μέρες αυτές για να μην αφήσει κανέναν να ξεχάσει πως σπάει ο φόβος, πως η νέα γενιά βγαίνει πάντα μπροστά για να αμφισβητήσει κυριαρχίες, όσο ισχυρές και να φαντάζουν. Μέρες σαν κι αυτές μας κάνουν να μην ξεχάσουμε ποτέ την ομορφιά του να αγωνίζεσαι για το δίκαιο, το ωραίο και το μεγάλο. Γιατί “όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο”.
Τομέας Νεολαίας Αριστερού Ρεύματος
15 Νοεμβρίου 2025
