ΟΣΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΕΡΟΣ ΒΟΡΙΑΣ
Παρά το ότι στις στέπες της Ουκρανίας λαμβάνει χώρα εδώ και δύο χρόνια ένα ανεπανάληπτο σφαγείο δύο λαών, τμήματα των οποίων συνδέονται με αδελφικές έως συγγενικές σχέσεις και αυτό λυπεί αφάνταστα τους λογικούς ανθρώπους όλου του κόσμου, οι εξελίξεις είναι συνταρακτικές.
Η Ρωσία φαίνεται πως πετυχαίνει την τρίτη ιστορική νίκη της στο πεδίο των μαχών, μετά την πρώτη επί του Ναπολέοντα και τη δεύτερη επί της ναζιστικής Γερμανίας. Παγκόσμιας σημασίας νίκη, γιατί σ’ αυτήν ενεπλάκησαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παγκόσμιες δυνάμεις και πολύ περισσότερο δυνάμεις που συγκροτούν τη στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ.
Οι επιπτώσεις του πολέμου προκαλούν μεγάλες γεωπολιτικές και οικονομικές ανακατατάξεις. Ξεκινώντας απ’ την Ευρώπη, που ακόμη επιμένει στη συνέχισή του, οι λαοί της οποίας κυρίως πληρώνουν το μάρμαρο, προφανώς την Ουκρανία, που θα μετατραπεί σε μια βαλτική μπανανία χωρίς θάλασσα και ορυκτό πλούτο και τις ΗΠΑ, που θα αναδιπλωθούν (αυτό κάνουν ήδη), για να κρατήσουν όσο δυνατόν περισσότερα ερείσματα εκεί που τους “παίρνει”. Η χαρακτηριστική φράση, σε έντονο μάλιστα ύφος, του Τραμπ προς τον νεοναζί του Κιέβου: “δεν έχεις χαρτιά, δεν έχεις χαρτιά”, ουσιαστικά σήμαινε “δεν έχουμε χαρτιά, χάσαμε”. Αλλά δε θα μπορούσε να το εκστομίσει έτσι ο ηγέτης της υπερδύναμης. Την καρπαζιά σ΄ αυτές τις περιπτώσεις την εισπράττει αποκλειστικά ο παρατρεχάμενος.
Αυτή η νίκη της Ρωσίας έρχεται μετά την επιτυχία της στο να συγκροτήσει τους BRICS, μια οικονομική συμμαχία που διαρκώς διευρύνεται και είναι η μόνη που απειλεί το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα συναλλαγών. Όμως η στρατιωτική της νίκη, πολύ περισσότερο, ενισχύει τις χειμάζουσες λαϊκές δυνάμεις και τα κόμματα στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, οι οποίες, από συντηρητική μέχρι στιγμής αφετηρία, ωστόσο αμφισβητούν έντονα το οικοδόμημα της Ε.Ε., ακόμη και τη συμμετοχή της χώρας τους στη στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας, με συνέπεια την ωμή παρέμβαση από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., όπως αυτή στη Ρουμανία.
Δεν είναι εγωιστικό και υπερφίαλο να πούμε, πως στη χώρα μας, μόνο η Λαϊκή Ενότητα και ορισμένες οργανώσεις της Αριστεράς είχαν μια ξεκάθαρη στάση απέναντι σ΄ αυτόν τον πόλεμο.
Η στάση αυτή, χωρίς να παραβλέπει το εσωτερικό καθεστώς της Ρωσίας, δηλαδή έναν ευμετάβλητο γραφειοκρατικό καπιταλισμό διάρκειας μόλις τριάντα χρόνων με σημαντικά ελλείμματα δημοκρατίας, επικεντρώθηκε στα κύρια, δηλαδή:
1. Στην ήττα του επιτιθέμενου, που δεν ήταν άλλος απ’ το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οι οποίοι μέσω των ναζιστικών ορδών του Κιέβου κανιβάλιζαν επί χρόνια τον ρωσικής καταγωγής πληθυσμό του Ντομπάς και έκαιγαν ζωντανούς τους εργάτες στην Οδησσό.
2. Στην ήττα του παγκόσμιου επικυρίαρχου, των ΗΠΑ, που ήθελε να πνίξει την αναδυόμενη και ενισχυόμενη εστία αντίστασης στην οικονομική και στρατιωτική ηγεμονία του, τη Ρωσία.
Γι’ αυτή τη στάση της Λαϊκής Ενότητας, στοχοποιήθηκαν, κυρίως από το σύστημα που θέλει τους πάντες υποταγμένους στις ΗΠΑ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, στελέχη της, που επισκέφτηκαν κατά καιρούς την Κριμαία και το Ντομπάς ή συμμετείχαν σε διεθνή Φόρουμ.
Διαφορετική στάση, με αποχρώσεις, κράτησε το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας.
Και δε μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, διαχρονικά εθελόδουλη, πρωτοστάτησε στη νέα ουκρανική εκστρατεία. Φυσικά ως οπλοκουβαλητής, προσφέροντας επίσης τις βάσεις σε όλη την ελληνική επικράτεια και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, καθώς και κρίσιμα αποθέματα των ενόπλων δυνάμεών μας. Τώρα και τα τελευταία αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων για τη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, παρόλο που αυτή την χρησιμοποιεί ως ουραγό, αφού ακόμα και στην τελευταία συνάντηση των “προθύμων” στην Αγγλία, αγνοήθηκε επιδεικτικά η Ελλάδα και κλήθηκε η Τουρκία, με ό,τι σημαίνει αυτό για την ενίσχυση της θέσης της Τουρκίας και την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας μας. Ανιστόρητη κυβέρνηση και αδίδακτη από τις μεγάλες γκάφες της αστικής τάξης της χώρας μας στο παρελθόν.
Από κοντά και τα άλλα συστημικά φιλονατοϊκά κόμματα της Βουλής, που χειροκροτούσαν εκστασιασμένα τον Ζελένσκι και τους Αζοφοναζί, που φιλοξένησε στην ελληνική Βουλή ο επίσης ανιστόρητος νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας (πρόεδρος της Βουλής τότε).
Μένει το ΚΚΕ, που από μόνο του αποτελεί μια κατηγορία προς αποφυγή. Ξεκίνησε με πορείες απ’ τη ρωσική προς την αμερικάνικη πρεσβεία και τανάπαλιν, πρόσφατα συνέχισε το δρομολόγιο με πικετοφορίες στην Ουκρανική και τη Ρωσική πρεσβεία, με αίτημα να σταματήσει να διώκεται ο κομμουνισμός στις δύο αυτές χώρες. Στην Ουκρανία, όπου σφάζονται οι κομμουνιστές και οι ρωσόφωνοι και όλοι καταδικάζουμε ανεπιφύλακτα, αλλά και στη Ρωσία, όπου, χωρίς να υπερασπιζόμαστε το επίπεδο της Δημοκρατίας της, πάντως δεν είναι χειρότερο από τις λεγόμενες Δυτικές Δημοκρατίες, η Αριστερά και τα ΚΚ, εκλογικά έχουν 23% και κατέχουν τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή! Στις δε διοικήσεις των απελευθερωμένων περιοχών του Ντομπάς, τα στελέχη του ΚΚ Ρωσίας πρωταγωνιστούν σε σημαντικές θέσεις. Πού ακριβώς βρίσκεται ο αντικομουνιστικός κατήφορος, που ισχυρίζεται το ΚΚΕ ότι κυριαρχεί στη Ρωσία; Να συμφωνήσουμε σε συμπεριφορές; Ίσως. Μα κι εδώ υπάρχουν τέτοιες και πολλές. Το ίδιο τις καταγγέλλει. Πλην των φιλοφρονήσεων με τον Τασούλα βέβαια.
Δεν ισχυρίστηκε κανένας ότι στη Ρωσία υπάρχει παλλαϊκός σοσιαλισμός. Άλλωστε κι ο Πούτιν, στον πατριωτισμό της ΕΣΣΔ αναφέρεται και στοιχεία της κοινωνικής της πολιτικής επιχειρεί να εφαρμόσει, για να συσπειρώσει τον κόσμο. Αλλιώς πώς θα αντιμετώπιζε τον νεοναζισμό; Με αντικομμουνισμό;
Η κυβέρνηση κι όλα τα συστημικά κόμματα εξουσίας, παρά τους σοβαρούς εθνικούς κινδύνους που εγκυμονεί η στάση τους, επιμένουν να τοποθετούνται στη λανθασμένη πλευρά της Ιστορίας. Το ΚΚΕ απ’ την πλευρά του, προβάλει μια πολιτική ίσων αποστάσεων. Η Ιστορία έχει πολλά ακόμη να μας πει. Δεν τέλειωσαν οι χρήσιμοι ηλίθιοι τύπου ηγετών Μικράς Ασίας, ούτε επηρέασαν την τροχιά της Ιστορίας οι ισοαποστάκηδες. Όταν μάλιστα, ανάμεσα στον ναζισμό και τους αντιπάλους του, δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις.
