ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥ
της Σουλτανίδου Χριστίνας
Παγκόσμια ημέρα βιβλίου χθες. Θυμάμαι πάντα τα λόγια του πατέρα μου (που αν και ελαιοχρωματιστής ήταν πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι), ο οποίος μας έλεγε: “να θυμάστε πάντα, ότι το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου”.
Μεγάλη αλήθεια, από πολλές απόψεις.
To βιβλίο σου κάνει παρέα όταν νιώθεις μοναξιά, σε ταξιδεύει όταν νιώθεις πλήξη, εμπλουτίζει τις γνώσεις σου, οξύνει το νου σου, σε αντίθεση με το διαδίκτυο που σε γεμίζει απλά με πληροφορίες -πολλές άχρηστες, άλλες και βλαβερές- , πλουτίζει τη φαντασία και κυρίως σε βοηθάει να μπεις στα έγκατα της ψυχής σου και της ψυχής των συνανθρώπων σου. Για το τελευταίο βέβαια, πρέπει να είσαι έτοιμος, να έχεις ανοικτή ψυχή και νου και να μη φοβάσαι να αντιμετωπίσεις ακόμη και βαθιά σκοτάδια, αλλά και φωτεινά μονοπάτια.
Ένα τέτοιο βιβλίο ήταν αυτό που μου δάνεισε πρόσφατα η μικρότερη αδελφή μου η Γεωργία. “Η κόρη μου”, της νοτιοκορεάτισας Kimh Hye-Jin.
Με χειρουργική ακρίβεια και απόλυτη ενσυναίσθηση, η νεαρή συγγραφέας περιγράφει τα συναισθήματα μιας μεγάλης γυναίκας, η οποία, ζώντας σε μια χώρα, όπου το να ΜΗΝ ασχολείσαι με το τι συμβαίνει γύρω σου θεωρείται ευγένεια (όπως λέει χαρακτηριστικά), έρχεται αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα, όπως είναι και όχι όπως θέλουμε να τη βλέπουμε.
Η εσωτερική διαπάλη, απέναντι στην προσπάθεια που έκανε σε όλη τη ζωή της να μην ακουστούν καν οι λέξεις που περιγράφουν τα προβλήματα, γιατί μετά δε θα μπορούσε να τις αψηφήσει και θα της έσχισαν σα μαχαίρια την καρδιά, τη μεταμορφώνει σιγά-σιγά, αλλά όχι απόλυτα.
Πώς μπορεί να αποδεχθεί ένας μεγάλος άνθρωπος μια ρέουσα και μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, όταν έζησε όλη του τη ζωή με: “λέξεις που δε μπορούν ούτε να ειπωθούν ούτε να ακουστούν. Λέξεις χωρίς ιδιοκτήτη”.
Χαρακτηριστικό απόσπασμα:
“Ίσως είμαι ένα φοβισμένο άτομο. Ένα άτομο που δε θέλει να ακούσει τίποτα. Κάποιος που δε θέλει να μπλέκει. Κάποιος που δε θέλει να πέφτει στα βαθιά. Ένας άνθρωπος που δε θέλει να λερώνει τα ρούχα που φοράει, το σώμα του. Ένας άνθρωπος που είναι διακριτικός. Που μιλάει καλοπροαίρετα, κάνει ευχάριστες γκριμάτσες και σιγά-σιγά οπισθοχωρεί, χωρίς κανείς να το καταλάβει. Θέλω ακόμα να είμαι ένας καλός άνθρωπος;
Τώρα όμως, πόσο καλός άνθρωπος μπορώ να γίνω για την κόρη μου;”
Πόσους τέτοιους ανθρώπους συναντάμε καθημερινά γύρω μας….. Αλήθεια, πόσοι από αυτούς απευθύνουν στον εαυτό τους το τελευταίο ερώτημα;
