Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ενάντια στο Κοινωνικό Κράτος και στο σεβασμό στα δικαιώματα των πολιτών με αναπηρία

Πρόσκληση – Κάλεσμα

 σε συζήτηση για τα θέματα των πολιτών με αναπηρία

«Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ενάντια στο Κοινωνικό Κράτος

και στο σεβασμό στα δικαιώματα των πολιτών με αναπηρία»

 Είμαστε άνθρωποι με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις, που αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις μέσα από το αναπηρικό κίνημα για τα δικαιώματα των πολιτών με αναπηρία, που βάλλονται από τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί δεκαετίες τώρα από όλες τις κυβερνήσεις και έχουν οδηγήσει στη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, τη διάλυση του δημόσιου συστήματος  υγείας και πρόνοιας, αλλά και στην κατεδάφιση των κατακτήσεων το αναπηρικού κινήματος της χώρας μας εδώ και δεκαετίες.

Μέσα σε αυτό το εχθρικό για τις ζωές μας περιβάλλον παίρνουμε την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση μιας κίνησης για τα δικαιώματα των πολιτών με αναπηρία και με χρόνιες ασθένειες που να διεκδικήσει από ταξική σκοπιά τα αιτήματα του αναπηρικού κινήματος, και να βοηθήσει στην αποτελεσματική παρέμβαση στους συλλόγους μας, στα σωματεία, στις δημοτικές κινήσεις αλλά και στις οργανώσεις και τα κόμματα που παλεύουν για μια ανθρώπινη ζωή ενάντια σε κάθε λογική που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.

Παράλληλα θέλουμε μέσω αυτής της κίνησης να απευθυνθούμε στους πολιτικούς φορείς της ριζοσπαστικής αριστεράς και στους συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς φορείςνα προβάλλουν τα αιτήματα των ατόμων με αναπηρία και να κατανοήσουν τη θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της  κοινωνικής αντίληψης για την αναπηρία και της ιατρικής αντίληψης που δυστυχώς ισχυρά ψήγματά της υπάρχουν στο σύνολο της κοινωνίας. Να ενισχύσουν μαζί μας τους αγώνες ενάντια στις πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων, που  προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν στον εαυτό μας και στα ατομικά συμφέροντα, αποκομμένους από το κοινωνικό σύνολο και αδιάφορους για την κοινωνική ζωή.

Καλούμε σε ανοιχτή εκδήλωση – συζήτηση, Κόμματα, οργανώσεις, ομάδες της ριζοσπαστικής αριστεράς, αγωνιστικά σωματεία, συντρόφους, πολίτες με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις σε μία πρώτη συνάντηση την Κυριακή 30 Απριλίου 2023 στο χώρο των Αναιρέσεων οδός Φερών 3 ώρα 11π.μ για να συζητήσουμε και να βάλουμε το πρώτο λιθαράκι για τη συγκρότηση της κίνησης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, που αγωνίζονται ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.


Συνημμένα ακολουθεί Προσχέδιο Διακήρυξης ως πρώτη βάση συζήτησης της συνάντησης μας.

 Κείμενο συμβολής  για την κρυφή ζωή της αναπηρίας

και τα δικαιώματα των πολιτών με αναπηρία

 Ανοίγουμε τη συζήτηση στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς για την αναπηρία υπό το πρίσμα της σύγχρονης κοινωνικής αντίληψης   

Οι άνθρωποι με αναπηρία, με χρόνιες παθήσεις και οι οικογένειές τους αποτελούν μια από τις πιο ευπαθείς κοινωνικά ομάδες του πληθυσμού,  που σύμφωνα με διεθνείς και ευρωπαϊκές έρευνες και μελέτες  βιώνουν διαχρονικά τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό αφού με την εμφάνισης της αναπηρίας ειδικά στις μέρες μας που διεθνώς και στη χώρα μας οι στυγνές ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές στοχεύουν στην κατεδάφιση  όποιων ψηγμάτων κοινωνικού κράτους έχουν απομείνει από τις νικηφόρες μάχες του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος της δεκαετίας του 70-80.

Λίγα λόγια για την ιστορία του αναπηρικού κινήματος στη χώρα μας.

Το αναπηρικό κίνημα στη χώρα μας, από τη δεκαετία του 1980 αποδέκτης των αγώνων που ήδη είχαν αρχίσει διεθνώς από τους αναπήρους στις ανεπτυγμένες χώρες (Αγγλία , Αμερική , Ευρώπη) διεκδίκησε δυναμικά την ισότιμη ένταξή των ανθρώπων με αναπηρία σε  όλους τους τομείς της πολιτικής, επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Ήδη οι αγώνες του διεθνούς αναπηρικού κινήματος είχαν  δώσει καρπούς με την υιοθέτηση από τον ΟΗΕ των Πρότυπων Κανόνων για τα Δικαιώματα των Ανθρώπων με Αναπηρία το έτος 1981. Τα αναπηρικά κινήματα αρχίζουν και δυναμώνουν σε διεθνές επίπεδο φτάνοντας στο κείμενο ορόσημο για τα δικαιώματα τους τη γνωστή Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία η οποία ενσωματώνεται στο εθνικό δίκαιο εκατοντάδων χωρών.

Τα κείμενα ορόσημα του αναπηρικού κινήματος στηρίζονται στην κοινωνική αντίληψη για την αναπηρία η οποία συγκρούεται με την παρωχημένη ιατρική  αντίληψηγια την αναπηρία που κυριαρχεί και αντιμετωπίζει την αναπηρία ως βλάβη/μειονέκτημα το οποίο από μόνο του θέτει το άτομο δυσλειτουργικό να συμμετέχει ενεργά στην κοινωνία. Η κοινωνία βασιζόμενη στη ιατρικό παθολογικό μοντέλο της αναπηρίας αρκείται στο να πετά ένα επίδομα –ξεροκόματο εξαθλιώνοντας την ανθρώπινη υπόσταση του αναπήρου. Αντίθετα το κοινωνικό μοντέλο εμφανίζεται σταδιακά εγκαθιδρύεται και κινητοποιεί τους πολίτες με αναπηρία να διεκδικήσουν από την κοινωνία την παροχή όλων των μέσων και αγαθών μέσω των οποίων θα εξαλειφθούν τα εμπόδια στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον για την ένταξή τους σε όλους του τομείς της κοινωνίας (π.χ. προσβασιμότητα κτιρίων , υπηρεσιών κ.λπ).Στη χώρα μας η ενσωμάτωσή της Σύμβασης γίνεται άρον άρον τον Μάιο του 2012, μία ταραγμένη προεκλογική περίοδο στα χρόνια των μνημονίων, όπου η αστική τάξη και  τα κόμματα που την υπηρετούν, προσπαθούν να κατευνάσουν την οργή του αναπηρικού χώρου, αφού ήδη έχει ξεκινήσει από το έτος 2010 το ξήλωμα του όποιου Κοινωνικού Κράτους Υγείας και Πρόνοιας υπήρχε έως τότε.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές πλήττουν σοβαρά τη δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας.

Πρότυποι Κανόνες του ΟΗΕ όπως και Συμβάσεις – Χάρτες Δικαιωμάτων ενσωματώνονται στο εθνικό δίκαιο αλλά δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην ολότητά τους αφού τα κονδύλια για την υγεία – πρόνοια  μένουν καθηλωμένα ή μειώνονται .  Οι αγώνες και οι δυναμικές διεκδικήσεις συλλόγων και σωματείων που εκπροσωπούν τα άτομα με αναπηρία αναγκάζουν τις κυβερνήσεις να προχωρήσουν σε θεσμικές αλλαγές και να πάρουν κατά καιρούς μέτρα για τη βελτίωση της ζωής των ατόμων με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις τη δεκαετία του 2000. Τα μέτρα όμως είναι αποσπασματικά και  δίνονται με το σταγονόμετρο.  Ευνόητο είναι ότι η ποιότητα της ζωής τους που εξαρτάται κυρίως από το επίπεδο παροχών υγείας και πρόνοιας και τη λήψη  θεμελιωδών μέτρων για την πρόσβαση των ατόμων με κινητικές και αισθητηριακές αναπηρίες στην κοινωνική ζωή δεν έφτασε ποτέ  σε εκείνο το σημείο να ενταχθούν ισότιμα στην κοινωνική ζωή της χώρας.

Η πραγματικότητα για την καθημερινή ζωή των ατόμων με αναπηρία.

Τα άτομα με αναπηρία δεν τα συναντούμε στους χώρους εργασίας συχνά αφού δεν υπάρ­χουν οι κατάλληλες ενταξιακές πολιτικές. Ακόμα  και εκείνα τα ει­δι­κά προ­γράμ­μα­τα χρη­μα­το­δό­τη­σης για την απα­σχό­λη­ση αυτών των αν­θρώ­πων που θα μπο­ρού­σαν να προ­σφέ­ρουν στην πα­ρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία έχουν συρρικνωθεί τα μνημονιακά χρόνια ενώ ο μοναδικός προστατευτικός νόμος στο πεδίο και του ιδιωτικού τομέα (2346/98)  έχει καταστρατηγηθεί από το 2010 σε απαίτηση των μεγάλων επιχειρήσεων.

Στο χώρο της εκπαίδευσης τα προβλήματα είναι χρόνια και παρόλες τις κατακτήσεις που έχουν γίνει από το γονεϊκό κίνημα οι μαθητές  με αναπηρία συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται ως παρίες από το εκάστοτε αρμόδιο υπουργείο Παιδείας. Κορυφαίο παράδειγμα είναι η λειτουργία Κέντρων Υποστήριξης και Κοινωνικής  Ένταξης των ατόμων με αναπηρία από ιδιώτες κυρίως γονείς οι οποίοι προσπάθησαν από μόνοι τους να αναπληρώσουν το δυσαναπλήρωτο κενό όλων ανεξαιρέτως των Κυβερνήσεων στον τομέα αυτό. Η πολιτεία αλλά και οι Δήμοι αφήνουν τα παιδιά με αναπηρία αόρατα στα μάτια της κοινωνίας αφού ακόμη και οι παιδικές χαρές που είναι προσβάσιμες και εξυπηρετούν τις ανάγκες της κάθε αναπηρίας τους είναι ελάχιστες. Τρανό παράδειγμα η Αττική που διαθέτει μόνο μία πλήρως προσβάσιμη παιδική χαρά στο Δήμο Παλαιού Φαλήρου. Δεν τους βλέ­πουμε εύκολα ­ σε κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­στι­κές εκ­δη­λώ­σεις (θέ­α­τρα π.χ) γιατί εκτός των προ­βλη­μά­των προ­σβα­σι­μό­τη­τας αυτοί και οι οι­κο­γέ­νειες τους αδυ­να­τούν να αντα­πε­ξέλ­θουν οι­κο­νο­μι­κά λόγω του αυ­ξη­μέ­νου κό­στους ζωής.

Δεν μπορούν βέβαια  να πε­ρι­μέ­νουν  λύ­σεις ή μέτρα ανα­κού­φι­σης από ένα κοι­νω­νι­κό σύ­στη­μα και τις κυ­βερ­νή­σεις του, που πάνω από τον άν­θρω­πο βά­ζουν την αύξηση των κερδών τους.  Η σκληρή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή που εφαρ­μό­ζε­ται από την κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ και βρήκε εφαρ­μο­γή με  το τε­λευ­ταίο νο­μο­σχέ­διο για την υγεία και το ξήλωμα του συστήματος πρόνοιας που χρονολογείται από τον περίφημο νόμο αναδιοργάνωσης του προνοιακού συστήματος επί υπουργίας Μπόλαρη Λοβέρδου το έτος 2011,  κα­ταρ­γεί κάθε έν­νοια κοι­νω­νι­κού κρά­τους, αφού θα πρέ­πει ο πο­λί­της να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη ακόμα και για τις στοιχειώδεις ιατρικές πράξεις. Σε ότι αφορά τις υπηρεσίες αποκατάστασης και μακροχρόνιας φροντίδας είναι γνωστή η άνθηση των ιδιωτικών κέντρων αποκατάστασης πριν από τα χρόνια των μνημονίων. Και με αυτή τη λο­γι­κή που διέπει τις κυβερνητικές πολιτικές είναι θέμα χρό­νου να αμ­φι­σβη­τη­θεί και η συμ­με­το­χή του κρά­τους στα φάρ­μα­κα. Υπάρ­χουν ασθέ­νειες που τα φάρ­μα­κα που απαι­τού­νται είναι πα­νά­κρι­βα. Φα­ντα­στεί­τε να χρειά­ζε­ται να πλη­ρώ­νει τα φάρ­μα­κα του κά­ποιος που έχει π.χ.  σκλή­ρυν­ση κατά πλά­κας ή νευρομυϊκές παθήσεις, ή μεταμοσχευμένους  κ.α..

 Όλα λοι­πόν στο βωμό του κέρ­δους και των ιδιω­τών. Μια πο­λι­τι­κή που όχι μόνο μας βρί­σκει αντί­θε­τους αλλά απο­τε­λεί την αιτία για την ανα­τρο­πή της με αγώνα. Πρέ­πει το ανα­πη­ρι­κό κί­νη­μα να βρεθεί στο φως της κα­θημερινότητας, στο φως των αγώνων του ταξικού εργατικού κινήματος αλλά και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα να υιο­θε­τή­σει και να προ­βά­λει τα αι­τή­μα­τα του ανα­πη­ρι­κού κι­νή­μα­τος.

Κατανοώντας τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις σε αυτή τη χρονική περίοδο παραθέτουμε τα κυριότερα αιτήματα του αναπηρικού κινήματος ως εξής;

  • Εκπροσώπηση των ατόμων με αναπηρία και χρονίως πασχόντων σε όλα τα κέντρα λήψης  απο­φά­σε­ων (το­πι­κά ή κε­ντρι­κά) για θέ­μα­τα που τους αφορούν

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η κατάργηση της εκπροσώπησης ή η υποβάθμισης τα σημασίας της εκπροσώπησης των ιδίων των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους από Διοικητικά Συμβούλια Φορέων που λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις για σημαντικά θέματα των αναπήρων.

  • Γενναίεςαυξή­σεις στις συντάξεις και στα επιδόματα των πολιτών με αναπηρία και χρονιές παθήσεις με στόχο την κάλυψη του αυξανόμενου κόστους διαβίωσης και του αυξανόμενου κόστους κάλυψης των αναγκών που πηγάζουν από την κάθε αναπηρία και όχι αυξήσεις ευκαιριακές προεκλογικού χαρακτήρα όπως αυτές που εξήγγειλε η Κυβέρνηση Μητσοτάκη ενόψει των επερχόμενων εκλογών το Μάιο του 2023.
  • Αναμόρφωση του συνταξιοδοτικού συστήματος χορήγησης αναπηρικών συντάξεων με την κατάργηση των διατάξεων του ν. Κατρούγκαλου που διαχωρίζουν τα ποσά των συντάξεων αναπηρίας ανάλογα με το ποσοστό αναπηρίας που λαμβάνει κάθε κατηγορία αναπηρίας. Οι βιοτικές ανάγκες που καλύπτουν οι συντάξεις αναπηρίας δεν διαφέρουν ανάλογα με την κατηγορία αναπηρίας
  • Ισχυρές προστατευτικές πολιτικές για τα άτομα με βαριά αναπηρία και πολλαπλές αναπηρίες όπως είναι:

Προσωπικός Βοηθός και καθολική εφαρμογή του θεσμού μακριά από τις λογικές πιλοτικών προγραμμάτων που ως συνήθως παραμένουν πιλοτικά.Τα πιλοτικά προγράμματα αποτελούν συνήθη πρακτική από τους κυβερνώντες προκειμένου να εφησυχάσουν τους αναπήρους οι οποίοι στην πλειονότητά τους ανήκουν σε χαμηλά εισοδηματικά τάξεις και βιώνουν σε πολύ μεγάλα ποσοστά την ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Ίδρυση συνοδευτικών υπηρεσιών για άτομα με κινητικές και αισθητηριακές αναπηρίες με βοηθούς εκπαιδευμένους ανά κατηγορία αναπηρίας.

Κέντρα  Υποστήριξης και Εκπαίδευσης για την Κοινωνική Ένταξη των Αναπήρων σε όλες τις πόλεις της Περιφέρειας.

Δημόσια Κέντρα μακροχρόνιας φροντίδας για ηλικιωμένους αναπήρους και όχι ημίμετρα όπως προγράμματα με λήξη χρηματοδότησής τους από την Ε.Ε.

  • Ισχυρό δημόσιο Σύστημα Υγείας και Πρόνοιαςμε την δωρεάν παροχή όλων των ιατρικών πράξεων – θεραπευτικών μεθόδων –διαγνωστικών πράξεων στους πολίτες με αναπηρία ανεξαρτήτως εθνικότητας.

Ισχρυή χρηματοδότηση των δομων ψυχική υγείας για την  θεραπεία των ατόμων με ψυχικές αναπηρίες με στόχο την ένταξή τους στην κοιινωνική ζωή και ενημέρωτικές δράσεις στο σύνολο της κοινωνίας για τις ψυχικές αναπηρίες . Ευρεία ενημέρωση για να σπάσει το στίγμα και οι προκαταλήψεις για τις ψυχικές ασθένειες.

  • Ισχυρό δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα παροχών νέων θεραπευτικών μέσων και μεθόδων ιατροτεχνολογικών μέσων αναλώσιμων υλικών τους σε αναπήρους και χρόνια πάσχοντες. Να δημιουργηθεί ένας σύγχρονος Οργανισμός Παροχών Υγείας και όχι Αγοραστής Υπηρεσιών Υγείας που μοναδικός του στόχος είναι η μείωση των δαπανών για την υγεία χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη σχέση θεραπευτικού οφέλους και κόστους.
  • Δωρεάν παροχή όλων των τεχνολογικών μέσων στα άτομα με αισθητηριακές αναπηρίες από τους ασφαλιστικούς φορείς για την ένταξή τους στην κοινωνική ζωή χωρίς καμία συμμετοχή τους όπως και των ορθοπεδικών μέσων βοηθημάτων στους πολίτες με κινητικές αναπηρίες χωρίς καμία συμμετοχή τους όπως ήδη έχει προβλεφθεί από τον κανονισμό παροχών ΕΟΠΥΥ (άρθρο 61).
  • Να γίνει πράξη η διάταξη του ΕΚΠΥ (Κανονισμός Παροχών) που ορίζει την ισότιμη πρόσβαση ασφαλισμένων και ανασφάλιστων πολιτών για όλες τις ασφαλιστικές παροχές. Πρόσβαση και των ανασφάλιστων σε όλες τις νέες καινοτόμες θεραπείες , ιατροτεχνολογικά θεραπευτικά μέσα και αναλώσιμα υλικά.
  • Γενναία κρατική χρηματοδότηση για την εκπαίδευση των μαθητών με αναπηρία με στόχο την ισότιμη εκπαίδευσή τους με την πρόσληψη κατάλληλα εκπαιδευμένου βοηθητικού προσωπικού και σχολικών νοσηλευτών σε όλα τα γενικά σχολεία. Ίδρυση ειδικών σχολείων για τα άτομα με βαριές και πολλαπλές ανάγκες εξάρτησης με επαρκές προσωπικό για την κάλυψη των αναγκών αναπηρίας τους.

Το παρόν κείμενο δεν φιλοδοξεί να καλύψει το σύνολο των ζωτικών αιτημάτων του αναπηρικού χώρου αφού η αναπηρία είναι μία κατάσταση που χαρακτηρίζεται από την πολυπλοκότητά της και την ποικιλομορφία της.

Φιλοδοξούμε τα θέματα αναπηρίας να βρεθούν στο επίκεντρο της συζήτησης  και συνακόλουθα στοχευμένης διεκδίκησης στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, λαμβάνοντας υπόψη  τις θέσεις των ιδίων των ατόμων με αναπηρία για την ίδια τους τη ζωή και το σπάσιμο των στερεοτύπων και προκαταλήψεων που κυριαρχούν ακόμα σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι η ισότιμη ένταξη των ατόμων με αναπηρία δεν μπορεί να γίνει πράξη στις κοινωνίες που επιβάλλονται άκρατες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιτίθενται με τον πιο βάναυσο τρόπο στα λαϊκά στρώματα και στις ευπαθείς ομάδες οδηγώντας τους σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης.