Στη πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΙ ο δημοσιογράφος κ. Οικονόμου είπε την εξής φράση: «Καλύτερα νεκρός, παρά ανάπηρος σε καροτσάκι όμηρος». Υπάρχει μια παροιμία που λέει ο σοφός λαός, «Τόσα ξέρεις τόσα λες». Ναι ακριβώς κ. Οικονόμου τόσα ξέρετε τόσα λέτε. Σε μια χώρα που αυτοί που κυβερνούν και κυβέρνησαν στο παρελθόν θυμούνται τα άτομα με αναπηρία μόνο κάθε 3 Δεκεμβρίου ή κάθε φορά που έρχεται στο φως ένα σκάνδαλο πετάνε μερικά ψίχουλα. Για να δείξουν το δήθεν κοινωνικό πρόσωπό τους, είναι ζήτημα χρόνου να ειπωθεί τέτοια φράση γιατί οι κυβερνήσεις έχουν φροντίσει να δημιουργηθεί αυτή η κοινωνική προκατάληψη. Κύριε Οικονόμου αφού θέλετε να λυπάστε για κάτι θα σας βοηθήσω. Λοιπόν λέγομαι Βασίλης Ψαθάς είμαι εκπαιδευτικός α΄βάθμιας εκπαίδευσης και είμαι και ανάπηρος σε καροτσάκι (όπως το λέτε), όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Αντί να λυπάστε εμένα, σας παροτρύνω να λυπηθείτε όλους αυτούς που στο βωμό του κέρδους θυσίασαν τις υποδομές του δημόσιου Πανεπιστημίου που φοίτησα και σχεδόν κάθε μήνα κάποιο ασανσέρ ήταν χαλασμένο στερώντας μου την πρόσβαση στο μάθημα, σε πείσμα αυτών βέβαια τα κατάφερα και πήρα πτυχίο στα 4 χρόνια ακριβώς. Αργότερα κ. Οικονόμου έπρεπε να κάνω πρακτική, εκεί είδα και άλλη κατηγορία που πρέπει να λυπάστε αυτούς που στα δημόσια σχολεία δεν έχουν φροντίσει να υπάρχει πρόσβαση για ΟΛΟΥΣ δασκάλους και μαθητές με ή χωρίς αναπηρία και πάλι τα κατάφερα και οι μαθητές μου με λάτρεψαν. Να λυπάστε κ. Οικονόμου αυτούς που όταν πήρα το πτυχίο μου το 2014 αλλάξαν το νόμο και έμμεσα πετάξαν εκτός πινάκων τους εκπαιδευτικούς γενικής εκπαίδευσης με αναπηρία πλην ελαχίστων εξαιρέσεων για να κρύψουν την έλλειψη υποδομών. Πάλι τα κατάφερα κ. Οικονόμου έκανα εθελοντικά μάθημα σε φυλακές ανηλίκων και σε δομές αλληλεγγύης πηγαίνοντας με το ηλεκτρικό καροτσάκι (όπως το λέτε), με κρύο, με βροχή, με καύσωνα, χωρίς να είμαι όμηρος αλλά ελεύθερος πιο ελεύθερος από όλους. Εκεί εγώ λυπήθηκα αυτούς που όσα εμπόδια και αν μου βάλαν δε με σταμάτησαν από το να κάνω αυτό που ονειρεύτηκα, αυτό που αγαπώ να δημιουργώ τους αυριανούς πολίτες που θα κάνουν μια κοινωνία που δεν λυπάται τους ανάπηρους αλλά τους σέβεται. Να λυπάστε όσους με στείλαν σαν αναπληρωτή δάσκαλο σε όλη την Ελλάδα αδιαφορώντας αν μπορώ να βρω σπίτι με πρόσβαση στην Ανατολική Αττική, στη Χίο, στη Λαμία ενώ ζω στο Βόλο, όμως πήγα και τα κατάφερα ξανά οι συνάδελφοι με σεβάστηκαν, τα παιδιά και οι γονείς με αγάπησαν. Για να ξεκαθαρίσουμε κ. Οικονόμου οι πολιτικές με κρατάνε όμηρο με τα πενιχρά χρήματα που μου δίνουν για να αγοράσω καινούργιο ηλεκτρικό αναπηρικό καροτσάκι (όπως λέτε) γιατί το παλιό μου το πήρε η πλημμύρα, όμηρο με κάνει εμένα και όλους τους αναπήρους η ελάχιστη πρόσβαση σε δημόσια κτίρια (σχολεία κλπ) αλλά και ιατρεία, όμηρο με κάνει το γεγονός ότι δε μπορώ να ταξιδέψω με κανένα υπεραστικό ΜΜΜ εκτός Βόλου γιατί τραίνα δεν υπάρχουν και τα υπεραστικά ΚΤΕΛ δεν έχουν πρόσβαση. Τέλος κ. Οικονόμου σε καρότσι βάζουμε τα ψώνια, τα μπάζα και τα μωρά αυτό που χρησιμοποιούν οι ανάπηροι λέγεται αμαξίδιο γιατί κινείται σύμφωνα με τη βούλησή μας. Κάτι ακόμα κ. Οικονόμου αυτή είναι η δική μου ιστορία, αλλά είμαι σίγουρος ότι η πλειονότητα των κινητικά αναπήρων στην Ελλάδα έχουν μια παρόμοια και ίσως καλύτερη να διηγηθούν. Συνεχίζουν όμως να ζουν στην Ελλάδα όχι γιατί δε μπορούν να φύγουν, ούτε γιατί δε θα βρουν καλύτερα, αλλά γιατί αγαπάμε αυτή τη χώρα όσα εμπόδια και να μας βάζουν οι κυβερνήτες της εμείς θα παλεύουμε όχι για να μας αγαπάνε όπως είπατε ή να μας λυπάστε. Θα παλεύουμε για σεβασμό για μια Ελλάδα χωρίς αποκλεισμούς γιατί αυτό αξίζουν όλοι αυτό αξίζει η χώρα μας ΣΕΒΑΣΜΟ όχι λύπηση.
Συγνώμη που επέλεξα να ζω έστω και σε καροτσάκι!
Βασίλης Ψαθάς
Εκπαιδευτικός και άτομο με αναπηρία
