Τέτοιο δείγμα αποτελεί ένα πρόσφατο κείμενο με τον τίτλο «Αιρετική κηδεία» το οποίο υπογράφεται από τον Άρη Αλεξανδρή (Α.Α.). Το άρθρο καταπιάνεται με την απουσία των εκπροσώπων της Αριστεράς στην κηδεία του Σαββόπουλου. Η Αριστερά παρουσιάζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως ένα άταφο πτώμα που περιφέρει το σαρκίο της σε μια κοινωνία που την έχει ξεπεράσει. Το άρθρο είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι κρύβει άσβεστο μίσος για την Αριστερά, εκτός από το ότι διαπράττει ιδεολογικές λαθροχειρίες. Ας τα δούμε ένα ένα.

Παρατήρηση 1η:

Ο Α.Α. εντάσσει στην Αριστερά το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αρκούντως βολική κατηγοριοποίηση είναι η αλήθεια, αφού διαχρονικός στόχος των κρατούντων είναι η πρόκληση εννοιολογικών συγχύσεων. Μέσω της ένταξης των δύο αυτών πολιτικών χώρων στην Αριστερά επιτυγχάνεται ή επιχειρείται να επιτευχθεί η απαξίωση της έννοιας της Αριστεράς. Πρόκειται για ένα κουτοπόνηρο τέχνασμα το οποίο δεν βλέπει για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας.

Παρατήρηση 2η:

Αν κάποιος πρέπει να ψέξει την Αριστερά, με ό,τι αυτή σημαίνει, δεν είναι η απουσία της από τη συγκεκριμένη κηδεία, αλλά το γεγονός ότι απαντούσε απολογητικά στις δημοσιογραφικές ερωτήσεις επικαλούμενη ανειλημμένες υποχρεώσεις των εκπροσώπων της. Με άλλα λόγια ενώ θα έπρεπε με παρρησία να ειπωθεί ότι ο θανών υπήρξε τις τελευταίες δεκαετίες βαθιά συστημικός και ότι θα ήταν υποκριτικό να τον τιμήσει, ενέδωσε στις πιέσεις. Ας θυμηθούμε ότι έγραψε τραγούδι για τον πατήρ Μητσοτάκη, ότι καλούσε τον κόσμο να ψηφίσει τον υιό Μητσοτάκη «επειδή ντύνεται καλύτερα από τους άλλους», ότι επέλεξε να αναπαράγει το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», ότι σε μία έκρηξη ευρωλιγούρικουελιτισμού χαρακτήρισε τους Έλληνες ως κωλοέλληνες, ότι μίλησε για τη «γενναία ηγεσία της Ουκρανίας», αυτής δηλαδή της ηγεσίας που συνεργάζεται με τους νεοναζί και είναι ενεργούμενο των ΗΠΑ κ.ά..

Παρατήρηση 3η:

Γράφει ο Α.Α. ανάμεσα σε άλλα: «Ο λαός της προχώρησε κι αυτή έμεινε πίσω (σ.σ. η Αριστερά). Η κριτική του ικανότητα οξύνθηκε, τα αισθήματά του καλλιεργήθηκαν, οι ορίζοντές του πλάτυναν εντυπωσιακά και την ίδια ώρα η Αριστερά, σφιχταγκαλιασμένη με τα ηθικά συμπλέγματα και τις αρχαϊκές ιδεοληψίες της, κοιτάζει τον κόσμο να αλλάζει χωρίς καμία συμμετοχή στο δρώμενο της αλλαγής». Ας δούμε, λοιπόν, με ποιο τρόπο έχει «ξεπεραστεί» η Αριστερά μέσω μιας πρόσφατης έρευνας. Στις ηλικίες 17-34 οι ερωτηθέντες δηλώνουν ως ιδεολογική ταυτότητα το «αριστερός» σε ένα ποσοστό της τάξης του 29% (το ίδιο ποσοστό δηλώνει ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να καταργηθεί). Στην ερώτηση αν «η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα μέσω διαδηλώσεων και διαμαρτυριών παράγει συνήθως θετικά αποτελέσματα για τη χώρα», στην επιλογή «συμφωνώ» απαντά το 59%. Στη διαπίστωση «η κοινωνία είναι διαιρεμένη σε κοινωνικές τάξεις με συγκρουόμενα συμφέροντα», απαντά καταφατικά το 81%! Αναφέρουμε μόνο μερικά ευρήματα, με τα οποία καταρρέει πανηγυρικά η διαπίστωση του Α.Α..

Πού αποσκοπούν εν τέλει τέτοια κείμενα όπως αυτό του Α.Α.; Μα πού αλλού παρά στην αναπαραγωγή του μύθου που εκπορεύεται συνήθως από το ακροδεξιό τόξο και με βάση τον οποίο η Αριστερά μεταπολιτευτικά ήταν αυτή που είχε την ιδεολογική ηγεμονία. Όχι ότι δεν έχει κάποια βάση αυτή η διαπίστωση με την έννοια ότι στον χώρο του πολιτισμού η Αριστερά είχε ισχυρότατη παρέμβαση και ότι στα συνδικάτα και τους φοιτητικούς συλλόγους  κυριαρχούσε. Ωστόσο, αυτό για το οποίο κόπτεται το συστημικό μπλοκ είναι να εξασφαλίσει την ύπαρξη μιας κοινωνίας απόλυτα ελεγχόμενης. Μιας κοινωνίας υποταγμένης και υπό συνεχή επιτήρηση. Απονευρωμένης και ανίκανης να αντισταθεί σε ό,τι διαλύει τη ζωή των εργαζόμενων. Μιας κοινωνίας στην οποία το Πανοπτικό του Μπένθαμ δεν θα αφορά μόνο τη δομή μιας φυλακής αλλά το σύνολο της κοινωνίας. Μια κοινωνία στην οποία τα κατασκευασμένα ιδεολογήματα των κυρίαρχων θα έχουν μεταβολιστεί πλήρως από τους κυριαρχούμενους.

Η Αριστερά είναι σίγουρο ότι έχει τις παθογένειες της. Ότι έχει κάνει τα λάθη της. Ότι βρίσκεται εντός μιας παρατεταμένης κρίσης. Αλλά είναι άλλο τόσο σίγουρο ότι δεν οφείλει να απολογηθεί σε κανέναν από τους δυνάστες. Είναι δική της δουλειά να βγάλει τα συμπεράσματά της, να κάνει την αυτοκριτική της, να συζητήσει στο εσωτερικό της για όλα αυτά αλλά και μαζί με τον λαό. Και αν υπάρχουν τμήματα της Αριστεράς με δογματικές εμμονές, αργά ή γρήγορα θα τα τιμωρήσει η ιστορία.