Το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην ζώνη του ευρώ εξακολουθεί να έχει η Ελλάδα, με πρώτη την Ισπανία.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν από την Eurostat, το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα τον Ιούνιο διαμορφώθηκε στο 12,3% από 15% τον αντίστοιχο μήνα του περασμένου έτους και έναντι 12,5% τον Μάιο.
Το ποσοστό ανεργίας στην ΕΕ ήταν 6,0% τον Ιούνιο του 2022, επίσης σταθερό σε σύγκριση με τον Μάιο του 2022 και κάτω από το 7,2% τον Ιούνιο του 2021.
Η Eurostat εκτιμά ότι 12,931 εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες στην ΕΕ, εκ των οποίων 10,925 εκατομμύρια στη ζώνη του ευρώ, ήταν άνεργοι τον Ιούνιο του 2022.
Ανεβασμένη όμως ήταν και η ανεργία των νέων. Τον Ιούνιο του 2022, 2,546 εκατομμύρια νέοι κάτω των 25 ετών ήταν άνεργοι στην ΕΕ, εκ των οποίων τα 2,073 εκατομμύρια ήταν στη ζώνη του ευρώ. Τον Ιούνιο του 2022, το ποσοστό ανεργίας των νέων ήταν 13,6% τόσο στην ΕΕ όσο και στη ζώνη του ευρώ. Αύξηση όμως της ανεργίας των νέων σημειώθηκε και σε σύγκριση με τον Μάιο του 2022, όπου η ανεργία των νέων αυξήθηκε κατά 59 χιλιάδες στην ΕΕ και κατά 64 χιλιάδες στη ζώνη του ευρώ.
Η Ελλάδα καταγράφει το υψηλότερο ποσοστό στην ανεργία των νέων με 29,5% και ακολουθεί η Ισπανία με 27,9%.
Εξαιρετικά μεγάλο όμως είναι και το ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες.
Τον Ιούνιο του 2022, το ποσοστό ανεργίας των γυναικών ήταν 6,4% στην ΕΕ, σταθερό σε σύγκριση με τον Μάιο του 2022. Το ποσοστό ανεργίας των ανδρών ήταν 5,7% τον Ιούνιο του 2022, επίσης σταθερό σε σύγκριση με τον προηγούμενο μήνα. Στη ζώνη του ευρώ, το ποσοστό ανεργίας για τις γυναίκες ήταν 7,0% και το ποσοστό ανεργίας για τους άνδρες ήταν 6,2%, αμφότερα σταθερά σε σύγκριση με τον Μάιο του 2022.
Μεγαλύτερη είναι η ψαλίδα στην Ελλάδα, όπου το ποσοστό των ανέργων γυναικών διαμορφώθηκε σε 16,8% σχεδόν διπλάσιο από το 8,6% που καταγράφεται για τους άντρες.
Οι νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα συστημικά κόμματα, θα συνεχίσουν να κάνουν μόνο διαπιστώσεις, σχετικές με τα ποσοστά ανεργίας και φτώχειας στην Ευρώπη. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να παρέμβουν με φιλολαϊκές πολιτικές που θα έχουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό παραμένει καθήκον της πολιτικής και συνδικαλιστικής αριστεράς που οφείλει να υπερβεί τις αδυναμίες της και τον κατακερματισμό της, και να πρωτοστατήσει στην δημιουργία ενός μεγάλου ταξικού πόλου της Ανυπότακτης Ριζοσπαστικής Αριστεράς που θα συντονίσει τις αποσπασματικές αντιστάσεις των εργαζομένων, των νέων και των ανέργων και θα δώσει νικηφόρα προοπτική στους αγώνες.