Ομιλία της Μαριάνας Τσίχλη, Γραμματέα της ΛΑΕ, στην ανοιχτή εκδήλωση για τα 10 χρόνια από το Δημοψήφισμα
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι.Πέρασαν δέκα χρόνια από το σημείο που αποτέλεσε την κορύφωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση. Το μεγάλο ΟΧΙ του 2015.
Θα ξεκινήσω αντίστροφα, από το 2025, γιατί έτσι μπορεί καλύτερα να αποτυπωθεί η σημασία και οι παρακαταθήκες του ΟΧΙ.
Το 2025, με τη χειρότερη και πιο επικίνδυνη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, τη ΝΔ του Μητσοτάκη, συνδυασμό του ακραίου κέντρου και της ακροδεξιάς.
Σκληρή, ανάλγητη πολιτική, με διαρκή κλιμάκωση, μαζί με ακραία αλαζονεία, διαφθορά, στήσιμο και συντήρηση παρακρατικών μηχανισμών, ασύλληπτη διασπάθιση δημόσιου χρήματος.
Αυτές τις μέρες παρακολουθούμε πώς τους έπιασαν, κατά κυριολεξία αυτή τη φορά, με τη γίδα στην πλάτη. Οι υπουργοί της κυβέρνησης των αρίστων, δεξιοί πολιτευτές και συνδικαλιστές και, σίγουρα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, πρωταγωνιστούν σε μία ιστορία που, αν οι επιπτώσεις της δεν έπεφταν στις πλάτες μας, θα ήταν κωμική.
Η Κρήτη απ’ ότι φαίνεται κατοικείται εξ ολοκλήρου από πρόβατα, αφού το 2015 ήταν 179.000 και το 2024 δηλώθηκαν 7.812.923. Στρατιωτικά αεροδρόμια είναι, στην πραγματικότητα, ελαιώνες, σε άνυδρα νησιά ετοιμάζονται να φυτέψουν αμπέλια, δημόσιες δασικές και προστατευόμενες εκτάσεις δηλώνονται ως βοσκοτόπια.
Μια ιστορία που εξελίχθηκε επιμελώς, με το στήσιμο αμιγώς ιδιωτικών μηχανισμών, που υφάρπαξαν, με τις ευλογίες των κυβερνήσεων, διοικητικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες του δημοσίου και ελέγχουν επί δεκαετία και πλέον ένα δίκτυο απάτης σε βάρος του δημοσίου. Και ενώ οι συνακροάσεις που έχουν βγει στη δημοσιότητα για άλλη μια φορά αποκαλύπτουν την άμεση εμπλοκή της κυβέρνησης, ο Μητσοτάκης δοκιμάζει ξανά την αποτυχημένη συνταγή του ανεύθυνου άρχοντα, που δεν ήξερε, αλλά τώρα που έμαθε, θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο. Αναρωτιέται κανείς, τι άλλο μπορεί να προκύπτει από αυτές και άλλες συνακροάσεις, σχετικό ή μη με τις αγροτικές επιδοτήσεις, τι έχει γίνει με τα τεράστια κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης.
Προφανώς, το μάρμαρο θα το πληρώσει ξανά ο λαός. Τα 415 εκ. που έχουν ήδη καταλογιστεί, αντιστοιχούν στο 1/3 του ετήσιου προϋπολογισμού για την παιδεία και είναι μόνο η αρχή. Δεν σχετίζονται καν με το σκάνδαλο που αποκαλύπτεται τώρα, αλλά είναι καταλογισμοί που προέκυψαν από τακτικούς ελέγχους της ΕΕ. Είναι άγνωστο πού θα φτάσουν, με εκτιμήσεις να αναφέρουν ότι πάνω από 1 δις θα βγει από τις τσέπες μας.
Σίγουρα κανείς από εμάς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι με τόσο άμεσο τρόπο, πρόκειται να πληρώσει την εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων της συμμορίας του Μητσοτάκη. Με τους ισχυρισμούς ότι δήθεν δεν θα πληρώσουν οι πολίτες τους καταλογισμούς γελάνε και τα πρόβατα της Κρήτης.
Αυτή όμως είναι η πραγματική εικόνα της κυβέρνησης. Ρεμούλα, αυτοκρατορική συμπεριφορά, δυσωδία. Δεν είναι η πρώτη φορά. Δεν έχουμε ξεχάσει το Predator και τις παρακρατικές παρακολουθήσεις. Πολύ περισσότερο, δεν έχουμε ξεχάσει τα Τέμπη και την πολλαπλή τους διάσταση: τα νεκρά παιδιά, τη συγκάλυψη, την τραγωδία της διάσπασης και ιδιωτικοποίησης του σιδηροδρόμου, το κράτος – υπηρέτη των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων ντόπιων και ξένων.
Δεν έχουμε ξεχάσει τον εξευτελισμό του δικαστικού μηχανισμού. Ενός μηχανισμού που εκτελεί κάθε συμβόλαιο της κυβερνητικής εξουσίας με αυθάδεια και προκλητικότητα, από τη Novartis μέχρι το Predator και τα Τέμπη, κρίνει συνταγματικά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την ίδια ώρα καθιστά ομήρους με στημένα κατηγορητήρια απλούς πολίτες, στην πλειοψηφία τους νέες και νέους που, είτε αντιστέκονται, είτε απλώς βρέθηκαν τη λάθος ώρα, στο λάθος μέρος.
Περίπου ενάμιση χρόνο πριν, ίσως πολλοί εδώ να το θυμάστε, ο πρωθυπουργός μας αποκάλεσε τους φοιτητές που αγωνίζονταν για το δημόσιο πανεπιστήμιο, ληστές.
Σήμερα, αποδεικνύεται ότι, εκτός από τη νόμιμη, καθημερινή ληστεία της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, η κυβέρνηση οργάνωσε και την άμεση ληστεία του δημόσιου χρήματος. Την ίδια στιγμή, ενώ αποκαλύπτεται ένα μέρος μόνο από το πραγματικό βάθος της σαπίλας, η κυβερνητική συμμορία, με απύθμενο θράσος, απειλεί τη νεολαία ότι θα τη διώξει με κάθε τρόπο από τα πανεπιστήμια. Αν είσαι υπουργός και διαμεσολαβείς την διασπάθιση εκατομμυρίων, ή έχεις την πολιτική ευθύνη για το θάνατο 57 ανθρώπων, μπορείς να είσαι ήσυχος ότι θα εξαντληθεί κάθε μέσο προκειμένου να μην αποκαλυφθεί ποτέ. Αν είσαι αστυνομικός και έχεις καταδικαστεί ή είσαι υπόδικος για βασανιστήρια, μπορείς να είσαι ήσυχος ότι θα διατηρήσεις τη θέση, ακόμα και το όπλο σου. Αν όμως είσαι φοιτητής και κάνεις μια παράσταση διαμαρτυρίας, θα πας κατηγορούμενος για ομηρία και, σύμφωνα με τα κυβερνητικά σχέδια, θα χάσεις τη φοιτητική ιδιότητα με τη σύλληψη.
Αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Μιας πολιτικής που έχει τσακίσει τον κόσμο, έχει εκτοξεύσει την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία, αντιμετωπίζουν τη στεγαστική κρίση, τα πρωτογενή πλεονάσματα της φοροεπιδρομής και της εγκατάλειψης των κοινωνικών δαπανών, την ακρίβεια, την ελαστική, κακοπληρωμένη δουλειά, την διάλυση του ΕΣΥ. Και την ίδια στιγμή που το δημόσιο χρέος βρίσκεται σε ύψη μεγαλύτερα από αυτά που μας έβαλαν στα μνημόνια, οι παραγωγικές επενδύσεις δεν υπάρχουν, το κυβερνητικό success story οικοδομείται πάνω στο real estate, τη golden visa, το Airbnb και τον υπερτουρισμό, την υφαρπαγή της λαϊκής περιουσίας από τα κοράκια των funds.
Στον πυρήνα της κοινωνικής καταστροφής που αντιμετωπίζει σήμερα ο λαός και η νεολαία, βρίσκεται η τρομακτική επίθεση των μνημονίων. Με τον πιο βίαιο τρόπο, η μνημονιακή πενταετία ξήλωσε δικαιώματα και κατακτήσεις, έφερε 25% σωρευτική πτώση του ΑΕΠ – την μεγαλύτερη καταστροφή σε αναπτυγμένη χώρα σε καιρό ειρήνης- 35% σωρευτική πτώση των εισοδημάτων, εκτόξευση της ανεργίας και της μετανάστευσης. Τα μνημόνια και η κληρονομιά τους έφεραν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που κορυφώθηκε στη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης της δήθεν αριστεράς, τη διάλυση της υγείας, της παιδείας, των κοινωνικά χρήσιμων υπηρεσιών, έφερε τους πλειστηριασμούς της λαϊκής κατοικίας, τον Ηρακλή και τα funds, το Χρηματιστήριο ενέργειας.
Γιατί όμως μένουν στη θέση τους; Επί χρόνια, η κυβέρνηση θεωρούσε ότι η στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου και του ιμπεριαλιστικού παράγοντα, ο έλεγχος των ΜΜΕ, η διαχείρισή τους από 4 εταιρίες, που ταυτόχρονα ελέγχουν την ενέργεια, τις κατασκευές, τα δημόσια έργα, τρώνε με χρυσά κουτάλια από τα ευρωπαϊκά κονδύλια και από την τρομακτική συμπίεση των μισθών και της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, ήταν αρκετή, μαζί με τον έλεγχο του δικαστικού μηχανισμού, για να κρατήσουν τον λαό σε ύπνωση. Όμως, τα Τέμπη απέδειξαν ότι δεν μπορεί ένας ολόκληρος λαός να μείνει για πάντα στη σιωπή.
Ο μόνος λόγος που η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ακόμα στη θέση της είναι ότι, αν μία φορά η κυβερνητική συμμορία είναι λαομίσητη, δέκα φορές είναι η αντιπολίτευση ανύπαρκτη, περιθωριοποιημένη, χωρίς καμία διεισδυτικότητα και κανένα πειστικό πρόγραμμα.
Μια αντιπολίτευση που, στην πλειοψηφία της, δεν έχει καμία διαφορετική στρατηγική, αλλά το ίδιο πρόγραμμα, με λίγο χρυσωμένο το χάπι.
Στον πυρήνα του σημερινού πολιτικού συσχετισμού, βρίσκεται η μνημονιακή προσαρμογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που εκλέχθηκε με την υπόσχεση να σκίσει τα μνημόνια και, τελικά, κατέληξε να τα ψηφίζει έχοντας χάσει τη δεδηλωμένη, μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, να τα εφαρμόζει ακόμα πιο πιστά από τα καθαρόαιμα μνημονιακά κόμματα και να αλυσοδένει το λαό και τη χώρα μέχρι το 2060 και πλέον.
Δεν είναι η πρώτη φορά που, όταν αυτοί που παριστάνουν τους φιλολαϊκούς, καταλήγουν να εφαρμόζουν την πολιτική των αντιπάλων τους, στρέφουν τον λαό στην καθαρόαιμη εκδοχή των εφαρμοστών της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν καθαρή νίκη του κεφαλαίου, επέτρεψε τη σταθεροποίηση και την ανάκαμψη του ελληνικού καπιταλισμού, έστρεψε την κοινωνία προς τα δεξιά και αναστήλωσε τη ΝΔ με την πολιτική ισχύ του 2019 και του 2023. Και, παρά τις αυταπάτες της τότε ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία σήμερα κομμάτια του συστήματος επιχειρούν να αναπαλαιώσουν και να αναστηλώσουν, ότι αρκούν τα διαπιστευτήρια στο ελληνικό και ξένο κεφάλαιο για να τον διατηρήσουν στην εξουσία, οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στον εξευτελισμό και την αποδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ, στις εξελίξεις Κασσελάκη. Δυστυχώς όμως οδήγησε και στη συνολικότερη απονομιμοποίηση της αριστεράς.
Πίσω στο σήμερα, πρέπει να κρατήσουμε την παρακαταθήκη και τα διδάγματα του ΟΧΙ.
Ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος, όμως χρειάζεται ρήξεις και συγκρούσεις. Η αποφυγή της σύγκρουσης, σήμερα αποδεικνύεται ότι οδήγησε στην διαιώνιση της κοινωνικής καταστροφής και της άνευ προηγουμένου εκμετάλλευσης.
Η εμπειρία μας αλλά και τα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής επί 15 χρόνια απέδειξαν ότι οι συγκρούσεις δεν ξορκίζονται, ότι το ζήτημα της ρήξης με την Ευρωζώνη, είναι πάντα επίκαιρο και πρέπει να τίθεται με προγραμματικούς όρους.
Ότι η υποταγή στις υποδείξεις των εχθρών του λαού, οδηγεί στην αποδιάρθρωση, στη μακροπρόθεσμη χειροτέρευση των συσχετισμών, στην αναστήλωση της πιο επιθετικής δεξιάς.
Ότι η αριστερά, για να ανακτήσει την αξιοπιστία της και να γίνει ξανά πόλος συσπείρωσης και αμφισβήτησης, πρέπει να τελειώσει με την άνευ όρων συνθηκολόγηση, τη μετατροπή σε κατοικίδιο του συστήματος και στον πιο αποτελεσματικό διαχειριστή της μνημονιακής και αντιλαϊκής πολιτικής.
Ότι, για να αμφισβητηθούν οι συσχετισμοί απαιτείται ενότητα και στροφή στο λαό.
Ότι, μόνο η ενίσχυση των αγώνων και των κινημάτων μπορεί να είναι η ραχοκοκαλιά για την αμφισβήτηση της εφαρμοζόμενης πολιτικής.
Σήμερα, περισσότερο ίσως από ποτέ, είναι αναγκαία η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεων που έχουν κοινό στόχο την ενίσχυση μιας πραγματικής, ριζοσπαστικής, αγωνιστικής αντιπολίτευσης. Με σαφήνεια στις απαραίτητες προγραμματικές γραμμές, χωρίς καμία αποδοχή της στρατηγικής των αντιπάλων. Mε αποτίμηση για την εξέλιξη της περιόδου από το 2010 και μετά, αλλά και χωρίς αριστερόμετρα και πιστοποιητικά φρονημάτων, ή αγκυλώσεις, σεχταρισμούς, διαιρέσεις πάνω στο φύλο των αγγέλων. Για να αποκτήσει πολιτική έκφραση η διαμαρτυρία και η αγανάκτηση, για να στηθούν και να στηριχθούν κοινές κινηματικές πρωτοβουλίες. Για να αποτραπεί μία ακόμα καταστροφική αποκρυστάλλωση της πολιτικής κυριαρχίας του συστήματος της ΝΔ του Μητσοτάκη.
Από την πλευρά μας, με τους συντρόφους του ΜέΡΑ25, της Ανταγωνιστικής Αριστεράς, το ανένταχτο δυναμικό της Ενωτικής Πρωτοβουλίας, είμαστε μέρος μίας τέτοιας διαδικασίας. Δεν θεωρούμε όμως ότι είμαστε οι μόνοι. Για αυτό και απευθύνουμε διαρκή πρόσκληση ενότητας σε όλες τις δυνάμεις και όλο το δυναμικό που έχει συνείδηση της επιτακτικότητας των καιρών και μας ενώνει ο ίδιος στόχος, παρά τις επιμέρους διαφορές. Με ισοτιμία, ανοιχτότητα, χωρίς κανέναν αποκλεισμό.
Το μεγάλο ΟΧΙ του 2015, με διαφορετικούς τρόπους και από διαφορετικούς δρόμους, είναι για όλους μας ιδρυτική πράξη και σημείο αναφοράς.
Από τις μεγάλες μέρες του Ιουλίου του 2015, αλλά και την πενταετία 2010 – 2015, δεν πρέπει να θυμόμαστε ούτε μόνο, ούτε κυρίως την ήττα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι το 2010 – 2015, η κίνηση του λαού έφερε τεκτονικές αλλαγές στους πολιτικούς συσχετισμούς, οδηγώντας τον καθαρόαιμο, αστικό δικομματισμό στην εξαΰλωση. Πρέπει να θυμόμαστε τις πλατείες και τις τεράστιες απεργιακές συγκεντρώσεις του 2011 και του 2012.
Και βέβαια πρέπει να θυμόμαστε την 5η Ιουλίου.
Με κλειστές τράπεζες, με τα ΜΜΕ να είναι μηχανισμός καθημερινής τρομοκρατίας και γκαιμπελικής προπαγάνδας, με τους δανειστές και το πολιτικό προσωπικό του πυρήνα της ΕΕ να παρεμβαίνει ανοιχτά, με το μπλοκ του ΝΑΙ να λυσσάει φωνάζοντας βάστα Γερούν, πανηγυρίζοντας ανοιχτά για την καταστροφή του λαού και της χώρας, ο ελληνικός λαός δεν μάσησε. Στις 5 Ιουλίου 2015, σε μία από τις σπάνιες στιγμές που το ποιος ποιον ήταν τόσο άμεσο και φανερό, οι φτωχές, λαϊκές συνοικίες όλης της χώρας, οι νέοι και οι νέες, η πλειοψηφία του λαού που δεν λύγισε από την τρομοκρατία, αλλά πείσμωσε, έφερε το 62% ΟΧΙ στα μνημόνια, προς μεγάλο τρόμο του μπλοκ του ΝΑΙ. Για μία έστω μέρα, η Νίκαια, η Καλλιθέα, κέρδισαν κατά κράτος την Εκάλη, το Κολωνάκι και το Πανόραμα. Για λίγο έστω χρόνο, οι ισχυροί της Ελλάδας και της Ευρώπης πάγωσαν και οι λαοί αναθάρρησαν και στάθηκαν, περήφανοι κι αυτοί, στο πλάι ενός μικρού λαού που πολεμά, για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι.
Στην πιο συγκλονιστική σύγκρουση της μεταπολίτευσης, υψώσαμε το ανάστημά μας και για αυτό, θα είμαστε πάντα περήφανοι. Ανεξάρτητα από την εξέλιξη της ιστορίας, που κρίθηκε από τη στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να θυμόμαστε ότι οι συσχετισμοί μπορούν να ανατραπούν, ακόμα και όταν απέναντί μας βρίσκεται όχι απλά μία συμμορία σαν του Μητσοτάκη, αλλά όλος ο εσμός του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, με όλα του τα όπλα.
Είμαστε περήφανοι που σταθήκαμε, μαζί με εκατομμύρια λαού και νεολαίας, για να διεκδικήσουμε αξιοπρέπεια. Που δεν λείψαμε από τη μάχη, όπως αυτοί που, με κόκκινη προβιά και περιμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες, μπήκαν στο χορό της τρομοκρατίας που ασκούσαν οι συσπειρωμένες δυνάμεις του κεφαλαίου, που, όχι μόνο απείχαν από όλες τις μάχες του 2010-2015 και την κορυφαία μάχη κατά του συστήματος, αλλά έφτασαν στον ύστατο εξευτελισμό να υποστηρίζουν τον πιο κεντρικό πυλώνα της αστικής στρατηγικής και να αναπαράγουν τη συστημική προπαγάνδα ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη θα είναι χειρότερη για το λαό από το αιώνιο μνημόνιο. Ότι δεν λοιδορήσαμε το λαό, όπως έκαναν σήμερα, που, χωρίς ντροπή, αναπαριστούν την μεγαλύτερη ταξική σύγκρουση της μεταπολίτευσης σαν κορύφωση της επιχείρησης εξαπάτησης του ελληνικού λαού από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μακριά από εμάς το να γίνουμε αριστερό όριο του συστήματος, παράγοντας σταθεροποίησης σε κάθε στιγμή κλυδωνισμού του.
Ξέρουμε ότι, παρά τις ήττες, παρά την υπεροπλία των αντιπάλων, το βράδυ της 5ης Ιουλίου του 2015 ήταν μια στιγμή μεγάλης νίκης του λαού που δεν παραγράφεται ούτε συμψηφίζεται και μια στιγμή που όλα τα ενδεχόμενα ήταν ανοιχτά. Και ξέρουμε ότι τέτοιες στιγμές θα ξανάρθουν.
Για αυτό συνεχίζουμε με αποφασιστικότητα, με ενότητα, με γνώση και συνείδηση ότι, όσο δύσκολος και αν φαίνεται ο δρόμος, όλα μπορούν να είναι αλλιώς.
