Αποτελεί βασική ιδεολογικοπολιτική επιλογή του Αριστερού Ρεύματος και της ΛΑΕ ότι η πορεία προς το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα θα γίνει μέσα από την εφαρμογή ενός μεταβατικού προγράμματος που θα περιέχει ρήξεις με το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο πολιτικό σύστημα και τον ιμπεριαλισμό.
Μια τέτοια στρατηγική επιλογή προϋποθέτει βέβαια την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών, σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και τη σταδιακή υπέρβαση του αστικού καθεστώτος μέσα από την εκπεφρασμένη συναίνεση της ευρείας λαϊκής πλειοψηφίας.
Σε αυτό δεν συμφωνούν άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, με πρώτο το ΚΚΕ, το οποίο περιορίζει τη δράση του μόνο στην ανάπτυξη διεκδικητικών αγώνων υπέρ των εργαζομένων χωρίς να προωθεί ενωτικές πολιτικές διεργασίες. Εξακολουθεί να πιστεύει ότι οριστική λύση θα έρθει μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού σε ένα αόρατο μέλλον, χωρίς να ενδιαφέρεται για την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών σε καθεστώς αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Αντίθετα οι εξελίξεις στη Γαλλία με την εντυπωσιακή άνοδο της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ του Μελανσόν στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές «δείχνουν ότι ακόμα και στις μητροπόλεις του αναπτυγμένου καπιταλισμού, διαμορφώθηκαν δυνατότητες σημαντικής διείσδυσης πολιτικών προγραμμάτων που βρίσκονταν σε κατεύθυνση σχετικής ρήξης με τον νεοφιλελευθερισμό».
Ήταν αυτό ακριβώς που ωρίμασε να γίνει και στην Ελλάδα την περίοδο 2010-2015 και που δυστυχώς έμεινε ανολοκλήρωτο λόγω της στάσης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων μνημονιακών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ).
Στις σημερινές συνθήκες υποχώρησης της ηγεμονικής θέσης των ΗΠΑ και της ανάδυσης ενός νέου πολυπολικού κόσμου οι επεξεργασίες εκείνης της περιόδου δεν αρκούν. Απαιτούνται νέες επικαιροποιημένες επεξεργασίες και διεξοδικές αναλύσεις για τη θέση της χώρας μας στη νέα αυτή διεθνή πραγματικότητα σε μια κατεύθυνση «οριακών» ρήξεων που θα παίρνει υπόψη της την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, τον υποκειμενικό παράγοντα αλλά και τους «περιορισμούς» του διεθνούς περιβάλλοντος.
Έτσι η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της ΛΑΕ για την προβολή των θέσεων της και την κοινοβουλευτική στήριξη των αγώνων των εργαζομένων αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της πολιτικής της. Μόνο μέσα από αυτή θα έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει στο μέλλον την κυβερνητική εξουσία μαζί με όλες τις άλλες σύμμαχες πολιτικές δυνάμεις.
Αυτό δεν αποκλείει, αντίθετα επιβάλλει, τη συμμετοχή της στους διεκδικητικούς αγώνες των εργαζομένων, τα κινήματα για δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, την προστασία του περιβάλλοντος.
Πρόκειται για μια διαδικασία αλληλοτροφοδότησης του κινήματος από τη μία μεριά και ανάστροφα των πολιτικών δυνάμεων που αγωνίζονται για μια ριζοσπαστική πολιτική αλλαγή.
Η σημερινή κινηματική υποχώρηση, παρά τα τεράστια προβλήματα που έχουν σωρευτεί τελευταία, οφείλεται σε αυτό ακριβώς το λόγο. Ότι δηλαδή οι εργαζόμενοι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στην Αριστερά. Δεν βλέπουν ουσιαστική πολιτική διέξοδο προς όφελός τους. Συντηρικοποιούνται, ψηφίζουν με τη λογική του «μικρότερου κακού». απέχουν.
Στις επερχόμενες εκλογές δεν φαίνεται να υπάρχει δυνατότητα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης για τη ΛΑΕ αν κατεβεί αυτόνομα. Ο χώρος μετά το 2019 έχει οδηγηθεί σε αλλεπάλληλες ήττες. Εξακολουθεί όμως να είναι ζωντανός, να αγωνίζεται για να ανασυγκροτηθεί, να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητα του, να επιλέξει τα συλλογικά του όργανα και την ηγεσία του στις νέες συνθήκες. Και αυτό χωρίς να εγκαταλείπει την προσπάθεια για τη συσπείρωση όλης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα από την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ.
Ανεξάρτητα όμως του τι θα προκύψει τελικά από αυτές τις διεργασίες της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ η ΛΑΕ θα πρέπει έστω και οριακά να εκπροσωπηθεί κοινοβουλευτικά με τη δική της πολιτική ταυτότητα. Και για αυτό η μόνη δυνατότητα που υπάρχει είναι η ενιαία κάθοδος στις βουλευτικές εκλογές μαζί με όσες άλλες αριστερές δυνάμεις βαδίζουν σε μια κατεύθυνση ρήξης με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Μια τέτοια εξέλιξη είναι σίγουρο ότι θα επιτύχει την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της ΛΑΕ. Παράλληλα θα αλληλοτροφοδοτήσει εξελίξεις σε ένα ανοδικό σπιράλ ανάπτυξης διεκδικητικών αγώνων από τη μία και ταυτόχρονα πολιτικής ενίσχυσης των αριστερών δυνάμεων.
Αυτή είναι η μόνη ελπιδοφόρα και νικηφόρα προοπτική για την οποία θα πρέπει να αγωνιστούμε και να πείσουμε τον εργαζόμενο λαό να ακολουθήσει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Να αναπτερώσουμε τις ελπίδες του και να δημιουργήσουμε ανάχωμα ώστε να μην περάσει το επιχείρημα της «χαμένης ψήφου».
Λευτέρης Μαγιάκης
12/9/2022
