Τα κυβερνητικά στελέχη σε ευθυγράμμιση με τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια έχουν ξεκινήσει μια εναγώνια προσπάθεια να μας πείσουν ότι εξαιτίας των κρατικών επιδοτήσεων για το ηλεκτρικό ρεύμα περιορίζονται οι δυνατότητες για να υπάρξουν έστω και περιορισμένες παροχές προς τους εργαζόμενους τους συνταξιούχους και γενικότερα τα λαϊκά στρώματα.
Αυτό που αποκρύπτουν συστηματικά είναι ότι οι κρατικές επιδοτήσεις οδηγούνται αποκλειστικά στα μεγαθήρια της παραγωγής και εμπορίας ηλεκτρικού ρεύματος προκειμένου να διασφαλιστεί η συνέχιση της κερδοφορίας τους.
Αποκρύπτουν επίσης ότι παρά τις κρατικές επιδοτήσεις οι πολίτες πληρώνουν σχεδόν διπλάσια ποσά για το ηλεκτρικό ρεύμα την ίδια ώρα που η ακρίβεια έχει εκτινάξει τις τιμές και σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, στα καύσιμα και σε αναγκαίες υπηρεσίες.
Το ερώτημα είναι αν η επιλογή της επιδότησης των παρόχων ηλεκτρικής ενέργειας είναι μονόδρομος ή θα μπορούσε να υπάρξει μια άλλη πολιτική που θα διασφάλιζε ρεύμα φτηνό για το λαό, θα περιόριζε την ακρίβεια που εκτινάσσεται εξαιτίας της αύξησης των τιμών σε καύσιμα και ενέργεια και θα έδινε την δυνατότητα να στηριχθεί αποφασιστικά το λαϊκό εισόδημα.
Αν το ερώτημα αυτό επιχειρήσουμε να το απαντήσουμε μέσα στα πλαίσια της ασκούμενης νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής, πολύ περισσότερο με την πρόσδεση της χώρας στον ευρωνατοϊκό άξονα τότε η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική. Αν αυτό συνδυαστεί με την απουσία ενός κινήματος που θα θέτει σε προτεραιότητα τις λαϊκές ανάγκες, θα διεκδικεί την ουσιαστική στήριξη των εισοδημάτων, θα απαιτεί την κατάργηση των κυρώσεων, θα ζητά την επαναφορά της ενέργειας υπό τον κρατικό έλεγχο η αλλαγή πολιτικής δεν φαίνεται ορατή. Όλα αυτά βεβαίως συμβαίνουν παρά το γεγονός ότι αυξάνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια χωρίς να υπάρχει πεδίο να εκφραστεί.
Υπάρχει λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για το ταξικό εργατικό κίνημα και πρώτα από όλα την αριστερά αν εγκαταλείψουν την θερινή ραστώνη, να αξιοποιήσουν την λαϊκή αγανάκτηση, να θέσουν στο προσκήνιο συγκεκριμένα αιτήματα που να βγαίνουν έξω από το σημερινό πλαίσιο και με ένα οργανωμένο σχέδιο θα επιχειρήσουν να θέσουν σε κίνηση τον κόσμο της εργασίας και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα.
Σε αντίθετη περίπτωση ο χειμώνας προβλέπεται δύσκολος για το λαό αυξάνοντας την μοιρολατρία, ενισχύοντας την απογοήτευση και αυξάνοντας τους κινδύνους την λαϊκή αγανάκτηση να την αξιοποιήσει είτε με ψευτοπαροχές η κυβέρνηση είτε με ψεύτικες υποσχέσεις το υπόλοιπο αστικό μπλοκ και η ακροδεξιά.
