Η πρόσφατη (26/7) σύνοδος της ΕΕ για το ενεργειακό πρόβλημα είχε τον ίδιο βασικό στόχο της τελευταίας περιόδου, δηλαδή την μείωση της Ενεργειακής εξάρτησης από Ρωσία. Η Ε.Ε. προτείνει για το στόχο αυτό την «εθελοντική» μείωση της κατανάλωσης φυσικού αερίου (Φ.Α.) για τον επόμενο χειμώνα κατά 15%.
Σύμφωνα με την απόφαση κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις ενεργοποιείται η υποχρεωτική μείωση στην κατανάλωση φυσικού αερίου κατά 8%.
Στο τελικό κείμενο γίνεται αναφορά σε πλαφόν στις τιμές του φυσικού αερίου, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κερδοσκοπία, αλλά μόνο ως δυνατότητα και μετά από αίτημα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Μετά από πολλές ενστάσεις υπήρξαν και εξαιρέσεις όπως π.χ. χώρες που έχουν υπερβεί τους στόχους για πλήρωση των εγκαταστάσεων φυσικού αερίου ή χώρες που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το αέριο ως πρώτη ύλη για κρίσιμες βιομηχανίες (για το συγκεκριμένο παρενέβη και ο Μητσοτάκης). Ψηλά στις εξαιρέσεις βρίσκεται η υγειονομική περίθαλψη.
Σε ότι αφορά τη χώρα μας τα όποια “θετικά” περιορίζονται στο ότι το 15% υπολογίζεται με βάση το τελευταίο έτος και όχι την 5ετία που σημαίνει ότι πρέπει να καλύψει μικρότερο έδαφος για να πετύχει το στόχο και το ότι για τους δεσμευτικούς στόχους θα αποφασίζει το συμβούλιο των 27 και όχι η επιτροπή με αυξημένη πλειοψηφία.
Η περίπτωση του συναγερμού και η κήρυξη έκτακτης ανάγκης που θα απαιτούσε υποχρεωτικά μέτρα είναι στην αρμοδιότητα του Συμβουλίου και όχι της επιτροπής με αυξημένη πλειοψηφία, αλλά και πάλι η όποια απόφαση επιδέχεται μια σειρά από εξαιρέσεις από την υποχρεωτική μείωση.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι πρόκειται για μια ακροβατική συμβιβαστική συμφωνία και αυτό γιατί είναι τελείως διαφορετικά τα ενεργειακά δεδομένα των χωρών. Η απόφαση όμως δεν δίνει προοπτική λύσης στο ενεργειακό πρόβλημα. Είναι πολιτική που στο επίκεντρο έχει τον περιορισμό της ζήτησης, ακολουθεί την στρατηγική των ΗΠΑ και το κυριότερο, ακόμα και ας μην καταγράφεται, δεν μπορεί να κρύψει την αδυναμία απεξάρτησης της Ευρώπης από το Φ.Α. της Ρωσίας.
Είναι πασίδηλο ότι η ενεργειακή φτώχεια που οξύνεται συνεχώς δεν αντιμετωπίζεται και αφού δεν είναι μόνο ο φόβος της έλλειψης αλλά και η καθημερινή εκτίναξη των τιμών. Τη φτώχεια αυτή τη βιώνουν τόσο τα πλατιά Λαϊκά στρώματα όσο και οι μικρομεσαίοι και οι αγρότες.
Η μόνη λύση που δίνει προοπτική στο ενεργειακό πρόβλημα είναι η αλλαγή στάσης, η άρση των κυρώσεων, η αποκατάσταση σχέσεων με τη Ρωσία και η αξιοποίηση των εγχώριων ενεργειακών πόρων με σεβασμό στο περιβάλλον.