Η κυβέρνηση έχει διατυμπανίσει με όλους τους τρόπους ότι η ψηφιακή κάρτα εργασίας θα είναι το μέσο εκείνο που θα χτυπήσει τη μαύρη εργασία, θα σταματήσει τις παραβατικές εργοδοτικές συμπεριφορές θα αποτελέσει καταλυτικό παράγοντα για να τηρηθεί στο σύνολό της η εργατική νομοθεσία και ιδιαίτερα ότι έχει σχέση με το ωράριο εργασίας.
Ωστόσο από τις πρώτες κιόλας ημέρες εφαρμογής έχουν φανεί τα εργοδοτικά «αντίμετρα» και η αδυναμία (;) του κρατικού μηχανισμού να τα ελέγξει.
Από τις πρώτες μέρες εφαρμογής βρίθουν οι καταγγελίες για οδηγίες προς τους εργαζόμενους να μην χτυπούν καθόλου ή να χτυπούν την κάρτα αργότερα και όχι την ώρα προσέλευσής τους, να την χτυπούν πολύ νωρίτερα από την ώρα που τελειώνει η εργασία τους ιδιαίτερα αν είναι ωρομίσθιοι και άλλα πολλά που δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστά.
Η εργοδοσία όπως και στο παρελθόν βρίσκει τρόπους ώστε να καταπατά ότι έχει απομείνει από το πάλαι ποτέ εργατικό δίκαιο.
Η ψηφιακή κάρτα εργασίας είναι ένα μέσο καταγραφής και ελέγχου. Από μόνη της δεν λύνει κανένα πρόβλημα και μάλιστα θα χρησιμοποιηθεί ως φερετζές για την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, την καταστρατήγηση του ωραρίου, των υπερωριών και συνακόλουθα των αμοιβών.
Το θέμα είναι η δυνατότητα και η βούληση του Υπουργείου Εργασίας για τήρηση της εργατικής νομοθεσίας.
Και στον τομέα αυτό η κυβέρνηση παίρνει κάτω από τη βάση καθώς στην περίοδο διακυβέρνησής της η δραστηριότητα των ελεγκτικών μηχανισμών μειώθηκε, έχει καταργήσει το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας και έχει αποδεκατίσει τα ασφαλιστικά ταμεία από προσωπικό που εκτός των άλλων διεξήγαγε και ελέγχους για ανασφάλιστους εργαζόμενους.
Η αντιμετώπιση της μαύρης και της ανασφάλιστης εργασίας, η καταστρατήγηση ωραρίου εργασίας και εργατικής νομοθεσίας γενικότερα περνάνε πρώτα και κύρια από την ενίσχυση και δραστηριοποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών και όχι από την αποδυνάμωσή τους.
