Κράτος μαυραγορίτης!
του Γιώργου Παληγεώργου
Εδώ κι αρκετά χρόνια κι ιδιαίτερα απ’ τα πρώτα χρόνια της σύγχρονης οικονομικής κρίσης(2008) η χώρα μας βιώνει τη μεγάλη οικονομική κατρακύλα, την υποθήκευση των προϋπολογισμών της και της περιουσίας της για πολλές δεκαετίες και τελικά την απώλεια της ανεξαρτησίας της ως κυρίαρχου κράτους(βλέπε μνημόνια).
Η περιλάλητη «ελεύθερη» αγορά που σύμφωνα με το δόγμα που πρεσβεύουν, διατυμπανίζουν κι εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις διαχρονικά, υπακούοντας τυφλά σ’ αυτούς που κρατάνε τη μπαγκέτα του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, αφήνει τη χώρα γυμνή κι ανυπεράσπιστη και παραδίδει την οικονομία και την κοινωνία στις ορέξεις των σύγχρονων ντόπιων και διεθνών μαυραγοριτών.
Οι ιδιωτικοποιήσεις σε μια σειρά από στρατηγικούς τομείς μεταξύ των οποίων κι η ενέργεια κι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές πυροβολούν την κοινωνία σ’ ένα παράλληλο πόλεμο με αυτόν στην Ουκρανία. Οι τιμές στο ηλεκτρικό ρεύμα κραυγάζουν κι οι τιμές στα καύσιμα σε σχέση με αντίστοιχες στην Κύπρο ξεσκεπάζουν το κράτος ως ωμό μαυραγορίτη.
Υπήρχαν κάποιοι που είχαν προβλέψει, όχι ως μάντεις αλλά με βάση την απλή λογική, ότι η σημερινή κατάσταση της εγχώριας οικονομίας, της τροφοδοσίας της τοπικής αγοράς και της επάρκειας προσιτών αγαθών στους πολίτες ήταν θέμα χρόνου να εξελιχθεί σε καταστροφή, ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου όπως θα έλεγε κι ο Μαρκές. Στην επίθεση των θεσμικών τοκογλύφων προστέθηκε κι η επίθεση της θεσμικής και της σε ασυλία ελεύθερης μαύρης αγοράς. Αν κάποιοι λοιπόν θεωρούν ότι η λεγόμενη ελεύθερη αγορά πέτυχε, το κόστος αυτής της επιτυχίας είναι μια οικονομία διάτρητη, μια κοινωνία σε απελπισία και μια χώρα που παραπαίει.
Η πραγματική οικονομία όμως είναι η δραστηριότητα που αποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες και τις ικανοποιεί με υλικά αγαθά και υπηρεσίες με όρους αλληλεγγύης (εντάξει, εννοείται και με ΛΟΓΙΚΟ κέρδος). Γι’ αυτό η οικονομία είναι κοινωνική (και μόνο) επιστήμη. Οικονομία είναι ο νόμος του οίκου, δηλαδή η νοικοκυροσύνη, είτε σε επίπεδο οικιακό, είτε σε επίπεδο οργανισμού, είτε σε επίπεδο χώρας. Αυτό φαίνεται να το αγνοούν ή αβασάνιστα το αντιπαρέρχονται η κυβέρνηση και οι συστημικοί-συμπληρωματικοί πολιτικοί σχηματισμοί ως μαθητευόμενοι μάγοι (παπατζήδες λέει ο λαός) κι έχουν ρίξει τη χώρα στα βράχια, στο όνομα της «θεράπαινας- ελεύθερης» αγοράς.
Αυτοί οι «ελεύθεροι κι αγοραίοι» που υπερχρέωσαν και συνεχίζουν να υπερχρεώνουν τη χώρα (και τους πολίτες), διέλυσαν ταυτόχρονα τον παραγωγικό της ιστό, βάζοντας λουκέτο σε τεράστιο αριθμό μικρών επιχειρήσεων και σημαντικό πλήθος μεσαίων επιχειρήσεων, μας έχουν βάλει σε πόλεμο πολύ πριν αρχίσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, πολύ πριν μπει στο λογαριασμό ο COVID 19. Η πρωτοφανής ακρίβεια, είναι φανερό, δεν έπεσε απ’ τον ουρανό.
Ωστόσο υπάρχουν πολιτικές που μπορούν να θωρακίσουν την οικονομία, την κοινωνία και τη χώρα, όμως αυτοί που ξιφουλκούν για κυβερνητικούς «συνεταιρισμούς» ΝΔ-ΚΙΝΑΛ ή ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ ή κι οι τρεις μαζί, δε μπορούν και κυρίως δε θέλουν να τις εφαρμόσουν γιατί οι προτεραιότητές τους είναι υπέρ των επικυρίαρχων εντολοδόχων τους(ΗΠΑ, ΕΕ) και των ντόπιων τζακιών που ευνοούνται απ’ τις τρέχουσες πολιτικές.
Πολιτικές δυνάμεις, συνδικάτα, συλλογικότητες και πολίτες που εννοούν ένα άλλο δρόμο με δημόσιο έλεγχο στην ενέργεια, τις τράπεζες, τα δημόσια αγαθά(υγεία, παιδεία, νερό, ασφάλιση-κοινωνική πρόνοια), αγορά λειτουργική και προσιτή αλλά με κανόνες και βέβαια κόντρα σε πολιτικές εναντίον της χώρας που επιβάλλονται από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και μας εμπλέκουν σε αναφλέξεις, οφείλουν να συγκροτήσουν ΤΩΡΑ ένα πολιτικό-κοινωνικό κίνημα ειρήνης και διεκδικήσεων, ένα κίνημα ανατροπής της εφαρμοζόμενης πολιτικής.
Ένα κίνημα που θα στείλει το αντίστοιχο μήνυμα και στους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου.
