Το κραυγαλέο πολιτικό κενό

Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος

Ζούμε, εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία, μια επιδεινούμενη ανθρωπιστική κρίση. Η κρίση που παρ’ ότι επιβαρύνει δραματικά την πλειονότητα της κοινωνίας με την προσθήκη και της πανδημίας covid ’19, το πολιτικό σύστημα βγαίνει όχι μόνο αλώβητο, αλλά στα μάτια των πολλών φαντάζει μονόδρομος.

Η πρόσφατη δημοσκοπική εκτίναξη στο ΚΙΝΑΛ(ΠΑΣΟΚ) σε βάρος του άχρωμου και άοσμου πια ΣΥΡΙΖΑ  είναι το μόνο πολιτικό γεγονός για δημοσιογραφική κατατριβή και για θέμα στις πολιτικές συζητήσεις των καφενέδων της χώρας. Όμως μια νέα πολιτική ελπιδοφόρα για την κοινωνία και τη χώρα δε διαφαίνεται. Ουσιαστικά επιβεβαιώνονται και ενισχύονται οι ίδιες  πολιτικές της πεπατημένης που έριξαν το καράβι στα βράχια.

Η ύπαρξη του τεράστιου και κραυγαλέου πολιτικού κενού είναι σε όλους ολοφάνερη:    

Α. Στο κεντρικό πολιτικό σύστημα (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΜΕΡΑ25), που με απόλυτη ικανοποίηση βλέπει ότι δεν κινδυνεύει από κάποια πολιτική έκφραση που να συνδέεται με κινητοποιημένα τμήματα της κοινωνίας.

Β. Στο ΚΚΕ που βλέπει, προς το παρόν, ότι μάλλον ελέγχει ότι ανασαίνει κινηματικά και δεν ανησυχεί για απώλειες στα όποια κεκτημένα του.

Γ. Στους ανήσυχους πολίτες  που συνεχώς αποστρατεύονται και περιθωριοποιούνται, ότι  δε βλέπουν μια σύγχρονη πολιτική δύναμη, να εκφράσει τους αδύναμους και τους απροστάτευτους πολίτες, τους μη προνομιούχους που αναζητούν αξιοπρέπεια στη ζωή και ασφάλεια στα στοιχειώδη και τη νεολαία που δε βλέπει προοπτική.

Χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις, που χωρίς αυτές δε μπορεί να εκφωνηθεί με αξιώσεις μια νέα υγιής κοινωνικά και ειλικρινής πολιτικά πρόταση.

Η όποια νέα πολιτική έκφραση, αφού αντικειμενικά θα δρα και θα κινείται έξω απ’ το κυρίαρχο πολιτικό μπλοκ και τα μεγάλα ΜΜΕ, έξω από μηχανισμούς  και κοπτάτσιες και μακριά από πολιτικό (κομματικό) ιδρυματισμό, θα πρέπει να βασίζεται σε ένα γνήσιο κίνημα με κύριο εκφραστή τη νεολαία, αλλά και με φρέσκο και σοβαρό, απλό και καταληπτό λόγο που θα επαναδιατυπώνει πολιτικά και ιδεολογικά το διαχρονικό ανθρωπιστικό αίτημα (την ουμανιστική εκδοχή της πολιτικής) για δίκαιη κοινωνία. Χωρίς ύπαρξη κινητοποιημένων τμημάτων της κοινωνίας, νέα ελπιδοφόρα πολιτική έκφραση δε θα υπάρξει.

Τα αίτια υπάρχουν και οι αφορμές καθημερινά εμφανίζονται.

Αυτό το κίνημα οφείλει εκτός από πολιτικό να είναι και πνευματικό, για να είναι σε διαρκή όσμωση με το λαϊκό στοιχείο.

Οι αριστερές δυνάμεις και οι δραστήριοι ανένταχτοι πολίτες, οι πνευματικοί άνθρωποι ας στέρξουν.

Τα χρόνια αλλάζουν και περνούν, η ζωή δεν περιμένει!