Θάρρος χρειάζεται και αποφασιστικότητα. Αυτή την οποία δεν έχει επιδείξει, αλλά επιβάλλεται τώρα. Είναι η ώρα, η ύστατη. Αδιάφορα αν σώσει κάτι από το πολιτικό κύρος του: να ανακοινώσει ότι μεταβαίνει οσονούπω στην εκλεκτή του πρόεδρο προκειμένου να υποβάλει την παραίτηση της κυβέρνησής του.
Για εθνικούς λόγους. Θα τον κατανοήσει-πρέπει, ανώτατη δικαστικός είναι-και ας δώσει την έγκρισή της για την έναρξη των συνταγματικώς προβλεπομένων διαδικασιών προς την κάλπη. Με σεμνότητα και ταπεινότητα όπως απαιτούν οι στιγμές. Ας ρίξει κάτι απάνω του, για να είναι κόσμιος, κι ας πάει. Ούτε εβδομήντα μέτρα δεν χωρίζουν το γραφείο του από το δικό της.
Η καταστροφή που έχει προκληθεί είναι ιστορικών διαστάσεων. Ουδέποτε τόσες χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης, ουδέποτε τόσες χιλιάδες σπίτια και κτίσματα παντός είδους και χρήσης δεν έγιναν στάχτη και μάλιστα μέσα σε λίγες ημέρες, ουδέποτε τόσος πόνος και απελπισία δεν μοιράστηκε σε τόσους πολλούς ανθρώπους εν καιρώ ειρήνης.
Δεύτερες και τρίτες σκέψεις δεν χωρούν. Γέμισαν τα μάτια μας φλόγες. Γέμισαν οι τσέπες του στάχτες: η ανταμοιβή στην υπεροψία του Τίποτα, όταν έρχεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της.
Μέχρι πριν λίγα εικοσιτετράωρα πλήρης ναρκισσισμού ανάλισκε τον χρόνο του καλοκαιριού του μεταβαίνοντας από παραλία σε παραλία κι από εκεί για λίγο στο Μαξίμου προκειμένου να απευθυνθεί στον λαό (του) δια τηλεοπτικών «διαγγελμάτων» και από το Μαξίμου σε άλλη παραλία μην και λείψει από τους λουόμενους- τι θα κάνουν χωρίς αυτόν;
Ο χλευαστής, ο τιμωρός, ο υπερόπτης, ο κομπαστής ήρθε αντιμέτωπος με τις πράξεις του κατά τα οριζόμενα από την αρχαία ελληνική τραγωδία.
Στα δύο χρόνια πρωθυπουργίας ένα ήταν αυτό που φρόντισε με μεγάλη επιμέλεια και επιμονή. Να κρύψει τον εαυτό του. Ύψωσε γύρω του ένα τείχος προστασίας από συμβούλους, γραμματείς, υφυπουργούς παρά τω πρωθυπουργώ, επιχειρηματίες, μέσα ενημέρωσης, ευνοούμενους, επωφελούμενους, πιστούς, κόλακες και ευκαιριακούς τσανακογλείφτες.
Τα κατάφερε για τόσο όσο αντέχουν τα υλικά που χρησιμοποίησε. Δι’ ολίγον, διότι τα προϊόντα που χρησιμοποίησε ήταν εποχικά. Καμίας αντοχής. Γι’ αυτό και σύντομα άρχισε η εποχή της αμφισβήτησης. Στη διετία επάνω ήρθε και η ώρα της Αποκάλυψης.
Ψευδόταν όταν ισχυριζόταν ότι μεριμνά για την κοινωνία και την ανάπτυξη. Μεριμνούσε για τις οικείες επιχειρήσεις και συμφέροντα. Δεν πρόβλεψε προστασία του πολίτικου δασικού πλούτου, χωριών και οικισμών, επιχειρήσεων παντός είδους. Αδιαφόρησε για την προστασία των πολιτών και της περιουσίας τους, ενδιαφέρθηκε για αλλότρια και ιδιωτικά συμφέροντα. Δεν κατάφερε να παρουσιάσει ούτε ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης. Ούτε μια μελέτη ανάπτυξης. Στάχτη και μπούρμπερη όλα, όπως και τα ελληνικά δάση.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Οι επιτελείς του ανίκανοι, ο ίδιος ανίδεος και άπραγος. Ήρθε η ώρα των εκκενώσεων και από τα κυβερνητικά γραφεία. Ο τόπος θα βρει το δρόμο του και χωρίς αυτόν. Μάλλον κυρίως χωρίς αυτόν.
Είναι ιστορική αναγκαιότητα.
(Ο Γρηγόρης Ρουμπάνης είναι δημοσιογράφος)
Αναδημοσίευση από IEidiseis
