Η Αριστερά:
απ’ τους θρήνους του Hartlepool στη σοσιαλιστική θεσμοποίηση του παγκοσμιοποιημένης Ανθρωπότητας
του Δημήτρη Παλούκη
Με αφορμή κάποιες πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές στην Αγγλία και την απώλεια ενός προπυργίου του Εργατικού κόμματος σε αναπληρωματική εκλογή, διαβάσαμε σχόλια, λέει για κρίση εμπιστοσύνης της Αριστεράς από πολιτικούς επιστήμονες και παλιές καραβάνες του χώρου, Τ. Μπλερ & Φ. Ολαντ. Αντί αυτοκριτικής, που θέλει πολλή ψυχή και κουράγιο βέβαια και θέση δακτύλων επί των τύπων των ήλων, είδαμε κινδύνους περιθωριοποίησης έως κι εξαφάνιση της κεντροαριστεράς στο δυτικό κόσμο ή ότι η Αριστερά δεν προτείνει τίποτε απ’ τους άλλοτε ηγέτες…
Είναι κάποια ακόμη μονότονα μια σειρά από άρθρα στενάχωρα για το μέλλον και τη φθίνουσα τα τελευταία χρόνια πορεία της Αριστεράς. Αληθινά η κροκοδείλια δάκρυα, σκεπτικισμοί, κατήφεια, προτάσεις με όρους marketing γι’ ανάκαμψη. Χωρίς φιλοδοξίες ή ψευδαισθήσεις αποστομωτικής απάντησης, χαράσσονται τούτες οι γραμμές. Το ζήτημα όφειλε – οφείλει να τίθεται επιτακτικά. Εμείς μόνο το λυπημένο ηττοπαθές πνεύμα στοχεύομε και τις επιδερμικές αποκρίσεις. Ήδη απ’ την αυτόκλητη παραίτηση- εγκατάλειψη του μεγαλύτερου ‘‘πειράματος’’ στην Ιστορία, την οικοδόμηση μιας δίκαιης, λειτουργικής ανθρώπινης κοινωνίας αλληλεγγύης, η Αριστερά εδώ και τρεις δεκαετίες χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί κι επαναπροσδιορίζεται. Μακρά διαδικασία, πενιχρά όντως τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα και σε ένα περιβάλλον ξέφραγης – εφαρμοσμένης παγκοσμιοποίησης, αθρόας ψηφιακής διακίνησης απόψεων, ιδεών που συγχέονται αξεδιάλυτα με απορρίμματα και χειρότερα…
Επί ημερών ΕΣΣΔ δυτικός δημοσιογράφος σε συνέντευξη ρώτησε τον τότε Πατριάρχη Μόσχας, ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της ρωσικής εκκλησίας, προσδοκώντας προφανώς μια πολιτικά αξιοποιήσιμην απάντηση. Αντί δυσκολίας, δυσφορίας, υπαινιγμού, ο ερωτηθείς αφοπλιστικά έδωσε την απάντησή του. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ρωσικής εκκλησίας, ήταν κατ’ αυτόν η Δευτέρα Παρουσία! Μήπως αντίστοιχα το σημαντικότερο πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα είναι η Επανάσταση ; Σε μια εποχή που ακόμη και για τους υπερορθόδοξους Εβραίους, φαντάζομαι, ΔΕΝ αναμένονται Μεσσίες, μεταάνθρωπος κι Επαναστάτης συγκρούονται κι αναπόφευκτα θα συγκρουστούν με τελικήν επικράτηση του ενός. Εκεί κρίνεται όχι το μέλλον της Αριστεράς, αλλά της ανθρωπότητας.
Μα οι συνθήκες; εγείρεται ακαριαία το ερώτημα, πώς από πού να προκύψει γενιά Επαναστατών; Και να μην ψάξομε ίσως η Λατινική Αμερική έχει ή ετοιμάζει μια τέτοια γενιά και γνωρίζει για τον Τσε. Στην παρακμάζουσα Ευρώπη οι κοινωνικές ανισότητες, οι διακρίσεις, οι πολύμορφες εκμεταλλεύσεις, η πλήρης αφυδάτωση και μουμιοποίηση της αστικής αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, δεν φαίνεται να ενοχλούν. Ο κόσμος δεν συλλαμβάνεται απ’ τον μέσο πολίτη ως έχει και στην αναγκαία μεταβολή και βελτίωσή του. Η δυνατότητα γι’ «απεριόριστη» πληροφόρηση, ουσιαστικά σημαίνει αδυναμία πληροφόρησης, η μείωση της συμμετοχής και το κολύμπι στα νερά της εικονικής πραγματικότητας οδηγούν σε ψευδή αντίληψη της πραγματικότητας κι εν τέλει σε κοινωνική απομόνωση.
Τα καθοδηγούμενα τηλεοπτικά κανάλια αγνοούν συστηματικά συλλογικές αντιδράσεις, διαδηλώσεις ή υποβαθμίζουν προπαγανδιστικά τη συμμετοχή και τον όγκο των κινητοποιήσεων. Με τις υπόλοιπες εκπομπές προβάλλουν ως μοντέλο ζωής την επιδίωξη ατομικής απόλαυσης και μόνο χωρίς την παραμικρά προέκταση. Σε συζήτησή τους τη μακρινή δεκαετία του 70 για το μέλλον της τότε και ψυχροπολεμικά χειμαζόμενης Νότιας Ευρώπης Χ. Κίσιγκερ και Β. Μπραντ είχαν διατυπώσει τις εξής εκτιμήσεις – «Θα παρακμάσει και θα περάσει στο Μαρξισμό – ανατολικό μπλοκ». –«Όχι, θ’ αναπτυχθεί και θα εξελιχθεί παραμένοντας στο δυτικό κόσμο, με φορείς τα Σοσιαλιστικά και τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα των χωρών». Τότε ο ρόλος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας αντιμετωπιζόταν καχύποπτα ως ανάχωμα συγκράτησης απ’ τη ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνιών. Τα κόμματα αυτά απτόητα επαγγέλλονταν το Σοσιαλισμό χωρίς Επανάσταση, Δημοκρατικό κι εξασφαλίζοντας ψήφο σχημάτισαν κυβερνήσεις, προϊόντος του χρόνου ξέχασαν το Σοσιαλισμό, εφάρμοσαν μέτρα λιτότητας, έτσι αποκαλούνται η φτωχοποίηση των πολλών κι η αύξηση των υπερκερδών των λίγων. Σήμερα συρρικνώνεται η απήχηση κι η δύναμή τους κι οδεύουν προς τα αζήτητα…
Συνιστούν αυτά την Αριστερά; Καινούργια ύπουλα μεθοδευμένη προσπάθεια, η ταύτισή της με καιροσκοπικά, τυχοδιωκτικά μορφώματα, που συν τοις άλλοις θεωρούνται κι υπεύθυνα για την κρίση εξ αιτίας των ‘‘μεταρρυθμίσεων’’ (= της κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους) υπέρ της αγοράς. Και μπορεί μεν στο Ην. Βασίλειο, όπως κι αλλού, η παλιά εργατική τάξη, στην οποία στηριζόταν η Αριστερά, να μην υπάρχει πλέον… Όσο υπάρχουν όμως κι οξύνονται οι κοινωνικές ανισότητες, η επιδείνωση των περιβαλλοντικών προβλημάτων, η κατασπάραξη του 82% του παγκοσμίως παραγόμενου πλούτου απ’ το μόλις 1% του πληθυσμού της γης, η ρατσιστική κρατική βία- καταστολή, η αδυναμία του φτωχού Τρίτου κόσμου να επιβιώσει και ν’ αναπτυχθεί, οι υγειονομικές κρίσεις όπως η τρέχουσα, το διεθνές εμπόριο ναρκωτικών, η Αριστερά απρόσκλητη κι απρόσμενα θα ξεφυτρώνει.
Κι οι σύγχρονοι προλετάριοι όλων των χωρών, μπορούν διαδικτυακά να ενωθούν και να μετρήσουν τη δύναμή τους συζητώντας για την Επανάσταση και τις αναγκαστικά νέες μορφές της. Όπως του Ουγ. Τσάβες, που δίνοντας δυο γεύματα τη μέρα στα σχολεία, μάζεψε 1 εκατομ. παιδιά απ’ τους δρόμους, την εξαθλίωση και την εγκληματικότητα. Η Αριστερά θα μεγεθύνεται κι ισχυροποιείται όχι δημοσκοπικά, αλλά πολιτικά, ασκώντας σκληράν ανελέητη κριτική στους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας και τους φορείς της εξουσίας που εφαρμόζουν και προάγουν την απάνθρωπη νεοφιλελεύθερη πολιτική της εποχής. Κριτική ευαισθητοποίηση, αποκάλυψη είτε πρόκειται για μεθοδεύσεις κατάργησης του 8ώρου, είτε σε δικαστικές αποφάσεις που ευνοούν πολυεθνικές εκ-μεταλλευτικές κι απειλούν με καταστροφές το περιβάλλον, είτε για την αναξιοκρατία και το νεποτισμό στα Πανεπιστήμια, είτε για την προμήθεια μασκών, self-tests μεσούσης της πανδημίας από ημετέρους, είτε ο,τιδήποτε άλλο μπρος στο οποίο στεκόμαστε απαθείς και μοιρολάτρες. Την επιχείρηση δηλ. ενός τιτάνιου περάσματος απ’ την «απεριόριστη» πληροφόρηση ασημάντων πραγμάτων, που συνιστά αδυναμία πληροφόρησης, στην ενημέρωση- κριτική στάση – έλλογη συλλογική αντίδραση- συμμετοχή. Και ν’ ακολουθούν τις καταγγελίες, ευρείες κινητοποιήσεις κι άσκηση συλλογικών ενδίκων βοηθημάτων μέσων, π.χ, για την έλλειψη νομοθετικού πλαισίου προστασίας κυρίως παιδιών και νέων απ’ την ακτινοβολία των κεραιών κινητής τηλεφωνίας
Μια τέτοια πάλη μέσα στο σύστημα, που δε θα τους χαρίζεται, δε θα διώξει δυσπιστίες και μεμψιμοιρίες, αλλά θα δημιουργήσει και δυνάμεις που αναπόφευκτα θα έρθουν στο προσκήνιο…
