Επτά συμπεράσματα από την εκλογή Μαμντάνι (του Δημήτρη Καλτσώνη)

Η εκλογή του Μαμντάνι στη Ν. Υόρκη έφερε στην επιφάνεια διεργασίες που υποβόσκουν όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά με τον ένα ή άλλο τρόπο, στον ένα ή άλλο βαθμό, σε όλες τις χώρες που μαστίζονται από την οικονομική κρίση.

Πρώτο, οι τεράστιες, ολοένα και αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες και αδικίες, η στρατιωτικοποίηση, οι πόλεμοι και οι σφαγές, η περιβαλλοντική και κλιματική κρίση συσσωρεύουν μεγάλη δυσαρέσκεια και οργή στους λαούς. Η δυσαρέσκεια αυτή δεν εκφράζεται πάντοτε ανοιχτά ή εκφράζεται με έμμεσους τρόπους.

Δεύτερο, η παρατηρούμενη άνοδος της ακροδεξιάς θα αποδειχθεί ιστορικά πρόσκαιρη. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οφείλεται στη στήριξη που της παρέχουν ισχυρά κέντρα της ολιγαρχίας. Eφαρμόζει μια σκληρή, σαρωτική αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική αντζέντα, βαθαίνει στο έπακρο τις ανισότητες και την κοινωνική αδικία. Θα οξύνει παντού τα προβλήματα, τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις.

Τρίτο, η δυσαρέσκεια των λαών αναζητά πολιτικές διεξόδους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το ΔΝΤ, η CIA, το Βρετανικό Γενικό Επιτελείο αλλά και πλήθος κορυφαίων πανεπιστημιακών ανά τον κόσμο προβλέπουν ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι περίοδος μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών.

Τέταρτο, όταν προτείνεται ένα πολιτικό σχέδιο που δείχνει τα αντιμετωπίζει έστω και στοιχειωδώς την κακοδαιμονία των φτωχότερων τμημάτων της κοινωνίας, αγκαλιάζεται από την πλειοψηφία.

Πέμπτη, η κρίση της κεντροαριστεράς και του κέντρου οφείλονται στην ταύτισή τους με το κυρίαρχο πολιτικό πλαίσιο που βαθαίνει τη φτώχεια. Οι πολιτικές τους προτάσεις είναι αναιμικές γι’ αυτό και είτε δεν προσελκύουν το ενδιαφέρον των λαών είτε γρήγορα οι τελευταίοι απογοητεύονται και εγκαταλείπουν τις δυνάμεις αυτές.

Έκτο, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης η κυρίαρχη οικονομική ελίτ δεν πρόκειται να κάνει παραχωρήσεις προς τις λαϊκές τάξεις. Αντίθετα, επιδιώκει την πλήρη εξάλειψη κάθε κοινωνικής κατάκτησης του 20ού αιώνα και την απόλυτη υποταγή των κοινωνιών στη βούληση και στα συμφέροντά της. Για το λόγο αυτό δεν υπάρχουν λύσεις χωρίς συγκρούσεις.

Έβδομο, η βελτίωση της ζωής των πολλών προϋποθέτει ριζική αναδιανομή του πλούτου σε οφελός τους. Και γι’ αυτό θα πρέπει να πληρώσουν οι υπερπλούσιοι που έχουν συσσωρεύσει αμύθητα κέρδη ειδικά μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008. Η πρόσθετη φορολόγηση του 2% που προτείνει ο Μαμντάνι, ακόμη και αν την υλοποιήσει και δεν υπαναχωρήσει στις πιέσεις και στην επίθεση σαγήνης που θα δεχθεί από τους ισχυρούς, είναι ανεπαρκής στην πραγματικότητα. Απαιτούνται και άλλα ουσιαστικά μέτρα, πιο ρηξικέλευθα.