Πηγή TEKTONIKOS
«Ο Μιλέι δεν είναι τρελός. Είναι εντεταλμένος για την καταστροφή της χώρας»
Γράφει ο Néstor Restivo
Συνέντευξη με τον πρώην Έλληνα υπουργό Κώστα Ήσυχο για τον μιλεισμό, τον τραμπισμό και τις ευρωπαϊκές ακροδεξιές.
Ο Κώστας Ήσυχος διετέλεσε αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας στην Ελλάδα κατά τη σύντομη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, όταν η αριστερή συμμαχία υπό τον Αλέξη Τσίπρα ανέλαβε την εξουσία. Η στροφή της κυβέρνησης, που αγνόησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και παραδόθηκε –όπως πολλοί είπαν– στην «τρόικα» (ΔΝΤ, ΕΕ και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), οδήγησε τότε αρκετούς υπουργούς, μεταξύ αυτών τον Ήσυχο και τον υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, σε παραίτηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να κυβερνά μέχρι το 2019, αλλά πια ως σκιά των αρχικών του υποσχέσεων, έχοντας εγκαταλείψει το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα.
Σήμερα ο Ήσυχος συμμετέχει στην Λαϊκή Ενότητα και, μαζί με άλλους σχηματισμούς της ελληνικής Αριστεράς –όπως το κόμμα του ίδιου του Βαρουφάκη (MeRA25)– αποτελεί μέρος της Συμμαχίας της Αριστεράς και των Προοδευτικών και Οικολογικών Δυνάμεων της Ελλάδας, που σταδιακά ενισχύεται στις εργατικές τάξεις και στα πανεπιστήμια, όπου έχει ήδη γίνει τρίτη δύναμη.
Σε συνέντευξή του στο Tektónikos, ο πρώην υπουργός υποδεικνύει παραλληλίες ανάμεσα στον Αργεντινό πρόεδρο Χαβιέρ Μιλέι και πολλές ευρωπαϊκές πραγματικότητες, μεταξύ αυτών και την ελληνική. Εκτιμά πως, αν το κόμμα του Μιλέι τα πάει καλά στις ενδιάμεσες εκλογές του Οκτωβρίου, θα αποτελέσει κίνδυνο όχι μόνο για την Αργεντινή, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο, λόγω της συμμαχίας του με «τον τραμπισμό, τον σιωνισμό και τον πόλεμο».
«Υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στον Μιλέι και τον τραμπισμό ή με κινήματα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, όπως στο θέμα του μιλιταρισμού, των στρατιωτικών βάσεων και του ευρωατλαντισμού», λέει ο Κώστας Ήσυχος.
— Το φαινόμενο των νέων και ακραίων ευρωπαϊκών δεξιών έχει μελετηθεί αρκετά. Σε ποιο σημείο της εξέλιξής τους βρίσκονται σήμερα και πόσο μοιάζουν με το κίνημα του Μιλέι;
— Προφανώς το κίνημα La Libertad Avanza έχει παραλληλισμούς και επαφές με το Chega της Πορτογαλίας, το Vox της Ισπανίας, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία ή εκείνο της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία. Επίσης, με τη «Χρυσή Αυγή» στη χώρα μου και με άλλα κόμματα της ΕΕ.
Αυτά τα ρεύματα, δυστυχώς, γνωρίζουν μεγάλη άνοδο στην Ευρώπη και υπόσχονται τα ίδια με τον Μιλέι: μιλούν για φόβο.
Φόβο για την Κίνα, φόβο για μια υποτιθέμενη ρωσική εισβολή — όλα ψευδείς αφηγήσεις που αναπαράγονται συνεχώς.
Το πιο επικίνδυνο είναι ότι αναπτύσσεται ξανά εκείνο το κλίμα που η Ευρώπη γνώρισε πριν από τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο οδήγησε σε τεράστια καταστροφή.
Είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για όλη την ανθρωπότητα.
Στην περίπτωση του Μιλέι, πέρα από τη σχέση του με τον Τραμπ, συνδέεται και με τον σιωνισμό και τον Μπενιαμίν Νετανιάχου — αποδεδειγμένο εγκληματία πολέμου, όπως τον έχει χαρακτηρίσει η επιτροπή του ΟΗΕ που ερεύνησε τα εγκλήματα της κυβέρνησής του στη Γάζα.
— Τι ομοιότητες βλέπετε με τα προπολεμικά χρόνια;
— Τότε σημειώθηκε μια δομική μεταβολή στην ευρωπαϊκή οικονομία. Και τώρα βλέπουμε ξανά ότι βαδίζουμε προς μια οικονομία πολέμου.
Πάνω από 800 δισεκατομμύρια δολάρια, σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο, θα δαπανηθούν για εξοπλισμούς.
Αυτός ο προϋπολογισμός θα λεηλατήσει τις συντάξεις, την κοινωνική πρόνοια, τη δημόσια υγεία και εκπαίδευση· θα αυξήσει τη φτώχεια, όχι μόνο σε επίπεδο εισοδημάτων, αλλά και λόγω έλλειψης στέγης, περίθαλψης, μόρφωσης.
Είναι το ίδιο μοντέλο των δεκαετιών του ’30 και του ’40, όταν αναδύθηκαν ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και ο Φράνκο.
— Στην Αργεντινή, ο Μιλέι χρησιμοποιεί τη μεταφορά του «αλυσοπρίονου» για να συμβολίσει τις δραστικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες. Είναι η ίδια πολιτική των Βρυξελλών;
— Ο Μιλέι καταστρέφει οτιδήποτε δημόσιο. Έχει ρατσιστική εξωτερική πολιτική, όπως ο τραμπισμός, και είναι φιλοπόλεμος — όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά και κοινωνικά: πόλεμος εναντίον της νεολαίας, των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των επιστημόνων, των δασκάλων, των γιατρών και των νοσηλευτών.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ακολουθεί παρόμοια δημοσιονομική ρητορική.
Και στην Ελλάδα το ίδιο, με αποτέλεσμα η ανεργία να διπλασιαστεί μέσα σε τρία χρόνια, οι νέοι να φεύγουν, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπό καθεστώς λιτότητας.
Την ίδια στιγμή, όπως και στη Λατινική Αμερική, αυξάνονται τα φαινόμενα ναρκοεμπορίου και εγκληματικότητας.
— Ποια ζητήματα της Λατινικής Αμερικής σας ανησυχούν περισσότερο;
— Η στρατιωτικοποίηση αυξάνεται και εκεί, όπως και στην Ευρώπη.
Οι ΗΠΑ προετοιμάζουν πιθανή επίθεση στη Βενεζουέλα. Και μετά; Θα ακολουθήσει η Νικαράγουα; Ποια άλλη χώρα;
Ό,τι συμβαίνει στο δυτικό ημισφαίριο, συμβαίνει και από την πλευρά μας.
Ο τραμπισμός είναι παγκόσμιος κίνδυνος — και εσείς τον έχετε στην ίδια σας την ήπειρο. Πρόκειται για ένα κίνημα που προσπαθεί να ενώσει δυνάμεις.
— Όμως κερδίζει εκλογές· στις ΗΠΑ, στη Βραζιλία, τώρα στην Αργεντινή. Γιατί;
— Ένας λόγος είναι ότι η εργατική και οι λαϊκές τάξεις παρασύρονται από μεσσιανικές ιδέες σαν αυτές του Μιλέι.
Η Αριστερά πρέπει να μιλήσει περισσότερο για την καθημερινότητα, να γίνει πιο ρεαλιστική.
Αλλά εκεί συναντάμε τον ρόλο των ΜΜΕ, που φτωχαίνουν πνευματικά τους ανθρώπους, πλήττουν την παιδεία και τη μνήμη.
Εργαζόμενοι στην άγνοια της ιστορίας μας, οι νέοι δεν γνωρίζουν τίποτα για τους αγώνες ενάντια στον ναζισμό εδώ στην Ελλάδα — πέντε χρόνια αντίστασης απέναντι στη ναζιστική Γερμανία, με θύματα το 15% του τότε πληθυσμού από πείνα ή εκτελέσεις.
Οι περισσότεροι νέοι αγνοούν αυτή την ιστορική ταυτότητα ενός λαού που πάλεψε σκληρά ενάντια στον ολοκληρωτισμό.
— Παρομοίως, στην Αργεντινή ο «μιλεισμός» στηρίζεται και στον αρνητισμό απέναντι στα εγκλήματα της δικτατορίας, με συνενοχή των κυρίαρχων ΜΜΕ.
— Εσείς στην Αργεντινή έχετε τη μεγάλη εμπειρία των Μητέρων και Γιαγιάδων της Πλατείας του Μάη και των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων γενικότερα.
Πρέπει να ξανασκεφτούμε όλα αυτά, να επανεκπαιδευτούμε, να βρούμε νέες στρατηγικές και μεθόδους δράσης.
— Η Αργεντινή είχε αποκτήσει διεθνές κύρος με τη Δίκη της Χούντας το 1985, επί Αλφονσίν, και με τους νόμους κατά της ατιμωρησίας και την επέκταση των δικαιωμάτων επί Νέστορ και Κριστίνα Κίρχνερ. Πόσο βλάπτει ο Μιλέι καταστρέφοντας αυτό το κεφάλαιο;
— Φυσικά και το διαλύει.
Εμείς εδώ στην ΕΕ, στη Γαλλία, στην Ιταλία, οι ρεπουμπλικάνοι της Ισπανίας, έχουμε αναπτύξει αντίσταση στους ολοκληρωτισμούς.
Και στην Ελλάδα, μετά τη δικτατορία του 1967-74, το ίδιο.
Σήμερα όμως η άκρα δεξιά ενισχύεται πολιτισμικά, επειδή λείπει ή αποκρύπτεται εκείνη η ιστορική μνήμη των αγώνων.
Δείτε τη γενοκτονία στη Γάζα· την παρακολουθούμε στην τηλεόραση ή στα κινητά σαν να ήταν ποδοσφαιρικός αγώνας.
Πρέπει να ξανακερδίσουμε τις καρδιές και τα μυαλά των λαών μας. Αυτή είναι μια διεθνής αποστολή.
— Στην Αργεντινή αναπτύσσεται αντίσταση ενάντια στις κοινωνικοοικονομικές και αντιδικαιωματικές πολιτικές του Μιλέι. Φτάνουν αυτές οι ειδήσεις στην Ευρώπη;
— Όχι ιδιαίτερα. Στην ΕΕ δεν ακούγεται πολύ τι συμβαίνει στην Αργεντινή σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αλλά, όπως είπατε, είναι θλιβερό μια χώρα που υπήρξε πρωτοπόρος σ’ αυτό το θέμα —με τους συγγενείς των θυμάτων και τις οργανώσεις τους, αλλά και με διεθνή δράση σε Κύπρο, Λίβανο, σε εμπόλεμες περιοχές— να έχει σήμερα έναν «ελευθεριακό» πρόεδρο.
Η Αργεντινή χάνει μεγάλο μέρος του κύρους που είχαν κατακτήσει ο Αλφονσίν ή οι Κίρχνερ…
Και βλέπουμε τον Μιλέι να κλαίει στο Τείχος των Δακρύων. Μα γιατί κλαίει;
Μακάρι να έκλαιγε για τη δημοτικότητα που τώρα φαίνεται να χάνει.
— Παρακολουθείτε το εκλογικό σκηνικό στην Αργεντινή;
— Ναι. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς στην Ευρώπη να χάσει ο Μιλέι στις ενδιάμεσες εκλογές του Οκτωβρίου.
Οι προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης το ελπίζουν, γιατί αυτό θα ενίσχυε το μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον τραμπισμό και τον πόλεμο.
— Πώς θα χαρακτηρίζατε τον Μιλέι; Πώς τον βλέπουν στην Ευρώπη;
— Συνήθως παρουσιάζεται ως τρελός, για να το πω απλά. Αλλά εγώ δεν τον βλέπω έτσι.
Πρέπει να εξετάσουμε ποια συμφέροντα κρύβονται πίσω του.
Οι ζημιές που προκαλεί στον λαό και στην κυριαρχία της χώρας του διαλύουν ένα κοινωνικό και κυρίαρχο κράτος, μέλος του ΟΗΕ, που χάνει πολιτικά, κοινωνικοοικονομικά και πολιτισμικά.
Ο Μιλέι είναι πράκτορας αυτής της καταστροφικής δουλειάς. Δεν είναι τρελός.
Ο αργεντινός λαός πρέπει να τον γονατίσει μέσα από τους αγώνες του· αλλά γι’ αυτό χρειάζεται ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό κίνημα.
— Και για τη Λατινική Αμερική γενικότερα; Τι σας ανησυχεί;
— Μας προβληματίζει και ο Ντανιέλ Νομπόα στο Εκουαδόρ, για τα ίδια θέματα: στρατιωτικοποίηση, ναρκωεμπόριο, εγκληματικότητα.
Πρόσφατα, στο Μεξικό, κόμματα της άκρας δεξιάς οργάνωσαν εκδήλωση με τη συμμετοχή ενός από τους ιδεολόγους τους, του Στιβ Μπάνον.
Τι κάνουμε εμείς, η Αριστερά, ενόσω εκείνοι συντονίζονται; Τι περιμένουμε για να ενώσουμε δυνάμεις;
Και εδώ στην Ελλάδα αγωνιζόμαστε.
Στις απεργίες μας κυματίζουν παλαιστινιακές σημαίες, και πρόσφατα είδα για πρώτη φορά και μια αργεντινή σημαία σε διαδήλωση.
Αυτό δείχνει ότι ο Μιλέι δεν είναι κίνδυνος μόνο για την Αργεντινή, αλλά για όλους μας.
Néstor Restivo
