Πηγή
Σύνοδος ΝΑΤΟ 2025: Θέατρο Πολέμου με σκηνοθέτη τον Τραμπ | του Ηλία Σκυλλάκου
Σε ένα πολιτικό θέατρο που όλο και περισσότερο θυμίζει μαύρη κωμωδία, με σκηνοθέτη το Πεντάγωνο και πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ Τραμπ, η τελευταία σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ δεν άφησε περιθώρια παρερμηνειών: η Ε.Ε είναι συνένοχη, συμμέτοχη και χρηματοδότης ενός σχεδίου παγκόσμιας αποσταθεροποίησης.
Ο Τραμπ εμφανίστηκε στην έδρα της Συμμαχίας ακριβώς όπως αρμόζει σε έναν “αρχιέμπορο προστασίας”, καταφθάνοντας από μια ανοιχτή επίδειξη στρατιωτικής ισχύος στη Μέση Ανατολή, αφού προηγουμένως βομβάρδισε το Ιράν και μετά… πούλησε εκεχειρία. Βέβαια δεν μπορεί να μην ληφθεί υπόψη ότι η επιλογή Τραμπ να αλλάξει ταχτική μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Τεχεράνη οφείλεται από την μια στο γεγονός ότι στο εσωτερικό της Αμερικής υπάρχουν κοινωνικές αντιδράσεις για το άνοιγμα νέων πολέμων. Άλλωστε, ο βομβαρδισμός των ΗΠΑ οδήγησε ήδη στην κατάρρευση του αφηγήματος του Τραμπ, ότι είναι ο παγκόσμιος ειρηνοποιός και αυτό το τίμημα το πληρώνει.
Από την άλλη, η εμφανής ταχτική οπισθοχώρησης των ΗΠΑ απέναντι στο Ιράν, δεν οφείλεται μόνο στις εσωτερικές αντιδράσεις στο στρατόπεδο MAGA, που τον κατηγορούν ότι κάνει τα χατίρια του εγκληματία Νεντανιάχου, αλλά και στο γεγονός ότι η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν απάντησε με πυγμή στο κράτος τρομοκράτη Ισραήλ χτυπώντας στην καρδιά του Τελ Αβίβ. Η ουσιαστική αυτή απάντηση, η αντοχή και δυναμική του προπυργίου του Άξονα της Αντίστασης είναι και το σπουδαιότερο γεγονός σ’ αυτή την συγκυρία, μετατρέποντας την περιοχή σε επικίνδυνο πεδίο για τις ΗΠΑ. Παράλληλα έχει θετικό αντίκτυπο στους λαούς που αγωνίζονται απέναντι στον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό, ενώ υποβοηθάει μεταξύ άλλων και την Παλαιστινιακή Αντίσταση στον αγώνα της απέναντι στο γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ.
Πάντως για να επανέλθουμε στην υπόθεση της Νατοϊκής Συνόδου η στάση του Τραμπ, δείχνει μια «αυτοκρατορική» λογική που επιχειρεί να δείξει παγκόσμια κοινότητα πως οι ΗΠΑ κάνουν ότι γουστάρουν. Με άλλα λόγια, στόχος του Τραμπ είναι να σταλεί το μήνυμα προς το ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα στην Ε.Ε πως μπορεί ο ίδιος να ανάβει τη φωτιά, μετά να αυτοπαρουσιάζεσαι ως πυροσβέστης και στο τέλος να απαιτεί την πληρωμή. Και να την παίρνει με τόκο.
Η επίσημη δήλωση του ΝΑΤΟ για αύξηση των στρατιωτικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ των κρατών-μελών συνιστά τομή επίσημης στρατιωτικοποίησης και επιτάχυνσης της παγκόσμιας ανάφλεξης, με τις βιομηχανίες πολέμου να κάνουν πάρτι. Ο Γενικός Γραμματέας, Μαρκ Ρούτε ως πολιτικό στέλεχος του σκληρού νεοφιλελεύθερου ευρωατλαντισμού, έσπευσε να επαινέσει δημοσίως τον Τραμπ. με σχεδόν απολογητική υποτέλεια, φτάνοντας στο σημείο να του απευθύνει προσωπικό ευχαριστήριο γράμμα, που θυμίζει «ερωτική επιστολή».
«Είστε ένας άνθρωπος της δύναμης αλλά και ένας άνθρωπος της ειρήνης, και το γεγονός ότι πετύχατε επίσης αυτή την εκεχειρία μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, θέλω πραγματικά να σας επαινέσω γι’ αυτό», μουρμούρισε ο Ρούτε . «Χωρίς τον Πρόεδρο Τραμπ, αυτό δεν θα είχε συμβεί. Απολύτως όχι».
Η ουσία, είναι πως η Ε.Ε με πρωταγωνιστές τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις υποτελείς σε αυτές εξαρτημένες χώρες καλούνται να χρηματοδοτήσουν μαζικά την εξοπλιστική αύξηση με νέα όπλα και χρηματοδότησης δισεκατομμυρίων, να συμπράξουν όλοι μαζί στην προετοιμασία νέων πολέμων, με επίκεντρο την διατήρηση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας απέναντι στην Ρωσική Ομοσπονδία και όχι μόνο.
Ωστόσο, το αφήγημα της απόλυτης συμμόρφωσης των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ προς τις εντολές της Ουάσινγκτον, έστω στιγμιαία, είχε μια «παραφωνία» που εκφράστηκε από την Μαδρίτη στην σύνοδο.
Η Ισπανία, μέσα από το στόμα της υπουργού Άμυνας Μαργαρίτα Ρόμπλες, αρνήθηκε την απαίτηση για αύξηση των στρατιωτικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ.
«Δεν υπάρχει καμία βιομηχανία – ούτε στην Ισπανία, ούτε στην Ευρώπη – που να μπορεί να απορροφήσει αυτό το επίπεδο δαπανών», δήλωσε ενώπιον της Γερουσίας,
Η Ισπανία, μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με ιστορικά χαμηλή συμμετοχή στις στρατιωτικές δαπάνες του μπλοκ, πρότεινε ως “ρεαλιστικό στόχο” το 2,1% του ΑΕΠ.. Η υπουργός, μάλιστα, δεν δίστασε να υπονοήσει ότι ο Τραμπ θα έπρεπε να αξιοποιήσει τη διεθνή του επιρροή για να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, «αντί να κάνει υποδείξεις» στην Ισπανία.
Πρόκειται για μια δημόσια και οργανωμένη διαφορετική φωνή εντός ΝΑΤΟ από την Ισπανία επικαλούμενη βέβαια το αδιέξοδο της αμυντικής βιομηχανίας, την έλλειψη προσωπικού, τις ελλείψεις πρώτων υλών και τις υλικοτεχνικές ανεπάρκειες. Αυτή η διαφοροποίηση έχει πολιτικό ενδιαφέρον και υποδηλώνει έως ένα βαθμό τις πιέσεις που δέχονται οι κυβερνήσεις από τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πάντως πως κίνηση της Ισπανίας δεν είναι απαλλαγμένη από αντιφάσεις Ενώ καταγγέλλει το ανέφικτο της στρατιωτικοποίησης στο 5%, δεν αποστασιοποιείται από τη γενική κατεύθυνση του πολέμου. Συνεχίζει να εξοπλίζει, να συμμετέχει και να συναινεί στην ουσία της ΝΑΤΟϊκής στρατηγικής, απλώς με “πιο ρεαλιστικά ποσοστά”.
Βέβαια, η δική μας περίπτωση, όπου η ελληνική κυβέρνηση επιδεικνύει μια άνευ όρων και χωρίς καν τα προσχήματα υποτέλεια στον ευρωατλαντισμό, δείχνει το μέγεθος της ευθυγράμμισης του Κυριάκου Μητσοτάκη με τη γραμμή Ουάσινγκτον–Βρυξελλών. Ο Μητσοτάκης λειτουργεί ως το πλέον πρόθυμο εκτελεστικό όργανο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, χωρίς την παραμικρή επίκληση εθνικού συμφέροντος ή στοιχειώδους αυτονομίας. Η Ελλάδα αναλαμβάνει ρόλο προκεχωρημένου φυλακίου, προσφέρει βάσεις, στρατιωτικές διευκολύνσεις και διπλωματική κάλυψη στις επιθετικές επιχειρήσεις της Δύσης, μετατρέπεται σε κόμβο πολεμικής επιμελητείας ενάντια στη Ρωσία, σε εργαλείο αποσταθεροποίησης στην Ανατολική Μεσόγειο, και σε χειροκροτητή της σφαγής στη Γάζα.
Πάντως, το δυστύχημα για τον δυτικό κόσμο, είναι ότι η υπεράσπιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από ολόκληρο το φάσμα του πολιτικού κατεστημένου, από τους νεοφιλελεύθερους, την ακροδεξιά, τους σοσιαλδημοκράτες έως τη «ΝΑΤΟϊκή Αριστερά» αποκαλύπτει τη στρατηγική σύμπλευση αυτών των δυνάμεων με τα συμφέροντα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού.
Οι τελευταίοι, μάλιστα, είτε αναζητούν απεγνωσμένα μια ανύπαρκτη «δημοκρατική Ε.Ε», είτε αρνούνται πεισματικά τη ρήξη με την Ε.Ε. ακόμη και σήμερα, που η φύση και ο ρόλος της είναι πλήρως απογυμνωμένη.
Δεν χωράει αμφιβολία πως το μπλοκ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ – ΕΕ, είναι ο μοναδικός ιμπεριαλιστικός άξονας που αναδιαμορφώνεται και επιχειρείται να γίνει περισσότερο «μπετόν αρμέ», με τους ηγεμόνες ΗΠΑ βέβαια να παίζουν το πρώτο βιολί στην παγκόσμια πολεμική ανάφλεξη που αναμένεται να συνεχιστεί.
