Ομιλία της Δέσποινας Μπίλια, μέλους του ΔΣ του Φοιτητικού Συλλόγου Μαθηματικού ΕΚΠΑ στην εκδήλωση μνήμης για το Μ. Γλέζο στις 10/4
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,
Σήμερα τιμούμε έναν άνθρωπο που σε όλη του τη ζωή πάλεψε ακατάπαυστα και μέχρι το τέλος για ελευθερία και δικαιοσύνη. Δεν τον τιμούμε όμως μόνο σήμερα. Τον τιμούμε κάθε μέρα μέσα από τους αγώνες μας. Είναι εκείνος που μας έδειξε το δρόμο για την πάλη ενάντια στο φασισμό, εκείνος που από τα μαθητικά του κιόλας χρόνια συγκρότησε αντιφασιστική ομάδα ενάντια στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, εκείνος που όταν στα 17 του χρόνια μαζί με τον Απόστολο Σάντα κατάφεραν να κατεβάσουν από το λόφο της Ακρόπολης τη ναζιστική σβάστικα δίνοντας ανάσα και ελπίδα στον ελληνικό λαό την κουρέλιασε και χόρεψε πάνω στα απομεινάρια της. Μιλούσε με πάθος και περηφάνια για τους συναγωνιστές του για εκείνους που αντιμετώπισε μαζί τους το θάνατο για εκείνους που εκτελέστηκαν και έδωσε όρκο να μην ξεχαστούν. Όρκο που τον τήρησε πιστά. Παρά τις φυλακές, τις καταδίκες ακόμα και σε θάνατο, τα απάνθρωπα βασανιστήρια και τις κακουχίες δεν σταμάτησε στιγμή να αγωνίζεται για τη νεολαία, να στέκεται στο πλάι των αγώνων που αυτή καλούνταν να δώσει και να βρίσκεται διαρκώς σε επαφή με μαθητές και φοιτητές εμπνέοντάς τους να συνεχίσουν.
Επισκέφθηκε πάνω από 400 σχολεία για να συζητήσει με μαθητές για την αντιφασιστική πάλη για αυτοθυσία και την αποφασιστικότητα που νικάει το φόβο. Στο μεγαλειώδες κίνημα του 2006-2007 επισκέφθηκε τις καταλήψεις των φοιτητών ενάντια στην αναθεώρηση του αρ.16 και συμμετείχε στην κοινωνική έκρηξη του 2008 ενάντια στη δολοφονία μαθητή, ενάντια στη σφαίρα της κρατικής καταστολής που σημάδεψε τη νεολαία. Ποτέ «παραδίδοντας μαθήματα» μα πάντοτε αγκαλιάζοντας τρυφερά με τα λόγια του τις νεότερες γενιές. Πρωτοστάτησε στα χρόνια του αντιμνημονιακού αγώνα, στάθηκε στο πλάι της Μάγδας Φύσσα ενάντια στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, κινούμενος πάντα με γνώμονα την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του λαού.
Σήμερα καλούμαστε εμείς να δώσουμε τις μάχες της γενιάς μας και έχουμε χρέος να συνεχίσουμε τους αγώνες για ελευθερία με τις πολύτιμες παρακαταθήκες που παραλάβαμε. Μάχες για ζωή με αξιοπρέπεια και μια ζωή που δε θα κινδυνεύει να χαθεί μία νύχτα σ’ ένα τραίνο. Είμαστε αποφασισμένοι πως δε θα επιτρέψουμε τα όνειρα και οι ελπίδες της νέας γενιάς να μπαζωθούν από το αδίστακτο καθεστώς της συγκάλυψης, των σκανδάλων, των υποκλοπών, που δεν έχει κανένα ενδοιασμό να σφίξει το χέρι του ενορχηστρωτή της γενοκτονίας ενός ολόκληρου λαού λίγα μόνο χιλιόμετρα μακριά από εδώ. Θα παλέψουμε για δικαιοσύνη μέχρι τέλους για να πάρουμε πίσω το χαμένο οξυγόνο. Τί σημασία έχει εάν έχουν επιστρατεύσει κάθε πιθανό μέσο για να αποκρύψουν την αλήθεια και να γλιτώσουν από τις εγκληματικές ευθύνες που τους βαραίνουν, με αλλοιωμένα ηχητικά ντοκουμέντα με ευθείες απειλές σε βάρος όσων αγωνίζονται για την αλήθεια με ειρωνείες και υβριστικά σχόλια σε βάρος συγγενών των θυμάτων. Ο Μανώλης Γλέζος μας δίδαξε πως η αποφασιστικότητα να διεκδικήσει κανείς την ελευθερία του, αφοπλίζει το φόβο. Η κυβέρνηση αυτή επιτίθεται με λύσσα στη νεολαία και προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να μας στερήσει την προοπτική: να μας διαγράψει από τις σχολές μας, να ιδρύσει ιδιωτικά πανεπιστήμια, να υποτιμήσει τα πτυχία μας, να μας κάνει να πιστεύουμε πως θα ζούμε με ψίχουλα και θα είμαστε ευχαριστημένοι. Η κυβέρνηση, όμως λησμονεί κάτι: κουβαλάει το όνομα μιας οικογένειας που έχει παίξει καθοριστικό ρόλο για τα δεινά που έχει υποστεί αυτός ο τόπος και ο λαός δεν το χει ξεχάσει! Όσο δίσεκτοι και να φαντάζουν οι καιροί πάντοτε έχουν μία χαραμάδα φωτός.
Τώρα η οργή και η αγανάκτηση του κόσμου εκφράστηκε σε κάθε γωνιά αυτού του τόπου, διαδηλώσαμε κατά εκατομμύρια και αυτό το ποτάμι λαού δε γυρίζει πίσω. Έχουμε επιλέξει το δύσκολο δρόμο, αυτόν της αριστεράς χωρίς δισταγμούς. Τιμούμε ένα πρόσωπο που πάλεψε μέχρι τέλους για την ενότητα της αριστεράς και που πάσχιζε κάθε άνθρωπος να μπει κι εκείνος στη μάχη. Πίστευε στην ανίκητη δύναμη του συλλογικού αγώνα, των συλλογικών διεκδικήσεων και φρόντιζε να μεταδίδει αυτό το πάθος.
Μανώλη Γλέζο, αυτά τα 5 χρόνια κατοικείς μέσα στις καρδιές μας, μας δείχνεις το δρόμο κι εμείς σε ακολουθούμε με την ελπίδα να πάρουμε λίγο από το πείσμα σου λίγη από τη δύναμή σου λίγο από το θάρρος σου και υποσχόμαστε πως δε θα υποχωρήσουμε.
