Τοποθέτηση Άλκη Αντωνιάδη στην εκδήλωση «5 χρόνια χωρίς τον Μανώλη Γλέζο – ο αγώνας συνεχίζεται»

Τοποθέτηση στην εκδήλωση της Ενωτικής Πρωτοβουλίας ΜΕΡΑ25

«5 χρόνια χωρίς τον Μανώλη Γλέζο – ο αγώνας συνεχίζεται»

 Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Φίλες και Φίλοι,

Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνετε να πω κάποια λόγια για τον Μανώλη Γλέζο. Είναι πραγματικά μεγάλη τιμή για εμένα.

Είναι, ωστόσο, κάτι τέτοιες στιγμές, κάτι τέτοιες βραδιές που δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις την πολιτική τοποθέτηση για τη δράση και τις παρακαταθήκες του Μανώλη από τη συγκινησιακή φόρτιση. Μια φόρτιση που μεγαλώνει από την αναχώρηση, πριν από λίγες ημέρες, της Τζώρτζιας που μέχρι την τελευταία στιγμή συμμετείχε στην οργάνωση της σημερινής μας εκδήλωσης. Τουλάχιστον, αυτό το πένθος, μας δίνει τη δυνατότητα, να τιμήσουμε και την Τζώρτζια όπως της αξίζει, όχι δίπλα αλλά μαζί με τον Μανώλη.

Φίλες και φίλοι,

Η δική μου παρέμβαση δε θα εξυμνήσει τη ζωή και την ιστορία του Μανώλη Γλέζου. Δε θα μπορούσε άλλωστε. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να το κάνουν καλύτερα από εμένα, υπάρχει άλλωστε η ίδια η ιστορία που τον ενέταξε στο πάνθεον των ηρώων, όχι μόνο αυτού του τόπου, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Θα ήθελα να σας μεταφέρω, από την πλευρά μου, τον μύθο του Γλέζου, όπως τον βίωσα, κατά την τελευταία του θητεία στην Ευρώπη, την κρίσιμη χρονιά του 2014-15. Τον Γλέζο όχι της ιστορίας και των βιβλίων αλλά της ζώσας πραγματικότητας των 92 του χρόνων.

Ήταν η περίοδος εκείνη, που όλοι και όλες στις Βρυξέλλες διαπιστώσαμε το μέγεθος της διεθνούς ακτινοβολίας του στα αριστερά κόμματα της Ευρώπης αλλά και στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, σε ανθρώπους με κομματική ένταξη αλλά και σε κάθε πολίτη που συναντούσε μπροστά του,  στους Έλληνες του εξωτερικού αλλά και σε όλους τους ευρωπαίους, στους μεγαλύτερους σε ηλικία αλλά κυρίως στη νέα γενιά που τον αντιμετώπιζε ως ήρωα.

Όμως, φίλες και φίλοι, ο Γλέζος δε συμπεριφέρθηκε ποτέ ως ήρωας και ίσως αυτό να είναι ένα από τα στοιχεία που τον καθιστούν πραγματικό ήρωα. Από τη μια μεριά, είχε το πάθος ενός φλογισμένου εφήβου που παρακινούσε και εμάς να συνεχίζουμε κάθε μέρα τον αγώνα μέσα και έξω από τους θεσμούς και από την άλλη, η καρδιά του πάλλονταν ενάντια στην ταπείνωση που επέδειξαν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ενάντια στο λαό μας και τους άλλους λαούς.

Αυτό το πάθος και το πείσμα που τον διέκρινε, ανάγκαζε μέχρι και τον τότε Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον Σολτς, να παρακάμπτει τις αυστηρές διαδικασίες του οργάνου για να μην τον βρίσκει απέναντί του. Ενός Προέδρου βέβαια που τιμούσε τον Μανώλη ως έναν από τους μεγαλύτερους αντιφασίστες της Ευρώπης.

Κι έκανε κάτι ακόμη πιο ξεχωριστό τον Γλέζο εκείνη την κρίσιμη χρονιά είναι η επίδειξη αυτού του πάθους, όχι μόνο ενάντια στα μνημόνια, όχι μόνο για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών αλλά και για τα πιο μικρά αιτήματα που του ζητούσαν να προωθήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενώσεις πολιτών από διάφορες περιοχές της χώρας.

Η δράση όμως αυτού του ακούραστου γέροντα, που έδινε κουράγιο στους νεότερους, δεν εξαντλήθηκε στις αίθουσες του Κοινοβουλίου. Δε θα μπορούσε άλλωστε. Αντίθετα, ήταν πανταχού παρών εκεί που τον καλούσαν. Εκεί που τον χρειάζονταν. Στην Ολλανδία, στο Λουξεμβούργο, στη Γαλλία, στη Γερμανία, σε όλο το Βέλγιο, όπου του επέτρεπαν και δεν του επέτρεπαν οι δυνάμεις του.

Από τις παρισινές λεωφόρους, που του ζήτησαν να παραβρεθεί στη μεγάλη πορεία της Αριστεράς, μετά τα γεγονότα στο Μπατακλάν,  και που η νεολαία της μετέπειτα Ανυπότακτης Γαλλίας έκανε ειδική περιφρούρηση γύρω από τον Μανώλη για να μην του συμβεί τίποτα σε περίπτωση επεισοδίων μέχρι την Μπούντεσνταγκ, το γερμανικό κοινοβούλιο, όπου η γερμανική Αριστερά τον τίμησε, σε μια ιστορική εκδήλωση, την 9η Μάϊου, 70 χρόνια ακριβώς χρόνια μετά την αντιφασιστική νίκη των λαών.

Μια εκδήλωση που δεν ήταν μεμονωμένη πράξη. Ήταν το αποκορύφωμα μιας περιοδείας ενός μηνός στη Γερμανία, όπου ο Μανώλης έδωσε εκεί τη διπλή μάχη : ενάντια στην ταπείνωση του ελληνικού λαού και υπέρ της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών.

Φίλες και φίλοι,

φανταστείτε έναν άνθρωπο 92 χρονών, ο οποίος έμεινε συνολικά 12 μήνες στις Βρυξέλλες και τον έναν από αυτούς ταξίδεψε σε όσες περισσότερες πόλεις της Γερμανίας μπορούσε για να αφυπνίσει τις συνειδήσεις.

Στην προσπάθεια του αυτή, είχε αντίπαλο, τη σκληρή στάση της Γερμανικής κυβέρνησης, όπως την είχε, άλλωστε, και ο σύντροφος Γιάνης, αλλά είχε μαζί του όχι μόνο τη γερμανική αριστερά, όχι μόνο τους Έλληνες της διασποράς αλλά και τον προοδευτικό κόσμο της Γερμανίας που στάθηκε δίπλα στο δίκαιο αίτημα για την καταβολή των επανορθώσεων και που εμπνεύστηκε από την ακτινοβολία της προσωπικότητας του Μανώλη.

Και άνοιξαν όλες τις πόρτες στη Γερμανία για να ακούσουν αυτά που είχε να τους πει. Σε μεγάλες συγκεντρώσεις, στις οποίες η πλειοψηφία των συμμετεχόντων δεν ήταν Έλληνες, αλλά Γερμανοί. Οι ίδιοι, που τον κάλεσαν να είναι ο κύριος ομιλητής την Πρωτομαγιά του 2015 στη μεγάλη συγκέντρωση των συνδικάτων του Αμβούργου, οι ίδιοι που συνεννοήθηκαν με το Δήμαρχο της πόλης να ανοίξει την κεντρική αίθουσα του δήμου, η οποία άνοιγε μόνο μία ημέρα το χρόνο στη γιορτή της πόλης, για να μιλήσει ο μεγάλος παρτιζάνος αντάρτης από την Ελλάδα όπως τον έλεγαν.

Εκεί τον συνάντησαν και οι Γερμανοί αντιφασίστες που έστησαν ομάδες και δίκτυα προκειμένου να διεκδικηθεί καλύτερα το ελληνικό αίτημα των επανορθώσεων και που δραστηριοποιούνται μέχρι και σήμερα.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Φίλες και φίλοι,

Θα μπορούσα να σας πω πολλά ακόμη για την παρουσία του Μανώλη στην Ευρώπη. Αν κάτι όμως σας ζητώ να κρατήσετε, ιδιαίτερα οι νεότεροι σύντροφοι και οι νεότερες συντρόφισσες, είναι το πάθος του, το ασυμβίβαστο πνεύμα του και η βαθιά του γνώση και αντίληψη της πραγματικότητας. Το ασυμβίβαστο πνεύμα του που εκφράστηκε και κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος και στην υπεράσπιση του ΟΧΙ.

Και ακόμη μεγαλύτερη σημασία από αυτά, έχουν οι παρακαταθήκες που αφήνει για τους αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος. Ο λόγος και η δράση του Γλέζου ζουν και θα ζουν πάντα στους αγώνες του δικού μας λαού και των λαών όλου του κόσμου. Ιδιαίτερα σήμερα, που η ακροδεξιά και ο φασισμός εξαπλώνονται στον πλανήτη, που η ανισότητα και η εκμετάλλευση δημιουργούν καθεστώς ασφυξίας για την κοινωνική πλειοψηφία, που ο κόσμος αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη και το οξυγόνο.

Κι αν εμείς έχουμε ένα ιστορικό χρέος απέναντί του, δεν είναι μόνο η διαφύλαξη της ιστορικής του μνήμης. Είναι κυρίως η συνέχιση της δράσης και του ασυμβίβαστου αγώνα του μέχρι τη δικαίωση. Είναι η πίστη στα λόγια του «ότι θα τον εφέρουμε τούτο τον κόσμο ανάποδα». Και θα το κάνουμε Μανώλη γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

Σας ευχαριστώ