Ομιλία της Μαριάνας Τσίχλη, Γραμματέα της ΛΑΕ ΑΑ, στην ανοικτή πολιτική συγκέντρωση της ενωτικής πρωτοβουλίας – ΜέΡΑ25 | Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά στο Ηράκλειο
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,
Τις τελευταίες εβδομάδες είναι φανερό ότι κάτι αλλάζει. Τα εκατομμύρια που βγήκαν στους δρόμους στις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στην ιστορία της χώρας έχουν δημιουργήσει έναν πολιτικό σεισμό. Όπως και αν εξελιχθεί, θα αφήσει βαθιά αποτυπώματα. Η ασύλληπτη τραγωδία των Τεμπών, ο θάνατος 57 ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους νέων, φοιτητών και φοιτητριών, είναι πληγή που δεν έχει κλείσει. Είναι όμως και η κορυφή του παγόβουνου, ο πυκνωτής που ανέδειξε ότι δεν πάει άλλο για την μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας
Και πώς να πάει; Δύο χρόνια μετά την τραγωδία, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Παρά τις πραγματογνωμοσύνες, τα πορίσματα, ακόμα και όσα συντάχθηκαν με «κυβερνητική εντολή», παρά την παρέμβαση της ευρωπαϊκής εισαγγελίας, πριν λίγες μέρες, στην προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη βουλή, ο πρωθυπουργός, αμετανόητος και ανάλγητος, επέμεινε στο λάθος του σταθμάρχη. Ενώ πλέον δεν είναι εκτίμηση, αλλά είναι πλήρως αποδεδειγμένο ότι αν είχε εκτελεστεί η 717, αν λειτουργούσε έστω ένα σύστημα ασφαλείας, αν υπήρχε επαρκές προσωπικό στον σιδηρόδρομο, οι 57 των Τεμπών θα ήταν σήμερα ακόμα ζωντανοί.
Στα Τέμπη έγιναν δύο εγκλήματα. Το ένα, τη νύχτα της 28 Φεβρουαρίου. Το άλλο, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το έγκλημα εκείνης της νύχτας έχει ονοματεπώνυμο. Καραμανλής. «Είναι ντροπή και ντρέπομαι να θέτετε θέματα ασφαλείας». Όταν ήταν γνωστό ότι, σε τρένα που κινούνται σε μονή γραμμή, χωρίς κανένα σύστημα ασφαλείας, η τραγωδία ήταν θέμα χρόνου. Οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο προειδοποιούσαν και χλευάζονταν. Επανειλημμένα προειδοποιούσε και το ΜέΡΑ25 στη βουλή. Το έγκλημα έχει ονοματεπώνυμο. Κυριάκος Μητσοτάκης. Hellenic Train. Alstom. ΑΚΤΩΡ. Έχει τα ονοματεπώνυμα αυτών, που κατά συνήθη πρακτική και όχι μόνο στην περίπτωση του τρένου, θησαύριζαν και θησαυρίζουν σε βάρος των αγαθών που θα έπρεπε να είναι δημόσια, και όσων που η πολιτική τους σταδιοδρομία και η πολιτική τους στρατηγική συνοψίζεται στην διευκόλυνση με κάθε τρόπο αυτών που θησαυρίζουν.
Έχει τα ονοματεπώνυμα όλων όσων πορεύτηκαν με πυξίδα την ιδιωτικοποίηση κάθε στρατηγικής υποδομής και κάθε δημόσιου αγαθού. Δεν είναι μόνο η ΝΔ που συνέπραξε σε αυτή τη στρατηγική. Είναι η πιο επιθετική της όψη, η πιο βρώμικη, αυταρχική και διαπλεκόμενη, όμως όχι η μόνη. Η ιδιωτικοποίηση του τρένου έγινε με τη σύμπραξη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα γελοιοποιούνται όταν εμφανίζονται ως τιμητές της «δικαιοσύνης» και της δικαίωσης για τα θύματα.
Το έγκλημα της νύχτας των Τεμπών έχει αίτια και έχει ιστορία. Η ιδιωτικοποίηση του τρένου, όπου και αν έγινε, συνοδεύτηκε με αύξηση του κόστους και υποβάθμιση της ασφάλειας. Εδώ, στην Ελλάδα των μνημονίων και των υπηρετών τους, στην Ελλάδα του πολιτικού προσωπικού που πρόθυμα βεβαιώνει ότι πετάει ο γάιδαρος κάθε φορά που του το ζητούν οι εκπρόσωποι της ολιγαρχίας, των Βρυξελλών και των ΗΠΑ, που υπηρετεί πειθήνια, αν δεν ήταν τραγωδία θα έφτανε το μέγεθος της φάρσας. Η πλήρης ιδιωτικοποίηση με την παράδοση σε χρεοκοπημένη κρατική εταιρία άλλου κράτους, της Ιταλίας, με τίμημα μικρότερο από την ετήσια επιχορήγηση της «άγονης γραμμής» Αθήνα – Θεσσαλονίκη, με υποδομές που αφήνονται να ρημάζουν. Δεν μπορεί να υπάρξει λοιπόν δικαίωση, χωρίς ενιαίο, δημόσιο σιδηρόδρομο, σύγχρονο και ασφαλή, χωρίς εκδίωξη της Hellenic Train χωρίς αποζημίωση.
Το έγκλημα αυτό σε βάρος του λαού, της ασφάλειας, της υγείας, της ευημερίας του είναι διαρκές. Δεν αφορά μόνον τον σιδηρόδρομο. Αφορά τη δημόσια υγεία. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις εκατοντάδες ανθρώπους που πέθαιναν στην πανδημία εκτός ΜΕΘ, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να λέει στη βουλή, χωρίς ίχνος ντροπής, ότι δεν υπάρχει καμία μελέτη που να αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι που παραμένουν διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ αναπόδραστα πεθαίνουν. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, με δημόσια νοσοκομεία υπό κατάρρευση, την ώρα που επιδοτούνται κάθε είδους ιδιωτικά θεραπευτήρια. Χωρίς πρωτοβάθμια υγεία, με τις ιδιωτικές άμεσες δαπάνες των Ελλήνων να είναι πολύ υψηλότερες από τον μέσο όρο της ΕΕ. Το ίδιο με τη δημόσια παιδεία, με την πραξικοπηματική και αντισυνταγματική παράκαμψη του άρθρου 16, με τα Ωνάσεια Σχολεία, που μέρος της αντιπολίτευσης υπερψήφισε. Το ίδιο με το περιβάλλον.
Σύστημα που μόνιμα, σταθερά και όλο και χειρότερα, τοποθετεί τα εξωφρενικά υπερκέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, ελληνικού και μη, πάνω από την ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας. Απέναντι σε αυτό το σύστημα, που σήμερα εκπροσωπείται με τον πιο άγριο, εγκληματικό τρόπο, για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης, από το κλαμπ Μητσοτάκη, 2,5 εκ. άνθρωποι σε κάθε γωνιά της χώρας, φώναξαν «φτάνει πια».
Σε αυτή τη φωνή, η κυβέρνηση θέλει να απαντήσει πάλι με πυγμή. Διά στόματος Μητσοτάκη στη βουλή, στην συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας, προαναγγέλθηκε ο επόμενος γύρος της επίθεσης στα δημόσια αγαθά, στο δημόσιο στο σύνολό του, όταν είναι ακριβώς η ιδιωτικοποίηση που οδήγησε στα Τέμπη. Επιτίθενται στο δημόσιο, επικαλούμενοι ανύπαρκτα προβλήματα, αλλά και παθογένειες που οι ίδιοι δημιούργησαν, στο δημόσιο που αποτελεί τη μόνη εξασφάλιση ότι τα δημόσια αγαθά θα παραμείνουν δικαίωμα. Δημόσιες μεταφορές, δημόσιες στρατηγικές υποδομές, δημόσια αγαθά, υγεία, παιδεία
Το δεύτερο έγκλημα είναι διαρκές και είναι η συγκάλυψη. Μπάζωμα, πίεση και εκβιασμοί στους υπηρεσιακούς. Εξεταστική της ντροπής. Και το δεύτερο έγκλημα έχει όνομα. Τριαντόπουλος, που το σύστημα Μητσοτάκη αποφάσισε να «θυσιάσει», με την ελπίδα να συνεχιστεί η συγκάλυψη των ευθυνών των κυβερνητικών. Ξιφαράς. Γεραπετρίτης. ΤΕΡΝΑ.
Δεν είναι όμως μόνο τα Τέμπη. Είναι μια κυβέρνηση που, πιο πολύ από κάθε άλλη, έκανε σύστημα το να πορεύεται με συγκαλύψεις και σκάνδαλα που θα είχαν ρίξει 10 κυβερνήσεις σε άλλες συνθήκες. Υποκλοπές, NOVARTIS, Πύλος, τόσα άλλα μικρά και μεγαλύτερα. Μια κυβέρνηση που προχωρά με την αλαζονεία, την πυγμή και τον αυταρχισμό. Στηρίχθηκε στο γεγονός ότι δεν υπήρχε ολιγάρχης που να μην την υποστηρίζει. Ότι δεν υπήρχε ΜΜΕ που να μην παπαγαλίζει την κυβερνητική γραμμή και να μην αποσιωπά προκλητικά κάθε φωνή αντίστασης. Ότι ο έλεγχός της στον δικαστικό μηχανισμό είναι ασφυκτικός, ότι δεν υπήρξε ούτε μία υπόθεση κεντρικού ενδιαφέροντος για τα μεγάλα συμφέροντα και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους που η έννοια της δικαιοσύνης να μην ντροπιάστηκε. Από τις υποκλοπές, μέχρι τη συνταγματικότητα των μνημονιακών νόμων, οι δικαστικοί λειτουργοί έχουν βγάλει ασπροπρόσωπο το μεγάλο κεφάλαιο σε κάθε «εκκρεμότητα». Είναι, λοιπόν, μάταιος ο αγώνας των συγγενών των θυμάτων, που έχει γίνει αγώνας όλης της κοινωνίας, για απόδοση δικαιοσύνης; Όχι, αρκεί να συνεχίσουμε να θυμόμαστε ότι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στη δικαστική εξουσία, ότι τη δικαιοσύνη θα τη φέρουμε εμείς, συνεχίζοντας τον αγώνα ενάντια στη συγκάλυψη.
Να θυμόμαστε και κάτι άλλο. Ότι δικαιοσύνη και δικαίωση, που σημαίνει αλλαγή πολιτικής, σημαίνει ρήξεις, δεν πρόκειται να υπάρξει όσο αυτή η κυβέρνηση, που λειτουργεί σαν καθεστώς, όσο το σύστημα Μητσοτάκη παραμένει. Όσο ο κύκλος των εκτελεστών συμβολαίων υπέρ της ολιγαρχίας κάθεται στις θέσεις του. Πρώτο βήμα για τη δικαίωση των θυμάτων, αλλά και στον αγώνα για τη δικαίωση των αιτημάτων του λαού στους δρόμους, είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση, που, αν συνεχίσουμε τον αγώνα, οι μέρες της είναι μετρημένες.
Και κάποιος μπορεί να ρωτήσει, αυτό φτάνει; Την απάντηση τη δίνει η κατάσταση της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Που, στην πλειοψηφία της, είναι αντιπολίτευση κατ’ όνομα μόνο. Δεν πείθουν κανέναν. Και πώς να πείσουν, όταν προτείνουν την ίδια πολιτική, λίγο πιο στρογγυλεμένη στις γωνίες. Πώς να πείσει το ΠΑΣΟΚ που ευθύνεται για την εφαρμογή όλης αυτής της πολιτικής, για όλα τα μνημόνια, για τη διαχρονική εξέλιξη των ιδιωτικοποιήσεων; Πώς να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ που έβαλε την τελική ταφόπετρα στο δημόσιο σιδηρόδρομο και όχι μόνο, που έχει κάνει σαφές ότι δεν πρόκειται να αμφισβητήσει καμία πτυχή της στρατηγικής της ΝΔ, που έστρωσε το δρόμο για τα funds, για την ακύρωση της προστασίας της πρώτης κατοικίας, για τον αυταρχισμό των ιδιώνυμων. Πώς να πείσουν όσοι ακόμα υπερασπίζονται φανατισμένα το 2015 – 2019 και το τρίτο μνημόνιο; Και σήμερα δεν λέει κανείς τους τίποτα ιδιαίτερο που να διαφοροποιείται στον πυρήνα της πολιτικής αυτής.
Ούτε φτάνουν οι μονοθεματικές προσεγγίσεις, η έλλειψη πολιτικής πρότασης, η προσωποπαγής συγκρότηση.
Σήμερα, αποδεικνύεται με τον πιο καθαρό τρόπο γιατί έδωσαν λυσσαλέα μάχη όλα τα κέντρα εξουσίας για να εξασφαλίσουν ότι η Συμμαχία για τη Ρήξη και μετά η Ενωτική Πρωτοβουλία δεν θα πιάσουν το 3% και θα μείνουν εκτός βουλής και ευρωβουλής. Γιατί σχεδιάζουν μακροπρόθεσμα και ξέρουν ότι, όποιος σπέρνει ανέμους, αναπόδραστα κάποια στιγμή θα θερίσει θύελλες. Έτσι, θέλουν την αποστείρωση, τον λαό παροπλισμένο, χωρίς πολιτική έκφραση των συμφερόντων του.
Νόμιζαν ότι, ελέγχοντας τη δικαστική εξουσία, τα ΜΜΕ, τον κρατικό μηχανισμό, μπορούσαν να ελέγξουν και το λαό. Ξεχνούν όμως ότι κάθε φορά η ιστορία αποδεικνύει ότι αυτό είναι μακριά από την πραγματικότητα. Το απάντησε για άλλη μία φορά ο δρόμος, όπου βγήκαν σε πρωτοφανή κλίμακα ακόμα και στρώματα που τους ψηφίζουν. Νόμιζαν ότι το πρόβλημά τους θα μπορούσε και πάλι να το λύσει ο αυταρχισμός και η καταστολή. Μετά το πρώτο σοκ έβαλαν μπροστά τα γνωστά «διλήμματα». Αποσταθεροποίηση, χάος, κοινωνική καταστροφή θα προκαλούσε όποιος πήγαινε στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Όμως, τυφλωμένοι από τη βαθιά περιφρόνησή τους απέναντι στο λαό, ξέχασαν ότι δεν πιάνει αέναα η απειλή της καταστροφής σε όσους βλέπουν τις ζωές τους σε μόνιμη πτωτική πορεία, την αγοραστική τους δύναμη να φθίνει, τη στεγαστική κρίση να θερίζει. Ακόμα και τα παιδιά, που θα μπορούσαν να είναι παιδιά του καθενός, να σκοτώνονται στα τρένα. Ότι δεν πιάνει ο αυταρχισμός από αυτούς που έφτασαν στο ύστατο σημείο να χλευάζουν όσους έχασαν τα παιδιά τους λέγοντας ότι όποιος λέει για το μπάζωμα είναι για τα μπάζα. Κι αφού αυτά δεν έπιασαν, έβγαλαν τις αύρες. Και ούτε αυτές έπιασαν. Στην ιστορική διαδήλωση της Αθήνας, είμαστε περήφανοι που τα δικά μας μπλοκ, πίσω από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες των συλλόγων της Αθήνας έμειναν στο Σύνταγμα, προστάτευσαν τον κόσμο από τη φρενίτιδα των ματ, παρά τις αύρες, τα χημικά, το ξύλο που έστειλε δεκάδες συντρόφους μας στα νοσοκομεία. Όταν ούτε αυτό έπιασε, δοκιμάζουν τις παρακρατικές, προβοκατόρικες μεθοδεύσεις και την τρομοκρατία, όπως κάνουν σήμερα στα Χανιά, στο Πολυτεχνείο Κρήτης, νομίζοντας ότι θα κάμψουν τον αγώνα των φοιτητικών συλλόγων. Θα αποτύχουν και πάλι.
Οι μέρες τους είναι μετρημένες. Αλλά σε όσες μένουν, δεν πρόκειται να σταματήσουν. Θα επιχειρήσουν να εμβαθύνουν την πολιτική τους. Τι άλλο συμπέρασμα μπορεί να βγάλει κανείς, όταν ο Μητσοτάκης, με ακραίο θράσος, ξεκίνησε την τοποθέτησή του για την πρόταση δυσπιστίας, χαρακτηρίζοντας «μεγάλη μέρα» και επιτυχία την απόφαση του ιερατείου των Βρυξελλών να φτάσει μέχρι τέλους την φρενίτιδα των εξοπλισμών, υπογραμμίζοντας ξανά την μετατροπή της σε πολεμική ένωση. Μεγάλη μέρα χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός την ενεργοποίηση της ρήτρας διαφυγής για να φορτωνόμαστε εμείς και τα παιδιά μας με ατελείωτα δάνεια, όχι για να υποστηριχθεί κάποια κοινωνική πολιτική, ή τα δημόσια αγαθά, αλλά για τις εξοπλιστικές δαπάνες. Μεγάλη μέρα, την κατεύθυνση της ΕΕ να καταληστευθούν για άλλη μια φορά τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η πολεμοκάπηλη πολιτική και οι στοχεύσεις του ιμπεριαλισμού. Η κυβέρνηση προαναγγέλλει λοιπόν μια φυγή προς τα εμπρός και ο Πρωθυπουργός, στη συζήτηση για την κρατική δολοφονία 57 ανθρώπων, μιλάει για ένα ακόμα χτύπημα στα δημόσια αγαθά, για την κατάργηση του άρθρου 16, ακόμα και της μονιμότητας, με συνταγματική αναθεώρηση.
Μπορούμε να τους σταματήσουμε; Η απάντηση είναι σαφής. Μπορούμε να τους σταματήσουμε, υπό κάποιες προϋποθέσεις.
Πρώτα απ’ όλα, με τη δέσμευση ότι θα παραμείνουμε στους δρόμους. Με ενωτικούς, μαζικούς αγώνες, κοινές κινηματικές πρωτοβουλίες, να αποδείξουμε ότι θα συνεχίσουμε μέχρι τέλους. Εμείς θα παραμείνουμε στην πρώτη γραμμή, όπως είμαστε μέχρι τώρα και καλούμε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς σε κοινό αγώνα για αν φύγει αυτή η κυβέρνηση, για δικαιοσύνη και δικαίωση.
Ωστόσο, δεν φτάνει μόνο ο αγώνας. Σήμερα, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι χρειάζεται πολιτική πρόταση για την αγωνιστική, ανυπότακτη αριστερά, ότι το πρόβλημα της περιόδου είναι ότι δεν υπάρχει πολιτική έκφραση των συμφερόντων και των αγώνων του λαού και της νεολαίας. Πολιτική πρόταση ριζοσπαστική, αριστερή, όχι κατ’ όνομα μόνο, αλλά στην ουσία, που σημαίνει πολιτικό πρόγραμμα που διεκδικεί τα άμεσα αιτήματα που αναδεικνύουν οι λαϊκοί αγώνες και τα κινήματα, αλλά και βάζει μεταβατικούς στόχους, δεν φοβάται τις συγκρούσεις και τις ρήξεις που είναι απαραίτητες, τις θεωρεί αναγκαίες και εφικτές και δεν τις παραπέμπει στη λαϊκή εξουσία, παλεύει να τις κάνει αιτήματα που θα γίνουν κτήμα των κοινωνικών αγώνων. Αλλά και πολιτική πρόταση ενωτική, που να μπορεί να πείσει πως υπάρχει εναλλακτική, να μπορεί να ενώσει μικρές και μεγάλες φωνές και να δώσει ελπίδα και προοπτική στους ανθρώπους. Αυτή είναι η δέσμευση της Ενωτικής Πρωτοβουλίας ΜέΡΑ25|Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά, ότι θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο δρόμο της πολιτικής ενότητας της ριζοσπαστικής αριστεράς και να καλούμε όλες τις ριζοσπαστικές, ανυπότακτες δυνάμεις σε κοινό πολιτικό βηματισμό.
Η αντίσταση, λοιπόν, μόνος δρόμος για ζωή και Δικαιοσύνη. Προχωράμε με αισιοδοξία, αλλά πρώτα απ’ όλα με μεγάλη αποφασιστικότητα.
