Ενάντια στο φασισμό, στα λαϊκά μέτωπα
Ο Τραμπ δεν είναι τρελός: ξέρει τι κάνει
Ο Μπάιντεν, εκπρόσωπος του παγκοσμιοποιημένου και νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, αρκέστηκε να χειραγωγήσει τους κανόνες της διεθνούς κοινότητας, ο Τραμπ σχεδιάζει να τους παραβεί.
Χοσέ Λουίς Σεντέλα Γκόμεζ*
Ο Τραμπ δεν είναι τρελός, όπως δεν ήταν ούτε ο Χίτλερ. Μπορεί να είναι θεατρικός, αλλά ξέρει πολύ καλά τι κάνει, ξέρει πολύ καλά ότι είναι ο εκπρόσωπος ενός καπιταλισμού στον οποίο το ίδιο το σύστημα κανόνων και ρυθμίσεων που προέκυψε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο του πέφτει στενό, όσο στημένο κι αν είναι και όσο κι αν τον έχει εξυπηρετήσει για δεκαετίες στη διατήρηση της ηγεμονίας και του ελέγχου σε εκτεταμένες περιοχές του πλανήτη.
Δεν του αρκεί για να ολοκληρώσει τον σχεδιασμό του για μια μονοπολική Παγκόσμια Τάξη πραγμάτων με ενιαίες αξίες και σκέψη, στην οποία πίστευαν ότι είχαν δικαίωμα μετά τη “νίκη” τους απέναντι στην ΕΣΣΔ στον Ψυχρό Πόλεμο του περασμένου αιώνα, αλλά ούτε του αρκεί για να ανακόψει τις αναδυόμενες χώρες, και ιδιαίτερα την Κίνα, που απειλούν τη δικτατορία του δολαρίου και τις χρηματοοικονομικές και οικονομικές δομές πάνω στις οποίες έχει βασιστεί η ιδιοποίηση αγαθών και πόρων από ολόκληρο τον πλανήτη.
Γι’ αυτό, για άλλη μια φορά, όταν οι καθιερωμένοι κανόνες δεν εξυπηρετούν τον καπιταλισμό στον έλεγχο της οικονομίας, της πολιτικής και της κοινωνίας, δεν έχει κανένα πρόβλημα να αλλάξει τακτική και να τους σπάσει. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ Μπάιντεν και Τραμπ, δύο όψεις του ίδιου ιμπεριαλιστικού νομίσματος ή, καλύτερα, δύο τακτικές του καπιταλισμού για να προσπαθήσει να διατηρήσει την οικονομική, πολιτική και κοινωνική του μονοπολική ηγεμονία, την οποία αναγνωρίζει ότι χάνει. Έτσι, ενώ ο Μπάιντεν, εκπρόσωπος του παγκοσμιοποιημένου και νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, αρκείται στο να προσπαθεί να χειραγωγήσει τους κανόνες πάνω στους οποίους βασίζεται η διεθνής κοινότητα, ο Τραμπ προχωρά απλά και ξεκάθαρα στο να τους καταργήσει, να τους αγνοήσει προς όφελος των συμφερόντων που εκπροσωπεί.
Ούτε ο ΟΗΕ, ούτε οι διεθνείς συνθήκες, τίποτα δεν τον δεσμεύει όταν επιβάλλει τις βλέψεις του για εθνοκάθαρση στη Γάζα, με τον πλέον καθαρό ναζιστικό τρόπο. Τίποτα δεν τον σταματά στις απειλές προς τον Παναμά αν δεν υποκύψει στα συμφέροντά του και δεν εγκαταλείψει τις σχέσεις με την Κίνα, οι οποίες ήταν ιδιαίτερα επωφελείς για την παναμαϊκή οικονομία. Όπως επίσης δεν έχει κανένα πρόβλημα να ανακοινώνει ότι δεν σέβεται τους εμπορικούς κανόνες του ίδιου του ΠΟΕ – ενός οργανισμού που κάθε άλλο παρά “σοσιαλιστικός” είναι – και να προαναγγέλλει κάθε είδους δασμούς και οικονομικούς περιορισμούς, που χρησιμοποιούνται όχι μόνο ως οικονομικό όπλο υπέρ του “εθνικοκαπιταλισμού” των ΗΠΑ, αλλά και ως όπλο εναντίον εκείνων των κρατών που αρνούνται να παραδώσουν την οικονομική και πολιτική τους κυριαρχία στα χέρια του ιμπεριαλιστικού κέντρου εξουσίας που εκπροσωπεί ο ίδιος.
Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να αναλύσουμε τις δηλώσεις του σχετικά με την αυστηροποίηση των μέτρων αποκλεισμού κατά της Κούβας, την αύξηση των δασμών στην Ευρώπη, τους BRICS+ και φυσικά την Κίνα, ως μέρος μιας διπλής προσπάθειας. Από τη μία πλευρά, επιδιώκει να ενισχύσει το «εθνικό» κεφάλαιο των ΗΠΑ, ώστε άλλες χώρες να πληρώσουν για τις κρίσεις τους —όπως συμβαίνει με τα μέτρα κατά της «υποταγμένης» ΕΕ—, και από την άλλη, να εμποδίσει την ανάπτυξη πολυμερών σχέσεων όπως αυτές που επιδιώκουν οι BRICS+ και η Κίνα, καθώς είναι προφανές ότι ο καπιταλισμός μπορεί να υπάρξει μόνο σε μια διεθνή τάξη όπου τα κέντρα εξουσίας του καθορίζουν μονομερώς τους κανόνες και τις ρυθμίσεις. Ο Τραμπ γνωρίζει ότι, αν μέσα σε δύο χρόνια δεν καταφέρει να ανακόψει και να νικήσει την Κίνα, η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο και οι τρέχουσες κρίσεις να εξελιχθούν σε μια συστημική κρίση με τελικές συνέπειες. Γνωρίζει επίσης ότι, παρά την κρίση, το κεφάλαιο διαθέτει οικονομικά, στρατιωτικά και επικοινωνιακά μέσα για να δώσει τη μάχη. Γι’ αυτό, αλλάζει την τακτική του Μπάιντεν να διαμορφώσει μια μεγάλη διεθνή συμμαχία ενάντια στην Κίνα και επιδιώκει την άμεση αντιπαράθεση, λαμβάνοντας μέτρα που ενισχύουν την ικανότητα των ΗΠΑ για αυτή τη νέα στρατηγική.
Λοιπόν, αν είναι σαφείς οι προθέσεις του καπιταλισμού που εκπροσωπεί ο Τραμπ, μένει να δούμε πώς θα τοποθετηθεί κάθε πολιτική δύναμη. Από τη δική μας σκοπιά, ως αντι-καπιταλιστική και αντι-ιμπεριαλιστική δύναμη, η πρόκληση είναι να αναδείξουμε τις αντιφάσεις μιας ΕΕ, η οποία, μετά από δεκαετίες υποταγής, θα έπρεπε να εξεγερθεί απέναντι στις επιθέσεις που συνιστούν η επιβολή δασμών και η απαίτηση να αυξήσουμε τις στρατιωτικές δαπάνες εις βάρος των κοινωνικών δαπανών. Από αυτή τη σκοπιά, η κυβέρνησή μας πρέπει να δώσει προτεραιότητα στην υπεράσπιση των συμφερόντων της οικονομίας μας.
Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα στον αγροτικό μας τομέα ότι ο εχθρός του, αυτοί που τον καταστρέφουν, δεν είναι η Ατζέντα 2030, αλλά αυτοί που επιβάλλουν μέτρα κατά της Ρωσίας που επηρεάζουν τη γεωργία μας και αυξάνουν το κόστος της ενέργειάς μας· αυτοί που μας επιβάλλουν δασμούς και προσπαθούν να μας αποτρέψουν από το να έχουμε πολυμερείς εμπορικές και οικονομικές σχέσεις αμοιβαίου οφέλους.
Ο Τραμπ δεν είναι τρελός, όπως δεν ήταν και ο Χίτλερ· εκπροσωπεί το πιο επιθετικό και αρπακτικό κεφάλαιο στην ιστορία, αυτό που είναι διατεθειμένο να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών, για να εμποδίσει την απώλεια της ηγεμονίας του. Γι’ αυτό, η μάχη δεν αφορά μόνο τους δασμούς και τους εμπορικούς πολέμους· η μάχη είναι ενάντια στον φασισμό, που για άλλη μια φορά γίνεται το ένοπλο χέρι του καπιταλισμού και αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα. Από αυτή την πραγματικότητα, πρέπει να εκθέσουμε τη δεξιά που ντύνεται με τον μανδύα του πατριωτισμού, αλλά τρέχει να πουλήσει την εθνική κυριαρχία σε μια ξένη δύναμη. Πρέπει να φέρουμε αντιμέτωπους με τις αντιφάσεις τους όσους μας «πούλησαν» την ιδέα μιας ΕΕ ικανής να ενοποιήσει πόρους και να μας κάνει πιο «ανταγωνιστικούς» στη διεθνή σκηνή, αλλά μας οδήγησαν στον πόλεμο της Ουκρανίας και τώρα βρίσκονται εγκλωβισμένοι από την ίδια δύναμη στην οποία έχουν υποτάξει την άμυνά μας. Και, τέλος, πρέπει να φέρουμε τη σοσιαλδημοκρατία ενώπιον του διλήμματος: είτε να αντιπαρατεθεί άμεσα και ξεκάθαρα με τον φασισμό είτε να «κρύψει το κεφάλι της στην άμμο», αφήνοντάς του ελεύθερο το πεδίο.
Στην περίπτωσή μας, αυτή των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, απευθύνω κάλεσμα να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία, η οποία μας διδάσκει ότι ενάντια στον φασισμό είναι απαραίτητα τα Λαϊκά Μέτωπα, να ανακτήσουμε τον Δημητρόφ και να οικοδομήσουμε μια μεγάλη συμμαχία για την υπεράσπιση της ειρήνης, που στην πραγματικότητα είναι υπεράσπιση της ζωής και της προόδου όλων των λαών· μια συμμαχία που δεν περιορίζεται σε δελτία τύπου και δημόσιες δηλώσεις, αλλά να διεκδικεί την ιδεολογική και θεσμική ηγεμονία από τον φασισμό, και να έχουμε επίγνωση ότι αυτή η ηγεμονία κρίνεται στον δρόμο, γιατί ένας από τους στόχους του φασισμού είναι η κυριαρχία στον δρόμο, ώστε να επιβάλλει τον φόβο και την αυτολογοκρισία στον λαό.
Για να διεκδικήσουμε τον δρόμο, είναι απαραίτητο να τεθεί η μάχη των μέσων ενημέρωσης, γιατί για να κινητοποιηθεί η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, το πρώτο βήμα είναι να φτάσουμε σε αυτά άμεσα, χωρίς τους μεσάζοντες που βρίσκονται στα χέρια του εχθρού. Σήμερα, τα μέσα ενημέρωσης, με την ευρύτερη έννοια που περιλαμβάνει τα δίκτυα και τις ψηφιακές πλατφόρμες, διεξάγουν εκστρατεία για να μεταφέρουν στον λαό αντιδραστικές, μισογυνικές, ατομικιστικές και αντικοινωνικές αξίες, προκαλώντας ανασφάλεια μπροστά στις αβεβαιότητες που ανοίγονται για την πλειοψηφία του πληθυσμού. Με αυτόν τον τρόπο, όσοι σήμερα βλέπουν το μέλλον τους να απειλείται, αναζητούν έναν «Σωτήρα» που θα τους υπερασπιστεί από έναν υποτιθέμενο και κατασκευασμένο «εχθρό», είτε είναι ο Πούτιν είτε ο μετανάστης. Όπως έλεγα, τίποτα καινούργιο στην ιστορία, αν και, όπως έλεγε ο «Δάσκαλος», όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, μπορεί να είναι είτε ως τραγωδία είτε ως φάρσα. Στην περίπτωσή μας, φαίνεται ότι συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα: ως μια τραγική φάρσα.
Έχοντας πει όλα αυτά, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε ότι οι κινητοποιήσεις που διεκδικούν τον δρόμο από τον φασισμό ούτε διατάσσονται ούτε αυτοσχεδιάζονται, αλλά οργανώνονται με την ευρύτερη και πιο πλουραλιστική συμμετοχή, έχοντας επίγνωση της ιστορικής στιγμής και αφιερώνοντας όλη την ενέργεια στην ανάπτυξη πρωτοβουλιών όπως η Αντιφασιστική Διεθνής ή η Διάσκεψη για την Ειρήνη, που βρίσκονται σε εξέλιξη. Το κεφάλαιο γνωρίζει ότι δεν μπορεί να περιμένει πολύ. Ας το συνειδητοποιήσουμε και εμείς, οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις.
*Πρόεδρος της PCE (ΚΚ Ισπανίας)
Πηγή https://mundoobrero.es/2025/03/15/trump-no-esta-loco-sabe-lo-que-hace/
Μετάφραση με Chat GPT
