ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, ΑΝ ΚΑΙ ΠΑΝΔΗΜΟ, ΔΕΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ
Στις 28-2-2025 οι πρωτοφανείς σε μαζικότητα συγκεντρώσεις, ίσως ακόμα μεγαλύτερες και από αυτές των πρώτων μηνών της μεταπολίτευσης, για το έγκλημα των Τεμπών, έκφρασαν την αγανάκτηση του λαού απέναντι σε ένα αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα που δεν μπορεί να εμπνεύσει καμία εμπιστοσύνη και σε ένα κράτος που δεν μπορεί ούτε στοιχειωδώς να εγγυηθεί την ασφάλεια του.
Στη μεταπολίτευση υπήρχε ελπίδα. Σήμερα, 50 χρόνια μετά, υπάρχει μόνο θυμός και απογοήτευση. Αν λοιπόν τα μνημόνια το 2010 σηματοδότησαν το τέλος της τα Τέμπη, 15 χρόνια μετά, είναι η ταφόπλακα της.
Και όλα αυτά βέβαια μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου μεγαλώνει το αίσθημα ανασφάλειας, επικρατεί το δίκιο του ισχυρού, ο παλαιστινιακός λαός υπόκειται σε γενοκτονία, ανεβαίνει η ακροδεξιά, στρατιωτικοποιούνται οι κοινωνίες (800 δις. σχεδιάζει να ξοδέψει η ΕΕ σε εξοπλισμούς), κλιμακώνονται οι πόλεμοι και ο κίνδυνος πυρηνικού ολοκαυτώματος δεν μπορεί να αποκλεισθεί.
Μπορεί σήμερα η Αριστερά να ανταποκριθεί στις λαϊκές προσδοκίες για την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και την οικοδόμηση ενός κράτους που θα έχει σαν πρώτη προτεραιότητα την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών και τον αγώνα για ειρήνη απέναντι στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις?
Ο λαός εμπιστεύθηκε την Αριστερά και της έδωσε την πολιτική δύναμη που ζήτησε σε τρεις διαφορετικές ιστορικές περιόδους, κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικά επίδικα κάθε φορά
Την περίοδο της κατοχής με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, το 1981 με το ΠΑΣΟΚ και το 2015 με το ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή τρεις φορές μέσα σε 80 περίπου χρόνια.
Το κοινό νήμα που ένωνε αυτές τις πολιτικές νίκες ήταν και στις τρεις περιπτώσεις η ισχυρή παρουσία του λαϊκού κινήματος σαν πόλου «πολιτικής ανυπακοής» απέναντι στην αστική εξουσία.
Και τις τρεις φορές όμως η Αριστερά ηττήθηκε. Ιδιαίτερα την πρώτη η ήττα συνοδεύτηκε από ανείπωτο πόνο και δυστυχία.
Παρόλα αυτά κάθε φορά ξανασηκωνόταν με τον σκληρό αγώνα των μελών και στελεχών της, αλλά, κυρίως, από την ώθηση της κοινωνίας που έβγαινε δυναμικά στο προσκήνιο.
Σήμερα η Αριστερά βρίσκεται μπροστά σε μια τέτοια περίοδο και οι προκλήσεις είναι πολύ μεγάλες.
Αξιοποιώντας τις εμπειρίες του παρελθόντος και ύστερα από βαθιά αυτοκριτική, για το τι πήγε στραβά τις προηγούμενες φορές, είναι απαραίτητο να διατυπώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση διεξόδου από την
Κρίση.
Όχι διακηρυκτικού χαρακτήρα αλλά εφαρμόσιμη σήμερα και όχι σε ένα απώτερο μέλλον. Όχι «ρεφορμιστική», αλλά σε ρήξη με το σύστημα. Όχι «σεχταριστική» αλλά όσο πιο πλατιά ενωτική γίνεται, χωρίς «μικρομεγαλισμούς» και «ιδεολογικές καθαρότητες». Όχι «γραφειοκρατική» αλλά επεξεργασμένη με τη συμμετοχή της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων.
Και ταυτόχρονα να εργαστεί και να στηρίξει την ανάπτυξη του συνδικαλιστικού, του αυτοδιοικητικού αλλά και κάθε άλλου, μικρού ή μεγάλου, κινήματος που έρχεται σε ρήξη με τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα, χωρίς να προσπαθεί να το ¨στριμώξει¨ στα δικά της ιδεολογικοπολιτικά αφηγήματα
Οι πολιτικές εξελίξεις είναι πυκνές. Δισταγμοί δεν συγχωρούνται και πολύ περισσότερο μικροϋπολογισμοί με σκοπό να επιβιώσουν κάποιες μικροεξουσίες.
