ΠΗΓΗ
As’ad Abu Khalil*: Ομοιότητες και διαφορές μεταξύ του σήμερα και του 1982
(ΣΜ: στο Λίβανο)
Ομοιότητες
1. Η ισραηλινή επιθετικότητα εναντίον του Λιβάνου στην οποία ο εχθρός χρησιμοποιεί τη μέγιστη βαρβαρότητα της στρατιωτικής τεχνολογίας.
2. Η ύπαρξη ενός κινήματος αντίστασης (τότε κυρίως παλαιστινιακό υποστηριζόμενο από ένα λιβανέζικο κίνημα αντίστασης) εναντίον του Ισραήλ, από το οποίο το Ισραήλ ήθελε και θέλει να απαλλαγεί.
3. Το Ισραήλ ήθελε και θέλει σήμερα μια στρατιωτική νίκη προκειμένου να αναδιαρθρώσει το πολιτικό σύστημα του Λιβάνου με τρόπο που να διατηρεί τα ισραηλινά και αμερικανικά συμφέροντα. Η παρέμβαση το 1982 έγινε επίσης για να σωθεί η φασιστική χριστιανική δεξιά, η οποία κινδύνευε με την κατάρρευση του σεχταριστικού συστήματος που εξέφραζε τα συμφέροντα και τις ελπίδες της.
4. Η ύπαρξη μιας φιλο-ισραηλινής (και πολυθρησκευτικής) πολιτικής πτέρυγας στο Λίβανο τότε και τώρα.
5. Η ύπαρξη μιας δεξιάς φασιστικής, απομονωτικής ομάδας που υπολόγιζε σε μια ισραηλινή νίκη προκειμένου να ανατρέψει την ισορροπία δυνάμεων στην εσωτερική σκηνή. Αυτή η ομάδα εξακολουθεί να είναι η ίδια: οι Λιβανέζικες Δυνάμεις (του Σαμίρ Ζάζα) και οι Φαλαγγίτες (του Τζεμάγιελ), όπως κι εκείνοι που βρίσκονται στην τροχιά τους, συμπεριλαμβανομένων προσώπων, οργανώσεων και ενώσεων που χρηματοδοτούνται από τον αραβικό Κόλπο και τη Δύση.
6. Η ύπαρξη φιλο-ισραηλινών μέσων ενημέρωσης, που εκπροσωπούνταν από την εφημερίδα Al-Amal (η οποία είχε ισραηλινό επόπτη κατά τη διάρκεια όλου του πολέμου), την Al-Ahrar, την Ελεύθερη Φωνή του Λιβάνου, τη Φωνή του Λιβάνου και σποραδικές φασιστικές εκδόσεις στην Ανατολική Βηρυτό. Σήμερα, τα φιλοϊσραηλινά μέσα ενημέρωσης είναι μεγαλύτερα (υποστηριζόμενα από τις χώρες του Κόλπου και άλλα «ανεξάρτητα» μέσα ενημέρωσης – «ανεξάρτητα» σύμφωνα με τον ορισμό του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι τα μέσα ενημέρωσης που λαμβάνουν χρηματοδότηση από τις κυβερνήσεις του ΝΑΤΟ και τον Σόρος).
6. Τα αραβικά κράτη του Κόλπου είχαν μια μυστική σχέση συμμαχίας με τη δεξιά φασιστική φράξια στον Λίβανο. Η συμμαχία της σήμερα είναι ισχυρότερη, φυσικά.
7. Το 1982 υπήρχε ένας αδύναμος πρόεδρος που δεν είχε καμία επιρροή, και σήμερα υπάρχει κενό στην προεδρία της κυβέρνησης.
8. Ο επικεφαλής της κυβέρνησης του Λιβάνου εξαρτιόταν από τη φασιστική δεξιά εκείνη την εποχή. Σήμερα υπάρχει ένας αδύναμος πρωθυπουργός από τον Najib Mikati, ο οποίος προσπαθεί να συμφιλιώσει τον Berri (ΣΜ: πρόεδρο της σιιτικής Αμαλ – συμμάχου της Χεζμπολάχ) με τη Σαουδική Αραβία και τις απαιτήσεις της Δύσης.
9. Υπήρχε ένα κομμάτι του πληθυσμού που πίστευε στην αντίσταση στο Ισραήλ. Υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι του πληθυσμού που πιστεύει στην αντίσταση, αν και κάποιοι έχουν εγκαταλείψει τις τάξεις της μετά τον πρώτο πύραυλο.
10. Υπήρχε ένα κομμάτι του πληθυσμού που ζητούσε παραίτηση και “λογική”, όπως και σήμερα.
11. Οι ΗΠΑ υποστήριξαν την ισραηλινή επιθετικότητα και της παρείχε χρήματα και όπλα.
12. Το Ιράν υποστήριξε το σχέδιο αντίστασης στο Ισραήλ, τότε και σήμερα.
13. Η προετοιμασία του εχθρού για επιθετικότητα. Το 1982, το Ισραήλ ήθελε οποιοδήποτε πρόσχημα για να διεξάγει έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας εναντίον του Λιβάνου ενώ σήμερα ο πόλεμος «υποστήριξης στην Γάζα» έδωσε στον εχθρό την ευκαιρία να προετοιμαστεί για ένα περίπλοκο σχέδιο εξάλειψης της Χεζμπολάχ. Ο εχθρός επωφελήθηκε από μια ρητή δήλωση της Χεζμπολάχ και του Ιράν ότι δεν επιθυμούν την διεξαγωγή ενός μεγάλου πολέμου, δίνοντας του στρατιωτικό πλεονέκτημα. Ο έχων την έμπνευση είναι πάντα σε καλύτερη θέση και αυτός είναι το Ισραήλ που έχει ξεκινήσει όλους τους πολέμους εκτός από τον πόλεμο του 1973 – τον οποίο ο (ΣΜ Αιγύπτιος πρόεδρος) Σαντάτ μετέτρεψε από νίκη σε ήττα.
14. Οι ΗΠΑ είχε τον έλεγχο των ζητημάτων του σύμπαντος (sic!) και εξακολουθεί να τον έχει.
15. Οι ΗΠΑ έχουν τον δικό τους υποψήφιο σε αυτές τις (λιβανέζικες προεδρικές) εκλογές και το Ισραήλ είχε τον υποψήφιό του το 1982. Η εφημερίδα Asharq Al-Awsat αφιερώνει μια ολόκληρη σελίδα για να επαινέσει τον Joseph Aoun (Σ.Μ. διοικητής του Λιβανέζικου στρατού, λεγόμενη επιρροή των ΗΠΑ).
16. Ο στρατός του Λιβάνου ήταν θεατής το 1982 (και συνεργαζόταν με το Ισραήλ). Και σήμερα είναι θεατής.
Διαφορές
1. Η ισραηλινή βαρβαρότητα πηγαίνει πάντα πέρα από την προηγούμενη φάση της βαρβαρότητας, και τα αμερικανικά όπλα βοηθούν να μεγεθυνθεί και να ενταθεί αυτή η βαρβαρότητα. Οι νέες βόμβες των ΗΠΑ βοήθησαν το Ισραήλ να σκοτώσει όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες και να καταστρέψει όσο το δυνατόν περισσότερα κτίρια και κατοικίες.
2. Της επίθεσης προηγήθηκε ένα επιτυχημένο ισραηλινό σχέδιο διείσδυσης στον μηχανισμό ασφαλείας του κόμματος (ένας συνδυασμός ηλεκτρονικής και ανθρώπινης διείσδυσης, ειδικά από τη στιγμή που ο εχθρός έχει ολοκληρωμένες πληροφορίες σχετικά με τα ονόματα όλων εκείνων σε ηγετικές ή ακόμα και μεσαίες θέσεις στις διάφορες κομματικές δομές). Το περίεργο είναι ότι το Ισραήλ, παρά τις αρκετές προσπάθειες, δεν μπόρεσε το καλοκαίρι του 1982 να σκοτώσει τον Αραφάτ ή οποιονδήποτε από τους ηγέτες στις παλαιστινιακές οργανώσεις, παρά τη διείσδυση του σε αυτές.
3. Ο Γιάσερ Αραφάτ ηγείτο του άξονα ενάντια στην επιθετικότητα τότε και ο Χασάν Νασράλα σήμερα, αλλά το Ισραήλ έσπευσε να δολοφονήσει τον δεύτερο.
4. Η διαφθορά είχε επηρεάσει την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, και η διαφθορά έχει επηρεάσει ένα κομμάτι του κινήματος αντίστασης στον Λίβανο σήμερα. Η διαφθορά είναι η είσοδος από την οποία εισέρχεται πάντα ο εχθρός.
5. Δεν υπήρχε μοντέλο αντίστασης στο Ισραήλ το 1982. Οι δυνάμεις και τα κόμματα έπρεπε να δημιουργήσουν ένα δίκτυο αντίστασης από το μηδέν. Σήμερα, υπάρχει ένα πολύπλοκο και ισχυρό δίκτυο αντίστασης, αν και αρκετά κατεστραμμένο από τις ισραηλινές επιχειρήσεις.
6. Οι δυνατότητες πληροφοριών της αντίστασης σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερες από εκείνες του AbuIyad, του Abu-al Houl και του Abu Jihad. Η αντίσταση έπληξε το σπίτι του επικεφαλής της κυβέρνησης του εχθρού. Αυτό αποτελεί προηγούμενο στην ιστορία της σύγκρουσης. Η αντίσταση έπληξε επίσης στρατιωτικές βάσεις και κέντρα πληροφοριών. Τα χτυπήματα των Katyusha στο παρελθόν ήταν πολύ πιο αδιάκριτα, όπως και τα χτυπήματα από τους πυραύλους Scud από τον Σαντάμ το 1991.
7. Το 1982, υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, η οποία ήταν η αντίπαλος υπερδύναμη στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν είχε καμία επιρροή, όπως σήμερα δεν έχει η Ρωσία. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Βυρητού το 1982, ο Αραφάτ συνήθιζε να λέει χαριτολογώντας στον Nayef Hawatmeh (ο οποίος ήταν κοντά στους πράκτορες της KGB στη Βηρυτό): «Τι λένε οι φίλοι σας αυτές τις μέρες»; Οι σύντροφοί του δεν είχαν άλλο ρόλο από το να συμβουλεύουν για μετριοπάθεια και να αναγνωρίζουν το κράτος του Ισραήλ.
8. Υπήρχε ο Χομεϊνί ως ηγέτης στο Ιράν σε αντίθεση με την παρουσία του Χαμενεΐ σήμερα. Ο Χαμενεΐ υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια πιστός εκπρόσωπος του μηνύματος και του δόγματος του Χομεϊνί, αλλά υπήρξε προφανής δισταγμός και αδυναμία στην απόδοση απάντησης του Ιράν μετά τη δολοφονία του Κασέμ Σουλεϊμανί. Ο αντίκτυπος των άδικων κυρώσεων είναι αναμφισβήτητος και οι πρόσφατες προεδρικές εκλογές στο Ιράν έδειξαν ότι η λαϊκή διάθεση έχει απομακρυνθεί από την προσέγγιση της αντίστασης και της εξωτερικής πολιτικής του Ιράν. Υπάρχουν προπαγανδιστικά μέσα ενημέρωσης που χρηματοδοτούνται από τον Κόλπο και τη Δύση εναντίον του Ιράν, και φαίνεται ότι αυτή η προπαγάνδα έχει κάνει τη δουλειά της. Είναι πολύ νωρίς για να κρίνουμε αν ο Χαμενεΐ έχει απομακρυνθεί από την προσέγγιση της αντίστασης, αλλά η αντίδραση του Ιράν στη δολοφονία του Νασράλα ήταν κάτω από τις προσδοκίες πολλών στον άξονα της αντίστασης.
9. Το Ισραήλ δεν έχει συγκεκριμένο προεδρικό υποψήφιο (στον Λίβανο) σήμερα, ίσως επειδή η θέση της προεδρίας έχει χάσει την αίγλη της.
10. Το σιιτικό στοιχείο, ο ρόλος και η ιδιοσυγκρασία του έχουν αλλάξει σημαντικά από το καλοκαίρι του 1982. Είναι ανώφελο να αρνηθούμε ότι η προδιάθεση των σιιτών του Νότου το 1982 ήταν η αποδοχή, ακόμη και ευπρόσδεκτη, της ισραηλινής κατοχής, η οποία θεωρήθηκε ως σωτήρια απέναντι στην παλαιστινιακή ανομία (δηλαδή, την φαύλη συμπεριφορά της ΟΑΠ στο Λίβανο). Οι σημερινοί σιίτες στο νότο και πέρα από αυτόν αλληλοενισχύονται, είναι αλληλέγγυοι, αλληλεξαρτώμενοι και ενωμένοι στην πλήρη απόρριψη του Ισραήλ και στην επιλογή της αντίστασης στον σιωνισμό (παρά την παρουσία σιιτών που αγκαλιάζονται από τους σταθμούς του Κόλπου προκειμένου να διαταραχθεί η ένωση, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο θεωρητικά).
11. Υπάρχει μια τεράστια αντίσταση σήμερα στο Λίβανο, σε αντίθεση με το παρελθόν. Αυτή η αντίσταση έχει καλά εκπαιδευμένο προσωπικό οπλισμένο με σύγχρονα όπλα και μια σταθερή ιδεολογία. Αυτή η αντίσταση έχει εμπειρία πολέμου στο Λίβανο και τη Συρία.
12. Η διαφορά μεταξύ χθες και σήμερα είναι εμφανής στην αδυναμία του εχθρού να προχωρήσει στο έδαφος του Λιβάνου τρεις εβδομάδες μετά την ανακοίνωση της εισβολής στο Λίβανο. Στο παρελθόν, το Ισραήλ μπορούσε να φτάσει στα περίχωρα της Βηρυτού μέσα σε λίγες ώρες.
13. Δεν υπάρχει ουσιαστικός ρόλος για καμία αραβική κυβέρνηση σήμερα. Όλες οι κυβερνήσεις φοβούνται το Ισραήλ και ορισμένες είναι πλήρως σύμμαχες με την ισραηλινή επιθετικότητα. Τα ΗΑΕ και η Σαουδική Αραβία χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης τους για να εξυπηρετήσουν την ισραηλινή πολεμική προσπάθεια.
14. Η αμερικανική υποστήριξη για την επιθετικότητα και την καταστροφικότητα του Ισραήλ είναι απόλυτη και ισχυρότερη από ποτέ. Συνηθίζαμε να βλέπουμε τον Ρέιγκαν ως εχθρό του παλαιστινιακού λαού λόγω της ισχυρής υποστήριξής του προς το Ισραήλ, αλλά ο Μπάιντεν δεν εξέφρασε ούτε για μια στιγμή την αποδοκιμασία του για τη βαρβαρότητα του Ισραήλ. Το καλοκαίρι του 1982, ο Reagan περιέγραψε τον ισραηλινό πόλεμο στο Λίβανο ως «Ολοκαύτωμα». Ο σύμβουλός του, Michael Deaver, λέει ότι συνήθιζε να βλέπει φωτογραφίες παιδιών θυμάτων στη Βηρυτό και ήταν έξαλλος περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στα χρόνια που ήταν στην εξουσία. Στο ημερολόγιό του, ο Reagan έγραψε για εκείνη την περίοδο και πώς ο Menachem Begin αγνόησε τη συμβουλή του να σταματήσει τις σφαγές.
15. Υπήρχαν εξαιρετικοί δυτικοί ανταποκριτές εκείνη την εποχή. Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε ένας ανταποκριτής για τον δυτικό Τύπο που να είναι εξοικειωμένος με τα ζητήματα της περιοχής ή έστω ευαίσθητος στον πόνο της. Ακόμη και ο Τόμας Φρίντμαν (αυτός ο θρασύς επιφανειακός ρατσιστής σιωνιστής) ως πολεμικός ανταποκριτής επέμενε να αποκαλεί τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς «αδιάκριτους» (και ο εκδότης του αντιτάχθηκε στα ρεπορτάζ του). Ο σημερινός ανταποκριτής των New York Times στη Βηρυτό, Yoann Ward, εργάστηκε στο παρελθόν για το Al-Arabiya (ΣΜ Σταθμός-φερέφωνο της Σαουδικής Αραβίας). Τι είδους επαγγελματισμό και ικανότητες μπορείτε να περιμένετε από αυτόν;
16. Η προσπάθεια οπισθοδρόμησης της ιστορίας είναι αδύνατη. Ο εχθρός προτιμά να πάει πίσω στο χρόνο στο στάδιο ενός ισχυρού Μαρωνίτη προέδρου (ο οποίος κατευνάστηκε ή συνεργάστηκε με το Ισραήλ, πάντα υπό τον φόβου αυτού). Η Συμφωνία του Ταΐφ (ΣΜ: Συμφωνία για τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου το 1989) άλλαξε τη μορφή της κυβέρνησης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν συνεργάτες και πράκτορες του εχθρού από διαφορετικές «σέχτες». Σίγουρα, και αυτή ήταν η εικόνα του καλοκαιριού του 1982. Αλλά σήμερα υπάρχει ένα είδος συλλογικής κυριαρχίας στη διακυβέρνηση και είναι αδύνατο να συνδυαστούν οι δυνάμεις που συνεργάζονται με τον εχθρό.
17. Υπάρχει σήμερα συνειδητοποίηση μεταξύ των Λιβανέζων για τις επιπτώσεις και τις συνέπειες της εγκατάλειψης του Λιβάνου στον έλεγχο του Ισραήλ. Ο λαός του Λιβάνου έζησε την κλίμακα του σαμποτάζ που έκανε το Ισραήλ στο πολιτικό σύστημα και την κοινωνία του Λιβάνου το 1982. Έχουμε ιστορικό προηγούμενο.
18. Σήμερα υπάρχει μόνο μία χώρα στον κόσμο που υποστηρίζει την αντίσταση και αυτή η χώρα υπόκειται σε εκστρατείες δυσφήμισης και διαστρέβλωσης από τις κυβερνήσεις του Αραβικού Συνδέσμου.
19. Ο ρόλος της UNIFIL έχει αλλάξει από ό, τι ήταν στο παρελθόν. Το 1982, έπαιξε το ρόλο του θεατή. Σήμερα, είναι συνεργός στην ισραηλινή εγκληματικότητα και κατασκοπεία, παρά το γεγονός ότι οι θέσεις της έχουν βομβαρδιστεί από το Ισραήλ.
20. Η (λιβανέζικη) αριστερά σήμερα είτε δεν υπάρχει είτε σιωπά (τι συνέβη με την ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος τον περασμένο Νοέμβριο να «ενεργοποιήσει ξανά το Μέτωπο/Τζαμούλ»;).[1]
21. Ο φόβος του ισραηλινού στρατιώτη δεν υπάρχει πια μεταξύ εκείνων που του αντιστέκονται.
22. Ο φόβος των αραβικών μέσων ενημέρωσης και η υπακοή του στον σεΐχη (των ΗΑΕ) και τον πρίγκιπα του πετρελαίου (Μπιν Σαλμάν) παραμένει ο ίδιος.
*Ο As’ad AbuKhalil (أسعد أبو خليل) είναι Λιβανεζοαμερικανός καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Stanislaus, και συγγραφέας των Historical Dictionary of Lebanon (1998), Bin Laden, Islam & America’s New “War on Terrorism” (2002) και The Battle for Saudi Arabia (2004).
[1] Το Μέτωπο Εθνικής Αντίστασης του Λιβάνου (Jamoul) σχηματίστηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Λιβάνου, την Οργάνωση Κομμουνιστικής Δράσης στο Λίβανο, το Συριακό Σοσιαλιστικό Εθνικιστικό Κόμμα, το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μπάαθ (Λίβανος) και το Προοδευτικό Σοσιαλιστικό Κόμμα για να αντισταθεί στην ισραηλινή κατοχή μετά την εισβολή στον Λίβανο το 1982. Το Μέτωπο ανακοίνωσε την ίδρυσή του στις 16 Σεπτεμβρίου 1982 μέσω μιας δήλωσης που υπογράφηκε από τον GeorgeHawi και τον Mohsen Ibrahim. Το Μέτωπο πραγματοποίησε πολλές επιχειρήσεις κατά του Ισραηλινού στρατού κατοχής και του Στρατού του Νοτίου Λιβάνου. Το Κομμουνιστικό Κόμμα αναβίωσε την αντίστασή του και παρουσίασε έναν αριθμό μαρτύρων, ο τελευταίος από τους οποίους ήταν στην πρόσφατη επίθεση του Ιουλίου 2006 κατά του Λιβάνου.
Μετάφραση Νικόλας Κοσματόπουλος – Αρχική δημοσίευση Al Akhbar Lebanon, Σάββατο 26/10/2014
Σημείωμα μεταφραστή:
Η λεγόμενη Δεύτερη Ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο ξεκίνησε στις 6 Ιουνίου 1982, όταν το Ισραήλ επιτέθηκε ξανά στην χώρα μετά την πρώτη εισβολή του 1978. Η εισβολή αυτή ακολούθησε μια σειρά επιθέσεων και αντεπιθέσεων μεταξύ της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) και του ισραηλινού στρατού. Η ισραηλινή στρατιωτική επιχείρηση, με την κωδική ονομασία Επιχείρηση Ειρήνη για τη Γαλιλαία, ξεκίνησε μετά από απόπειρα δολοφονίας στο Λονδίνο του Shlomo Argov, πρεσβευτή του Ισραήλ στο Ηνωμένο Βασίλειο από ένοπλους της αποσχισμένης από την ΟΑΠ οργάνωσης “Abu Nidal”. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Menachem Begin κατηγόρησε την ΟΑΠ χρησιμοποιώντας το περιστατικό ως πρόσχημα για την εισβολή.
Οι Ισραηλινοί προσπάθησαν να τερματίσουν τις παλαιστινιακές επιθέσεις από τον Λίβανο, να καταστρέψουν την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και να εγκαταστήσουν μια φιλοϊσραηλινή Μαρωνιτική ακροδεξιά κυβέρνηση στο Λίβανο. Αρχικά, οι ισραηλινές δυνάμεις επιτέθηκαν και κατέλαβαν θέσεις της ΟΑΠ στο νότιο Λίβανο και συγκρούστηκαν για λίγο με τον Συριακό Στρατό, ο οποίος υποχώρησε στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας. Ο ισραηλινός στρατός, μαζί με τις χριστιανικές δυνάμεις του Λιβάνου και τον South Lebanese Army (Στρατό του Νοτίου Λιβάνου, σ.μ: μια Ακροδεξιά πολιτοφυλακή οργανωμένη και στηριζόμενη από το Ισραήλ) πήραν τον έλεγχο του νότιου μισού του Λιβάνου και πολιόρκησαν την πρωτεύουσα Βηρυτό.
Περικυκλωμένh στη Δυτική Βηρυτό και υπό σφοδρούς βομβαρδισμούς, η ΟΑΠ και οι σύμμαχοί της διαπραγματεύτηκαν μια κατάπαυση του πυρός με τη βοήθεια του ειδικού απεσταλμένου των Ηνωμένων Πολιτειών Φίλιπ Χαμπίμπ. Η ΟΑΠ, με επικεφαλής τον Yasser Arafat, αποχώρησε από τον Λίβανο, υπό την επίβλεψη μιας πολυεθνικής δύναμης. Με την εκδίωξη της ΟΑΠ, την απομάκρυνση της συριακής επιρροής στον Λίβανο και την εγκατάσταση μιας φιλοϊσραηλινής κυβέρνησης με επικεφαλής τον φαλαγγίτη Bachir Gemayel, η ισραηλινή κυβέρνηση ήλπιζε να υπογράψει μια συνθήκη που θα έδινε στο Ισραήλ «σαράντα χρόνια ειρήνης».
Ωστόσο, ο Gemayel δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1982, κι έτσι η θέση του Ισραήλ στη Βηρυττό υποχώρησε και η υπογραφή μιας συνθήκης “ειρήνης” γινόταν όλο και πιο απίθανη, ειδικά μετά την μαζική οργή και διεθνή κατακραυγή για τον ρόλο του Ισραηλινού Στρατού στη σφαγή των Παλαιστινίων αμάχων από τους Φαλαγγίτες στη Sabra και στη Shatila. Οι Ισραηλινές δυνάμεις αποχώρησαν από τη Βηρυτό και στις 29 Σεπτεμβρίου 1982. Εν μέσω αυξανόμενων απωλειών από επιθέσεις ανταρτών, οι IDF υποχώρησαν νότια του ποταμού Awali στις 3 Σεπτεμβρίου 1983. Από τον Φεβρουάριο έως τον Απρίλιο του 1985, ο ισραηλινός στρατός αποσύρθηκε σταδιακά σε μια «ζώνη ασφαλείας του Νότιου Λιβάνου» περίπου 10 χιλιόμετρα κατά μήκος των συνόρων. Ως αντίσταση στην Ισραηλινή κατοχή δημιουργήθηκαν διάφορες Λιβανέζικες οργανώσεις, όπως το jamoul (βλ. κείμενο) και η Hezbullah, η οποία διεξήγαγε ανταρτοπόλεμο ενάντια στην κατοχή μέχρι την τελική αποχώρηση της από τον Λίβανο τον Μάιο του 2000. (ΣΜ: Πληροφορίες αλιευμένες από την wikipedia κι άλλες πηγές)
