ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ ΟΙ «ΒΑΛΤΟΙ» ΑΓΩΝΑ ΟΡΘΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΤΗ ΝΔ
Πλην Περισσού και ακροδεξιών μορφωμάτων, τα αποτελέσματα της κάλπης των Ευρωεκλογών δεν ήταν τα επιθυμητά, ούτε τα έστω ανεκτά. Ο Λεβιάθαν της αποχής και οι κραδασμοί των ηχηρών αποτυχιών, θα περίμενε κανείς να φέρουν ρεαλιστική αυτοκριτική αποτίμηση των αιτίων, παραδοχή ημαρτημένων, ανάληψη ευθυνών. Όμως εδώ κυριαρχεί το δόγμα «στραβός είν’ ο γιαλός». Με περισσήν αναίδεια ο λόγος ήρθε και στις ιδεολογικές απιστίες και προσβολές που βαρύνουν αποτυχόντα στη διεκδίκηση της ψήφου κόμματα. Και στη ΝΔ και την ηγετική ομάδα της, που ένιωσε σοβαρά απειλή απώλειας της εξουσίας, η αντίδραση είναι εξόφθαλμα αποτροπής αυτού του κινδύνου. Ανασύνταξη, ετοιμασία προεκλογική με εξαπόλυση όλων των μέσων διατήρησης διασπασμένης της άλλης πλευράς διεκδίκησης της εξουσίας. Ποιος δεν το βλέπει;
Κι οι πρόθυμοι, οι «βαλτοί», λεπτό δεν καθυστέρησαν κι άρχισαν να βαρούν τα όργανα της φάλτσας τζαζ ορχήστρας που καμώνεται ότι είναι ρεμπέτικη κεντροαριστερή. Υπόλοιπα Σύριζα και ΝεοΠασόκ κατέγραψαν εκλογικά ποσοστά και δυνάμεις που ενούμενα χτυπούν στα ίσα τη ΝΔ. Τι πιο ρεαλιστικό – αναγκαίο, ανοιχτά ή όχι, να προχωρούσε γρήγορα ο διάλογος της κεντρονεοφιλελεύθερης των δύο κ.λπ. προθύμων ομοϊδεατών τους; Ίδια ανακυκλωμένα πρόσωπα, ίδιες πολιτικές καθόλου φιλολαϊκές, διαφορά βάθους μόνο στο ένοχο παρελθόν διαφθοράς εκάστου. Τέτοια κίνηση, και μια δυναμική θα είχε ως το φθινόπωρο απέναντι στην προϊούσα φθορά των κυβερνώντων και πετυχημένο πρότυπο, με μικρότερη αλλά πειστική κλίμακα στο Δήμο Αθηναίων διαθέτει πρόσφατα για οδηγό. Η ελληνική πολιτική πραγματικότητα του 2024 δείχνει πολύ διαφορετική του 1977-1981, που το Πασόκ απορρόφησε την Ένωση Κέντρου (για λόγους που μπορεί να αναλυθούν) και του 1961 που, παρά τις δυσκολίες, οι αλληλοϋποβλεπόμενοι τότε πολιτικοί αρχηγοί του Κέντρου (εδώ το μάθημα Ιστορίας είναι μεγαλύτερο) κατέληξαν στη σύμπηξη της Ενώσεως Κέντρου, τη συνένωση των δυνάμεων που υπήρχαν ανάμεσα στην ΕΡΕ και την ΕΔΑ “για την εξομάλυνση του πολιτικού βίου της χώρας“, που έμελλε νικηφόρα να αντιπαρατεθεί στην ΕΡΕ. Τότε είχε προηγηθεί η ανέλπιστη εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ (1958), ενώ τώρα, έχει καταγραφεί το περήφανο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και η εκλογική νίκη του ενιαίου και αληθινού Σύριζα του 2015.
Με την επιβεβλημένη συνεννόηση των δύο κ.λπ., ξεκαθαρίζει το τοπίο, κερδίζει κάποιους πόντους αξιοπιστίας το σύστημα, που του έχει γυρισμένη την πλάτη η αποχή, αφήνεται η πραγματική Αριστερά στις αναγκαίες δικές της διεργασίες. Αποκτά έναν υπολογίσιμο αντίπαλο η ΝΔ που κοκορεύεται για την απόσταση ασφαλείας που κρατεί απ’ τους δυο ξεμοναχιασμένους. Παρά και τις φιλότιμες προσπάθειες του διαδόχου του πάλαι ποτέ Λαμπρού Συγκροτήματος, δεν είναι οι αντιθέσεις και εγωισμοί των δύο αρχηγών που εμποδίζουν το εγχείρημα. Μια απ’ τις δημοσκοπήσεις που τους ξέφυγε, δήλωνε αποδοχή άνω του 80% απ’ τους ψηφοφόρους τους. Τα δυο κόμματα κι αυτοί που τούτη την περίοδο προΐστανται, αν ήθελαν την επιβίωσή τους, με τις ασυγκάλυπτες «αδυναμίες» και των δύο αρχηγών, αναγκαστικά θα έπρεπε να στραφούν στη συνεννόηση. Τι εμποδίζει λοιπόν;
Στο Πασόκ, που άρχισαν συντονισμένα από την επομένη των εκλογών τα όργανα, στην ισχνή του ευρωκοινοβουλευτική δύναμη περιλαμβάνει άτομο που παλιότερα, από κυβερνητική θέση εμπόδισε τη δημιουργία μεγάλου βιομηχανικού συγκροτήματος στη Θράκη, για να εξυπηρετήσει φίλο του επιχειρηματία ο οποίος είχε φτιάξει όμοιο εργοστάσιο στη Βουλγαρία των φτωχών μεροκαμάτων. Αντί τέτοιων ζητημάτων, αυτοκάθαρση και αποσαφήνιση της ιδεολογικής του ταυτότητας, έθεσαν θέμα ηγεσίας. Και τον Ανδρέα Παπανδρέου να έφερναν απ’ τον Άδη, τα αχαμνά του ποσοστά άνοδο δε θα έβλεπαν. Τότε; Απλά οι «βαλτοί» με την ενδοστρέφεια κι η ενασχόληση με την εκλογή αρχηγού, δίνουν χρόνο ανασύνταξης στη ΝΔ να κερδίσει το φθινόπωρο ή όποτε θέλει τις βουλευτικές εκλογές. Με τους δελφινίσκους δεν τίθεται ηθικό θέμα, αλλά αποκάλυψης του τυχοδιωκτισμού, όσων προσχωρούν στο Πασόκ. Πολιτικό νεογνό εκμεταλλεύτηκε την απέχθεια της συντριπτικής πλειονότητας του συντηρητικού Αθηναϊκού λαού προς τη φαύλη διοίκηση Μπακογιάννη και του χάρισε το δημαρχιακό θώκο. Δεν πρόλαβε να καταλάβει σε τι χώρο βρέθηκε και να ζυμωθεί με τα μεγάλα προβλήματα της πρωτεύουσας κι είναι έτοιμος για το μεγάλο ρεσάλτο στοχεύοντας με καινούργια πράσινη βαφή ψήφων… ως το Μαξίμου. Τυχαία μετά χτυπάει κόκκινο η αποχή; Όσο κι αν μίκρυνε το αμπέλι του Πασόκ, είναι και τόσο ξέφραγο, που αλωνίζει η ΝΔ μέρα μεσημέρι και δεν το βλέπουν οι όχι λίγοι εναπομείναντες ψηφοφόροι; χάθηκαν και τα αντιδεξιά αντανακλαστικά τους; Πολλοί οι «βαλτοί» και κάνουν θραύση με την προβαλλόμενη μιντιακά δράση τους.
Για τους απομένοντες στο υπόλειμμα Σύριζα, που κι αυτό δεν ζει απλά σε ενδοστρέφεια, αλλά χειμάζεται από πολιτική ενδοοικογενειακή βία, δεν ακούσαμε μια φωνή από κορυφαία(;) μεσαία ή μικρά στελέχη, τίμιας αυτοκριτικής και αγωνίας για το πού βαδίζει. Καιροσκοπισμός ή άλλα χειρότερα; Η κοινή λογική επιτάσσει οι κεντρώοι να επανενωθούν σε ένα σχήμα όπου όλοι χωράνε αφήνοντας κατά μέρος την Αριστερά που ψευδεπίγραφα επικαλούνται. Όπως ο προσανατολισμός, κατά νεολογισμό, στα άτομα, έτσι και στην πολιτική πρέπει να είναι απαλλαγμένος από φοβίες και κοινωνικές αγκυλώσεις. Καλλίτερη η λήθη των σύγχρονων Ποσειδωνιατών της Αριστεράς. Η αλήθεια στην πολιτική θα επαναφέρει σε δράση και κάλπη τμήματα της γιγαντιαίας αποχής. Σε ένα πιο ξεκάθαρο τοπίο θα μπορέσει πιο διακριτά και η Αριστερά να οργανώσει τον πολυμέτωπο αγώνα που καλείται να δώσει. Αν πρυτανεύσει η λογική, το κάθε κόμμα να ασχοληθεί με τα του οίκου του κι ο άλλος-στο χέρι του είναι- προκηρύξει εκλογές τον Οκτώβρη, για το αποτέλεσμα και για όσα με πληθωρισμό, ακρίβεια, φτώχεια, εξαήμερη εργασία κ.λπ. τέτοια εξέλιξη θα σημάνει, ποιος θα ευθύνεται; Η αποχή;
Δημήτρης Παλούκης
