Γάζα: ο τόπος των ζωντανών φυλακισμένων και των άταφων νεκρών
της Βάνας Χατζηαντωνίου*
Χθες το βράδυ δεν έπεσαν βόμβες στη Γάζα. Για μια στιγμή ακούστηκαν τα αεροπλάνα και μετά τίποτα. Σαν να αποσυντονίστηκαν και χάθηκαν στο σκοτάδι.
Όταν κοιτάξαμε ψηλά, τους είδαμε. Αερικά από κάθε γωνιά της γης μας, ξεχύνονταν απ΄ τα χαλάσματα και γέμισαν τον ουρανό. Φαντάσματα παιδιών, που έπαιζαν κρυφτό με τα σύννεφα. Τα πιο σκανδαλιάρικα βούταγαν στη θάλασσα και πέταγαν ξανά ψηλά σαν γλαροπούλια, μάνες που τα κυνηγούσαν ανάμεσα σ΄ αστέρια, μαχητές που αποχαιρετούσαν τις αγαπημένες τους στο φως του φεγγαριού….
Επαναλήφθηκε πάλι, λένε, η παμπάλαιη ιστορία της γειτονικής Αθήνας, για τους στασιαστές – ικέτες του Κύλωνα, που παραβιάστηκε η ασυλία τους και σφαγιάστηκαν. Έτσι και τότε, λέγεται πως πάνω από την πόλη εμφανίστηκαν να πλανώνται οι ψυχές των νεκρών και πλήθος συμφορών έπεσαν στην πόλη.
Η ικεσία, το άσυλο, η εκεχειρία, πανάρχαιοι θεσμοί και αξίες, σύμβολα του πολιτισμού όλου του κόσμου, ξεψυχούν στις αρχές του 21ου αιώνα.
Για τον Παλαιστινιακό λαό δεν υπάρχει ούτε εκεχειρία, ούτε ένα μικρό κομματάκι της δικής τους γης, να τους προσφέρει ασυλία και ασφάλεια. Μέσα από διαδρομές θανάτου, κυνηγημένοι οι άμαχοι απ΄ τα πιο υπερσύγχρονα όπλα, τραυματισμένοι και πεινασμένοι, αλλά χορτασμένοι από τη συλλογική υποκρισία των ισχυρών της γης.
Όπως η πληροφορία, ότι δήθεν ανάμεσα στους 13.000 εργαζόμενους στην Υπηρεσία Αρωγής του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες (UNRWA) υπήρχαν 12 άτομα που είχαν εμπλακεί στην επίθεση της 7ης Οκτωβρίου. Και ενώ δεν υπήρξε καμία σοβαρή απόδειξη γι αυτό εκ μέρους του Ισραήλ, άμεσα, δεκαπέντε χώρες σταμάτησαν την παροχή οικονομικής βοήθειας.
Στη Γάζα καταπατάται κάθε έννοια του Διεθνούς Δικαίου. Η βίαιη μετακίνηση 2.000.000 ανθρώπων συνιστά το έγκλημα της γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης. Ο δεκαεπτάχρονος αποκλεισμός της την έχει καταστήσει τη μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή με 2.000.000 θανατοποινίτες.
Στον αντίποδα όλων αυτών και σε εκείνες τις στιγμές που η ιστορία γράφει τα πιο συναρπαστικά της γεγονότα, όταν μέσα σε πνεύμα ωμής μισαλλοδοξίας το 1492 οι Χριστιανοί βασιλείς Φερδινάνδος και Ισαβέλλα εκδίωξαν τους Εβραίους από την Ιβηρική, αφού είχαν προηγηθεί φρικτές διώξεις και βασανιστήρια, τους απαγορεύτηκε ακόμη και να εγκατασταθούν στις νέες αποικίες. Τότε, οι χιλιάδες Εβραίοι της Ιβηρικής κλήθηκαν και φιλοξενήθηκαν σε πολλές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η μουσουλμανική φιλοσοφία της συνύπαρξης μουσουλμάνων με τους λαούς της Βίβλου είχε σφυρηλατηθεί πριν το μαζικό ξεριζωμό τους και μεγάλο ρόλο σ΄ αυτό έπαιξε η επιστολή του Ραβίνου Αδριανούπολης στα μέσα του 15ου αιώνα, που καλούσε τους Εβραίους να μετακινηθούν μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία ως τόπου ασφαλούς και φιλόξενου για το λαό του Ισραήλ.
Πέντε μήνες τώρα, η κόλαση πυρός από ξηρά και αέρα συνεχίζεται. Τα νεκρά παιδιά, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τους θανάτους παιδιών σε εμπόλεμες συρράξεις σε όλο τον κόσμο, των ετών 2019-2022. 17.000 παιδιά έχουν χάσει τους γονείς τους, 700.000 παιδιά ζουν υποσιτισμένα και αφυδατωμένα. Οι νεκροί συνολικά είναι πάνω από 30.000, οι τραυματίες πάνω από τους 70.000 (ελάχιστοι από αυτούς θα επιβιώσουν). 10.000 αγνοούμενοι στα συντρίμμια. Νεκροί χωρίς τάφο, εδώ και πέντε μήνες σαπίζουν στα χαλάσματα.
Ο άταφος νεκρός είναι άτοπος νεκρός, ο νεκρός που δε μπορείς να πενθήσεις. Γι αυτό και η ταφή συναντάται ακόμη και στις παλαιολιθικές κοινωνίες και σίγουρα σαν στοιχείο πολιτισμού στον Homo Sapiens.
Το μνήμα είναι η διαιώνιση της μνήμης, είναι το αποτύπωμα στο χνάρι του χρόνου, είναι η σκιά της ιστορίας. Αυτής, που φοβάται και θέλει να σβήσει το κατοχικό κράτος του Ισραήλ.
…….Σε λίγο ξημερώνει, απέναντι βομβαρδίστηκε το σπίτι του ποιητή μας Ρεφάατ και χάθηκε μαζί με την οικογένειά του, για να μην τραγουδάμε πια τα τραγούδια του. Η δωδεκάχρονη Χαλιμά ψάχνει τα κομμένα ποδαράκια της και κλαίει. Ο γιατρός Αμίρ σπαρταράει από τους πόνους, γιατί του έσπασαν τα χέρια, για να μη μπορεί να γιατρεύει πληγές και τραύματα και ο Κεμάλ στην άκρη της θάλασσας κοιτάζει τον ορίζοντα και ονειρεύεται ότι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος, όσο σκοτεινές και αν είναι οι ψυχές των ανθρώπων.
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ….
Καληνύχτα.
*Η Βάνα Χατζηαντωνίου είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός
