ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ
της Βάνας Χατζηαντωνίου*
Κοντεύουν εβδομήντα χρόνια τώρα, διωγμένοι από τη γη μας, που για εκατοντάδες χρόνια την καλλιεργούσαμε, χτίζαμε τα σπίτια μας και θάβαμε τους νεκρούς μας. Μέχρι που εμφανίστηκαν παλιοί διεκδικητές, με συμφωνίες κυρίων, εκεί, στις μεγάλες σάλες, όπου γίνονται το γνωστό αλισβερίσι, οι συμψηφισμοί και ξεπληρώνονται γραμμάτια.
Γνωστοί από παλιά –όσα και τα χρόνια του Χριστού – πλάνητες και διωγμένοι, ήρθαν στη χώρα μας, όχι απλά για να ζήσουν και να μοιραστούν, αλλά για να ξεβράσουν τις αδικίες που δέχτηκαν τα τελευταία 2000 χρόνια.
Εβδομήντα χρόνια τώρα, ζούμε κυνηγημένοι από διώκτες, που ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να ζεις σε γη δανεική, χωρίς δικαίωμα στο όνειρο και στη ζωή, χωρίς πατρίδα, χωρίς αύριο.
Αυτοί που πέρασαν από στρατόπεδα, θαρρείς αντέγραψαν τον εφιάλτη και έκαναν τη γη μας ένα θλιβερό στρατόπεδο. Μια λωρίδα γης, όσο ένα μικρό νησάκι, καταφύγιο για 2.500.000 ψυχές, που δε μπορούν να δουν ένα κομμάτι ουρανού, ένα κομμάτι γης για να παίξουν τα παιδιά τους, ένα κομμάτι όνειρο, σαν αυτό που γαληνεύει τους νέους και γεμίζει τα χέρια τους λουλούδια για την καλή τους και όχι βόμβες αυτοκτονίας.
Αύριο δεν υπάρχει πια για μας. Φως, νερό, προμήθειες, μας δίνουν οι «εισβολείς» με τους πολύφερνους φίλους τους. Όποτε θέλουν κλείνουν τις παροχές. Όποτε θέλουν ισοπεδώνουν με βόμβες σχολεία, νοσοκομεία, υποδομές. Όποτε αισθάνονται ότι απειλούνται….και η αλήθεια είναι ότι απειλούνται συχνά… Απειλούνται όταν εποικίζουν τα Παλαιστινιακά εδάφη, απειλούνται όταν γκρεμίζουν τα σπίτια μας, απειλούνται όταν μας ρίχνουν στις φυλακές χωρίς δίκη, όταν μας βασανίζουν και σκοτώνουν τα παιδιά μας, γιατί πετάνε πέτρες. Ένοιωθαν απειλή, όταν σε μια νύχτα, στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα, με δική τους καθοδήγηση, σφαγιάστηκαν από τους φαλαγγίτες 3.500 γυναικόπαιδα. Ο υπεύθυνος, ο Σαρόν, ουδέποτε τιμωρήθηκε για εγκλήματα πολέμου.
Ξεχείλισε για εμάς ο πόνος και η αδικία. Λίγοι, μακρινοί φίλοι μας, είναι μόνον κοντά μας. Ξεκληριζόμαστε εμείς, οι άλλοτε αφέντες αυτού του τόπου. Κανείς δε δακρύζει πια για μας. Σχεδόν ομόφωνη η κατακραυγή στους «τρομοκράτες».
Γι αυτό κι εμείς, κόντρα στους ζοφερούς καιρούς, απελπισμένοι, ΓΙΝΑΜΕ ΠΟΥΛΙΑ, ληστέψαμε ένα κομμάτι ουρανού που μας στέρησαν, αγκαλιαστήκαμε με τα σύννεφα. Ανεβήκαμε σα ανεμόπτερά μας κι αλήθεια, για πρώτη φορά, είδαμε έναν άλλο ουρανό, τόσο απέραντο και διάφανο. Πρώτη φορά ο αέρας κουβαλούσε όλα τα αρώματα του φθινοπώρου και μας χάιδευε, πρώτη φορά πετάξαμε πάνω από τους φράκτες της φυλακής μας και στροβιλιστήκαμε σε ένα χορό θανάτου, εκείνοι και εμείς, σ΄ αυτήν την τελευταία πτήση.
Αντίο αγαπημένη Γάζα.
Αντίο για πάντα!
*Η Βάνα Χατζηαντωνίου
είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός, από τη Θεσσαλονίκη
