Δεν νίκησε απλά ο Κασσελάκης, ηττήθηκαν οι ηττημένοι.
Ο μνημονιακός πολιτικός κύκλος έκλεισε
Οι εκλογές του Μαΐου ολοκληρώθηκαν με την ήττα των ηττημένων και τη νίκη του Σ.Κασσελάκη. Ηττημένοι το 2015 με τον συμβιβασμό, ηττημένοι το 2019 , ηττημένοι τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2023 και ήρθε η οριστική και αναπόφευκτη ήττα στις εσωκομματικές εκλογές το Σεπτέμβρη του 2023.
Με την εκλογή για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ του Σ. Κασσελάκη έκλεισε οριστικά και συμβολικά (είχε κλείσει πραγματικά εδώ και καιρό) ο μνημονιακός πολιτικός κύκλος που διήρκησε 13 χρόνια. Έκλεισε με την προγραμματική, πολιτική και ιδεολογική ήττα της Αριστεράς συνολικά και ξεκινάει ένας νέος μεταμνημονιακός πολιτικός κύκλος με την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της Δεξιάς. Ένας κύκλος όμως που πολιτικά και κομματικά βρίσκεται υπό διαμόρφωση.
Μερικά δεδομένα επιγραμματικά:
Ο αριστερός και προοδευτικός πολίτης έχει φοβηθεί με την αποπνικτική επικράτηση της Δεξιάς και ακροδεξιάς με 60% και του γενικότερου ανορθολογικού , σκοταδιστικού και αυταρχικού κοινωνικού και πολιτικού κλίματος. Έχει φοβηθεί με την ανικανότητα και την ακραία αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης.
Αυτό μπορεί να οδηγήσει, αν συνεχιστεί η υλοποίηση της αντιδραστικής ατζέντας της κυβέρνησης, το κάθε ψήγμα πρότασης κοινωνικής πολιτικής και υπεράσπισης των δικαιωμάτων, από την μεριά της νέας αξιωματικής αντιπολίτευσης, να φαντάζει για τον αριστερό και προοδευτικό πολίτη ως μονόδρομος και «λυτρωτική λύση».
Αν δεν μιλήσει η υπόλοιπη αριστερά πολιτικά προγραμματικά με τρόπο που να δίνει διέξοδο στα σημερινά κοινωνικά προβλήματα με εφικτές και ριζοσπαστικές λύσεις , στο συγκεκριμένο εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον και τους συσχετισμούς, τις λύσεις θα τις δίνει η δεξιά και ακροδεξιά και ο αριστερός και προοδευτικός πολίτης θα επενδύσει τις ελπίδες του στις «λυτρωτικές λύσεις» παρά το θολό τους, μέχρι στιγμής, στίγμα.
Η κατάσταση όμως σήμερα έχει ως εξής:
Η αριστερά εντός του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή, ηθικά, πολιτικά και οργανωτικά ηττημένοι, σε στρατηγικό αδιέξοδο και αναζήτηση πολιτικού ρόλου.
Το ΚΚΕ λειτουργεί κυρίαρχα ως συνδικαλιστική παράταξη και ΜΚΟ παρά ως πολιτικό κόμμα που παράγει πολιτική που να αμφισβητεί τους σημερινούς πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς. Αποτέλεσμα, να είναι ακίνδυνο γιαυτό και βρίσκεται (προς το παρόν και όσο ακολουθεί αυτή τη πολιτική) στο απυρόβλητο του συστήματος.
Η φύση και θέση εξωκοινοβουλευτική αριστερά, δεν μπορεί και δεν θέλει να παίξει κανέναν πολιτικό ρόλο, αρκούμενη στην αναπαραγωγή της πολιτικής της ανυπαρξίας, επενδύοντας πιστά στην αυτοδικαίωση του τίποτα.
Οι δυνάμεις της Συμμαχίας ( ΜεΡΑ25 και ΛΑΕ) μετά την εκλογική τους ήττα, αποτέλεσμα των τακτικών τους λαθών και αδυνατώντας να κατανοήσουν έγκαιρα τις κοινωνικές και ιδεολογικές μεταβολές που έχουν συντελεστεί στην κοινωνία, αλλά κυρίως της συστηματικής επίθεσης των κυρίαρχων δυνάμεων αλλά δυστυχώς και της υπόλοιπης Αριστεράς ( ΚΚΕ, εξωκοινοβουλευτική αριστερά) αναζητούν τον νέο ρόλο τους στις νέες συνθήκες.
Τόσο το Μέρα 25 όσο και η ΛΑΈ χρειάζονται , προγραμματική, πολιτική και οργανωτική ανασύνταξη (καθόλου εύκολο για διαφορετικούς λόγους ο κάθε χώρος) αλλά αναγκαία για να παίξουν σημαντικό ρόλο στην απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε δημιουργία ενός όσο το δυνατόν ευρύτερου Πολιτικού ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ των δυνάμεων της Αριστεράς και της Προόδου ,των Κινημάτων και της Οικολογίας, του 21ου αιώνα.
Εάν δεν υπάρξει ένας τέτοιος ευρύς πολιτικός Συνασπισμός, στον αριστερό και προοδευτικό πολίτη, θα φαντάζει ως μονόδρομος η επιλογή της «λυτρωτικής λύσης» και φυσικά δεν θα ευθύνεται αυτός.
Μια τέτοια μαζική πολιτική επιλογή των αριστερών και προοδευτικών πολιτών θα έχει όμως ως κατάληξη για την αριστερά που θέλει να αμφισβητεί και να προτείνει, να παλεύει, να κινητοποιεί και να μην αναθέτει, να αποτελέσει πολιτικό παρελθόν και απλά ένα κεφάλαιο σε κάποιο μάθημα του προγράμματος σπουδών των Πανεπιστημίων.
Νίκος Βρυώνης μέλος του Π.Σ. ΛΑΕ-ΑΑ
