Παίζοντας τους «Μπίντερμεν και τους Εμπρηστές»
Σε μια ήσυχη χώρα, οι κάτοικοι δεν μπορούν να κοιμούνται πια ήσυχοι. Γυρολόγοι μπαίνουν στα σπίτια ζητώντας φιλοξενία, μόνο και μόνο για να τα πυρπολήσουν. Ο Θεόφιλος Μπήντερμαν, ένας ευκατάστατος κάτοικος, είναι αποφασισμένος να μην επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο στην οικία του. Μέχρι που εμφανίζεται στην πόρτα του ένας άγνωστος-ύποπτος; και τη χτυπάει Κι αν είναι, πώς μπορεί ο Μπίντερμαν να τον αποφύγει; Το έργο είναι μια παραβολή πάνω στον άνθρωπο, που τρέμει το ξεβόλεμα και κάθε αλλαγή, περισσότερο από μια καταστροφήν, όπως αυτή που μπορεί να προκαλέσει μια πυρκαγιά. Ο Μπίντερμαν μαζί με τη γυναίκα του, παρατηρούν τις πυρκαγιές, που ξεσπούν γύρω τους και μονολογούν : «Ευτυχώς που δεν είναι στο δικό μας σπίτι…..». Μόνο που δεν έχουν καταλάβει ότι οι ίδιοι φιλοξενούν στο σπίτι τους δυο εμπρηστές, που με θράσος, αλλά κι αριστοτεχνικό τρόπο, έχουν κάνει κατάληψη στη σοφίτα τους, με σκοπό να τους βάλουν φωτιά. Το πιο δραματικό μάλιστα είναι ότι ο ίδιος ο Μπίντερμαν τους προσφέρει… τα σπίρτα!
Το έργο του Max Frisch, παιγμένο με επιτυχία και σε αθηναϊκές σκηνές (Εθνικό, Θέατρο REX, 2022 – η πιο πρόσφατη), με τις θεομηνίες των τελευταίων μηνών, παίζεται διευρυμένο, παραλλαγμένο κι επί το δραματικώτερο στη χώρα, χωρίς κανείς να μένει θεατής, αλλά όλοι Αφιλόθεοι Μπίντερμεν, ενισχύομε παντοιοτρόπως τους ακαμουφλάριστους εμπρηστές στο μιαρόν έργο τους. Όχι απλά το κάψιμο των σπιτιών μας, αλλά τη μεγαλύτερη δυνατή καταστροφή, το ξεπάστρεμα της χώρας. Δε ρωτήσαμε, ποιος μας την άναψε τη φωτιά που έκαψε τη Δαδιά, δάσος λέει προστατευόμενο απ’ την UNESCO. Στην πιο ευαίσθητη και νευραλγικής σημασίας περιοχή της ηπειρωτικής χώρας, η πυρκαγιά έκαιγε εβδομάδες. Σε τόπο που οι μεγάλοι μας σύμμαχοι, φκιάχνουν παραρτήματα των επιχειρήσεών τους στη ΝΑ Ευρώπη, να μην τους ένοιαζε το κάψιμο; Μήπως το έβαλαν, γιατί τους βόλευε, ο ‘‘περιβάλλων’’ χώρος να είναι ακάλυπτος κι απρόσφορος έτσι για όποιου είδους ‘‘παρενοχλήσεις’’; Μήπως το έκαναν οι ‘‘αντίπαλοί’’ τους; κι αντί να μαλώνουν οι δυο γάιδαροι, προτίμησαν να κάψουν τον ‘‘ξένο’’ αχυρώνα; Κι οι καλοί μας εταίροι ΕΕ, της αλληλεγγύης που ακούμε, τόσες μέρες, ενώ σίγουρα μπορούσαν, πού και πώς συνέρδαμαν στην κατάσβεση; Είναι ν’ αμφιβάλλει κι ο πιο καλόπιστος, για το αν, σαν γνήσιοι Μπίντερμεν, εμείς τους προσφέραμε των εμπρηστών … τα σπίρτα;
Σα να μην έφταναν οι καταστροφές των πυρκαγιών σε Ρόδο, Έβρο κ.α., πλάκωσαν κι καταστροφικές πλημμύρες της κακοκαιρίας Δανιήλ και πνίγηκε η Θεσσαλία, πάει το 23% του παραγόμενου εθνικού προϊόντος. Ως άλλοι Μπίντερμεν, πού δράσαμε εδώ; Προβλέπονταν, γράφονταν σε προϋπολογισμούς και δίνονταν κονδύλια για αντιπλημμυρικά έργα θωράκισης πόλεων και περιοχών. ‘‘Μαζί τα φάγαμε’’ γι’ άλλους σκοπούς κι εξακολουθούμε να τα τρώμε! Η κυνική ομολογία γίνεται διαχρονικής ισχύος, διασπαθίστηκαν, έγιναν σπίρτα κι έκαψαν τις ‘‘κιβωτούς’’ που κάτι, ας μην μπορούμε να υπολογίσομε, θα περιέσωζαν. Και ζωές και ζωντανά κι υποδομές και περιουσίες κι υγεία. Απαθείς, αποσβολωμένοι, ως Μπίντερμεν, τώρα ας κοιτάμε…
Όχι μόνο μια τετραετία, περισσότερο, οι εμπρηστές στη χώρα καίνε εργασιακά δικαιώματα, σύστημα Υγείας, θεσμούς εκπαίδευσης, περιβάλλον, ασφάλεια των πολιτών. Με τους μεγαλομιντιακούς συνεργούς τους, δυναμίτισαν και το εκλογικό σώμα, επαναληπτικά μάλιστα. Προπροηγούμενο καλοκαίρι, σε πυρκαγιά σ’ εγκαταλελειμμένο νομό της Στερεάς, οι πολίτες είδαν σπίτια, κτήματα, δημόσια γη να καίγονται και μέσα πυρόσβεσης, επίγεια, εναέρια, τίποτε! Να μην έρχονται! Πέρυσι, με το που άκουσαν φωτιά, άφησαν πελατεία στα καταστήματα, ό,τι ήθελεν ας έκανε! Κι έτρεξαν μόνοι τους να σβήσουν, μόλις ξεκίνησε η φωτιά, χαλώντας την …παράσταση Μπίντερμαν κι εμπρηστών.
Μετά τη μεγάλη διπλή πολιτικοεκλογική πανωλεθρία, για να μη ξαναγίνομε Μπίντερμεν κι ιδούμε αποκαΐδια, τι άρμοζε κατεπειγόντως να γίνει; Ένα σάλπισμα Αριστεράς πανστρατιάς, με αυτοκριτική επιλογών, αποφάσεων, λαθών, υστερήσεων, τουλάχιστον απ’ το ’15 και δώθε και σύγκλιση, ενωτική πορεία, ως σθεναρά Αντιπολίτευση, να μην καεί ό,τι απόμεινε ζωντανό, όρθιο, δημοκρατικό. Αντί στερνή γνώση, πυροσβεστική, ο καμένος απ’ το κουρκούτι, να φυσά και το γιαούρτι κι Αντι-Μπίντερμαν πολιτική, τι βλέπομε; Αυτάρεσκη εμμονή στο πολιτικά πυρόπληκτο κι απ’ την πλημμύρα καταποντισμένο ‘‘μαγαζάκι’’, με αγώνα για το ποιος θ’ αναδειχτεί αρχηγός, η ωραία νηπιαγωγός, ή ο νεόφερτος με άλλα ήθη κι επικοινωνιακά καταναλισκόμενος με ό,τι μπορεί να γίνει μαγαζάτορας. Αν δεν προσφέρονται έτσι, ‘‘σύντροφοι’’ Μπίντερμεν, σπίρτα στους κατεστημένους εμπρηστές, σίγουρα δίνετε παράδειγμα, ότι με καλαμάκια ρουφώντας, θα ξεβαλτώσει η πνιγμένη Θεσσαλία.
Οι ‘‘εγκαυματίες’’ Μαΐου- Ιουνίου, είχαμε περιθώρια, ως τον επόμενο …προγραμματισμένον εμπρησμό, της Αυτοδιοίκησης, παρανάλωμα του πυρός στις 8/10, να συνέλθομε, να ενωθούμε στη βάση τοπικών προγραμματικών συγκλίσεων, που είναι και το πιο εύκολο, για ενιαία ψηφοδέλτια που θα … έμπαιναν στα απειλούμενα σπίτια και θα εντόπιζαν κάθε επικίνδυνο εύφλεκτο υλικό. Κι αν πάλι δεν αποτρεπόταν το κακό, θα είχαμε έτοιμους, με ψήφο εγκατεστημένους, πυροσβεστικούς κρουνούς κι επαγρύπνηση πολιτών σε κάθε Δήμο και Περιφέρεια. Οι Μπίντερμεν όμως έδρασαν και πάλι. Τα σπίρτα που χορήγησαν στους εμπρηστές, ήταν η απόσυρση, η αδυναμία λέει, λόγω μεγάλου αριθμού, συγκρότησης ψηφοδελτίων, όπως σε πρωτεύουσα νομού της κεντρικής Ελλάδας, όπου κατεβαίνουν τελικά, των κυβερνώντων ο εκλεκτός, ο ‘‘αντάρτης’’, απ’ τους κρατούντες υποστηριζόμενος κι αυτός κι η παράταξη καταγραφής απλά της δύναμής της και μόνο, χρόνια τώρα.
Σε δύσκολες για τη Δημοκρατία εποχές, που η Μακρόνησος δεν ήταν σύμβολο (αξιοποίησης ή εκμετάλλευσης), αλλά τρομακτική πραγματικότητα και συζητήσεις γίνονταν και σε συμπήξεις Λαϊκών Μετώπων κατέληγαν. Τώρα οι Μπίντερμεν δεν συζητούν, μέχρι το βράδυ της 8/10. Είναι ήσυχοι κι ευχαριστημένοι με τη φρονιμάδα τους. Κι ίσως να πείθουν κι άλλους τελικά για το αχρείαστο κάθε πολιτικής πυρασφάλειας. Όσο συζητούν, προσπαθώντας να πείσουν τον εαυτό τους, για ασύμμετρης έντασης καιρικά φαινόμενα, αιτίες πυρκαγιών και πλημμυρών, νέα δάση, οικήματα, περιουσίες και πόλεις, θ’ αφανίζονται, σε στάχτες τ’ αποκαΐδια θα καπνίζουν, τόσο από μόνο του ή απ’ την τεχνητή νοημοσύνη, έργο ‘‘Ο Αντι-Μπίντερμαν κι οι Πυροσβέστες, οι αναδασωτές κι οι αντιπλημμυρικοί’’ δεν πρόκειται να γραφεί, ν’ ανεβαστεί και να το ιδούμε.
Μας αρκεί που … αναβαθμίσαμε την ιστορία του αρχαίου ρήτορα Δημάδη, με τη θεά Δήμητρα, το χελιδόνι και το χέλι, που βάδιζαν στον ίδιο δρόμο κι όταν έφτασαν σε κάποιον ποταμό, το μεν χελιδόνι πέταξε, το δε χέλι έπεσε στη θάλασσα και κολύμπησε, εκεί ο ρήτορας σιώπησε. Οι πολίτες με αγωνία άρχισαν να τον ρωτούν: “Λοιπόν, η Δήμητρα τι έπαθε;” Ο σύγχρονος αντιΜπίντερμαν – Δημάδης, έχει την απάντηση: ‘‘Περιμένει ν’ ανέβει κι άλλο η στάθμη του ποταμού, να διαρρήξει τ’ αναχώματα στην όχθη, για να ιδεί πόσο ακόμη θ’ αδιαφορείτε για τα πράγματα που αφορούν την πόλη…’’. Για τέτοιο θρίαμβο των Μπίντερμεν, μιλάμε! Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους, που θάλεγε κι ο Μπρεχτ…
Γ. Μπάσκαρης
