Στοπ στις γυναικοκτονίες & τις έμφυλες ανισότητες
Πολιτικές στήριξης & ενίσχυση των κοινωνικών δομών εδώ και τώρα!
Η νέα γυναικοκτονία στην Καλαμαριά φέρνει ξανά στο προσκήνιο την τραγική πραγματικότητα που υπάρχει γύρω μας. Είχαν προηγηθεί τουλάχιστον 4 καταγεγραμμένες μέσα στο καλοκαίρι (με τις 3 σε Ρέθυμνο, Ζάκυνθο και Περιστέρι μέσα σε μόλις 48 ώρες) και τον συνολικό τραγικό απολογισμό να φτάνει και φέτος στα ύψη…Οι δολοφονίες, όμως, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου καθώς σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύει η ΕΛ.ΑΣ. μόνο μέσα στο πρώτο 6μηνο του 2023 πραγματοποιήθηκαν 6.000 καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία. Αυτό που εξελίσσεται γύρω μας έχει χαρακτηριστεί – ανατριχιαστικά, αλλά με ακρίβεια – ως έκρηξη βίας.
Η φυσική βία όμως δεν είναι η μόνη διάσταση της καθημερινότητας που απειλεί τις γυναίκες. Τα στερεότυπα και συνολικά ο τρόπος με τον οποίον είναι δομημένη η κοινωνία μας διαμορφώνουν ένα καθημερινό στίβο στον οποίο οι γυναίκες αντιμετωπίζουν καθημερινά περισσότερα εμπόδια και αδιέξοδα. Αναλογικά πλήττονται περισσότερο σε σχέση με τους άντρες, όπως προκύπτει από μια σειρά από δείκτες. Τόσο όσον αφορά το μέσο μισθό και τα ποσοστά ανεργίας, όσο και την επισφαλή και μερική εργασία, οι γυναίκες έχουν «τα πρωτεία», ενώ υφίστανται σειρά επιπλέον διακρίσεων στην εργασία («ερωτήσεις» και αποκλεισμούς λόγω μητρότητας, σεξουαλικές παρενοχλήσεις κλπ.). Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τα καθήκοντα φροντίδας παιδιών, ηλικιωμένων και νοικοκυριού που πλειοψηφικά συνεχίζουν να βαραίνουν τις γυναίκες, συμπληρώνουν την εικόνα της καθημερινής ανισότητας (για να μη μιλήσουμε για ΛΟΑΤΚΙ, ΑμεΑ, προσφύγισσες και άλλες περισσότερο ευάλωτες κατηγορίες γυναικών).
Η πραγματικότητα των έμφυλων διακρίσεων και της βίας δεν συμβαίνει «κάπου αλλού», σε κάποιους ανθρώπους που «γενικώς» υπάρχουν γύρω μας, αλλά υπάρχει παντού. Μέσα στις κοινότητες μας, στα σπίτια μας και τους χώρους που δουλεύουμε ή σπουδάζουμε, στους δρόμους που περπατάμε (και δυστυχώς δεν λείπουν καθόλου και τα περιστατικά κακοποίησης στου Ζωγράφου, καθώς μόνο μέσα στο καλοκαίρι είχαμε διαπόμπευση παιδιών στο διαδίκτυο από καθηγητή σε φροντιστήριο της περιοχής, όπως και βίαιη σεξιστική επίθεση σε βάρος τρανς γυναίκας). Ο βαθμός των απειλών και των ανισοτήτων προφανώς δεν είναι ο ίδιος, αφορά όμως πολλές γυναίκες και φυσικά οι φτωχότερες πλήττονται περισσότερο.
Όλα αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά – και το πρόβλημα δεν είναι μόνο η φυσική βία – αλλά κοινωνικά ζητήματα, τα οποία άπτονται των αρμοδιοτήτων των δήμων. Αντί όμως για συγκρότηση δομών και υπηρεσιών, στελέχωση τους με εξειδικευμένο μόνιμο προσωπικό και σταθερή παρέμβαση στις κοινότητες, έχουμε γενική υποχρηματοδότηση αλλά και απουσία σχεδιασμού, υποστελέχωση και ανακύκλωση εργαζομένων και επικοινωνιακές πολιτικές, τόσο γενικώς όσο και στο Δήμο Ζωγράφου. Πως αλλιώς να διαβάσουμε την απουσία εξειδικευμένης υπηρεσίας από το οργανόγραμμα του Δήμου, αλλά και την απόπειρα να εκτοπιστεί το (ευρύτερων καθηκόντων) Συμβουλευτικό Κέντρο Οικογενειών; Πόσο άσχετη είναι από αυτά τα ζητήματα είναι η απουσία επαρκών παιδικών σταθμών και θέσεων σε αυτούς (κενό που καλούνται να καλύψουν πλειοψηφικά οι γιαγιάδες); Πως θα χτιστεί εμπιστοσύνη στους ανθρώπους των γειτονιών μας που βρίσκονται σε ανάγκη, όταν το (όποιο) προσωπικό εργάζεται επισφαλώς και είναι ανακυκλούμενο και πόσο αποτελεσματικά μπορεί να εργαστεί αυτό; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά και η απάντηση είναι σαφής: χρειάζεται να παλέψουμε συλλογικά για να απαντήσουμε και χρειάζεται να απαιτήσουμε να βγει μπροστά ο δήμος και να σταθεί πραγματικά αρωγός σε όσες και όσους το έχουν ανάγκη!
Διεκδικούμε:
Την άμεση αύξηση της στελέχωσης όλων των κοινωνικών προγραμμάτων με μόνιμο και εξειδικευμένο – όπου απαιτείται – προσωπικό
Τη στήριξη και επέκταση δωρεάν βρεφικών και παιδικών σταθμών, παιδικών χαρών, κέντρων δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών, με ειδική μέριμνα για τα παιδιά με ειδικές αναπτυξιακές ανάγκες ή αναπηρίες
Την πραγματική λειτουργία σε επίπεδο γειτονιάς δομών υποδοχής, κοινωνικής, οικονομικής και ψυχολογικής υποστήριξης
