23 Ιουνίου 2023
Αγαπητές φίλες κι αγαπητοί φίλοι,
θα ήθελα να μιλήσω για την Παιδεία, έναν τομέα που με ενδιαφέρει και που του αφιέρωσα ολόκληρη τη ζωή μου. Στα τελευταία 45+ χρόνια διαπιστώνω (ειδικά στις θετικές επιστήμες όπου ανήκω) πως οι 5 διαδοχικές γενιές που αντιμετώπισα είχαν διαρκώς μεταβαλλόμενα χαρακτηριστικά. Περάσαμε από την ανάγκη βαθιάς κατανόησης της θεωρίας (να καταλάβουμε το γιατί), στην αποθέωση των δεξιοτήτων (να μάθουμε το πώς).
Είναι φανερό πως ένα παιδί ή ένας έφηβος, «κατάλληλα προετοιμασμένος» ήδη από το Δημοτικό, προτιμά να μάθει μεθοδολογία λύσης ασκήσεων (επιστημονική έκφραση για τον τυφλοσούρτη), από το να αντιληφθεί τις βασικές έννοιες των Θετικών Επιστημών. Αντίστοιχα φαινόμενα παρατηρούνται σε όλα τα επιστημονικά πεδία. Μόνο που η παπαγαλία μπορεί να τον βοηθήσει να μπει στο Πανεπιστήμιο (ακόμη και σε σχολές υψηλής ζήτησης), έχει όμως δύο τεράστια μειονεκτήματα. α) Ξεχνιέται πολύ γρήγορα (λίγες εβδομάδες μετά τις εξετάσεις) και β) Είναι αδύνατο να χτίσει κάποιος επάνω της κάποιου είδους επιστημονική γνώση.
Όταν, λοιπόν, ένας εκπαιδευτικός προσπαθεί να κάνει ολοκληρωμένα τη δουλειά του (ειδικά στην Δευτεροβάθμια εκπαίδευση), συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια. Έχει ένα 10-20% των μαθητών που μπορούν να τον ακολουθήσουν, εύκολα ή δυσκολότερα και οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν σχεδόν τίποτε! Το δίλημμα είναι τεράστιο: Να ασχοληθεί με τους πιο αδύνατους προκειμένου να τους φέρει πιο κοντά στην μάθηση ή να τους αγνοήσει εντελώς και να ασχοληθεί με τους 4-5 «καλούς»; Και ο μέσος εκπαιδευτικός, ακολουθεί μία μέση οδό στην οποία το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στην μειοψηφία των ικανότερων μαθητών, ενώ προσπαθεί και να κερδίσει ό,τι μπορεί και από τους υπόλοιπους. Είναι ο μόνος τρόπος που έχει προκειμένου να μην καταρρακωθεί ψυχολογικά, καταφεύγοντας τελικά στην εύκολη λύση: την αποστήθιση. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πως η Μέση Εκπαίδευση δεν λειτουργεί παρά για ελάχιστους, οι οποίοι (συνήθως) έχουν και δυνατότητα βοήθειας από το σπίτι. Μόνο που όλα αυτά αποτελούν ένα πανευρωπαϊκό άλυτο πρόβλημα και για τους μαθητές, και για τους εκπαιδευτικούς, και για τους γονείς, αλλά και για την κοινωνία που αναμένει η νέα γενιά επιστημόνων να είναι το ίδιο καλή, αν όχι καλύτερη από την προηγούμενη.
Η λύση, κατά τη γνώμη μας είναι η αλλαγή διδακτικού μοντέλου. Περάσαμε από το μοντέλο της βίας (όπου το κίνητρο για τη γνώση ήταν η αποφυγή της τιμωρίας), στο μοντέλο της αριστείας (όπου το κίνητρο για τη γνώση είναι η ιεραρχική ανέλιξη στην κατάταξη των καλυτέρων). Μόνο που το τελευταίο μοντέλο αποδείχθηκε και ψυχολογικά και μορφωτικά χειρότερο από το πρώτο, όσο κι αν αυτό φαίνεται απίστευτο, αλλά αυτό θα το δούμε σε άλλο σημείωμα.
Όμως, κανένα από τα δύο αυτά μοντέλα δεν μπορεί να αποτελέσει την διδακτική βάση για την κοινωνία που όλοι επιθυμούμε. Αντίθετα, το μοντέλο της αντιαυταρχικής και συνεργατικής μάθησης, όπου το κίνητρο για τη μάθηση είναι η ίδια η γνώση, έχει δώσει εδώ και 90 χρόνια μακράν τα καλύτερα αποτελέσματα και στο επίπεδο της ουσιαστικής μόρφωσης και στο επίπεδο της ψυχολογίας και στο επίπεδο της ποιότητας του νέου ανθρώπου. Μόνο που είναι ένα σύστημα ακριβό, ενώ δημιουργεί σκεπτόμενους πολίτες (πράγμα που αντιπαθεί η άρχουσα τάξη).
Παρ’όλα αυτά, η επίσημη προπαγάνδα που απηχεί τις απόψεις της ΝΔ και (εν μέρει) του ΠΑΣΟΚ μιλάει για την τεμπελιά των εκπαιδευτικών, για το πρόβλημα της μονιμότητας των δημόσιων λειτουργών και για μία τιμωρητική αξιολόγησή τους. Από την άλλη μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιο καλές ιδέες, καταλαβαίνοντας όμως πως αυτές απαιτούν χρήμα και κόπο για τη δημιουργία ενός συστήματος διαρκούς επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών, για ομάδες εξειδικευμένων συμβούλων δίπλα στους εκπαιδευτικούς, για νέα προγράμματα σπουδών και άλλου είδους εξεταστικές διαδικασίες, μένει στις ιδέες και τελικά βάζει τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, σπρώχνοντας το πρόβλημα παρακάτω.
Αντίθετα με τα μνημονιακά κόμματα, εμείς στο ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη κατανοούμε πως δεν υπάρχει μέλλον σ’ αυτόν τον τόπο εάν δεν επενδύσουμε σε μία Παιδεία που να επαναφέρει στο κέντρο της τον μαθητή. Που θα τον μάθει να σκέφτεται, να αναζητά και να προσπαθεί να κατανοήσει το φυσικό κόσμο και την κοινωνία που τον περιβάλλει. Μόνον έτσι ίσως να αντιστραφεί η πορεία διαρκούς υποβάθμισης της χώρας και του λαού της. Και αυτό είναι η ουσία του Πατριωτισμού.
Ελπίζουμε, αγαπητές φίλες και φίλοι πως οι αγώνες που κάναμε και που θα συνεχίσουμε να κάνουμε για μια Παιδεία λαϊκή και ποιοτική, για νέους ανθρώπους με επιστημονική γνώση και κρίση, να μας επιτρέψετε να τις διατυπώνουμε και από τα έδρανα της Βουλής.
Αγαπητές φίλες κι αγαπητοί φίλοι,
θα ήθελα να αναφερθώ στο κατασυκοφαντημένο Σχέδιο Δήμητρα. Έχουμε τονίσει κατ’ επανάληψη πως δεν πρόκειται για κάποιο παράλληλο νόμισμα, αλλά για μία δυνατότητα του κάθε πολίτη να πληρώνει ή να πληρώνεται σε Ευρώ μέσω κάρτας ή e-banking, απαλλαγμένος από τα χαράτσια των τραπεζών. Παρ’ όλα αυτά η προπαγάνδα του συνόλου των ΜΜΕ επιμένει να μιλά για σχέδιο παράλληλου νομίσματος.
Βέβαια, πρόκειται για μία δομή που θα βοηθούσε αρκετά στην περίπτωση μιας τραπεζικής κρίσης ή ενός κλυδωνισμού του Ευρώ. Αλήθεια, ποιος από όσους μας κριτικάρουν μπορούν να αποκλείσουν μια τέτοια περίπτωση, ιδιαίτερα στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε; Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως μια αντίστοιχη πρόταση έκανε και η κα Λαγκάρντ για την ΕΚΤ.
Από την αντίθετη κατεύθυνση, ο κ. Κουτσούμπας μας κατηγόρησε, πάλι μέσω του σχεδίου Δήμητρα (Δανάη το αποκάλεσε δήθεν κατά λάθος), για τον Σοσιαλισμό που ευαγγελιζόμαστε με την έκφραση «Ματζουράνα στο κατώφλι». Βέβαια, εμείς ποτέ δεν θεωρήσαμε πως το Δήμητρα αποτελεί ένα βήμα προς τον Σοσιαλισμό, αλλά ένα βήμα προς την ανακούφιση των πολιτών από την αδηφάγα διάθεση των τραπεζιτών.
Η επίθεση αυτή προς εμάς μέσω της κακόβουλης διαστρέβλωσης των λεγομένων μας από τα μνημονιακά Κόμματα ήταν (προφανώς) αναμενόμενη. Από τους συντρόφους μας του ΚΚΕ (εγώ πάντα θα αποκαλώ συντρόφους όσους θα παλεύουν για την ευτυχία και τη χειραφέτηση του λαού, έστω κι αν δεν τους αρέσει), περίμενα πως δεν θα κατέφευγαν στη διαστρέβλωση των λεγομένων μας για να μας ασκήσουν κριτική, ούτε βέβαια στην αισθητική του καπαμά και της μαντζουράνας (εμφάνιση στον Ζαραλίκο).
Σύντροφοί, οι κριτική σας είναι ευπρόσδεκτη και καλοδεχούμενη. Όμως αυτή αξίζει όταν δεν αλλοιώνει τα λεγόμενα και τα γραφόμενά μας.
Αγαπητές φίλες και φίλοι σας καλώ να σκεφτείτε σοβαρά το αν θα θέλατε την παρουσία των Βαρουφάκη, Γρηγοριάδη, Αρσένη, Σακοράφας, Στρατούλη, Τσίχλη κ.α. στη Βουλή, καθώς και το αν η παρουσία τους εκεί θα βοηθούσε τους εργαζόμενους στην προσπάθειά τους για καλύτερες μέρες στην δύσκολη γι’ αυτούς προδιαγραφόμενη νέα τετραετία του κ. Μητσοτάκη και της ΝΔ. Ταυτόχρονα είναι γνωστό πως από τις 9+ έδρες που διεκδικούμε με την είσοδό μας στη Βουλή, η μεγάλη πλειοψηφία θα αφαιρεθεί από την ΝΔ!
Σταύρος Παπαϊωάννου – Υποψήφιος Βουλευτής με το ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη
