Το πρώτο θετικό βήμα για την επίτευξη του μεγάλου στόχου

Πλούσια η αρθρογραφία και οι αναλύσεις από όλο το πολιτικό φάσμα για τις επιπτώσεις της πανδημίας και για το τι μέλλει γενέσθαι. Και σε ότι μας αφορά  την μεγάλη και πολύμορφη οικογένεια της Αριστεράς, υπήρξαν πολύ ενδιαφέρουσες αναλύσεις, προβλέψεις και το τελευταίο διάστημα και προτάσεις, από πρόσωπα, κόμματα, οργανώσεις ή άλλες συλλογικότητες.

Δείχνει έντονο προβληματισμό στους κόλπους της Αριστεράς , για το μέλλον του λαού, για τα δικαιώματα του και την προοπτική του από τον κίνδυνο της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, σε αυτήν την συγκυρία, δημοσιεύτηκε το κοινό κείμενο που συνυπογράφουν  9 οργανώσεις, κινήσεις και κόμματα της ανυπότακτης ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Ένα κείμενο που δεν φιλοδοξεί να λύσει ή να δώσει απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν την Ελλάδα, την Ευρώπη και το Παγκόσμιο Καπιταλισμό. Φυσικά δεν φιλοδοξεί να δώσει απαντήσεις στις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές. Διαφορές που θα τολμούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν ενδεχομένως και εντός της κάθε συλλογικότητας, όπως και αναπάντητα ερωτήματα που γεννάει η πραγματικότητα και οφείλουν να απαντηθούν πειστικά και ρεαλιστικά.

Αυτές τις διαφορές μπορείς να τις δεις ως πλούτο , μπορείς να τις δεις και ως αιτία άρνησης διαλόγου και προσπάθειας κοινής δράσης. Είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής . Η πολιτική επιλογή του αριστερού ρεύματος, με απόφαση του Συνεδρίου είναι η προσπάθεια δημιουργίας χώρου διαλόγου και κοινής δράσης, με προοπτική συσπείρωσης με  μετωπικά χαρακτηριστικά όλων  των δυνάμεων της Αριστεράς. Αυτήν την προσπάθεια προσπαθεί να υπηρετήσει το κείμενο, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.

Το κοινό κείμενο έχει μετριοπαθείς φιλοδοξίες. Καταγράφει, αναλύει, συνοπτικά την πραγματικότητα που γέννησε η πανδημία, καταγράφει την υποχρέωση που νοιώθουν αυτές οι δυνάμεις έναντι των εργαζομένων, έναντι του ρόλου που θέλουν να παίξουν στην υπεράσπιση των συμφερόντων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων στην ολομέτωπη επίθεση που ξεκίνησαν οι δυνάμεις της συντήρησης για την υπεράσπιση και την αναπαραγωγή του συστήματος ως έχει για την μετακύλιση του κόστους της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων.

Δεν πρόκειται για κείμενο  μανιφέστο, δεν διαβάζεται ως  προοίμιο βούλησης  πολιτικής ενοποίησης , όποιος το προσεγγίζει έτσι δεν κατανοεί το κείμενο, και εκ των πραγμάτων υπονομεύει την προσπάθεια. Μια προσπάθεια επίπονη , δύσκολη, με τεράστιες ελλείψεις και προβλήματα και δισταγμούς. Μια προσπάθεια που έρχεται με καθυστέρηση σε σχέση με τις ανάγκες των εργαζομένων και του κινήματος.

Είναι ένα πρώτο βήμα, μικρό, αλλά θετικό βήμα. Φυσικά και δεν εξαντλείται η προσπάθεια εδώ, είναι η αρχή, ο δρόμος, μεγάλος, δύσκολος, ανηφορικός. Κάποιοι θα συνεχίσουν τον δρόμο, ίσως κάποιοι να τον αφήσουν και ίσως στο μέλλον  κάποιοι άλλοι αποφασίσουν να τον ακολουθήσουν.

Ο διάλογος είναι ανοιχτός σε όλους όσους και όσες νοιώθουν την ανάγκη , βλέπουν την ενότητα δράσης της Αριστεράς ως προϋπόθεση για την δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου υπεράσπισης των δικαιωμάτων του λαού που μπαίνουν υπό αμφισβήτηση και δημιουργία των κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων  της δικής μας αντεπίθεσης για την ανάπτυξη και διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού γενικότερα.

Δεν έχει αποκλειστεί καμία δύναμη, από το κάλεσμα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Απλώς μερικές δυνάμεις της Αριστεράς ήταν αρνητικές, όπως το ΚΚΕ που δεν καταδέχτηκε καν να απαντήσει  στο κάλεσμα, ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Μ-Λ ΚΚΕ δυστυχώς απάντησαν αρνητικά. Οι ηγεσίες των δυνάμεων αυτών έχουν ευθύνες για την αρνητική αυτή στάση και ελπίζουμε να αναθεωρήσουν.

Η ενότητα της Αριστεράς ,θα προσθέταμε και η βούληση για την δημιουργία του στόχου ενός  κοινωνικού και πολιτικού μετώπου των δυνάμεων της Αριστεράς και όλων των δημοκρατικών δυνάμεων που θα μπορούσαν να συμπορευτούν σε αυτήν την προσπάθεια  είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και θέλει σχεδιασμό και αρχές.

Στην πολιτική πολλές φορές  δεν είναι το αποκλειστικό ζητούμενο το ποσοτικό και η κοινωνική γείωση δεν μετριέται μόνο με αριθμούς. Και στο κάλεσμα αυτό δεν αποκλείεται κανένας από τις δυνάμεις της αριστεράς.

Στην πολιτική και ιδιαίτερα στην αριστερά πρέπει να επιδιώκεται η κριτική , θα έλεγα ότι ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει έδαφος κριτικής , πρέπει να την εφεύρουμε, γιατί βοηθάει στην διαρκή εγρήγορση και βελτίωση.

Κριτική όμως που να έχει κάποια χαρακτηριστικά, με βασικότερο κριτική επί της πολιτικής  πραγματικότητας , όσο μπορεί κάποιος να την προσεγγίσει, όχι μιας φαντασιακής πραγματικότητας, που καθρεπτίζει απλώς τον άκρατο υποκειμενισμό. Ένας υποκειμενισμός  που απαιτεί να ταυτίζεται η πραγματικότητα μαζί του, και αν δεν γίνεται , τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Καταρχήν θέλει σεβασμό στις αποφάσεις των δημοκρατικών συλλογικών διαδικασιών , να αποτελεί ατομική και συλλογική προσπάθεια, και δεν βοηθάει η  υπονόμευση και η τυχόν ύπαρξη παράλληλου ανταγωνιστικού σχεδίου.

Η συμπόρευση δεν σημαίνει κοινό πολιτικό υποκείμενο, σημαίνει τη βούληση , όπου είναι δυνατόν της κοινής δράσης τον διάλογο και την ανάπτυξη μετωπικών χαρακτηριστικών.

Αν χαρακτηρίζεται ευκαιριακή συμπόρευση , εδώ κρίνονται προθέσεις, και όλοι κρινόμαστε καθημερινά, για τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα μας. Το δεδομένο είναι ότι είναι απαίτηση των καιρών και έπρεπε να γίνει χτες.

Η  συμπόρευση πρέπει να γίνει σε αντιστοίχιση με τις πραγματικές και άμεσες κοινωνικές  ανάγκες, με τους εργαζόμενους με τους συνταξιούχους με την νεολαία, εκεί θα κριθεί άλλωστε η επιτυχία. Αλλά χωρίς πολιτικά υποκείμενα που να εκφράζουν την βούληση η συμπόρευση θα μείνει στα λόγια. Στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στο δρόμο εκεί θα δεθεί το ατσάλι, αλλά χρειάζεται το αμόνι και οι σιδηρουργοί, για να το δέσουν. Και όχι μόνο αυτό αλλά να είναι και καλοί τεχνίτες γιατί μπορεί να το δέσουν στραβά το ατσάλι.

Αυτή η συσπείρωση ενδεχομένως να εξελιχθεί πολύ πιο σοβαρή και αποτελεσματική από όσα κάναμε και δεν κάναμε την προηγούμενη τετραετία όπου πολιτικές επιλογές και εκλογικές συμμαχίες  αμφιλεγόμενες είχαν ως αποτέλεσμα τον στιγματισμό της φυσιογνωμίας του κόμματος, της σοβαρότητας και της πολιτικής του αξιοπρέπειας.

Δημήτρης Κοντός Συντονιστής ΚΕ ΑΡΡΕ

Νίκος Βρυώνης μέλος ΚΕ ΑΡΡΕ

Κατερίνα Τολίκα μέλος ΚΕ ΑΡΡΕ