Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΚΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ!
(Πρώτα συμπεράσματα μετά το αρνητικό αποτέλεσμα)
….Ήταν εποχή που στο χωριό είχε “πέσει” η μεγάλη πανούκλα. Γιατρός δεν υπήρχε, ένας ξενομερίτης σπουδαγμένος στην Ιταλία που είχε έρθει με την οικογένεια του γιατί του άρεσε το ξηρό κλίμα της περιοχής αναγκάστηκε να φύγει από την αναδουλειά.
Δεν εμπιστεύονταν ο κόσμος την επιστήμη, οι τσαρλατάνοι, οι ξεματιάστρες και οι δεισιδαιμονίες κυριαρχούσαν.
Φώναζε η κουκουβάγια, θάνατος, πονούσε το αυτί κάποιου, τον κακολογούσαν, χύθηκε η ρακή, θα γίνει μεγάλο κακό.
Το προλαμβάνειν για όλα ήταν μια κρεμαστή πλεξούδα σκόρδα!
Οι γυναίκες έβαζαν τα παιδιά ανάποδα στα κρεβάτια τους για να φύγει μακριά η αρρώστια.
Αγόραζαν μύρα και λιβάνια απ’ την πόλη, κατέφευγαν στους πρακτικούς και τα γιατροσόφια τους.
Ορισμένοι κομπογιαννίτες δεν είχαν τον Θεό τους, έβαζαν βεντούζες, βδέλλες για πάσα νόσο, έκαναν ακρωτηριασμούς, μέχρι βουβωνοκήλες χειρουργούσαν. Τα μπουκαλάκια με τα «φάρμακα» τους, τα είχαν καλά κρυμμένα μην τους κλέψει κάποιος άλλος την πατέντα και μ’ αυτόν τον τρόπο κατάφερναν να γίνονται περισσότερο πιστευτοί από τους αφελείς.
Είχαν σκάψει οι γεροί κάτοικοι του χωριού ένα μεγάλο λάκκο-νεκροταφείο δίπλα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και έριχναν εκεί τους πεθαμένους.
Μεταξύ των πρώτων που έφυγε ήταν ο παπάς, η πανούκλα όμως δεν ξεχώριζε θρήσκευμα, χριστιανούς και μουσουλμάνους, έτσι ακολούθησε και ο αγάς που παρίστανε πως δε φοβάται.
Υποστήριζε μάλιστα πως «αυτό που ήρθε είναι ευλογία Θεού» και αν το γράφει το κισμέτ ας γίνει.
Τελικά το κισμέτ ήταν προβλέψιμο, έπεσε μέσα!!!”
…………. Εκατό πενήντα χρόνια μετά μπορεί και να μην άλλαξαν πολλά πράγματα. Οι άνθρωποι απεχθάνονται τον ορθολογισμό, την επιστήμη, κλείνουν τα μάτια στη σκληρή πραγματικότητα, διαβάζουν λιγότερο, παραιτούνται από τη διεκδίκηση στοιχειωδών πραγμάτων, επιλέγουν την ανάθεση σε άλλους, άτολμοι αποδέχονται τη μοίρα τους.
Με μια κουβέντα διώχνουν τον επιστήμονα γιατρό από το χωριό!
Και όσοι δεν δέχονται τη μοίρα τους, οι πρωτοπόροι, συμβιβάζονται με όλα αυτά;
Και τι κάνουν άραγε, μετά από αυτό το τραγικό αποτέλεσμα της Κυριακής, θα ρωτήσει ο κάθε λογικός άνθρωπος.
Κιοτεύουν; Αποσύρονται; Βλαστημούν; Μισούν τους γείτονες γιατί έπραξαν διαφορετικά, κάτι που συνηθίζεται στον οπαδικό πολιτικό στίβο; Τίποτα απ’ όλα αυτά.
Κλαίνε, στεναχωριούνται αφόρητα, ανθρώπινο είναι, μα στέκονται όρθιοι.
Γνωρίζουν πως η πολιτική πάλη και η ενεργή συμμετοχή, είναι μια διαχρονική κοινωνική κατάκτηση, ένα εργαλείο που δεν εγκαταλείπετε.
Κρατούν το κεφάλι ψηλά, όπως το είχανε πάντα, γιατί με εντιμότητα, συνέπεια και αξιοπρέπεια αντιμετωπίσανε τις χίμαιρες.
Έχουν όλοι τους σπουδάσει στο σχολειό της αδιάκοπης κοινωνικής πάλης, γνωρίζουν πως η ιστορία προσθέτει συνεχώς νέες σελίδες στο βιβλίο της, πως η ζωή δεν τελειώνει με ένα αρνητικό αποτέλεσμα, πως κάνει κύκλους.
Πως το πολιτικό σύστημα που διαχειρίζεται τη ζωή των ανθρώπων, στη συγκεκριμένη των “κακόμοιρων” ανθρώπων, με τη στήριξη- καθοδήγηση των “προστατών” και συμφερόντων, δεν αντιμετώπισε κανένα από τα προβλήματα που γεννά η παρατεταμένη του κρίση.
Προφανώς κι από αυτούς δεν έγιναν όλα καλά.
Προφανώς και έκαναν λάθη.
Όμως εκεί που δε λαθέψανε, ήταν που κράτησαν την αξιοπρέπεια τους ως παρακαταθήκη – υπόδειγμα για τους σκεπτόμενους ανθρώπους και γι’ αυτούς που δε θα διαλέξουν τη μόνιμη υποταγή ως στάση ζωής.
Και σε πείσμα όλων των αντιξοοτήτων θα συνεχίσουν.
Θα πάνε στη νέα κρίσιμη μάχη της 25/6 και θα ζητήσουν από όλους αυτούς που το λέει η καρδιά και η λογική τους να ξαναφέρουν τον γιατρό στο χωριό!
