Από το Facebook του Άρη Τόλιου
Υποψήφιου στον Β1 Βόρειο Τομέα Αθήνας
Με το ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για την Ρήξη
🔙 Είναι πολύ δύσκολο να αφήσεις πίσω σου το 2015. Τη χρονιά της ελπίδας. Τη χρονιά του Δημοψηφίσματος. Τη χρονιά που τα ενδεχόμενα ήταν ανοιχτά – αν όχι όλα, πολλά και πολύ περισσότερα από μια προδιαγεγραμμένη «φρίκη χωρίς τέλος» (φράση που κακώς αποδίδεται στον Μαρξ, ενώ απλώς ο ίδιος την παραθέτει από άλλον).
🔇 Για εμένα, δεν ήταν τόσο δύσκολο, κατάφερα σχετικά σύντομα να καταλάβω ότι με κρατάει πίσω και πρέπει να προχωρήσω. Εδώ μπορεί φυσικά να κρύβεται κάποιου είδους τραύμα που έχω υποτιμήσει, αλλά φαντάζομαι κάπου κάποια στιγμή κάτι θα είχε βρεθεί στο δρόμο μου, μπορεί και όχι, προχωράμε. Το επισημαίνω αυτό γιατί προσπαθώ, ειδικά σε περίοδο εκλογών να κάνω κριτική στο σήμερα, σε αυτό που όντως είναι κάποιος άλλος, όχι σε αυτό που ήταν ή θα μπορούσε να είναι.
⚠ Όμως, προτού περάσω σε αυτό, ομολογώ ότι κάνω λάθος. Και κακώς, ακόμα και μέσα στην πυκνότητα των τελευταίων ημερών πριν τις εκλογές, το προσπερνάω.
ℹ Ο Αντόνιο Γκράμσι, παρότι ο ίδιος ανήκει στην παράδοση των «μακιαβελικών» θεωρητικών (και ο Μακιαβέλι θύμα δυσφήμησης είναι με τη σειρά του, τέλος πάντων), ήταν πολέμιος σε μια αμοραλιστική προσέγγιση της πολιτικής και υποστηρικτής της σύνδεσης της με την ηθική.
Τόνιζε ότι το κύρος ενός νέου ιστορικού μπλοκ δεν μπορεί να βασίζεται αποκλειστικά στην υλική ή τυπικά ιδεολογική του υπεροχή – δηλαδή αν, για παράδειγμα, «έχει κόσμο» ή αν είναι πεπεισμένο ότι κατέχει το μονοπώλιο μιας κάποιας Αλήθειας (γκουχ γκουχ, ακούει κανείς εκεί έξω; ). Ένα μπλοκ που θέλει να αλλάξει τα πράγματα, όπως και να το εννοεί, πρέπει να έχει και ηθική νομιμοποίηση.
⁉ Έχει ηθική νομιμοποίηση ο ΣΥΡΙΖΑ;
❕ Εδώ κάπου θα μπει μια ένεση, ένα εμβόλιο, ένα υπόθετο, ένα υπογλώσσιο, ένα κάτι «ρεαλισμού». Και τι να γινόταν και τι να κάναμε και αχ και βαχ. Ο «ρεαλισμός» – ή για την ακρίβεια, κάτι άλλο μασκαρεμένο ως ρεαλισμός.
Δεν θα μπω στη διαδικασία για τι θα μπορούσε να είχε γίνει τότε, έχουν περάσει οκτώ χρόνια, έχουν ειπωθεί και γραφτεί όσα ήταν.
❗ Όμως, μιλώντας για ρεαλισμό, ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ αυτό που έγινε το καλοκαίρι του 2015 πήγε πίσω το κίνημα δεκαετίες, δίνοντας κακό παράδειγμα, τόσο σε άλλες χώρες, όσο και στην Ελλάδα.
❗ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ επίσης, η συνέχιση της άσκησης κυβερνητικής πολιτικής για τον ΣΥΡΙΖΑ απαιτούσε να πειστεί ο κόσμος ότι δεν υπήρχε ποτέ και καμία εναλλακτική, ότι όλοι είναι ίδιοι τελικά, ότι σημασία δεν έχει τι κάνεις αλλά αν το κάνεις… με πόνο ψυχής.
❗ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ, τους ηττημένους τους Δημοψηφίσματος τους ανέστησε, νομιμοποιώντας τους ως συνομιλητές και τα ψέματα τους ως αλήθειες, προκειμένου να βρεθούν οι ψήφοι για να περάσει το τρίτο μνημόνιο και μέσα σε αυτό να συνεχίσουν να τσακώνονται – μόνο που έτσι, άνοιξε δρόμο για την πιο εκδικητική σαδιστική κυβέρνηση.
❗ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ, τέλος, απαξίωσε, όχι μόνο τους αγώνες, αλλά και τους αγωνιστές και αγωνίστριες, ρεζιλεύοντας, λοιδωρώντας και εντέλει, διώκοντας τους και ποινικά.
🤞 Μακάρι, ωστόσο, να γινόταν η πολιτική με όρους παρελθόντος. Μακάρι όσα επαληθεύονταν να δικαιώνονταν κιόλας.
⏯ Όμως, πολύ πιο κρίσιμο – και εδώ πρέπει να σταθούμε κατά την άποψη μου – είναι τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματικά και όχι φαντασιακά, στο παρόν και όχι στο παρελθόν.
Βλέπετε, η επιλογή τότε της ηγεσίας του δεν ήταν τακτική υποχώρηση ή τακτικός ελιγμός ή τακτική γενικότερα, αλλά στρατηγική. Ήταν η ένταξη του σε ένα νέο μπλοκ, στο οποίο στοιχειώδη συνέπεια (απέναντι στους νέους εταίρους του) απαιτούσε νέα πολιτική – και φυσικά, άλλο κόμμα.
Και σε αυτό, στο να χωρέσει σε μια νέα κατάσταση, ο ΣΥΡΙΖΑ, λυπάμαι που τα λέω, τα πήγε περίφημα.
❓ Και τώρα;
Είπαμε δεν γίνεται με όρους παρελθόντος, αλλά γίνεται πολιτική χωρίς μνήμη;
🔴 Από το 2017, το μόνο που ακούμε ήταν «ο Μητσοτάκης παιδιά ο Μητσοτάκης». Προφανώς, ο Μητσοτάκης εντέλει γιατί κάποιον θα έβγαζε πρόεδρο η ΝΔ, προφανώς αυτός θα ήταν κάτι που εξέφραζε και ιδεολογικά μια αντιδραστική αντεπίθεση με τεράστιο χώρο να κινηθεί και προφανώς, ακόμα και η δυναμική της εναλλαγής κομμάτων στην εξουσία θα έφερνε κάποια στιγμή τον Μητσοτάκη στην κυβέρνηση.
🔴 Το πρόβλημα είναι ότι μετά από τέσσερα τέτοια χρόνια, στο τέλος της ημέρας, η πολιτική πρόταση αρθρώνεται στο πόσο κακός είναι ο Μητσοτάκης. Και αυτό είναι ψευδεπίγραφο για δύο λόγους, που βασικά έχουν να κάνουν με την απουσία υλικής βάσης (και ως εκ τούτου μεσαίας τάξης και ως εκ τούτου ζωντανού κεντρώου χώρου, εκτός από κάτι απομεινάρια του παρελθόντος).
🔲 Πρώτον, ότι η Αριστερά μόνιμα βρισκόταν για κάποιον διαολεμένο λόγο να απολογείται γιατί δεν συνεργάζεται με τον έναν για να φύγει ο άλλος (συνήθως η Δεξιά). Να το κλείσουμε παιδιά το μαγαζί άμα είναι έτσι, να μην σας ενοχλεί, λες και η Αριστερά βρίσκεται για να δίνει τις ψήφους που λείπουν.
🔳 Δεύτερον, ότι μια κυβέρνηση με λευκή επιταγή, με πρόγραμμα εντελώς ανεδαφικό, χωρίς θετικό πρόταγμα («τι να έρθει») αλλά μόνο με αρνητικό («τι να φύγει»), πολύ απλά θα γυρίσει την κλεψύδρα ανάποδα μέχρι «να ξανάρθει η Δεξιά» και πιθανότατα ακόμα χειρότερη. Και τότε τι θα γίνει; Τότε, θα ακούμε «ναι εντάξει σοβαρά το λέγαμε να φύγει ο Μητσοτάκης αλλά τώρα παιδιά, είναι ακόμα πιο σοβαρά σοβαρά σοβαρά τα πράγματα;».
🔴 Ενδιάμεσα, έγιναν εκλογές, άλλαξε η κυβέρνηση αλλά ακόμα ακούς κάτι απίθανες αιτιάσεις τύπου “τις εκλογές τις χάσαμε για την συμφωνία των Πρεσπών”.
Λυπάμαι πάρα πολύ αλλά όποιος πιστεύει ότι ο Μητσοτάκης πήρε το 2019 40% από “μακεδονομάχους” είναι έξω από κάθε είδους σοβαρότητα. Και καλό θα είναι να ψάξει γιατί μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πλήρωναν, ανεξαρτήτως εισοδήματος, γύρω στο 50% στο κράτος και με 100% προπληρωμή φόρου. Ή σε ποιους αφορούσε η επιδοματική πολιτική που βαφτίστηκε “αλληλεγγύη” με τα κριτήρια που υπήρχαν.
🔴 Με ποιο ειδικό ή ηθικό βάρος μπορεί, όχι να ζητάει (αυτό είναι θεμιτό), αλλά να απαιτεί συνεργασία και να εγκαλεί ο Τσίπρας που δεν τον παντρεύονται αυτόν, αλλά και τον Ανδρουλάκη μαζί; Ποιους ρε γαμώτο;
🔻 Το ΚΚΕ που έχει πάνω από έναν αιώνα ιστορία και έχει αντέξει σε πολύ πιο δύσκολους καιρούς;
🔺 Ή όσους έφυγαν συνειδητά από την πόρτα, αφήνοντας πίσω τους θέσεις (σε μια χώρα που συνέχεια ακούς πόσο μας λείπει η εντιμότητα, ναι, αυτό έγινε λοιπόν), ώστε να επιστρέψουν από το παράθυρο;
‼ Όχι λοιπόν. Ανάμεσα στο δίπολο που θα στηθεί, πρέπει να στηθεί ένας άλλος πόλος, ανταγωνιστικός «στα ίσα» απέναντι σε δύο – πράγματι ανόμοιες – πλευρές του προβλήματος. Και οι άνθρωποι πρέπει να πιστέψουν ότι μπορούν να πετύχουν νίκες και όχι να προστρέξουν με σκυμμένο το κεφάλι εκεί που δεν χρειάζεται.
Χρειαζόμαστε άλλο πράγμα πλέον.
⭕ Χρειάζεται άλλη λύση στη ληστεία στην ενέργεια – και όχι απλώς η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου στη «μικρή» ΔΕΗ, χωρίς να καταργηθεί το σκανδαλώδες Χρηματιστήριο Ενέργειας ή χωρίς να υπάρξει παρέμβαση στα καρτέλ καυσίμων.
⭕ Χρειάζεται άλλη λύση στις εξώσεις – και όχι να ζουν και να βασιλεύουν η πλατφόρμα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και οι νόμοι που επιτρέπουν στα funds να εξασκούν νόμιμα τα δικαιώματα τους απέναντι στη λαϊκή κατοικία.
⭕ Χρειάζεται άλλη λύση αντί του Υπερταμείου – τη μεγαλύτερη μεταφορά δημόσιας περιουσίας στην Ιστορία με αντίστοιχες δεσμεύσεις για δεκαετίες ακόμα.
⭕ Χρειάζεται άλλη λύση στο μεταναστευτικό – και όχι τα σύγχρονα κολαστήρια (π.χ. στη Μόρια), η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας και ο φράχτης του Έβρου.
⭕ Χρειάζεται άλλες διεθνείς σχέσεις και εξωτερική πολιτική – όχι αυτή η εμμονική πρόσδεση στις ΗΠΑ και στην ΕΕ, η πολεμοκαπηλία και η τάχα «εθνική άμυνα» μέσα στο ΝΑΤΟ.
⭕ Χρειάζονται νέοι νόμοι για τα εργασιακά. Για το ασφαλιστικό. Για το περιβάλλον, τις ανεμογεννήτριες που φυτρώνουν σε βουνοκορφές και τις εξορύξεις που θα γίνουν στο Αιγαίο. Για το τουριστικό μοντέλο και συνολικά, την παραγωγική ανασυγκρότηση. Για τις μικρές επιχειρήσεις που μπήκαν στο στόχαστρο εδώ και δέκα χρόνια, προκειμένου να γίνει χώρος για τις ξένες επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα εντάσεως κεφαλαίου. Για την παιδεία. Για την υγεία.
⭕ Χρειάζεται μια αντιπολίτευση ζωηρή και ζωντανή, όχι φοβική και άνευρη.
⭕ Χρειάζεται μια Αριστερά που να μην έχει ανάγκη να πέσει στα πόδια του Αντώναρου, του Γεωργούλη και της Τσαπανίδου ή του Μητροπολίτη Πειραιά στο Μαρινάκειο Ίδρυμα για να νικήσει.
🛑 Με λίγα λόγια: χρειάζεται κάτι άλλο από όσους, σπέρνοντας την ήττα, περιμένουν να θερίσουν νίκη.
👉 ΥΓ: δεν πρόκειται να μπω σε καμία διαδικασία να κρίνω ατομικά και έναν – έναν όσους είναι στον ΣΥΡΙΖΑ. Σαφέστατα ένα κόμμα είναι πρώτα και κύρια μια ομάδα ανθρώπων και επομένως, οι επιλογές, οι στάσεις, η φυσιογνωμία επιμερίζονται σε όλους ατομικά με διαφορετικό τρόπο, από την ηγεσία μέχρι τη βάση, ακόμα και τους ψηφοφόρους. Κανένας Τσίπρας δεν πήγε μόνος του το καράβι κάπου. Όμως, ένα κόμμα λειτουργεί και αναπαράγεται μέσα σε μια συγκεκριμένη ιστορική συνθήκη και παράλληλα, ως καθαυτό για τον εαυτό του ως οργανισμός. Επομένως, ναι, προφανώς υπάρχει, ακόμα και ενταγμένος, αυτό που ονομάζουμε «αριστερός κόσμος» στη συνείδηση και στον πολιτισμό του, που δεν «τα πήρε» σώνει και ντε ούτε «βολεύτηκε» κάπου. Μέχρι εκεί.
* Ευχαριστώ την Δίδα Φρούτα για τη δημιουργία της εικόνας
