Στα επόμενα ποστ, ένα κάθε μερικές μέρες, θα ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου γιατί η συγκεκριμένη περίοδος δεν μοιάζει με όλες τις άλλες, γιατί οι συγκεκριμένες εκλογές αποτελούν σταθμό που θα καθορίσει εξελίξεις στο μετά, αλλά και γιατί είναι ζήτημα αξιοπρέπειας αυτή τη μάχη να τη δώσουμε ενεργητικά – με την ίδια όρεξη και πάθος, όπως όσες έλαβαν χώρα τα προηγούμενα χρόνια.
Από όλες τις παραμέτρους και συνιστώσες της φράσης «στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημοκρατία», από όλες τις «πληγές» στο σώμα της, είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι η χειρότερη είναι τα ΜΜΕ.
Στην περίοδο των ύστερων μνημονίων (αφού αυτά δεν έφυγαν ποτέ), τα ΜΜΕ, έτσι κι αλλιώς υπόθεση συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομίλων από την αυγή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα ψηφιακά, έφτασαν σε νέα επίπεδα προπαγάνδας. Προστατεύοντας κατά προτεραιότητα τα συμφέροντα της εγχώριας ελίτ, όλο και πιο έντονα όσο αυτή, ασθενική μόνιμα ούτως ή άλλως, αποδυναμωνόταν, κατέληγαν να ενοχοποιούν έναν ολόκληρο λαό την ώρα που – υποτίθεται – του πρόσφεραν ενημέρωση.
Όσοι όμως πιστεύαμε πως στο δημοψήφισμα του 2015 «έπαιξαν τα ρέστα τους» και έχασαν, κάναμε ένα τεράστιο λάθος. Μαζί με την ανάταξη των ηττημένων πολιτικών δυνάμεων του «ΝΑΙ» – για το οποίο φέρει ακέραιη ευθύνη ο Αλέξης Τσίπρας – ήλθε το φιάσκο του νόμου Παππά το 2016, για να δώσει ξανά βήμα σε όλες εκείνες τις απαίσιες φωνές που έσκουζαν και γάβγιζαν στον καιρό των μνημονίων.
Όσο εγγυητές της «συνταγματικής ομαλότητας» ήταν οι πολιτικοί αρχηγοί που συνεδρίασαν υπό τον ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλο στις 6 Ιουλίου του 2015, άλλο τόσο εκφραστές της «ελευθερίας του λόγου» ήταν συγκεκριμένοι καναλάρχες και υπαλληλίσκοι τους στις 26 Οκτωβρίου 2016.
Ή για να το πω ανάποδα (και λιγότερο σαρκαστικά): αν το καλοκαίρι του 2015 νεκραναστήθηκαν τα χρεοκοπημένα πολιτικά ζόμπι, το φθινόπωρο του 2016 ανέκτησαν τη φωνή τους. Καμία προσπάθεια, για όσους καταλαβαίνουν, να μπει τάξη και κανόνες στο τοπίο των ΜΜΕ – απλά μια ξεπατικωμένη συνταγή από άλλες εποχές που επιχειρείται να εφαρμοστεί μωροφιλόδοξα.
Από εκεί και πέρα, όλα πήραν το δρόμο τους. Η ολική επαναφορά της «μητσοτακικής» Δεξιάς συνοδεύεται με τη χειρότερη, βρωμερότερη προπαγάνδα που – τουλάχιστον εγώ – έχω ζήσει. Στα χιόνια έφταιγαν αυτοί που βγήκαν από τα σπίτια τους χωρίς αλυσίδες, στα Τέμπη ο σταθμάρχης, στην αισχροκέρδεια των διυλιστηρίων ο Πούτιν, στα πλημμυρισμένα και άφωτα πανεπιστήμια η ανομία, στον κορονοϊό οι ψεκασμένοι, ενώ στις πυρκαγιές ευτυχώς δεν θρηνήσαμε νεκρούς.Θυμάμαι να παραμιλάω κάποια στιγμή και να αναφέρω ότι όταν μεγάλωνα υπήρχαν οι φιλοκυβερνητικές, πασόκικες συνήθως εφημερίδες και τα φιλοκυβερνητικά κανάλια που κυριαρχούσαν, αλλά υπήρχαν και μερικά μεγάλα δεξιά, αντιπολιτευόμενα μέσα. Τέτοια μονοφωνία, σε βαθμό γελοιότητας και… κομψότητας, δεν έχω ξαναδεί
Αλλά τέλος πάντων αυτά είναι μόνο στο επίπεδο της προπαγάνδας.
Αυτό που διαφοροποίησε τόσο πολύ την τελευταία τετραετία ήταν όλα αυτά που αναφέρουν στο εξαιρετικό podcast τους (link: https://rb.gy/81g4b) η Τζένη Τσιροπούλου και ο Κωνσταντίνος Πουλής και αξίζει να αφιερώσετε έξι μισάωρα όλα κι όλα για να ακούσετε: η λογοκρισία και χειραγώγηση, ο ασύδοτος χρηματισμός μέσων και δημοσιογράφων μέσω της «λίστας Πέτσα», οι παρακολουθήσεις και στοχοποίηση δημοσιογράφων, οι εκφοβιστικές μηνύσεις SLAPP και φυσικά η δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ που αποσιωπήθηκε και θάφτηκε.
Σαν μια πινακίδα που στέκει περήφανα σε επαρχιακό δρόμο, με δεκάδες τρύπες από σφαίρες να προειδοποιούν όποιον την πλησιάζει για το τι τον περιμένει. Αυτό είναι η ελληνική δημοσιογραφία (φυσικά στην πλειοψηφία της).
Με λίγα λόγια, η περίφημη 108η θέση στην ελευθερία του Τύπου. Αυτή που πριν μερικές μέρες, έγινε 107η, επειδή… έπεσε το Τσαντ!
107η στον κόσμο και τελευταία στην ΕΕ, σύμφωνα με τους Reporters United.
Τελευταία ανάμεσα στις συμμετέχουσες στην έρευνα του Ινστιτούτου Reuters για την ανεξαρτησία των ψηφιακών ΜΜΕ από πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα.
Μύδροι από ξένους δημοσιογράφους, ακόμα και από μεγάλα αναγνωρισμένα μέσα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Και η απάντηση της κυβέρνησης;
Αναξιόπιστες όλες οι έρευνες αποφαίνονται οι ημιμαθείς αντιεπιστήμονες του Μαξίμου – άσχετα αν γίνονται αποδεκτοί από θεσμούς πολύ πιο σοβαρούς από της ελληνικής Πολιτείας.
Προβοκατόρικα τα μεγάλα ΜΜΕ που τα διαβάζουν δεκάδες εκατομμύρια και καταγγέλουν τη χειραγώγηση της πληροφόρησης – νομίζει κανείς πως είμαστε χώρα ή έχουμε κυβέρνηση χωρίς συμμάχους, όπου όλοι μας επιβουλεύονται.
Εχθροί της Ελλάδας οι ξένοι δημοσιογράφοι που κάνουν «ενοχλητικές» ερωτήσεις για τα pushbacks στο Αιγαίο – κανένα πρόβλημα με τις απειλές για τη ζωή τους και τη δολοφονία χαρακτήρα.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα στο παιχνίδι, το οφείλει όχι στην αντιπολίτευση που δεν έκανε, αλλά – σχεδόν αποκλειστικά – πρωτίστως στην ντροπή της δημοκρατίας στην Ελλάδα και δευτερευόντως σε ένα τριτοτέταρτο πολιτικό προσωπικό που νομίζει πως μπορεί να κάνει ότι γουστάρει με τις ζωές και τα εισοδήματα των πολιτών (που τους θεωρεί και υπηκόους, παρεμπιπτόντως).
Δεν προτρέχω όμως – αυτά, σε επόμενο ποστ.
ΥΓ: κάτι που εκτίμησα στο ΜέΡΑ25 από την περίοδο που δεν συμπορευόμασταν εκλογικά και δεν υπήρχε καν τέτοια συζήτηση είναι ότι για πρώτη φορά στα έδρανα της Βουλής και σε κανάλια, ο όρος «μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα» απέκτησε πρόσωπο και ακούστηκαν επιτέλους τα ονόματα. Μαρινάκης. Αλαφούζος. Σαββίδης. Μελισσανίδης. Βαρδινογιάννης.
Μπράβο στην επιμονή τους – και ειδική μνεία στον βουλευτή Κλέωνα Γρηγοριάδη που είμαστε συνυποψήφιοι στη Β1 Βόρειου Τομέα και τα λέει από το 2015 – να είναι τα βατράχια στο βάλτο που χτυπιούνται με τα βουβάλια και όχι αυτά που την πληρώνουν όταν τσακώνονται τα τελευταία.
Ο Άρης Τόλιος είναι υποψήφιος με το ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη στον Β1 Βόρειο Τομέα Αθήνας
* Ευχαριστώ την Δίδα Φρούτα για τη δημιουργία της εικόνας
