Εργατική Πρωτομαγιά: Το 8ωρο δεν χαρίστηκε, κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα
Η φετινή Πρωτομαγιά συμπίπτει με την προεκλογική περίοδο.
Όσα διεκδίκησαν οι εργάτες και οι εργάτριες το 1886 στο Σικάγο είναι το επίδικο αυτών των εκλογών. 8 ώρες δουλειά- 8 ώρες ξεκούραση- 8 ώρες ελεύθερος χρόνος.
Ο κόσμος της δουλειάς στην Ελλάδα έχει βιώσει τα τελευταία 13 χρόνια μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαιώματα του. Το 8ωρο αποτελεί άπιαστο όνειρο και με τον ν. Χατζηδάκη έχει πλέον καταργηθεί και επίσημα.
Ακόμα και ο υπόλοιπος χρόνος που απομένει μετά την δουλειά είναι ένας διαρκής ανήφορος: ο μισθός δεν επαρκεί ούτε για τα στοιχειώδη στο σούπερ μάρκετ, ο ελεύθερος χρόνος περιορίζεται αναγκαστικά εντός του σπιτιού, ενώ το άγχος για το πώς θα βγει ο μήνας, επιβαρύνει τη ψυχική υγεία όλων μας.
Η φετινή Πρωτομαγιά μας θυμίζει αυτά για τα οποία παλεύουν οι εργαζόμενοι σε όλο τον πλανήτη, εδώ και πάνω από 100 χρόνια.
Όμως, η επικαιρότητα της Πρωτομαγιάς δεν συνίσταται απλά στην υπενθύμιση. Η τετραετία Μητσοτάκη αποτέλεσε ίσως την πιο σκληρή ταξική επίθεση που υπέστη ο κόσμος της δουλειάς και η νεολαία, κατά την Μεταπολίτευση.
Ταυτόχρονα όμως, ήταν και περίοδος αγώνων: ενάντια στον αυταρχισμό και την καταστολή, ενάντια στην απαξίωση του δημοσίου συστήματος υγείας, ενάντια στο σχολεία των αποκλεισμών και το πανεπιστήμιο της αστυνομοκρατίας, ενάντια στην λεηλασία του περιβάλλοντος.
Εργαζόμενοι από σειρά κλάδων και εργασιακών χώρων, πάλεψαν για τα δικαιώματα τους, διεκδίκησαν αυξήσεις μισθών και υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, υπερασπίστηκαν επαγγελματικά δικαιώματα, έκαναν απεργίες ενάντια σε απολύσεις.
Η E-Food, η Μαλαματίνα, η Cosco έδειξαν σε όλο τον κόσμο της δουλειάς ότι η ταξική αλληλεγγύη, η οργάνωση και ο αγώνας είναι ζωντανά και μπορούν να πετύχουν νίκες, μπορούν να μπλοκάρουν τη εργοδοτική ασυδοσία, μπορούν να κατοχυρώσουν εργασιακά δικαιώματα.
Πολύ περισσότερο, μετά το έγκλημα στα Τέμπη, φάνηκε ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες που γέμισαν δρόμους και πλατείες σε όλη την Ελλάδα, δεν πρόκειται να μείνουν σιωπηλοί όσο η το εισόδημα των εργαζομένων, ο δημόσιος πλούτος και το περιβάλλον λεηλατείται. Οι νέοι και οι νέες που ήταν στην προμετωπίδα των διαδηλώσεων δείχνουν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να καθίσουν στην άκρη όσο το μέλλον τους διαρκώς υποθηκεύεται, όσο η ζωή τους σε αυτόν τον τόπο φαίνεται να παραμένει χωρίς προοπτική.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση του εισοδήματος και της ζωής των εργαζομένων, ο αγώνας για να χτιστεί ξανά ένα μέλλον για την νεολαία στην χώρα είναι αγώνας που κρίνεται και στις 21 Μάη. Βέβαια, δεν κρίνεται στην εκλογή κυβέρνησης. Τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία δεν είναι ίδια. Όμως δεν διαφέρουν στον πυρήνα της πολιτικής τους: δεν μπορούν και δεν θέλουν να βελτιώσουν την ζωή του κόσμου της δουλειάς. Δεν μπορούν και δεν θέλουν να δώσουν μέλλον στους νέους και τις νέες. Η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη το απέδειξε με τις πολιτικέ που εφάρμοσε προς όφελος της ολιγαρχίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, όσο και αν επικαλείται ότι «αυτήν τη φορά θα είναι αλλιώς», δεν μπορεί να εγγυηθεί καν τα στοιχειώδη:
-
- – Πως θα μειωθούν οι λογαριασμοί, αν το Χρηματιστήριο Ενέργειας των 5 ολιγαρχών μείνει στην θέση του;
- – Πως θα υπάρχουν δωρεάν και ασφαλείς μεταφορές, χωρίς κρατικοποίηση του ΟΣΕ;
- – Πως θα προστατευθεί η λαϊκή κατοικία, αν δεν υπάρξει προστασία της α’ κατοικίας και σεισάχθεια των κόκκινων δανείων;
- – Πως θα χρηματοδοτηθούν οι κοινωνικές δαπάνες για υγεία, παιδεία ή οι δημόσιες επενδύσεις, αν δεν επιβληθεί φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο για να υπάρξουν δημόσια έσοδα;
- – Πως θα σταθεί στα πόδια της η χώρα, όταν η αποπληρωμή του χρέους απαιτεί ξανά ματωμένα πλεονάσματα από το 2024;
- – Πως θα σταθεί στα πόδια του ο κόσμος της δουλειάς, αν δεν επανέλθουν οι Συλλογικές Συμβάσεις ως φραγμός απέναντι στην ασυδοσία της εργοδοσίας;
Η φετινή Πρωτομαγιά πρέπει να μας θυμίσει τα κριτήρια με τα οποία οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες αποφασίζουν για το μέλλον τους. Το 8ωρο δεν χαρίστηκε, κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα. Ας αναρωτηθούμε που θα βρισκόμασταν αν τόσες γενιές εργαζομένων πριν από εμάς, επέλεγαν είτε να κοιτάξουν την δουλειά τους επειδή «ο κόσμος δεν αλλάζει», είτε απλά περίμεναν να έρθει στα πράγματα το μικρότερο κακό.
Η Πρωτομαγιά συμβολίζει τη Ρήξη με τον κόσμο της εκμετάλλευσης, με τον κόσμο της ασυδοσίας των εργοδοτών και του κεφαλαίου, με την απάθεια και την μοιρολατρία.
Ρήξη, γιατί όλα μπορούν να πάνε αλλιώς.
Συγκέντρωση Δευτέρα 1 Μάη στις 11.00 στη διασταύρωση Σταδίου και Παπαρρηγοπούλου
