1) Κυρίαρχη, σε αυτή την κατάσταση, είναι η αντιπαράθεση που κατευθύνεται από τις ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας, σημαντικότερου ενεργειακού «παίκτη» στην περιοχή της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, με βασικό στόχο τον περιορισμό της ροής των ρωσικών υδρογονανθράκων και, κυρίως, του ρωσικού φυσικού αερίου στις χώρες της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης.
Το πρόσχημα που χρησιμοποιείται είναι η δήθεν «ενεργειακή ανεξαρτησία» των χωρών της Ευρώπης. Σε αντίβαρο οι ΗΠΑ προτείνουν προς τις χώρες της Ευρώπης και ειδικότερα της ΕΕ την αγορά που δικού τους, κατά πολύ ακριβότερου και οικολογικά επιζήμιου σχιστολιθικού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG). Στην προσπάθειά τους αυτή οι ΗΠΑ ενεργοποιούν κάθε διαθέσιμο μέσο πίεσης: Έτσι βλέπουμε πχ τη Δανία να εμποδίζει την ολοκλήρωση του κατά 80% ολοκληρωμένου αγωγού Nord Stream-2, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να αποφασίζει τον περιορισμό, για τη ρωσική Gazprom, της χρήσης του δικτύου Opal, βρίσκεται εντός του εδάφους της Γερμανίας και συνδέει τους δύο αγωγούς Nord Stream με το δίκτυο αγωγών της Κεντρικής Ευρώπης και ταυτόχρονα να προωθούνται «εναλλακτικές» πηγές ενέργειας, όπως το φυσικό αέριο του Αζερμπαϊτζάν (το οποίο, ωστόσο, δεν επαρκεί ούτε κατά διάνοια για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της Ευρώπης) ή ετερόκλητες, δήθεν «στρατηγικές» συμμαχίες, όπως ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου, που συμπεριλαμβάνουν μεταξύ άλλων την αξιοποίηση του φυσικού αερίου που βρίσκεται στα «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ και τα οποία αποτελούν επίσης στόχο της τουρκικής επιθετικότητας στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου.
(2) Στην Ανατολική Ευρώπη κυρίαρχο θέμα παραμένει η εσωτερική κατάσταση στην Ουκρανία και στη νοτιοανατολική περιοχή του Ντονμπάς, όπου οι ντόπιοι κάτοικοι έχουν ανακηρύξει την ανεξαρτησία τους μέσα από δύο κρατικές δομές, τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, υπό την ενιαία ονομασία «Νεορωσία». Ο εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται εδώ και 5μιση χρόνια με ευθύνη του ουκρανικού νεοφασιστικού καθεστώτος, που βρίσκεται στην εξουσία από τις 22/2/2014, έχει πάρει τη ζωή περίπου 15 χιλιάδων κατοίκων της περιοχής, τα 2/3 εκ των οποίων ήταν άμαχοι. Επίσης, πάνω από 100 χιλιάδες κάτοικοι έχουν τραυματιστεί (αρκετοί από αυτούς έχουν, πλέον, μόνιμη αναπηρία), ενώ οι δυνάμεις του τακτικού ουκρανικού στρατού μαζί με παραστρατιωτικά νεοναζιστικά «τάγματα θανάτου» καταστρέφουν συστηματικά τις ειρηνικές υποδομές της περιοχής (σχολεία, νοσοκομεία, υδραγωγεία, ηλεκτρικούς σταθμούς κλπ). Οι ειρηνευτικές συνομιλίες της λεγόμενης «τετράδας της Νορμανδίας» (Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία, Ουκρανία) και οι Συμφωνίες του Μινσκ (1 και 2) έχουν αποδώσει ελάχιστους καρπούς, εξαιτίας της επιμονής των ουκρανικών ηγεσιών (παλιάς υπό τον Π. Ποροσένκο και νέας υπό τον Βλ. Ζελένσκι) να μην εφαρμόζουν όσα έχουν υπογράψει, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την υποχρέωση για απομάκρυνση των στρατιωτικών τους δυνάμεων από τη γραμμή πυρός, υπό την παρακολούθηση και την αιγίδα του ΟΑΣΕ (Οργανισμού για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη).
