Αύριο 23 Δεκεμβρίου 2022 κλείνει ένας χρόνος από το θάνατο του συντρόφου Θανάση Μπαρτσώκα π. δημάρχου Καισαριανής που πέθανε 23 Δεκεμβρίου και κηδεύτηκε 28 Δεκεμβρίου 2021..
Με την ευκαιρία και την υπενθύμιση αυτή αναρτούμε υλικά,κείμενα και φωτογραφίες, από το πολιτικό μνημόσυνο του συντρόφου Θανάση Μπαρτσώκα , της συντρόφισσας Κατερίνας Γιαννάκη και του συντρόφου Μάξιμου Μπόλα που έγινε και για τους τρεις στο Δημαρχείο της Καισαριανής στις 6 Νοεμβρίου 2022
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ
ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΡΤΣΩΚΑ – ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗ – ΜΑΞΙΜΟΥ ΜΠΟΛΑ
Φίλοι και σύντροφοι
Σας ενημερώνουμε, ότι πραγματοποιήθηκε στις 6 Νοεμβρίου όπως είχαμε προγραμματίσει στο Δημαρχείο της Καισαριανής, το πολιτικό μνημόσυνο των παραπάνω συντρόφων μας,με την παρουσία των συγγενών τους, αλλά και πολλών δεκάδων φίλων και συντρόφων, που παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες, ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή μας.
Για τους συντρόφους μας τοποθετήθηκαν με την σειρά οι, Χρήστος Βοσκόπουλος, Δήμαρχος Καισαριανής, Κίμων Αναστασιάδης, Νίκος Γεωργακάκης, Δημήτρης Στρατούλης, Σπύρος Τζιώκας, Χρήστος Παπαδόπουλος, Δέσποινα Σπανού, Γιάννης Τόλιος και οι, Γιώργος Πεπόνης, Πρόεδρος Πανελληνίου Συλλόγου Συνταξιούχων ΕΛΤΑ και Προκόπης Γκουγιάνος, εκπρόσωπος της Διοίκησης της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας.
Όλοι οι ομιλητές, στάθηκαν με σεβασμό στη μνήμη τους, εξιστορώντας τη ζωή και τη δράση τους, τους αγώνες τους και την κοινή μας πορεία.
Σε ότι μας αφορά, θεωρούμε ότι εκπληρώνοντας το χρέος μας απέναντί τους, τιμήσαμε με τον καλύτερο τρόπο την μνήμη τους, τιμώντας συγχρόνως στο πρόσωπό τους, όπως αναφέραμε και στην πρόσκλησή μας, μια γενιά αγωνιστών της αριστεράς και του Αριστερού Ρεύματος, με προσφορά χρόνων, που με σιγά -σιγά φεύγει. Μια γενιά που κράτησε ψηλά τις αξίες και τα οράματα για τον Σοσιαλισμό, πραγματοποιώντας τις δικές της «εφόδους στον ουρανό» στον καιρό μας. Γι’ αυτό και στις αναφορές του Προεδρείου, συμπεριλάβαμε και τους πρόσφατα θανόντες από άλλες περιοχές συντρόφους μας, όπως τους Ανέστη Ταρπάγκο και Μυρσίνη Αθανασιάδου από την Θες/νίκη, τον Άγγελο Κολώνια από την Ξάνθη, τον Δημήτρη Γρέβια από την Άρτα και τον Δημήτρη Σπαρτινό από την Πάτρα.
Θα είναι πάντα στην καρδιά μας.
Οι φίλοι και σύντροφοί τους
ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΣΗ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΟ ΜΑΞΙΜΟ
του Χρήστου Παπαδόπουλου
ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΣΗ
Με καταγωγή από τη Μακρακώμη ο Θανάσης Μπαρτσώκας είναι νεαρός μαθητής, όταν έρχεται στην Αθήνα σε ηλικία 13 χρονών , στο Παγκράτι .Στη συνέχεια τον βρίσκουμε φοιτητή του Μαθηματικού στην Πάτρα να συμμετέχει στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από τις γραμμές της ΑΝΤΙΕΦΕΕ και της ΚΝΕ και ως νεαρός μαθηματικός στέλεχος του ΚΚΕ στην αγαπημένη του, μετέπειτα,ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ. Είναι η εποχή που η επανάσταση της Κούβας δεν είναι μακρινό γεγονός , η εξέγερση του Πολυτεχνείου συγκινεί και επηρεάζει το κίνημα . Η ήττα του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού με το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ δημιουργεί έναν αέρα αισιοδοξίας. Ο σοσιαλισμός θεωρούνταν μια επίκαιρη και διαθέσιμη επιλογή , παρά μια ομιχλώδης ονειροπόληση κάποιου μακρινού μέλλοντος. Σε ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον η Καισαριανή διαθέτει μια ισχυρή πολιτική και αυτοδιοικητική προσωπικότητα, τον Παναγιώτη Μακρή, και εξίσου σημαντικό μια ομάδα νεαρών στελεχών του ΚΚΕ που εμφυσούν αυτό τον ενθουσιασμό, την αισιοδοξία και το ριζοσπαστισμό στην επεξεργασία των πολιτικών παρεμβάσεων στο δήμο της Καισαριανής. Βάζουν ζητήματα Πολιτισμού (Δημοτικό Θέατρο Καισαριανής κ.α.) , εξασφάλισης και αξιοποίησης δημόσιων χώρων , εξασφάλιση ποιοτικής κατοικίας με οργανωμένη δόμηση σ’ ένα σύγχρονο και αναβαθμισμένο πολεοδομικό περιβάλλον με την ευθύνη και συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου. Σε αντίθεση με την Καραμανλική πεπατημένη , από τη δεκαετία του ’50, εφαρμογή της αντιπαροχής. Ο Θανάσης διαδραματίζει έναν ουσιαστικό και καθοριστικό ρόλο σε αυτή την ομάδα και είναι ο συνδετικός της κρίκος. Η συμβολή του είναι ουσιαστική στην κατάληψη του Σκοπευτηρίου το 1983 για την αποβολή της Σκοπευτικής Εταιρείας και την απόδοση του χώρου στον Καισαριανιώτικο Λαό με τη δημιουργία Πάρκου , ανάδειξη του χώρου των εκτελέσεων σε παγκόσμιο σύμβολο αντιφασιστικής πάλης με την ιστορική του αξία. Αξίες που έχει ανάγκη η σημερινή εποχή. Η δεκαετία του ’80 ήταν η άνοιξη του δήμου Καισαριανής . Ήταν αυτές οι πολιτικές που τον έκαμαν σημαία της αριστεράς, και όχι μόνο, στο χώρο της αυτοδιοίκησης. Η συμμετοχή πλέον του Θανάση στην αυτοδιοίκηση είναι δεδομένη με την εκλογή του στο δημοτικό συμβούλιο και στη συνέχεια την εκλογή του ως πρόεδρος αυτού. Είναι χαρακτηριστική η εμπιστοσύνη και η επιμέλεια που δείχνει για τη νεολαία και ιδιαίτερα τη μαθητική με πολιτικές παρεμβάσεις που τις ονόμαζε Κύμα Νεολαίας.
Μέσα από ένα πολιτικό περιβάλλον που το χαρακτηρίζει η συλλογική σκέψη και η δράση, ανατέλλει ο αυτοδιοικητικός Θανάσης. Ανατέλλει ο πολιτικός Θανάσης Μπαρτσώκας. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 διαδέχεται τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο στην προεδρία του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου και το 1990 εκλέγεται για πρώτη φορά Δήμαρχος , διαδεχόμενος τον Παναγιώτη Μακρή που τον πρότεινε . Θα ακολουθήσουν στη συνέχεια άλλες δυο επανεκλογές του. Από την αρχή γίνεται αισθητή η φρεσκάδα και ο ριζοσπαστισμός της σκέψης και του λόγου του . Είναι χαρακτηριστική η εξαιρετική παρουσία του σε κοινή εκδήλωση υποψηφίων δημάρχων της Αριστεράς στο χώρο των Αθηνών με τη συμμετοχή του Θ. Κατριβάνου και άλλων, στο γήπεδο του Φωκιανού . Ο Θανάσης , όπως όλοι μας , έζησε την κατάρρευση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης με όλες τις συνέπειες που είχε στο αριστερό κίνημα και μια από αυτές ήταν και η διάσπαση του ΚΚΕ το 1991.
Η ήττα αυτή ήρθε να επιβαρύνει την αριστερά με την πολιτική μελαγχολία που υπήρχε από την εποχή της Εθνικής Αντίστασης και του εμφυλίου , την εποχή της δεκαετίας του ’60 με το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Δεν σημαίνει απόδραση , παραίτηση , στασιμότητα. Ξυπνά τη μνήμη των νικημένων με τις ανεκπλήρωτες ελπίδες του παρελθόντος , με την προσδοκία να ζωντανέψουν ξανά. Να διασώσουν την ανάμνηση των εμπειριών του παρελθόντος για να τις παραδώσουν στο μέλλον ξεκινώντας γόνιμο διάλογο με νέα ρεύματα σκέψης και κριτικής . Ο Θανάσης με συνέπεια κινήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση. Πάντα επεδίωκε τις ευρύτερες συναινέσεις και συμπράξεις χωρίς να χάνει το ριζοσπαστισμό του . Για το Θανάση ,αυτοδιοίκηση είναι η ζωή , οι άνθρωποι , η φροντίδα των παιδιών και των νέων ανθρώπων . Για το Θανάση η αυτοδιοίκηση δεν είναι εταιρικό σχήμα με επιχειρησιακά σχέδια και αποδόσεις αλλά η επιβίωση και η ευημερία των κατοίκων. .Είναι η αποκέντρωση και η ουσιαστική συμμετοχική διαδικασία . Γι’ αυτό ο Θανάσης κρίθηκε και χαρακτηρίστηκε ως λαϊκός δήμαρχος .
Ο Θανάσης Μπαρτσώκας ύψωσε φωνή για την απλή αναλογική ,για το σαθρό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για την ανατροπή των πολιτικών που δολοφονούν τα ανθρώπινα όνειρα.
Αγωνιζόταν όπως έγραφε: «Για το δικαίωμα της πρόσβασης στην αξιοπρέπεια και στα απλά ανθρώπινα όνειρα» και συνέχιζε «Η υπόθεση του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής κρύβει ένα μυστικό.Το μυστικό είναι ότι για να διαιωνιστούν οι πολιτικές που «δολοφονούν» τα ανθρώπινα όνειρα πρέπει να εξαφανιστούν ή να υποβαθμιστούν τα σύμβολα των αγώνων και της αντίστασης.»
Σήμερα μετά από χρόνιους αγώνες του λαού της Καισαριανής και των δημοτικών αρχών της πόλης έχει αποδοθεί στους κατοίκους όλης της Αθήνας ως σύμβολο αντίστασης απέναντι στο φασισμό και τον πόλεμο. Σύμβολο του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία , για την ειρήνη και τη δημοκρατία , για τη χειραφέτηση του ανθρώπου , την κοινωνική πρόοδο και το σοσιαλισμό.
Ο Θανάσης εξέφραζε την ανησυχία , στο κείμενο του «Στόχος η φθορά των συνειδήσεων», ότι η αστική ελίτ θα προσπαθήσει να απενεργοποιήσει την ιστορική μνήμη απορρίπτοντας τη στράτευση των εκτελεσθέντων και να το παρουσιάσουν σαν πολιτιστικό καταναλωτικό προϊόν. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πούμε ότι από την αρχή αυτού του αγώνα η Σκοπευτική Εταιρία έσυρε τους κατά καιρούς δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους στα δικαστήρια.Το 2014 η Σκοπευτική , ενώ ο Θανάσης πλέον δεν είναι αιρετός , απέσπασε καταδικαστική απόφαση για το Θανάση Μπαρτσώκα . Οι αστοί δεν ξεχνάν και δεν χαρίζονται ποτέ.
Ο Θανάσης προσπαθεί να επαναφέρει στη μνήμη αγώνες του παρελθόντος προσανατολισμένους στο μέλλον. Προσπαθεί να βρει το νήμα του Άρη Βελουχιώτη που συνδέει την καλύβα της Σπερχιάδας με το καφενείο του Κιολπέ στην Καισαριανή και τα βουνά της Ρούμελης και της Ευρυτανίας.
Γράφει σε ένα κείμενό του, με έμμετρη διάθεση, για «Τις παρέες των φεγγαριών που μικραίνουν».«Υπάρχουν και θα μεγαλώνουν «παρέες» με παλιές και κυρίως με καινούργιες μορφές που έτσι σε κάποια στιγμή το φεγγάρι θα γίνει ολόγιομο.
Υπάρχουν πάρα πολλοί που αν και η ψήφος τους μπορεί να μη μας άρεσε μπορούν να είναι στις παρέες των φεγγαριών.Θα συνεχίσω όσο μπορώ να σεργιανάω.Θα διαβάζω ξανά και ξανά το «ένα παιδί μετράει τ΄ άστρα» έτσι γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι δεν προσέξαμε τα πουλιά δηλαδή τα νιάτα.Θα ξαναγεννηθούν λοιπόν παρέες όπως της πλατείας Μαβίλη,του Ελυζέ,και σε όλη την Ελλάδα».
Αυτό το Θανάση γνωρίσαμε, που αγαπούσε την όμορφη ζωή ,τις καλές παρέες, τα γλέντια και τις χαρές . Με τις ευαισθησίες του ,τις ανησυχίες του ,τα γραφτά του και τα έμμετρα, τις ουτοπίες για μια σοσιαλιστική κοινωνία ,που όπως έγραφε η Ρόζα Λούξεμπουργκ « Η νίκη του σοσιαλιστικού κινήματος όφειλε να ανθίσει στο έδαφος αυτών των ηττών»
Ο Θανάσης ήταν ο γείτονάς μας που μπορούσαμε να τον εμπιστευτούμε. Με τα προτερήματα του και τις αδυναμίες του. Τώρα που πέρασε η οδυνηρή στιγμή της απώλειάς του και πενθήσαμε ,τον επαναφέρουμε στη μνήμη δυναμικά συμφωνώντας μαζί του ότι: « για τον αγώνα όμως χρειάζεται και η έμπνευση και φυσικά τα όπλα.»
Με το Θανάση ήρθαμε κοντά το καλοκαίρι του 2015 μετά την υπογραφή της συμφωνίας για το τρίτο μνημόνιο συζητώντας μαζί του μέχρι τις πρωϊνές ώρες σε μια ταβέρνα στη Καισαριανή. Μετά το 2015 στη ΛΑΕ και από το 2017 από την κοινή μας παρουσία στην Κ.Ε. του Αριστερού Ρεύματος.
Μετά την ίδρυση της Μετωπικής Δράσης στη Λευκάδα από δυνάμεις του Αριστερού Ρεύματος, της Ανταρσύα ,του Εργατικό Αγώνα και ανένταχτους αγωνιστές, τον καλέσαμε το 2017 ως ομιλητή μαζί με τον Αλέκο Αναγνωστάκη, για να τιμήσουμε τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Με συγκίνηση θυμάμαι τον ερχομό του μαζί με τα αδέρφια του Λένα και Δημήτρη στην πετυχημένη εκείνη ενωτική εκδήλωση που έσμιγαν ξανά στην ίδια αίθουσα μετά από πολλά χρόνια τρία ρεύματα του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας που σε διαφορετικές περιόδους διαχωρίστηκαν από το ΚΚΕ.Τις κοινές συζητήσεις και προβληματισμούς με τους άλλους συντρόφους εκείνου του διήμερου.Από τους πρώτους και αυτός στην επίσκεψη του ΑΡ και της ΛΑΕ στη Μεσούντα της ¨Αρτας τον Ιούνιο του 2018 , επίσκεψη τιμής στο χώρο του μαρτυρίου και της θυσίας του ¨Αρη.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να μεταφέρω τους συντροφικούς χαιρετισμούς των συντρόφων από την Ήπειρο για την Κατερίνα Γιαννάκη και το Μάξιμο Μπόλα που θα μιλήσω στην συνέχεια.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Η Κατερίνα Γιαννάκη σύντροφος της ζωής και του αγώνα του Βασίλη Πριμικήρη και μητέρα του Τάσου.Από την Καλλονή της Πελοπονήσσου στον Ελαφότοπο των Ζαγορίων της Ηπείρου.Από την παραλία του ¨Αργους στην πόλη της Ρώμης.
Είναι αλήθεια ότι την Κατερίνα την γνώρισα απο το Βασίλη τα τελευταία χρόνια.
Μένουν σε μένα ζωντανές οι αναμνήσεις από τη χειμωνιάτικη βραδυά στους πρόποδες της Πάρνηθας,στους Θρακομακεδόνες που συζητούσαμε οι τρεις μας και ξεδιπλώθηκε η κοινή τους ζωή στη διάρκεια της δικτατορίας,από τη γνωριμία τους στη γραμματεία της σχολής του Πανεπιστήμιου της Ρώμης που σπούδασαν Ιατρική και η κοινή τους αντιδικτατορική αγωνιστική πορεία στην Ιταλία,μέσα από τις γραμμές της ΚΝΕ και του ΚΚΕ,μέχρι το 1974 και τις δεκαετίες που ακολούθησαν.
Η κοινή τους διαδρομή μετά το 1991 στο ΣΥΝ, το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΛΑΕ πάντα μέσα από τις γραμμές του Αριστερού Ρεύματος.
Η Κατερίνα εργάστηκε πολλά χρόνια στην Ιταλία ως δερματολόγος.
Παράλληλα ήταν σημαντική η πολιτική της δουλειά καθώς και του Βασίλη στον απόδημο Ελληνισμό.
Ακόμα ένα σούρουπο στην ταράτσα του ΤΙΤΑΝΙΑ με φόντο την Ακρόπολη μετά το 2015 ,την εποχή της ΛΑΕ,η αναλυτική της ενημέρωση για την κατάσταση της Αριστεράς στην Ιταλία,που ζούσε και δούλευε,την εποχή της πολυδιάσπασης και διάλυσης της και της ανόδου του κινήματος των « 5 αστέρων».Θα τη θυμόμαστε με συγκίνηση.
ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΞΙΜΟ
Ο Μάξιμος γιός της Αγγελικής και του Γιώργου Μπόλα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ¨Αρτα.
Ο πατέρας του με ενεργό ρόλο στην Εθνική Αντίσταση στην ¨Αρτα.
Η πρώτη ανάμνηση του Μάξιμου για την Εθνική Αντίσταση και τον Αρη όταν σε ηλικία 12 χρονών τον πήρε ο πατέρας του στη Μεσούντα τον Ιούνιο,που πήγαινε κάθε χρόνο με φίλους του και συναγωνιστές του Αρτινούς,για τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ.
Θυμάμαι την επίσκεψή μας εκείνο τον Αυγουστο του 2015 στα μελλοντικά πρώτα γραφεία της ΛΑΕ κοντά στην πλατεία Κάνιγγος ,πριν την ίδρυσή της,που είχε αναλάβει να βρει και βρήκε τελικά, όπως μου έλεγε ,μετά από ψάξιμο περίπου ενός μήνα.
Η τελευταία μέρα της ζωής του εκείνο το Σάββατο,μια βδομάδα μετά το θάνατο της Κατερίνας.Είχε κατέβει στο Μενίδι εκεί στις αρχές Ιουνίου μετά από δύο βαρειές εγχειρήσεις.Μιλήσαμε το πρωί για το Δημήτρη Γρέβια που έφυγε από τη ζωή την προηγούμενη μέρα.
Εκείνο το Σάββατο ήπιε τον καφέ του με το Βασίλη το Γιολδάση και τη γυναίκα του Λένα,μετά έκαμε το πρώτο του μπάνιο στα νερά του Αμβρακικού.
Το απόγευμα ξεκίνησε μόνος του από το Μενίδι να κατεβεί στην ¨Αρτα και η πορεία αυτή,μέσα στο αυτοκίνητό του,μετατράπηκε ξαφνικά σε πορεία αγωνίας και θανάτου,προς το Νοσοκομείο της ¨Αρτας που δεν πρόλαβε να φθάσει.
Οι δύο σήμερα τιμώμενοι σύντροφοι και η συντρόφισσα προέρχονται από το κομμουνιστικό ρεύμα που αποσπάστηκε από το ΚΚΕ ,μετά τη διάσπασή του το 1991, και πορεύτηκε ως Αριστερό Ρεύμα στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ,στο ΣΥΡΙΖΑ και στη ΛΑΕ για τριάντα περίπου χρόνια ως σήμερα.
Και οι τρείς τους αγωνίζονταν ως το τέλος για μια Αριστερά, ριζοσπαστική,ταξική και ανατρεπτική που επιμένει και σήμερα.
Μας άφησαν νωρίς ,θα τους θυμόμαστε !!!!
Σημείωση: Η παρέμβαση του Χρήστου Παπαδόπουλου από την οργανωτική επιτροπή του πολιτικού μνημόσυνου για τους Θ.Μπαρτσώκα,Κ.Γιαννάκη και Μ.Μπόλα έγινε στο Δημαρχείο της Καισαριανής στις 6 Νοεμβρίου 2022.Τα στοιχεία για τη ζωή και δράση του Θ. Μπαρτσώκα συλλέχτηκαν από συντρόφους και φίλους τους οποίους ευχαριστούμε.
Βιογραφικό – Λίγα λόγια για την Κατερίνα Γιαννάκη
του Κίμωνα Αναστασιάδη
Η Κατερίνα Γιαννακη είχε την καταγωγή της από την περιοχή της Καλλονής του δήμου Τροιζήνας όπου και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της.
Τελείωσε το λύκειο στον Πόρο και το 1970 στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας έφυγε και πήγε στην Ρώμη της Ιταλίας όπου και σπούδασε στο εκεί πανεπιστήμιο “ La Sapienza “ Ιατρική . Έζησε και εργάστηκε πολλά χρόνια στη Ιταλία και αγάπησε την χώρα αυτή.
Συνδέθηκε με το εργατικό και αντιφασιστικό κίνημα αυτής της χώρας και συνέβαλε μέσα από το αντιδικτατορικό Ελληνο-Ιταλικό φοιτητικό κίνημα στο χτύπημα της ελληνικής δικτατορίας των συνταγματαρχών! Για την δράση της αυτή οι Έλληνες ασφαλίτες της περιοχής καταγωγής της ενοχλούσαν συνέχεια τους αγρότες γονιούς της για να την εκφοβίσουν και να σταματήσει τους αγώνες της ενάντια στην χούντα όπως άλλωστε έκαναν και με χιλιάδες νέους φοιτητές αντιφασίστες. Η Κατερίνα Γιαννάκη από τα πρώτα χρόνια της φοιτητικής της ζωής στρατεύτηκε στην ΠΣΚ στην ΚΝΕ και αμέσως μετά στο ΚΚΕ! Στην πορεία οργανώθηκε στον ΣΥΝ και στην συνέχεια υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ! Μετά τον Αύγουστο του 2015 προσχώρησε ως μέλος του Αριστερού Ρεύματος στην ΛΑΕ!
Η Κατερίνα Γιαννάκη υπήρξε υποψήφια βουλευτής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα συμμετείχε ενεργά και με πάθος στο κίνημα της Ελληνικής Αποδημίας και στο συνέδριο της Κύπρου εκλέχθηκε μέλος του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού όλης της Ευρώπης (ΣΑΕ)!
Σε όλη της την ζωή πάλεψε για την δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον Σοσιαλισμό! Η Κατερίνα ήταν μια ανιδιοτελής, έντιμη και δυναμική προσωπικότητα. Έγινε αγαπητή για την αγωνιστικότητά της και την δράση της στο εργατικό και γυναικείο κίνημα και παράλληλα μόχθησε για την σύσφιξη των σχέσεων του Ελληνικού και του Ιταλικού λαού! Η Κατερίνα μαζί με τον σύντροφο της ζωής Βασίλη και τον γιό τους τον Τάσο αγάπησαν ξέχωρα την Ήπειρο και τα Ζαγοροχώρια τα βουνά και τα λαγκάδια που έγιναν η δεύτερη πατρίδα της
Όσοι την γνώρισαν όλοι οι σύντροφοί της και φίλοι της Έλληνες και Ιταλοί δύσκολα θα την ξεχάσουν!
Αποχαιρετισμός στο σ/φο και αδελφικό φίλο Μάξιμο Μπόλα
του Nίκου Γεωργακάκη
Αρχικά συγχαίρω τους οργανωτές της σημερινής εκδήλωσης μνήμης για τους τρεις συντρόφους που χάσαμε τον τελευταίο χρόνο.Τον Θανάση Μπαρτσώκα, Κατερίνα Γιαννάκη και Μάξιμο Μπόλα.
Με απέραντη θλίψη και για τους τρεις αυτούς συντρόφους μας, η δική μου παρέμβαση αφορά το σ/φο Μάξιμο Μπόλα. Απέραντη λύπη διαπνέει όλους μας, όλους όσους σε γνωρίσαμε και βηματίσαμε μαζί στον κοινό αγώνα.
Ιδιαίτερη είναι η δική μου λύπη γιατί είχα την τύχη να δουλέψω στενά μαζί του για αρκετά χρόνια, για τη μεγάλη υπόθεση της Αριστεράς
Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του σε δυο τομείς. Πρώτον στην Κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, και οι δύο ως συνεργάτες του Βουλευτή μας Παναγιώτη Λαφαζάνη που τιμά μάλιστα τη σημερινή εκδήλωσή μας. αλλά και στην επιτροπή των Δημόσιων Επιχειρήσεων.
Με δεδομένη τη μικρότερη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ τα πρώτα χρόνια, και κατά συνέπεια με λίγους συνεργάτες βουλευτών, έπρεπε να αφιερώσουμε ατέλειωτες ώρες για να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της δουλείας αυτής ώστε το Κόμμα να είναι πάντα παρόν και με επεξεργασμένες θέσεις.
Εμείς, αν και ως γνωστό, συνολικά η ΑΡΙΣΤΕΡΑ είχε βασικό .στόχο την κατάχτηση του 8ώρου δεν τηρήσαμε αυτό το μέτρο γιατί προτεραιότητα είχε η μεγάλη υπόθεση της Αριστεράς.
Επίσης, με δεδομένο πως ο Νεοφιλελευθερισμός είχε από καιρό εισέλθει στην πιο επιθετική περίοδο, μεθοδεύοντας να ιδιωτικοποιήσει ή να εξαφανίσει τις δημόσιες επιχειρήσεις και τα εργασιακά δικαιώματα σε αυτές, χρειαζόταν σημαντική δουλειά υποδομής για να απαντήσουμε σε αυτή την πολιτική. Θεωρώ πως με την τεράστια μελετητική και οργανωτική δουλεία από κοινού με τον Μάξιμο μπορέσαμε σε μεγάλο βαθμό να ανταποκριθούμε και σε αυτό το καθήκον
Ο Μάξιμος σε όλη αυτή την προσπάθεια υπήρξε ένας επίμονος, στοχοπροσηλωμένος, ασυμβίβαστος, πεισματάρης πολλές φορές, πάντα όμως με την πεποίθηση για το δίκιο του αγώνα μας, το δίκιο του κομμουνιστικού αγώνα.
Ακούραστος στην οργανωτική δουλειά με αίσθημα ευθύνης και χρέους απέναντι στην ιστορία της αριστεράς και στις θυσίες των αγωνιστών της στην Ελλάδα και τον κόσμο. Αισθανόταν ότι στα χέρια του κρατούσε το νήμα της ιστορίας της Κομούνας, της Οκτωβριανής Επανάστασης, της εθνικής αντίστασης και του εμφυλίου, του αντιδικτατορικού αγώνα και των σύγχρονων ταξικών και συλλογικών αγώνων, με την ευθύνη να το παραδώσει στους νεότερους, πιο μακρύ και πιο γερό απ’ ότι το παρέλαβε.
Μαρξ, Λένιν, Ρόζα, Γκράμσι, Άρης, Ζαχαριάδης, Χαρίλαος, Χικμετ, Λουντέμης, Βάρναλης, τον συντρόφευαν πάντα στις αναλύσεις, τις τοποθετήσεις του και στην πορεία της ζωής του.
Συχνά ανέφερε τη φράση του Λουντέμη, κατά την απολογία του στη δίκη:
«Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να σταθεί ο άνθρωπος στα δυο του πόδια. Δεν θα τον γυρίσω πάλι πίσω, στα τέσσερα, εγώ!»
Στον εργασιακό του βίο αλλά και ως συνταξιούχος έχαιρε πάντα της εκτίμησης και εμπιστοσύνης των συναδέλφων του. Ιδεολογικά ήταν πάντα ενταγμένος στην κομμουνιστική Αριστερά, στην πορεία εντάχθηκε στις δυνάμεις του Αριστερού Ρεύματος στο Συνασπισμό και στο ΣΥΡΙΖΑ. Εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και θήτευσε ως Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής ΔΕΚΟ, με οργανωτική δουλεία στις οργανώσεις ΔΕΚΟ.
‘Έδινε μόνιμα τον ρυθμό, τόσο σε επίπεδο ιδεολογικής καθοδήγησης όσο και στην πρακτική «χαμαλοδουλειά».
Με τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 εντάχθηκε στις δυνάμεις της ΛΑΕ και εκλέχτηκε στο Πολιτικό της Συμβούλιο. Το 2017 εκλέχτηκε μέλος της Κ.Ε. και ΕΓ του Αριστερού Ρεύματος και το 2019 μέλος της Κ.Ε.
Ο Μάξιμος, «Μάχιμος» όπως τον αποκαλούσαν οι σύντροφοί του, δεν μετριέται ούτε αποτιμάται με τα συνηθισμένα συστήματα μέτρησης. Τίποτα δεν του χαρίστηκε, για όλα πάλεψε με πείσμα και επιμονή, με χαμόγελο και αισιοδοξία. Στάθηκε βράχος για τους συντρόφους του και τους ανθρώπους που αγάπησε.
Αυθεντικός μέχρι το μεδούλι, πάντα με αισιοδοξία για το αύριο.
Το αγαπημένο του τραγούδι, σημείο αναφοράς είναι το «Της Γερακίνας γιός»
«….Μα εγώ δε ζω γονατιστός,
είμαι της γερακίνας γιος
Τι κι αν μ’ ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές
Μάνα μη λυπάσαι, μάνα μη με κλαις…»
Πάντα το χόρευε, αργά, βαριά και λεβέντικα!
Ας μας μείνει παρακαταθήκη το πάθος του και το πείσμα του ενάντια σε κάθε αντιξοότητα, αλλά και η αλήθεια του, όπως αυτή την φανέρωσε στον καθένα μας.
Θα μας λείψει το γέλιο του, οι πλάκες και τα πειράγματά του.
Μάξιμε, στο μυαλό μας σε λογίζαμε πάντα σαν ένα σύγχρονο αντάρτη στο μυαλό και στην ψυχή, που κουβαλούσε μια καρδιά μικρού παιδιού.
Μάξιμε μας άφησες πολύ νωρίς.
Η αληθινή υπόσχεση που μπορούμε να σου δώσουμε, όσο ζούμε ,είναι πως θα σε έχουμε για πάντα ζωντανά στη μνήμη μας και ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα σου , τον κοινό αγώνα για νάρθει όσο γίνεται συντομότερα, μια πραγματικά ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ για το λαό μας.
