Δημήτρης Παλούκης
Εκπαιδευτικός – Άμφισσα
Για το βιβλίο του Δ. Στρατούλη, «8 μήνες που συντάραξαν την Ελλάδα, Ιανουάριος-Αύγουστος 2015», εκδ. «Τόπος».
Περιδιάβαση με ένα αιχμηρό βιβλίο, σε εποχή που κοχλάζει το σκάνδαλο Qatargate, κλονίζοντας το Ευρωκοινοβούλιο, σημαίνει πρώτα από όλα το ενδιαφέρον και τη σημασία του εκδοθέντος συγγραφικού μόχθου. Και πράγματι πολυσήμαντο είναι το βιβλίο του Δημήτρη Στρατούλη, «8 μήνες που συντάραξαν την Ελλάδα, Ιανουάριος-Αύγουστος 2015» από τις εκδόσεις «Τόπος» (2022). Αναφέρεται στα δραματικά ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα το πρώτο 8μηνο του 2015 στην Ελλάδα, όχι και τόσο παλιά για να είναι ξεχασμένα, τις διεργασίες που οδήγησαν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να απαρνηθεί τη δέσμευσή της για ακύρωση των Μνημονίων, επιλέγοντας τη συνθηκολόγηση με τους δανειστές (ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ), την παράδοση εκ νέου στα νύχια των γερακιών και την εφαρμογή του 3ου Μνημόνιου (2015-19). Μα χρειάζεται τώρα τέτοιου είδους αναμόχλευση; μήπως κάτι τέτοιο προσφέρει καλές υπηρεσίες σ’ αυτόν που έφερε τελικά στην εξουσία, εκείνη η τροπή, παρέκκλιση στο τέλος του κρίσιμου 8μήνου;
Λίγο πριν εγκλωβιστούμε στον πρώτον αποκλεισμό της πανδημίας, ο Δ. Στρατούλης μας είχε ειπεί την πρόθεση έκδοσης κι ετοιμασία του βιβλίου. Και δεν έφθανε η υψηλή θέση που κατείχε στην κυβέρνηση του 8μήνου, απαιτούσε και χρειάστηκε πολλή δουλειά, η σύνθεση ενός τέτοιου έργου. Τα εντός κι εκτός της χώρας διαδραματισθέντα, οι άλλες οπτικές καίριων πρωταγωνιστών, τήρηση χρονικών ακολουθιών, έλεγχοι επιβεβαιώσεων κ.τ.γ. Κι όλ’ αυτά σε μια περίοδο που ο συγγραφέας ενεργός πολιτικά, έδινε καθημερινά μάχες σε όλα τα επίπεδα, απ’ την ανασυγκρότηση του χώρου, ώς την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας και της ελευθερίας γνώμης διωκόμενων αγωνιστών. Τώρα έχοντας μεσολαβήσει μια χρονική απόσταση που επιτρέπει καλή κριτική θεώρηση, που η μιντιακή σκόνη έχει κατακαθίσει, ήρθε η ώρα των ανοιχτών λογαριασμών, με τις διαστρεβλώσεις και τις συκοφαντίες, τις εμμονές και δογματικές παρανοήσεις, ώρα ξεκαθαρίσματος, όχι για τον ιστορικό, αλλά για τον πολίτη. Τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή, η ώρα που οι προθέσεις της ψήφου ωριμάζουν σε αποφάσεις για τις εκλογές του ’23 κι ο πρώην δε μπορεί να πάρει τ’ απάνω του, να καρπωθεί την αντίθεση και τη λαϊκή οργή στη στυγνή εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική και τη φθορά 4ετούς σχεδόν διακυβέρνησης.
Μη υπάρχοντας, λοιπόν περίπτωση εξυπηρέτησης πολιτικών σκοπιμοτήτων, το βιβλίο είναι η φωνή Αυτών που τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημά τους, απέναντι σε όλες τις κυρίαρχες πολιτικές, οικονομικές και μιντιακές δυνάμεις, του εγχώριου και διεθνούς κατεστημένου και σε κάθε μορφής εξουσία, Αυτών που αγωνίστηκαν για μίαν άλλη, διαφορετική πορεία των εξελίξεων. Η φωνή, η συνέπεια, η ανυποχώρητη στάση Εκείνων οι οποίοι στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, με καταγεγραμμένο το ΟΧΙ απ’ το 61,3% του ελληνικού λαού στην εφαρμογή ενός νέου, 3ου Μνημονίου, επέμεναν στην απόρριψη των αξιώσεων των δανειστών κι εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ ως ρεαλιστική και βιώσιμη λύση για το λαό και την κοινωνία. Η φωνή Αυτών που υπερασπίστηκαν το ηθικό αγωνιστικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Ο Δ. Στρατούλης παρουσιάζει πολύ κατατοπιστικά τις συνεδριάσεις κι αποφάσεις του Eurogroup, της Ευρωζώνης, των θεσμικών οργάνων της ΕΕ και του ΔΝΤ, την έλευση και τους αποήχους τους στους οικονομικούς και πολιτικούς εκπροσώπους της ελληνικής άρχουσας τάξης. Εκθέτει την πολιτική, ιδεολογική, προγραμματική εσωτερική διαπάλη που υπήρχε στο ΣΥΡΙΖΑ και την απόρροιά τους, τις αποφάσεις της ηγετικής του ομάδας του και του προέδρου Αλ. Τσίπρα. Ο Δ. Στρατούλης αποτυπώνει γλαφυρά τα αγωνιώδη και δραματικά πολιτικά διλήμματα που αντιμετώπισαν, τις αρετές, τις αδυναμίες και ταλαντεύσεις τους. Καταγγέλλει την ΕΕ και το ΔΝΤ, για τη χρησιμοποίηση σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης, εκβιαστικών, απειλητικών και βάναυσων πολιτικά και οικονομικά πρακτικών, να την παρεμποδίσουν να απαλλαγεί απ’ τα μνημόνια της λιτότητας, που οι ίδιοι παραδέχθηκαν εκ των υστέρων, ότι ωφέλησαν κυρίως, τις μεγάλες γερμανικές και γαλλικές τράπεζες σε βάρος του ελληνικού λαού. Στη συνέχεια ο συγγραφέας εντείνοντας και πυκνώνοντας την αφήγηση των εξέλιξεων, ομιλεί για τις καταλυτικές αλλαγές στάσης των πολιτικών συμπεριφορών και θέσεων, τη συνθηκολόγηση με τους δανειστές, την αναίρεση τελικά της ταξικότητας, την οποίαν εξ ορισμού ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να έχει και την οποία είχεν εξαγγείλει και τη διαχώριση της θέσης των Ανένδοτων.
Ο Δ. Στρατούλης δεν εκθέτει απλά δημοσιογραφικά αποφάσεις και γεγονότα. Και ως συμμετέχων και ως αγωνιών για την πορεία του τόπου, εκείνες τις κρίσιμες ώρες, παρουσιάζει με πολύ πειστικό τρόπο την κορύφωση του δράματος: Μπορούσαν οι αποφάσεις να ήταν διαφορετικές, δηλαδή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να μην συνθηκολογούσε με τους δανειστές; ή σύμφωνα με την άποψη της ηγεσίας του, η τότε κυβέρνηση δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς; Εδώ ο Δ. Στρατούλης είναι κατηγορηματικός: η κυβέρνηση μπορούσε και θα έπρεπε απέναντι στην επιμονή των δανειστών για υποταγή στις αξιώσεις τους, να εφαρμόσει το πρόγραμμά της και με έξοδο ακόμη από την Ευρωζώνη και διασφάλιση μιας βιώσιμης εξόδου από την κρίση. Ήττα κατ’ αυτόν ήταν η «διαπραγματευτική στρατηγική και τακτική» της ελληνικής κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην «τρόϊκα» (ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ).
Στη χρέωση ανυποληψίας κι ασυνέπειας, πέραν των άλλων στην Αριστερά από εκείνη τη στρατηγική επιλογή, ο συγγραφέας ξέρει ότι δεν αρκεί απλά η διαχώριση της θέσης, όπως κι έκαμαν άλλωστε όλοι οι ασυμβίβαστοι αγωνιστές. Χρειάζεται και η τόνωση και διασφάλιση της μνήμης, εκεί που οι άλλοι, ποντάρουν και προσδοκούν τη Λήθη. Και το βιβλίο «8 μήνες που συντάραξαν την Ελλάδα, Ιανουάριος-Αύγουστος 2015» προσφέρει και στο ζήτημα τις καλές του υπηρεσίες. Στο μεγάλο στόχο διαμόρφωσης μιας καινούργιας συλλογικότητας, για να θυμηθούμε τον κορυφαίο Σπ. Ασδραχά, συλλογικότητα η οποία θα πρέπει να απολήξει σε μια καινούργια ταξικότητα, διαδικασία ωστόσο μακρά και με επιβραδύνσεις στην ωρίμανσή της, ο Δημ. Στρατούλης και το βιβλίο του, δίνουν μιας πρώτης τάξεως ώθηση επιτάχυνσης. Ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός θα πρέπει να αμβλύνει τις αντιφάσεις του κι ο πόλεμος προκαλεί αποσταθεροποιήσεις όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στην Ευρώπη, όπου το νεοφιλελεύθερο και αντιδημοκρατικό οικοδόμημα της Ευρωζώνης και της ΕΕ, γίνεται βρόγχος που τον νιώθουν οι λαοί. Απ’ την ανάγνωση του βιβλίου, την καλλιέργεια καλών ελπίδων, με αγωνιστική προθυμία κι αληθινή πίστη στην οικοδόμηση ενός δικαιότερου κόσμου της εργασίας, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας, τούτο δε φαντάζει και τόσο πια μακρινό.
