Τα δημοσιεύματα σχετικά με κακοποιητικές συμπεριφορές σε παιδιά που φιλοξενούνται σε δομές γνωστής ΜΚΟ που δραστηριοποιούταν στον τομέα της παιδικής προστασίας, αναδεικνύει με πολύ εύγλωττο τρόπο τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης και διαχρονικά της πολιτείας για την απουσία οποιουδήποτε ελέγχου σε αυτές τις οργανώσεις.
Η συζήτηση και οι αντιπαραθέσεις στα μέσα ενημέρωσης και στο διαδίκτυο επικεντρώνονται κυρίως στις καταγγελίες που έρχονται στην επιφάνεια και στην καλύτερη περίπτωση στον τρόπο διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων.
Αυτό που επιμελώς κρύβεται από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης είναι ότι το σύστημα των ΜΚΟ έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής διαχειριζόμενο τεράστια ποσά από τα οποία ένα μεγάλο μέρος προέρχεται από κρατικό χρήμα.
Έτσι βλέπουμε ΜΚΟ να δραστηριοποιούνται όχι μόνο στον τομέα της παιδικής προστασίας αλλά και στην παροχή φροντίδας στους πρόσφυγες, στις κακοποιημένες γυναίκες, στους αποφυλακισθεντες, στην τρίτη ηλικία, στους καρκινοπαθείς, στους ψυχικά πάσχοντες και γενικότερα στους φτωχούς και τους ανήμπορους. Ο κατάλογος από τις δραστηριότητες αυτών των οργανώσεων είναι μεγάλος και τα χρήματα που διαχειρίζονται είναι τεράστια.
Στην διοίκηση σε πολλές από αυτές τις ΜΚΟ, ιδιαίτερα σε αυτές που έχουν μεγάλη «ανάπτυξη», βλέπουμε εκκλησιαστικούς παράγοντες, μεγαλοεπιχειρηματίες και επωνύμους οι οποίοι μέσα από αυτές τις δομές διαμορφώνουν, το πιο πιθανό με το αζημίωτο, το προσωπικό τους προφίλ στην καλύτερη περίπτωση, ή ξεπλένουν τις «αμαρτίες» που διαπράττουν στην επαγγελματική τους δραστηριότητα.
Όλα αυτά βεβαίως συμβαίνουν με τις ευλογίες των κυβερνήσεων αφού πρώτοι οι πολιτικοί προστρέχουν κάθε φορά που αυτές οι οργανώσεις πραγματοποιούν εγκαίνια, εκδηλώσεις και άλλες δραστηριότητες φροντίζοντας πάντα να τύχουν της ανάλογης δημοσιότητας.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι μόνο ο έλεγχος αυτών των οργανώσεων που σε αρκετές περιπτώσεις δεν προσφέρουν τις υπηρεσίες για τις οποίες δραστηριοποιούνται αλλά η απουσία κρατικής φροντίδας σε όλους αυτούς τους κρίσιμους τομείς της κοινωνικής ζωής.
Το αίτημα που πρέπει να τεθεί πλέον είναι η ανάπτυξη κρατικών δομών για την προστασία των ευάλωτων κατηγοριών και το πέρασμα αυτών των δραστηριοτήτων, που αναπτύσσονται άναρχα και ανεξέλεγκτα από τις διάφορες ΜΚΟ στο κράτος.
