Αναδημοσίευση από το FaceBook
Όταν έπεφτε το τείχος, το ΚΚ Ιταλίας έκανε το συνέδριο που έμελλε να σηματοδοτήσει την αποκομμουνιστικοποίηση του και την μετατροπή του στο Δημοκρατικό Κόμμα του Οκέτο, του Ντ’ Αλέμα, του Πρόντι, του Βελτρόνι, του Ρέντσι κλπ… Ήταν η Bolognina, η “στροφή της Μπολόνια”, που σηματοδοτούσε την δεύτερη μεγάλη (και οριστική, όπως αποδείχτηκε) ρήξη στην φυσιογνωμία του ΚΚΙ, μετά το 1944 και την “στροφή (svolta) του Σαλέρνο”, όταν πάρθηκε, με την καθοριστική συμβολή του Στάλιν, η απόφαση να θαφτούν οριστικά τα όπλα της Αντίστασης και να σχηματιστεί η “αντιφασιστική συμμαχία”, χωρίς να τεθεί το πολιτειακό ζήτημα. Απόφαση που υλοποίησε αταλάντευτα ο Τολιάτι (Έρκολι) **
Στα πλαίσια της συζήτησης, ο Ίνγκραο, ένας από τους αριστερούς “κεντριστές” του κόμματος (εάν θεωρήσουμε ότι η αριστερά ήταν εκείνη που είχε αποχωρήσει στα ’70ς και είχε επανακάμψει στα ’80ς και δεξία ήταν η τάση που κυριάρχησε μετά τον θάνατο του Μπερλίνγκουερ και από τότε τράβαγε ξεκάθαρη πορεία για την σοσιαλδημοκρατικοποίηση) βγήκε στο βήμα για να υπερασπιστεί το περιβόητο “Κ”: το πρόθεμα “Κομμουνιστικό” στον τίτλο του Κόμματος.
Εκει διηγήθηκε την ιστορία του ράφτη της Ουλμ από το ομώνυμο Μπρεχτικό ποίημα, για έναν γερμανό ράφτη του 16ου αιώνα, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι μπορεί να φτιάξει μια μηχανή για να πετάει. Μετά από άοκνες προσπάθειες να φτιάξει μια σχετική μηχανή, πάει στον τοπικό επίσκοπο και του λέει περήφανα ότι τα κατάφερε. Ο επίσκοπος τον προκαλεί να την δοκιμάσει πηδώντας από την οροφή της εκκλησίας και ο ράφτης καταλήγει χαλκομανία στο έδαφος.
Και αφού ο ράφτης αποδημεί εις κύριον, ο επίσκοπος γυρίζει στον λαό και του δηλώνει αλαζονικά “Ο άνθρωπος πουλί δεν είναι, ήταν ένα ψέμα ανίερο και τρελό, η ανθρωπότητα ποτέ δεν θα πετάξει”…
Με την ιστορία αυτή και την χρήση της επικής απόδοσης της διαλεκτικής στην μπρεχτικη ποίηση , ο Ίνγκραο απαντούσε σε όσους μιλούσαν για την αποτυχία των σοσιαλιστικών χωρών, ως επιχείρημα για την εγκατάλειψη τόσο του μαρξισμού, όσο και του “κομμουνιστικού” ως προσδιορισμού του κόμματος.
Ο άνθρωπος τελικά, πέταξε.
Σήμερα ξεκινούν οι τριήμεροι εορτασμοί για τα 49 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Οι άνθρωποι εκείνου του Νοέμβρη δεν ήταν παρθενογένεση. Προηγήθηκε ένα καυτό ’72, όταν θα στηθούν οι πρώτες Φοιτητικές Επιτροπές Αγώνα, ενάντια στα διορισμένα ΔΣ, και θα γίνουν οι πρώτες κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος, για “φοιτητικά αιτήματα”, αλλά και στα Προπύλαια, της 21η Απριλίου, στην επέτειο του πραξικοπήματος, αποτελώντας στην πραγματικότητα το πρώτο σήκωμα μαζικού κινήματος στην περίοδο της Χούντας, καθώς μέχρι τότε οι βασικές αντιστασιακές πράξεις ήταν οι βόμβες των οργανώσεων της “δυναμικής αντίστασης”, ενώ οι στάσεις εργασίας και οι μεμονωμένες απεργίες στα εργοστάσια, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν μαζικό κίνημα αλλά περισσότερο αυθόρμητη κίνηση του κόσμου της εργασίας να υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια του σε ένα κλίμα ακραίας εντατικοποίησης της δουλειάς και σημαντικής κερδοφορίας για το ελληνικό κεφάλαιο.
Το ’73 ήταν ακόμα πιο καυτό, με την “Έκθεση των 12” της ΑΣΟΕΕ, να διαδέχεται η υπεράσπιση των συλληφθέντων συγγραφέων της έκθεσης στο προαύλιο της σχολής, να ακολουθεί το Διάταγμα για την δυνατότητα άρσης των αναβολών των φοιτητών και τον Φλεβάρη να σκάει η Νομική, με την ταράτσα της να γεμίζει και να μην αδειάζει ποτέ από τότε, παρά μόνο για να βγουν με ασφάλεια και χωρίς καμία σύλληψη οι καταληψίες φοιτητές.
Ο Μάρτιος και ο Απρίλιος έχουν διαρκείς διαδηλώσεις σε Αθήνα, Πάτρα και Θεσσαλονίκη, ενώ τον Μάρτιο γίνεται ξανά κατάληψη στην Νομική Αθήνα και στην Φοιτητική Εστία της Πάτρας, οι οποίες αμφότερες εκκενώνονται με εισβολή της αστυνομίας και συλλήψεις.
Η λήξη του ακαδημαϊκού έτους, παραδίδει την σκυτάλη από τους φοιτητές στον κόσμο της δουλειάς με απεργίες κα’ όλο το καλοκαίρι, μέχρι τον Σεπτέμβρη: Ολυμπιακή, Τρόλεϋ, εφημερίδες Αθηνών, εμπορϋπάλληλοι. Οι τελευταίοι μάλιστα κερδίζουν την ημιαργία της Τετάρτης!
Παράλληλα το Θριάσιο βράζει: Άγιοι Θεόδωροι, Μέγαρα, Ελευσίνα, Σκαραμαγκάς σύμφωνα με τα σχέδια της Χούντας είναι για να δοθούν στους Λάτση, Ανδρεάδη, Ωνιάση, Νιάρχου.
Το φθινόπωρο ξεκινούν και πάλι φοιτητικές κινητοποιήσεις, σε όλα τα ιδρύματα της Αθήνας, ενώ η κηδεία του Γ. Παπανδρέου στις αρχές Νοέμβρη θα μετατραπεί σε παλλαϊκή διαδήλωση, με συγκρούσεις με την αστυνομία.
Από τον Σεπτέμβρη έχει μπει στον χορό και η ΔΕΗ, με 24ωρη απεργία και ενώ 14 Νοέμβρη ξεκινάει 48ωρη. Και οι δύο απεργίες έχουν συμμετοχή άνω του 95%!
Τα όσα γίνονται στις 14-17 είναι λίγο πολύ γνωστά.
Τα όσα ακολούθησαν το ’73 εξίσου.
Αυτό που επιμελώς αποσιωπάται είναι οι χιλιάδες άνθρωποι που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, σε όλες τις πόλεις που έγιναν καταλήψεις, και οι οποίοι όχι απλά δεν εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους, αλλά συνέχισαν να παλεύουν στο πνεύμα της εξέγερσης. Δεν είναι μόνο οι οργανωμένοι της αριστεράς που πάλεψαν ‘η/και συνεχίζουν να παλεύουν από διάφορα μετερίζια.
Είναι οι χιλιάδες άνθρωποι που κατέβηκαν στον δρόμο εκείνες τις μέρες, έφεραν χρειώδη στην κατάληψη, συγκρούστηκαν με την αστυνομία στα γύρω στενά ή στην πορεία που αποπειράθηκε να ανέβει την Σταδίου στις 15/11, που έμειναν μέχρι το βράδυ, ενώ απ’ εξω το τανκ έφεγγε με τον προβολέα.
Οι 475 εργάτες και ιδιωτικοί υπαλληλοι που συνελλήφθησαν εκείνο το βράδυ, αποτελώντας το 55% των συλληφθέντων, πιστοποιούν το εύρος της λαϊκής συμμετοχής στην κατάληψη που ξεκίνησαν οι φοιτητές και αποτελούν δείκτη ενός πολύ συγκεκριμένου πράγματος: ακόμα κι αν η πλειοψηφία του «Πολυτεχνείου» ήθελε να ξεπουληθεί, δεν μπορούσε να την ενσωματώσει το σύστημα!
49 χρόνια μετά, ακόμα προσπαθούμε να πετάξουμε. Σήμερα είναι μια περίοδος που το πέταγμα φαίνεται πολύ πιο μακρινό από ότι όταν έπεφτε η Χούντα, από όταν δίνονταν οι σκληροί αγώνες της πρώιμης Μεταπολίτευσης, ακόμα και από το ’93, όταν ένα μεγαλειώδες κύμα απεργιών ανέτρεψε τον Δράκουλα, μπαμπά του σημερινού καθάρματος, και σημειώθηκε η ιστορικά μεγαλύτερη συνδικαλιστική πυκνότητα στην χώρα, με 45%.
Σίγουρα, τα τελευταία 10-15 χρόνια, υπήρχαν ευκαιρίες που τα φτερά του λαού φάνηκαν να μπορούν να σηκώσουν το βάρος του απέναντι στον άνεμο που φυσούσε κόντρα. Δεν ήταν τελικά μπορετό.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι ανέφικτο. Τα κεφάλια μας σπάσανε αρκετές φορές, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ξέρουμε όμως ότι ο άνθρωπος όχι απλά μπορεί να πετάξει. Μπορεί κιόλας να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του, μπορεί να γράψει την ιστορία του και μαζί με τους γύρω του να ξεπεράσει την προϊστορία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Σίγουρα όλα αυτά είναι μακριά. Όμως κάθε φορά που το Πολυτεχνείο ανοίγει τις πύλες του και από τα μεγάφωνα ακούγεται ο Ξυλούρης και η Καρέζη να καλούν τον λαό να μην σφίξει άλλο το ζωνάρι, τότε γυρίζει ένας διακόπτης μέσα στον καθένα και την καθεμιά, και η μουντίλα, η σαπίλα και η απογοήτευση φεύγουν. Δίνουν την θέση τους στο αίσθημα που είχαν εκείνοι οι διαδηλωτές της πρώτης επετείου όταν ανέβαιναν την Καισαριανή φωνάζοντας «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ».
Γιατί σε αυτόν τον τόπο, ο λαός έρχεται από μακριά. Και όσο κι αν αγωνίζονται να μας σβήσουν την μνήμη της προέλευσης, ξέρουμε ότι όχι μόνο μπορούμε να πετάξουμε, αλλά κάθε φορά που γινόμαστε χαλκομανία, μαζεύουμε τα κομμάτια μας για να βάλουμε μπρος την νέα μηχανή, που αυτήν την φορά θα είναι καλύτερη με την πείρα της αποτυχίας να συμβάλλει στα αναγκαία καλιμπραρίσματα.
**Η στροφή του Σαλέρνο έχει ιδιαίτερα σημαντική επίδραση στο Ευρωπαϊκό Κομμουνιστικό Κίνημα και ο απόηχος της φθάνει μέχρι την Ελλάδα, όταν ο Π. Ρούσσος στην έκθεση του προς το ΠΓ, για την Συμφωνία του Λιβάνου αναφέρει “«μετά την άφιξη του Τολιάτι (Έρκολι), σε συνεργασία με τους σοσιαλιστές και άλλους αποφάσισαν να συνεργαστούν προσωρινά στην κυβέρνηση με τον ίδιο τον Μπαντόλιο, παρακάμπτοντας για την ώρα ακόμη και το ζήτημα της ανατροπής της μοναρχίας», ώστε να υποστηρίξει την υπογραφή της ΕΑΜικής αντιπροσωπείας στον Λίβανο, εκτός εξουσιοδότησης.
