Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η νέα «κούρσα» διαδοχής στην ηγεσία του κυβερνώντος Συντηρητικού Κόμματος και στην πρωθυπουργία της Βρετανίας, μετά την παραίτηση της Λιζ Τρας την περασμένη Πέμπτη, ύστερα από μόλις 44 ημέρες πρωθυπουργίας της.
Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν το νέο επεισόδιο της πολιτικής κρίσης διαρκείας, στην οποία έχει περιέλθει εδώ και μήνες ο συντηρητικός – νεοφιλελεύθερος πολιτικός χώρος στη Βρετανία. Αυτή η κρίση σχετίζεται με τις σοβαρές αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της βρετανικής αστικής τάξης, οι οποίες εκφράστηκαν και με το Brexit και αφορούν μια σειρά ζητήματα, όπως η μορφή και οι δόσεις της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης των εντεινόμενων προβλημάτων της μεγάλης καπιταλιστικής αυτής χώρας, αλλά και η επιδίωξη ενίσχυσης της Βρετανίας στη συνολικότερη αντιπαράθεση του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού γεωστρατιωτικα με τη Ρωσία και οικονομικά με την Κίνα και τους BRICS.
Μέχρι τώρα που γράφεται αυτό το σημείωμα μετά τις παραιτήσεις Τζόνσον και Τρας το πάνω χέρι φαίνεται να το παίρνουν μέσα στο συντηρητικό κόμμα οι δυνάμεις, που ήταν και είναι κατά του BREXIT. Το συντηρητικό όμως κόμμα στο σύνολό του επιδιώκει να παραμείνει στην κυβέρνηση χωρίς να κάνει εκλογές, που σίγουρα θα τις χάσει, γιατί το Εργατικό Κόμμα καλπάζει δημοσκοπικά και, ήδη, ζητά πρόωρες βουλευτικές εκλογές.
Ανεξάρτητα από την έκβαση αυτών των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων, τα δεινά του βρετανικού λαού πολλαπλασιάζονται. Η ακρίβεια ροκανίζει τα λαϊκά εισοδήματα, με τον πληθωρισμό να ξεπερνά τον Σεπτέμβριο το 10%, οι φτωχές οικογένειες κατά εκατομμύρια πλέον αρχίζουν και παραλείπουν γεύματα, ή αναζητούν τα βασικά για την επιβίωση στις «τράπεζες τροφίμων», και περίπου 32 εκατ. άνθρωποι δυσκολεύονται περισσότερο ή λιγότερο να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους για το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο.
Το σίγουρο είναι ότι έχουν ήδη αρχίσει εδώ και δύο μήνες να αναπτύσσονται στη Βρετανία μεγάλοι εργατικοί απεργιακοί και άλλοι αγώνες και σε λίγο οι λαϊκές αντιστάσεις αναμένεται να πάρουν πολύ έντονο, ενωτικό και μαζικό χαρακτήρα. Το θέμα είναι εάν αυτή η λαϊκή δυσαρέσκεια τροφοδοτήσει με ψήφους μόνο το Εργατικό κόμμα ή εάν μέσα από την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων μπορέσει αυτόνομα να σηκώσει κεφάλι και η Αριστερά σε αυτή τη χώρα.
