Με αφορμή την πρόσφατη απεργία των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς κυβερνητικοί παράγοντες και καλοταϊσμένα φερέφωνα του συστήματος στα μέσα ενημέρωσης που εμφανίζονται ως έγκυροι αναλυτές έχυσαν τόνους χολής σε βάρος των απεργών αμφισβητώντας την νομιμότητα της απεργίας και μιλώντας εξ ονόματος του λαού χύνοντας ποταμούς δακρύων για την ταλαιπωρία του.
Βεβαίως η «δημοσιογραφική» ελίτ δεν έκανε τον κόπο να ασχοληθεί με το νομοσχέδιο που περνούσε η κυβέρνηση στην Βουλή ούτε βεβαίως αναφέρθηκε ότι με αυτό οι τελευταίες ΔΕΚΟ γίνονταν βορά των ιδιωτών ενώ οι εργαζόμενοι έχαναν και τα ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα που δεν είχαν εξαφανιστεί από την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της τελευταίας δεκαετίας.
Όμως όλοι αυτοί δεν σταμάτησαν εδώ, απαίτησαν να ληφθούν σκληρά μέτρα κατά των απεργών και των συνδικάτων που προκήρυξαν την απεργία.
Τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια και οι κυβερνητικοί παράγοντες μίλησαν για την λήψη απόφασης από τα συνδικάτα για προκήρυξη «νόμιμης» απεργίας όταν αυτό έχει καταστεί αδύνατο μετά την ψήφιση των ρυθμίσεων Χατζηδάκη για τα συνδικάτα.
Το εντυπωσιακό είναι ότι όλοι αυτοί ξεκινούν τις τοποθετήσεις τους δηλώνοντας ότι η απεργία είναι συνταγματικό δικαίωμα αρκεί αυτή να ασκείται νόμιμα. Όμως αυτό που πραγματικά ισχυρίζονται είναι ότι η απεργία είναι συνταγματικό δικαίωμα αρκεί αυτό να μην ασκείται.
Αυτοί οι ισχυρισμοί βεβαίως θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ανέκδοτο αν δεν στόχευαν στην εξαφάνιση κάθε συλλογικής δράσης και την πλήρη διάλυση των συνδικάτων.
Δυστυχώς για όλους αυτούς τους υπηρέτες του συστήματος οι εργαζόμενοι για τους οποίους χύνουν τόνους δακρύων είναι η αντίπαλη τάξη που θα πρέπει να συνεχιστεί η άγρια εκμετάλλευση. Επειδή μάλιστα η απεργία το τελευταίο όπλο των εργαζομένων για να διασφαλίσουν και να διευρύνουν τα δικαιώματά τους αυτή θα πρέπει με κάθε τρόπο να καταπνιγεί.
Απέναντι σε αυτές τις επιθέσεις που στοχεύουν στο να πλήξουν την συνδικαλιστική δράση απαιτείται ένας διαρκής συντονισμένος αγώνας από τα συνδικάτα και αλληλεγγύη στους εργατικούς αγώνες που έρχονται με στόχο να μην περάσουν οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί για πλήρη κατάργηση κάθε συνδικαλιστικής δράσης.